Czy naukowcy udowodnili, że ludzie żyją na ziemi od milionów lat, a nie — jak na to wskazuje Biblia — zaledwie kilka tysięcy lat?

Stosowane przez naukowców metody datowania opierają się na założeniach, które co prawda mogą być użyteczne, ale często prowadzą do bardzo rozbieżnych wniosków. Dlatego podawane przez nich daty ciągle są rewidowane.

Na łamach czasopisma New Scientist z 18 marca 1982 roku można było przeczytać: „‚Wprost trudno mi uwierzyć, że  zaledwie rok temu tak się wypowiedziałem’. Tak oświadczył w ubiegły piątek wieczorem Richard Leakey w wykładzie wygłoszonym przed wytwornym audytorium Królewskiego Instytutu Nauk. W końcu publicznie przyznał, iż popularne poglądy, które jeszcze niedawno wyrażał jako autor nadawanego przez telewizję BBC serialu The Making of Mankind [Powstanie ludzkości], były ‚w wielu istotnych szczegółach prawdopodobnie fałszywe’. Przede wszystkim wiek najstarszego przodka człowieka szacuje teraz na znacznie mniej niż 15 do 20 milionów lat — jak przedtem twierdził w telewizji” (s. 695).

Co jakiś czas opracowuje się nowe metody datowania. Jak dalece można na nich polegać? O jednej z nich, zwanej metodą termoluminescencyjną, czytamy w The New Encyclopædia Britannica: „Charakterystyczne dla obecnego stanu termoluminescencyjnej metody datowania są raczej nadzieje niż konkretne osiągnięcia” (Macropædia, 1976, t. 5, s. 509). Ponadto w czasopiśmie Science (28 sierpnia 1981, s. 1003) poinformowano, że wiek szkieletu badanego metodą racemizacji aminokwasów oceniono na 70 000 lat, zaś metodą datowania radiometrycznego — na 8300 do 9000 lat.

Jak podano w czasopiśmie Popular Science (listopad 1979, s. 81), fizyk Robert Gentry jest „przekonany, iż wszystkie daty ustalone na podstawie rozpadu promieniotwórczego mogą być błędne, przy czym nie chodzi tu o kilka lat, lecz o całe rzędy wielkości”. W artykule zaznaczono, że w świetle odkryć tego uczonego „człowiek być może chodzi po ziemi zaledwie od kilku tysięcy lat, nie zaś od 3,6 miliona lat”.

Warto jednak pamiętać, że według oceny naukowców Ziemia jest znacznie starsza niż człowiek. To samo wynika z Biblii.

Czy podany w Biblii wiek ludzi żyjących przed potopem mierzono takimi samymi latami, jakie dziś znamy?

Gdyby przyjąć, że „lata” te musiały odpowiadać naszym miesiącom, wówczas Enosz zostałby ojcem w wieku siedmiu lat, a Kenan miałby zaledwie pięć lat, gdy mu się urodził syn (Rodz. 5:9, 12). Jest to oczywiście niemożliwe.

 Szczegółowa chronologia podana w związku z potopem pozwala wnioskować, jak długie były ówczesne miesiące i lata. Z porównania Księgi Rodzaju 7:11, 24 z 8:3, 4 wynika, że pięć miesięcy (od dnia 17 drugiego miesiąca do dnia 17 siódmego miesiąca) równało się 150 dniom, czyli pięciu miesiącom 30-dniowym. Przed wzmianką o następnym roku wymieniono jeszcze specjalnie „miesiąc dziesiąty” oraz wydarzenia, które miały miejsce później (Rodz. 8:5, 6, 8, 10, 12-14). Najwidoczniej ówczesne lata składały się więc z dwunastu miesięcy 30-dniowych. Już w dawnych czasach periodycznie dopasowywano kalendarz ściśle księżycowy do długości roku słonecznego, na co wskazuje obchodzenie przez Izraelitów okresowego Święta Zbiorów zawsze w dokładnie wyznaczonym terminie. W ten sposób święta zawsze przypadały na odpowiedni okres, porę roku (Kapł. 23:39).

Należy pamiętać, że Bóg tak stworzył ludzi, aby mogli żyć wiecznie. Śmierć jest następstwem grzechu Adama (Rodz. 2:17; 3:17-19; Rzym. 5:12). Ludzie żyjący przed potopem byli bliżsi doskonałości niż my obecnie i dlatego żyli znacznie dłużej. Jednakże nikt nie dożył tysiąca lat.

Dlaczego Świadkowie Jehowy mówią, że Królestwo Boże zostało ustanowione w roku 1914?

Na ten rok wskazują dowody z dwóch źródeł: 1) chronologii biblijnej i 2) wydarzeń, które od roku 1914 są spełnieniem proroctw. Zajmiemy się tu chronologią. Jeśli chodzi o spełnianie się proroctw, zobacz artykuł „Dni ostatnie”.

Odczytaj Daniela 4:1-17. Z wersetów 20-37 wynika, że proroctwo to spełniło się na Nebukadneccarze (Nabuchodonozorze). Ale miało się ono jeszcze spełnić na większą skalę. Skąd o tym wiadomo? Wersety 3 i 17 wskazują, iż sen, który Bóg dał Nebukadneccarowi, dotyczy Królestwa Bożego oraz obietnicy, że Bóg „je daje, komu chce, a ustanawia nad nim choćby najuniżeńszego z ludzi”. Cała Biblia wykazuje, że według zamierzenia Jehowy Jego Syn, Jezus Chrystus, ma panować nad ludzkością jako Jego przedstawiciel (Ps. 2:1-8; Dan. 7:13, 14; 1 Kor. 15:23-25; Obj. 11:15; 12:10). Z biblijnego opisu Jezusa wynika, iż rzeczywiście był on „najuniżeńszym z ludzi” (Filip. 2:7, 8; Mat. 11:28-30). A zatem proroczy sen wskazywał  na czas, kiedy Jehowa miał przekazać swemu Synowi władzę nad ludzkością.

Co się miało wydarzyć do tego czasu? Panowaniu nad ludzkością, wyobrażonemu przez drzewo i jego pień z korzeniami, miało być dane „serce zwierzęce” (Dan. 4:16). Historię ludzkości miały zdominować rządy przejawiające cechy charakterystyczne dla dzikich zwierząt. W dzisiejszych czasach orła utożsamia się zwykle ze Stanami Zjednoczonymi, lwa z Wielką Brytanią, a smoka z Chinami. Poza tym bestie, czyli dzikie zwierzęta, występują w Biblii jako symbole mocarstw światowych oraz ogólnoświatowego systemu władzy sprawowanej przez ludzi pozostających pod wpływem Szatana (Dan. 7:2-8, 17, 23; 8:20-22; Obj. 13:1, 2). Jak to zapowiedział Jezus w proroctwie o zakończeniu systemu rzeczy, Jerozolima miała być „deptana przez narody, aż się dopełnią wyznaczone czasy narodów” (Łuk. 21:24). „Jerozolima” przedstawia Królestwo Boże, ponieważ o panujących w niej królach mówiono, iż zasiadają na „tronie władzy królewskiej Jehowy” (1 Kron. 28:4, 5; Mat. 5:34, 35). A zatem wyobrażone przez bestie rządy pogańskie miały ‛deptać’ prawo Królestwa Bożego do kierowania sprawami ludzkości, a same miały ulegać wpływowi Szatana (por. Łuk. 4:5, 6).

Jak długo takie rządy miały sprawować władzę do czasu przekazania przez Jehowę Królestwa Jezusowi Chrystusowi? W Księdze Daniela 4:16 powiedziano o „siedmiu czasach” („siedmiu latach”, Bg; zob. też przypis do wersetu 4:13 w Bp). Według Biblii przy obliczaniu proroczego czasu należy liczyć dzień za rok (Ezech. 4:6; Liczb 14:34). O ile „dni” zatem tu chodzi? Z Objawienia 11:2, 3 wyraźnie wynika, że 42 miesiące (3 1/2 roku), o których mowa w tym proroctwie, równa się 1260 dniom. Siedem lat to dwa razy tyle, czyli 2520 dni. Przy zastosowaniu zasady „dzień za rok” daje to 2520 lat.

Odkąd należy liczyć „siedem czasów”? Od czasu, gdy Babilończycy usunęli z tronu w Jerozolimie Sedekiasza, ostatniego króla prototypowego Królestwa Bożego (Ezech. 21:25-27). Na początku października 607 roku p.n.e. naród żydowski całkowicie utracił suwerenność. Zamordowano wtedy powołanego przez Babilończyków namiestnika żydowskiego Gedaliasza, a reszta Żydów uciekła do Egiptu (Jeremiasza, rozdziały  40-43). Z wiarygodnej chronologii biblijnej wynika, że stało się to na 70 lat przed rokiem 537 p.n.e., w którym Żydzi powrócili z niewoli, to znaczy na początku października 607 roku p.n.e. (Jer. 29:10; Dan. 9:2; dalsze szczegóły można znaleźć w Strażnicy z 15 lutego 1997, ss. 29-31).

Jak wobec tego dochodzi się w obliczeniach do roku 1914? Jak pokazano w tabelce, 2520 lat — liczone od pierwszych dni października roku 607 p.n.e. — upływa na początku października 1914 roku n.e.

OBLICZANIE „SIEDMIU CZASÓW”

„Siedem czasów” = 7 × 360 = 2520 lat

Biblijny „czas”, czyli rok = 12 × 30 dni = 360 (Obj. 11:2, 3; 12:6, 14)

W spełnieniu się „siedmiu czasów” każdemu dniowi odpowiada jeden rok (Ezech. 4:6; Liczb 14:34)

Początek października 607 p.n.e.

do 31 grudnia 607 p.n.e. =  1/4 roku

1 stycznia 606 p.n.e.

do 31 grudnia 1 p.n.e. =  606 lat

1 stycznia 1 n.e.

do 31 grudnia 1913 = 1913 lat

1 stycznia 1914

do początku października 1914 =  3/4 roku

Razem: 2520 lat

Co się wówczas wydarzyło? Jehowa powierzył sprawowanie władzy nad ludzkością swemu wyniesionemu do chwały niebiańskiej Synowi, Jezusowi Chrystusowi (Dan. 7:13, 14).

Dlaczego w takim razie na ziemi jest jeszcze tyle zła? Po objęciu władzy przez Chrystusa Szatan z demonami zostali wyrzuceni z nieba na ziemię (Obj. 12:12). Chrystus jako Król nie przystąpił od razu do unicestwienia tych, którzy odmówili uznania zwierzchnictwa Jehowy i jego samego jako Mesjasza. Zgodnie z jego zapowiedzią na całym świecie miało być prowadzone dzieło głoszenia (Mat. 24:14). W rezultacie następuje podział ludzi ze wszystkich narodów. Ci, którzy okażą się prawi, otrzymają życie wieczne, natomiast niegodziwi zostaną skazani na wieczne odcięcie, czyli na wieczną śmierć (Mat. 25:31-46). W tym czasie miały dawać się we znaki zapowiedziane na „dni ostatnie” bardzo trudne warunki. Jak to wykazano w artykule „Dni ostatnie”, wydarzenia te są wyraźnie widoczne od  roku 1914. Wszystko, co zapowiedział Jezus, spełni się, łącznie z nastaniem „wielkiego ucisku”, w którym dobiegnie kresu obecny zły świat (Mat. 24:21, 22, 34).

Kiedy nastąpi koniec tego niegodziwego świata?

Jezus odpowiedział: „O dniu owym i godzinie nie wie nikt — ani aniołowie niebios, ani Syn, tylko sam Ojciec”. Niemniej oświadczył również: „Zaprawdę wam mówię, że to pokolenie na pewno nie przeminie, dopóki się to wszystko nie stanie” (Mat. 24:36, 34).

Ukazując wydarzenia, które miały nastąpić po ustanowieniu w roku 1914 Królestwa pod władzą Jezusa Chrystusa, Objawienie 12:12 dodaje: „Weselcie się niebiosa i wy, którzy w nich przebywacie! Biada ziemi i morzu, ponieważ zstąpił do was Diabeł, pałając wielkim gniewem, bo wie, że mało ma czasu”.