Czy Piotr był „skałą”, na której został zbudowany kościół?

Mat. 16:18 (KUL): „A ja ci mówię, że Ty jesteś Piotr, na tej skale zbuduję mój Kościół i bramy piekielne nie przemogą go”.  (Zwróć uwagę na kontekst [wersety 13 i 20], z którego wynika, że w rozmowie chodziło o to, kim jest Jezus).

Kogo apostołowie Piotr i Paweł uważali za „skałę” i „kamień węgielny”?

Dzieje 4:8-11 (Kowalski): „Piotr, pełen Ducha Świętego, rzekł do nich: ‚Przełożeni ludu i starsi posłuchajcie! (...) To w imię Jezusa Chrystusa Nazareńskiego, którego ukrzyżowaliście, a którego Bóg z martwych wskrzesił, dzięki jego imieniu człowiek ten stoi zdrowy przed wami. On to jest kamieniem, odrzuconym przez was, budujących, który stał się kamieniem węgielnym’”.

1 Piotra 2:4-8 (Kowalski): „Szukajcie przystępu do niego! [Pana Jezusa Chrystusa] (...) Wówczas staniecie się także takimi żywymi kamieniami. Będziecie się budować w dom duchowy (...). Bo tak mówi Pismo: ‚Oto zakładam na Syjonie kamień, kamień węgielny, wybrany i kosztowny. Kto na nim oprze swą wiarę, nie będzie zawstydzony’. Wam, którzy przyjęliście wiarę, przypada ten zaszczyt w udziale. Dla tych zaś, którzy wiary nie mają, jest to kamień, który odrzucili budujący. A właśnie on stał się kamieniem węgielnym i ‚kamieniem obrazy i opoką, o którą się rozbiją’”.

Efez. 2:20 (Kowalski): „Apostołowie i prorocy są tym fundamentem, na którym zbudowani jesteście, a sam Chrystus Jezus jest kamieniem węgielnym”.

W co wierzył Augustyn (którego Kościół katolicki uważa za świętego)?

„W tym samym czasie mojego kapłaństwa napisałem dzieło jako odpowiedź na list Donata (...) Tam to w pewnym miejscu powiedziałem o Piotrze Apostole, że ‚na nim, niczym na skale założony został Kościół’. (...) Pamiętam jednak, że później bardzo często wyjaśniałem słowa wypowiedziane przez Pana: ‚Ty jesteś Piotr, i na tej skale zbuduję Kościół mój’, rozumiejąc tak, aby myślano, iż Kościół został zbudowany na tym, w którego wiarę wyraził Piotr słowami: ‚Ty jesteś Mesjasz Syn Boga żywego’, a Piotr tak nazwany przez ową Skałę reprezentował sobą Kościół, który wznosi się na tej Skale i ‚otrzymał klucze Królestwa niebieskiego’. Albowiem nie powiedziano mu: ‚Ty jesteś skała’, lecz: ‚Ty jesteś Piotr’. Skałą  zaś był Chrystus, którego wyznał Szymon zwany Piotrem, jak to zresztą cały Kościół wyznaje” (św. Augustyn, O nauce chrześcijańskiej. Sprostowania, tłum. J. Sulowski, Warszawa 1979, s. 230).

Czy pozostali apostołowie uznawali w swoim gronie prymat Piotra?

Łuk. 22:24-26 (Kowalski): „Powstał też między nimi [apostołami] spór o to, który z nich jest największy. A on rzekł do nich: ‚Królowie ludów pogańskich są panami, a ci, którzy dzierżą władzę nad nimi, każą nazywać się dobroczyńcami. Między wami tak nie będzie!’” (Czy poruszaliby kwestię, „który z nich jest największy”, gdyby Piotr był „skałą”?)

Czy Jezus Chrystus, głowa zboru, potrzebuje następców, skoro żyje?

Hebr. 7:23-25 (Bp): „Tamtych [w Izraelu] kapłanów było wielu, bo śmierć przeszkadzała im w spełnianiu funkcji. On [Jezus Chrystus] natomiast, ponieważ trwa na wieki, posiada kapłaństwo nieprzemijające. Przeto i zbawiać może w sposób doskonały tych, którzy przez Niego przychodzą do Boga, bo zawsze żyje, aby wstawiać się za nimi”.

Rzym. 6:9 (Bp): „Wiemy, że zmartwychwstały Chrystus nie umiera już więcej i śmierć nie ma już nad Nim żadnej władzy”.

Efez. 5:23 (Bp): „Chrystus jest Głową dla Kościoła”.

Czym były „klucze” powierzone Piotrowi?

Mat. 16:19 (BT): „Tobie dam klucze królestwa niebieskiego; cokolwiek zwiążesz na ziemi, będzie związane w niebie, a co rozwiążesz na ziemi, będzie rozwiązane w niebie”.

W Objawieniu Jezus wspomniał o symbolicznym kluczu, którym się posługuje do otworzenia ludziom przywilejów i możliwości

Apok. [Obj.] 3:7, 8 (Kowalski): „To mówi Święty i Prawdziwy, który posiada klucz Dawida i który otwiera, a nikt zamknąć nie może, i zamyka, a nikt otworzyć nie może. (...) Oto zostawiłem przed tobą drzwi otwarte, których nikt zamknąć nie zdoła”.

 Piotr użył powierzonych mu „kluczy” do otwarcia (Żydom, Samarytanom, poganom) możliwości otrzymania ducha Bożego oraz drogi do Królestwa niebiańskiego

Dzieje 2:14-39 (BT): „Wtedy stanął Piotr razem z Jedenastoma i przemówił do nich donośnym głosem: ‚Mężowie Judejczycy i wszyscy mieszkańcy Jerozolimy (...). Jezusa, którego wyście ukrzyżowali, uczynił Bóg i Panem, i Mesjaszem’. Gdy to usłyszeli, przejęli się do głębi serca: ‚Cóż mamy czynić, bracia?’ — zapytali Piotra i pozostałych Apostołów. ‚Nawróćcie się — powiedział do nich Piotr — i niech każdy z was ochrzci się w imię Jezusa Chrystusa na odpuszczenie grzechów waszych, a weźmiecie w darze Ducha Świętego. Bo dla was jest obietnica i dla dzieci waszych, i dla wszystkich, którzy są daleko, a których powoła Pan Bóg nasz’”.

Dzieje 8:14-17 (BT): „Kiedy Apostołowie w Jerozolimie dowiedzieli się, że Samaria przyjęła słowo Boże, wysłali do nich Piotra i Jana, którzy przyszli i modlili się za nich, aby mogli otrzymać Ducha Świętego. Bo na żadnego z nich jeszcze nie zstąpił. Byli jedynie ochrzczeni w imię Pana Jezusa. Wtedy więc wkładali Apostołowie na nich ręce, a oni otrzymywali Ducha Świętego”. (Werset 20 wskazuje, że przy tej okazji objął przewodnictwo Piotr).

Dzieje 10:24-48 (BT): „Nazajutrz wszedł do Cezarei. Korneliusz [nieobrzezany poganin] oczekiwał ich (...). Wtedy Piotr przemówił (...). Kiedy Piotr jeszcze mówił o tym, Duch Święty zstąpił na wszystkich, którzy słuchali nauki”.

Czy niebo czekało na decyzje Piotra i potem dostosowywało się do jego przewodnictwa?

Dzieje 2:4, 14 (BT): „Wszyscy zostali napełnieni Duchem Świętym, i zaczęli mówić obcymi językami, tak jak im Duch pozwalał mówić. (...) Wtedy [gdy już Chrystus, głowa zboru, pobudził ich duchem świętym] stanął Piotr razem z Jedenastoma i przemówił do nich” (zob. werset 33).

Dzieje 10:19, 20 (BT): „Powiedział do niego [Piotra] Duch: ‚Poszukuje cię trzech ludzi. Zejdź więc i idź z nimi bez wahania [do domu poganina Korneliusza], bo Ja ich posłałem’”.

Porównaj Mateusza 18:18, 19.

 Czy Piotr rozstrzyga, kto jest godny wejść do Królestwa?

2 Tym. 4:1 (Dąbrowski z greki): „[Chrystus Jezus] będzie sądził żywych i umarłych”.

2 Tym. 4:8 (Dąbrowski z greki): „Na ostatek odłożony jest dla mnie wieniec sprawiedliwości, który mi wręczy Pan [Jezus Chrystus], Sędzia sprawiedliwy w ów dzień, a nie tylko mnie, ale wszystkim tym, którzy z miłością czekają na przyjście jego”.

Czy Piotr był w Rzymie?

Rzym jest wymieniony w dziewięciu wersetach Pisma Świętego, ale w żadnym z nich nie ma wzmianki, że był tam Piotr. Z 1 Piotra 5:13 wynika, iż przebywał w Babilonie. Czy był to kryptonim Rzymu? Pobyt Piotra w Babilonie wiązał się z wyznaczonym mu zadaniem głoszenia Żydom (jak na to wskazuje Galatów 2:9), gdyż w Babilonie i okolicznych miastach osiedliło się wielu Żydów. W Encyclopaedia Judaica (Jerozolima 1971, t. 15, szp. 755) wspomniano w związku z powstaniem Talmudu Babilońskiego o judaistycznych „wielkich akademiach Babilonu”, działających tam na początku naszej ery.

Czy istnieje jakaś nieprzerwana linia „następców” Piotra aż do dzisiejszych papieży?

Profesor teologii katolickiego Uniwersytetu Notre Dame w USA, jezuita John McKenzie napisał: „Nie ma żadnego historycznego dowodu ciągłości władzy kościelnej” (The Roman Catholic Church, Nowy Jork 1969, s. 4).

New Catholic Encyclopedia przyznaje: „Skąpa dokumentacja sprawia, że wydarzenia z wczesnego okresu rozwoju episkopatu toną w mroku” (1967, t. 1, s. 696).

Powoływanie się na zamianowanie przez Boga nie ma żadnego znaczenia, jeśli się nie okazuje posłuszeństwa Bogu i Chrystusowi

Mat. 7:21-23 (BT): „Nie każdy, który Mi mówi: ‚Panie, Panie’, wejdzie do królestwa niebieskiego, lecz ten, kto spełnia  wolę mojego Ojca, który jest w niebie. Wielu powie Mi w owym dniu: ‚Panie, Panie, czy nie prorokowaliśmy mocą Twego imienia i nie wyrzucaliśmy złych duchów mocą Twego imienia, i nie czyniliśmy wielu cudów mocą Twego imienia?’ Wtedy oświadczę im: ‚Nigdy was nie znałem. Odejdźcie ode Mnie wy, którzy dopuszczacie się nieprawości!’”

Zobacz też Jeremiasza 7:9-15.

Czy rzekomi następcy apostołów wzorują się na naukach i sposobie postępowania Jezusa Chrystusa oraz apostołów?

W A Catholic Dictionary czytamy: „Kościół Rzymski jest Kościołem Apostolskim, ponieważ jego doktryną jest wiara przekazana kiedyś Apostołom, której on strzeże i którą wyjaśnia, nic nie dodając ani nie ujmując” (W. E. Addis i T. Arnold, Londyn 1957, s. 176). Czy to prawda?

Tożsamość Boga

„Terminu Trójca używa się do określenia fundamentalnej doktryny religii chrześcijańskiej” (The Catholic Encyclopedia, 1912, t. 15, s. 47).

„W Nowym Testamencie nie spotykamy ani słowa Trójca, ani wyraźnego potwierdzenia tej doktryny (...) Doktryna ta kształtowała się stopniowo przez kilka stuleci wśród licznych sporów” (The New Encyclopædia Britannica, 1976, Micropædia, t. 10, s. 126).

„Coraz więcej uczonych katolickich przychyla się do opinii egzegetów i teologów biblijnych, których zdaniem nie powinno się bezkrytycznie mówić o trynitarianizmie w Nowym Testamencie. Jednocześnie historycy dogmatyki i przedstawiciele teologii systematycznej przyznają, że kto bezkrytycznie wypowiada się na temat doktryny o Trójcy, przenosi się z okresu początków chrześcijaństwa do — powiedzmy — ostatniego ćwierćwiecza IV stulecia” (New Catholic Encyclopedia, 1967, t. 14, s. 295).

Celibat księży

Papież Paweł VI potwierdził w swej encyklice Sacerdotalis Caelibatus (Celibat kapłański, 1967) wymóg przestrzegania  celibatu przez duchownych, ale jednocześnie przyznał, że „Nowy Testament, w którym zachowane są nauki Chrystusa i Apostołów, (...) nie żąda otwarcie stanu bezżenności od tych, którzy spełniają święte posługi (...) Nie stawiał takiego warunku sam Jezus, gdy wybierał Dwunastu, ani Apostołowie nie stawiali go tym, którzy przewodzili w pierwszych gminach chrześcijańskich” (The Papal Encyclicals 1958-1981, Falls Church, Wirginia 1981, s. 204).

1 Kor. 9:5 (NAB): „Czyż nie mamy prawa ożenić się z kobietą wierzącą, jak pozostali apostołowie i bracia Pana, i Kefas?” („Kefas” to aramejskie imię dane Piotrowi; zob. Jana 1:42. Zob. też Marka 1:29-31, gdzie jest wzmianka o teściowej Szymona, czyli Piotra).

1 Tym. 3:2 (Romaniuk): „Biskup powinien być (...) mężem tylko jednej żony [„tylko jeden raz żonaty”, NAB]”.

Już w czasach przedchrześcijańskich buddyzm żądał od swych kapłanów i mnichów życia w celibacie (Henry C. Lea, History of Sacerdotal Celibacy in the Christian Church, Londyn 1932, wyd. IV popr., s. 6). Jeszcze wcześniej — jak czytamy w książce Alexandra Hislopa The Two Babylons (Dwa Babilony, Nowy Jork 1943, s. 219) — wymagano bezżenności od kapłanów babilońskich, którzy otrzymali wyższe święcenia.

1 Tym. 4:1-3 (BT): „Duch zaś otwarcie mówi, że w czasach ostatnich niektórzy odpadną od wiary, skłaniając się ku duchom zwodniczym i ku naukom demonów. (...) Zabraniają oni wchodzić w związki małżeńskie”.

Oddzielenie od świata

Przemawiając w roku 1965 na forum Organizacji Narodów Zjednoczonych, papież Paweł VI powiedział: „Mieszkańcy ziemi zwracają się ku Organizacji Narodów Zjednoczonych jako ostatniej nadziei na zgodę i pokój; niech nam tu będzie wolno przekazać wyrazy ich hołdu i nadziei, do których się dołączamy” (The Pope’s Visit, Nowy Jork 1965, Time-Life Special Report, s. 26).

Jana 15:19 (Romaniuk): „[Jezus Chrystus powiedział:] Gdybyście należeli do tego świata, świat miłowałby was jak swoją własność. Ponieważ jednak nie jesteście ze świata — bo  przecież Ja was wybrałem ze świata — dlatego was świat nienawidzi”.

Jak. 4:4 (BT): „Czy nie wiecie, że przyjaźń ze światem jest nieprzyjaźnią z Bogiem?”

Chwytanie za broń

Katolicki historyk E. I. Watkin pisze: „Choć przykro się do tego przyznać, to jednak nie możemy w interesie fałszywie pojętego podnoszenia morale albo nieuczciwej lojalności wypierać się ani przemilczać historycznego faktu, że biskupi niezmiennie popierali wszystkie wojny prowadzone przez rząd ich kraju. Nie znam ani jednego wypadku, żeby miejscowy episkopat potępił którąkolwiek wojnę jako niesprawiedliwą (...) Bez względu na oficjalnie głoszoną teorię w praktyce biskupi katoliccy kierowali się podczas wojny zasadą: ‚Mój kraj zawsze ma rację’” (Morals and Missiles, Londyn 1959, red. Charles S. Thompson, ss. 57, 58).

Mat. 26:52 (BT): „Wtedy Jezus rzekł do niego: ‚Schowaj miecz swój do pochwy, bo wszyscy, którzy za miecz chwytają, od miecza giną’”.

1 Jana 3:10-12 (Bp): „Po tym można rozpoznać dzieci Boże i dzieci diabła: każdy, kto (...) nie miłuje brata swego, ten nie pochodzi od Boga. (...) Miłujcie się wzajemnie. Nie tak, jak Kain, który był dzieckiem Złego i zamordował swego brata”.

Czy w świetle powyższych wywodów ci, którzy się podają za następców apostołów, rzeczywiście nauczają i postępują tak jak Chrystus i apostołowie?