Jakie znaczenie ma Pamiątka?

Jezus powiedział do wiernych apostołów: „Czyńcie to na moją pamiątkę” (Łuk. 22:19). Pisząc do zrodzonych z ducha członków zboru chrześcijańskiego, apostoł Paweł dodał: „Ilekroć jecie ten chleb i pijecie ten kielich, obwieszczacie śmierć Pana, aż on przybędzie” (1 Kor. 11:26). A zatem Pamiątka kieruje szczególną uwagę na znaczenie śmierci Jezusa Chrystusa w związku z urzeczywistnieniem zamierzenia Jehowy. Uwydatnia znaczenie ofiarnej śmierci Jezusa, zwłaszcza dla nowego przymierza, oraz wskazuje, jak śmierć Jezusa wpływa na tych, którzy razem z nim będą dziedzicami Królestwa niebiańskiego (Jana 14:2, 3; Hebr. 9:15).

Pamiątka przypomina również, że śmierć Jezusa oraz sposób, w jaki mu ją zadano, odpowiadała zamierzeniu Bożemu, wyrażonemu w Rodzaju 3:15 oraz w późniejszych wypowiedziach, i przyczyniła się do oczyszczenia z zarzutów imienia Jehowy. Zachowując aż do śmierci nieskazitelną lojalność wobec Jehowy, Jezus udowodnił, że grzech Adama nie wynikał z jakiegoś błędu popełnionego przez Boga przy stwarzaniu i że człowiek może w sposób doskonały pozostać oddany Stwórcy mimo najsilniejszej presji. Tym samym Jezus stanął w obronie Jehowy Boga jako Stwórcy i prawowitego Władcy Wszechświata. Ponadto zgodnie z postanowieniem Jehowy śmierć Jezusa miała stanowić doskonałą ofiarę ludzką, potrzebną do odkupienia potomstwa Adama oraz udostępnienia miliardom wierzących życia wiecznego na rajskiej ziemi. Miała  więc umożliwić spełnienie pierwotnego zamierzenia Jehowy i być wyrazem Jego wielkiej miłości do rodzaju ludzkiego (Jana 3:16; Rodz. 1:28).

Jakże ogromne brzemię ciążyło na Jezusie w ostatnią noc, którą spędził jako człowiek na ziemi! Wiedział, jakie zamierzenie ma wobec niego Ojciec niebiański, ale zdawał sobie sprawę, że musi dochować wierności w próbie. Gdyby zawiódł, jakąż hańbą okryłoby to jego Ojca i jakże wielką stratę poniosłaby ludzkość! Jeśli wziąć pod uwagę, jak dużo zależało od śmierci Jezusa, to nakaz, by rozpamiętywać jego śmierć, jest całkowicie uzasadniony.

Co podczas Pamiątki wyobraża chleb i wino?

Ustanawiając Pamiątkę, Jezus tak powiedział o przaśnym chlebie, który podał apostołom: „To oznacza moje ciało” (Marka 14:22). Chleb ten był symbolem jego bezgrzesznego ciała, które miał dać, żeby umożliwić ludziom przyszłe życie. Chodziło przy tym o zwrócenie szczególnej uwagi na perspektywy życia otwierające się przed tymi, którzy dzięki ofierze Jezusa zostaliby wybrani do udziału z nim w niebiańskim Królestwie.

Podając wiernym apostołom wino, Jezus powiedział: „To oznacza moją ‚krew przymierza’, która ma być wylana za wielu” (Marka 14:24). Wino było symbolem jego krwi. Jego przelana krew zapewnia przebaczenie grzechów ludziom, którzy w nią wierzą. Przy tej okazji Jezus położył nacisk na możliwe dzięki tej krwi oczyszczenie z grzechów jego przyszłych współdziedziców. Jego słowa wskazują też na to, że dzięki niej miało wejść w życie nowe przymierze między Jehową Bogiem a zborem chrześcijan namaszczonych duchem.

Zobacz też artykuł „Msza”, strony 181, 182.

Kto ma spożywać chleb i wino?

A kto uczestniczył w Wieczerzy Pańskiej, którą Jezus ustanowił na krótko przed śmiercią? Jedenastu jego wiernych naśladowców, do których powiedział: „Zawieram z wami przymierze — tak jak mój Ojciec zawarł przymierze ze mną — co  do królestwa” (Łuk. 22:29). Wszyscy oni zostali zaproszeni do udziału z Chrystusem w jego niebiańskim Królestwie (Jana 14:2, 3). Wobec tego również w naszych czasach chleb i wino powinni spożywać ci, których Chrystus objął ‛przymierzem co do Królestwa’.

Ilu uczestniczy? Jezus powiedział, że tylko „mała trzódka” otrzyma w nagrodę niebiańskie Królestwo (Łuk. 12:32). Pełna jej liczba miała wynieść 144 000 (Obj. 14:1-3). Wybór członków tego grona zaczął się w roku 33 n.e. Słuszny więc wydaje się wniosek, że obecnie tylko niewielu powinno spożywać chleb i wino.

Czy z Jana 6:53, 54 nie wynika, że tylko spożywający te symbole dostąpią życia wiecznego?

Jana 6:53, 54: „Jezus rzekł do nich: ‚Zaprawdę, zaprawdę wam mówię: Jeżeli nie jecie ciała Syna Człowieczego i nie pijecie jego krwi, nie macie życia w sobie. Kto spożywa moje ciało i pije moją krew, ten ma życie wieczne, a ja go wskrzeszę w dniu ostatnim’”.

Rzecz jasna to jedzenie i picie musi być symboliczne, w przeciwnym razie bowiem oznaczałoby pogwałcenie prawa Bożego (Rodz. 9:4; Dzieje 15:28, 29). Warto jednak zaznaczyć, że wypowiedź Jezusa zapisana w Jana 6:53, 54 nie miała związku z ustanowieniem Wieczerzy Pańskiej. Nikt z jego słuchaczy nie miał wówczas pojęcia o uroczystości, podczas której chleb i wino miałyby przedstawiać ciało i krew Chrystusa. To postanowienie zostało wprowadzone w życie mniej więcej rok później, a relacja apostoła Jana o Wieczerzy Pańskiej rozpoczyna się w Ewangelii noszącej jego imię siedem rozdziałów dalej, to znaczy w rozdziale 14.

Jak w takim razie można ‛jeść ciało Syna Człowieczego i pić jego krew’ w sposób symboliczny, jeśli nie przez udział w spożywaniu chleba i wina podczas Pamiątki? Zwróćmy uwagę na to, że według wypowiedzi Jezusa ci, którzy w ten sposób jedzą i piją, będą mieli „życie wieczne”. A co Jezus powiedział o woli swego Ojca wcześniej, w wersecie 40, gdy wyjaśniał, co ludzie muszą czynić, by osiągnąć życie wieczne? Oświadczył, że „każdy, kto widzi Syna i w niego wierzy, [będzie] miał życie  wieczne”. A zatem sam rozsądek podpowiada, że symboliczne ‛spożywanie ciała Jezusa i picie jego krwi’ polega na okazywaniu wiary w zbawczą moc ciała i krwi, które Jezus złożył w ofierze. Taka wiara jest wymagana od wszystkich, którzy chcą osiągnąć pełnię życia, czy to z Chrystusem w niebiosach, czy w raju na ziemi.

Jak często i kiedy należy obchodzić Pamiątkę?

Jezus nie powiedział wyraźnie, jak często należy to czynić. Po prostu rzekł: „Czyńcie to na moją pamiątkę” (Łuk. 22:19). Paweł napisał: „Ilekroć jecie ten chleb i pijecie ten kielich, obwieszczacie śmierć Pana, aż on przybędzie” (1 Kor. 11:26). Wyrażenie „ilekroć” wcale nie musi oznaczać powtarzania czegoś wiele razy w roku, może bowiem znaczyć, że robi się to rokrocznie przez wiele lat. Jak często ludzie obchodzą na przykład rocznicę ślubu albo pamiątkę jakiegoś ważnego wydarzenia w historii narodu? Raz na rok, w jego rocznicę. Byłoby to również zgodne z faktem, że Wieczerza Pańska została ustanowiona w dniu żydowskiej Paschy, dorocznej uroczystości, której chrześcijanie pochodzenia żydowskiego nie mieli już obchodzić.

Świadkowie Jehowy obchodzą Pamiątkę po zachodzie słońca w dniu 14 Nisan według używanego w I wieku kalendarza żydowskiego. Dzień u Żydów zaczynał się o zachodzie słońca i trwał do następnego zachodu. Tak więc według kalendarza żydowskiego Jezus umarł w tym samym dniu, w którym ustanowił Pamiątkę. Miesiąc Nisan rozpoczynał się od pierwszego zachodu słońca po widzianym w Jerozolimie nowiu księżyca najbliższym wiosennemu zrównaniu dnia z nocą. Święto Pamiątki przypada 14 dni później. (Wobec tego data Pamiątki może się nie zgadzać z datą Paschy obchodzonej obecnie przez Żydów. Dlaczego? Początkiem miesiąca w ich kalendarzu jest astronomiczny nów księżyca, a nie nów księżyca widziany nad Jerozolimą, który może wypaść od 18 do 30 godzin później. Ponadto większość Żydów świętuje Paschę dnia 15, a nie 14 Nisan, jak zgodnie z nakazem Prawa Mojżeszowego obchodził ją Jezus).