Czy zmarli przodkowie wiedzą, co robią żyjący, i czy mogą im pomagać?

Kazn. 9:5: „Żyjący są świadomi tego, że umrą, lecz umarli nie są świadomi niczego”.

Hioba 14:10, 21: „Ziemski człowiek wydaje ostatnie tchnienie — i gdzież jest? Synowie jego zyskują szacunek, lecz on o tym nie wie”.

Ps. 49:10, 17-19: „Nawet mądrzy umierają, razem ginie głupiec i nierozumny i muszą zostawić drugim swe środki utrzymania. (...) Umierając, nic ze sobą zabrać nie zdoła; jego chwała nie zstąpi razem z nim. (...) Jego dusza w końcu dochodzi tylko tak daleko, jak pokolenie jego praojców. Nigdy więcej nie ujrzą światła”.

Czyż nie jest prawdą, że żywność stawiana na ołtarzu albo na grobie pozostaje nietknięta? Czy to nie oznacza, że umarli nic z niej nie mają?

Zobacz też artykuł „Spirytyzm”.

Czy są powody do obaw, że nasi zmarli przodkowie mogą nas skrzywdzić?

Kazn. 9:5, 6: „Przeminęła też ich [umarłych] miłość i ich nienawiść oraz ich zazdrość i już po czas niezmierzony nie mają udziału w niczym, co ma się dziać pod słońcem”.

Czy w człowieku jest jakaś część duchowa, która dalej żyje po śmierci ciała?

Ezech. 18:4: „Oto wszystkie dusze należą do mnie. Jak dusza ojca, tak i dusza syna należy do mnie. Dusza, która grzeszy, ta umrze” (zob. też werset 20).

Ps. 146:3, 4: „Nie pokładajcie ufności w dostojnikach ani w synu ziemskiego człowieka (...) Duch jego uchodzi, a on wraca do swej ziemi; w tymże dniu giną jego myśli”.

Naukowcy i chirurdzy nie znaleźli żadnego dowodu na to, że po śmierci ciała dalej żyje jakaś część człowieka zachowująca świadomość.

Zobacz też artykuł „Śmierć”, strony 336, 337.

 Czy wolisz, żeby dzieci i wnuki szanowały i kochały cię za życia, czy też żeby po twojej śmierci odprawiały obrzędy nad twoim grobem?

Efez. 6:2, 3: „‚Szanuj swego ojca i swą matkę’; jest to pierwszy nakaz z obietnicą: ‚Aby ci się dobrze działo i abyś długo trwał na ziemi’”. (Dzieci wychowywane zgodnie z zasadami biblijnymi starają się za życia rodziców sprawiać im radość okazywaniem szacunku).

Prz. 23:22: „Słuchaj swego ojca, który cię spłodził, i nie gardź swą matką — tylko dlatego, że się zestarzała”.

1 Tym. 5:4: „Jeśli któraś wdowa ma dzieci lub wnuki, niech te uczą się najpierw przejawiać zbożne oddanie we własnym domu oraz oddawać swym rodzicom i dziadkom należne zadośćuczynienie, gdyż to jest miłe w oczach Bożych”.

Skąd w gruncie rzeczy pochodzą rzekome wiadomości od umarłych, przekazywane przez media spirytystyczne?

Izaj. 8:19: „Gdyby wam powiedzieli: ‚Zwróćcie się do mediów spirytystycznych albo do mających ducha przepowiadania, którzy kwilą i mówią półgłosem’ — czyż każdy lud nie powinien się zwracać do swego Boga? Czy należy się zwracać do umarłych w sprawie żyjących?” (Czy Bóg ostrzegałby nas przed takimi praktykami, gdybyśmy rzeczywiście mogli w ten sposób nawiązać kontakt z naszymi bliskimi?)

Dzieje 16:16: „A zdarzyło się, gdyśmy szli na miejsce modlitwy, że spotkała nas pewna służąca, która miała ducha — demona wróżbiarstwa. Przynosiła ona swoim panom znaczny zysk uprawianiem sztuki przepowiadania”.

Zobacz też artykuł „Spirytyzm”, strony 311-313.

Komu należy oddawać cześć?

Łuk. 4:8: „Jezus, odpowiadając, rzekł do niego: ‚Jest napisane: „Jehowę, twego Boga, masz czcić i tylko dla niego masz pełnić świętą służbę”’”.

Jana 4:23, 24: „Nadchodzi godzina, i teraz jest, gdy prawdziwi czciciele będą czcić Ojca duchem i prawdą, bo właśnie  takich szuka Ojciec, aby go czcili. Bóg jest Duchem, a ci, którzy go czczą, muszą oddawać cześć duchem i prawdą”.

Jaka jest nadzieja na to, że kiedyś będzie można się połączyć ze zmarłymi krewnymi?

Jana 5:28, 29: „Nie dziwcie się temu, ponieważ nadchodzi godzina, w której wszyscy w grobowcach pamięci usłyszą jego głos i wyjdą: ci, którzy czynili to, co dobre, na zmartwychwstanie życia; ci, którzy się dopuszczali tego, co podłe, na zmartwychwstanie sądu”.