Rozdział 20

Dzieci wskrzeszone z martwych

CZY to nie cudowne uczucie, gdy się wie, że ktoś nas kocha? — Jak dobrze jest mieć kogoś, kto naprawdę się o nas troszczy! Ale czy wiesz, że ktoś kocha cię tak jak nikt na ziemi? — Jest to Jehowa Bóg.

Jak bardzo Jehowa nas miłuje? — Czy myśli o nas tylko dopóty, dopóki żyjemy, a gdy nas już nie ma, zapomina o nas? A może i wtedy jeszcze o nas pamięta? — Biblia mówi, że ‛ani śmierć, ani życie, ani rzeczy teraźniejsze, ani przyszłe nie zdołają nas odłączyć od miłości Bożej’ (Rzymian 8:38, 39).

A zatem Bóg nie zapomina. Pamięta ludzi, którzy Mu służą, a także ma w pamięci ich małe dzieci. Choćby umarły, przywróci je do życia.

Kiedy Syn Boży Jezus był na ziemi, udowodnił, że Jehowa troszczy się o małe dzieci. Jezus zawsze znajdował czas, by porozmawiać z dziećmi o Bogu. Mocą Bożą nawet wskrzeszał zmarłe dzieci! Czy chciałbyś posłuchać, co zrobił dla pewnej rodziny? —

Żył wówczas człowiek imieniem Jair. Mieszkał z żoną i dwunastoletnią córeczką niedaleko Jeziora  Galilejskiego. Rodzice bardzo kochali swoją córeczkę. Była ich jedynym dzieckiem.

Wyobraź sobie, jak bardzo musieli się zmartwić, gdy ich córeczka poważnie zachorowała. Robili wszystko, co mogli, żeby jej pomóc, ale czuła się coraz gorzej. Jair pomyślał sobie, że pewno umrze. Ani on sam, ani lekarze nie mogli jej pomóc.

Ale może pomógłby Jezus. Jair słyszał o tym niezwykłym człowieku, który potrafił uzdrawiać ludzi. Poszedł go szukać. Znalazł Jezusa nad brzegiem Jeziora Galilejskiego, gdzie akurat nauczał gromadę ludzi.

Jair przepchał się przez tłum, upadł Jezusowi do nóg i powiedział: ‛Moja córeczka jest ciężko chora. Czy zechciałbyś przyjść i jej pomóc? Błagam cię, chodź’.

Jezus zaraz ruszył w drogę z Jairem. Tłum, który przyszedł zobaczyć Wielkiego Nauczyciela, poszedł za nimi. Ale gdy przebyli część drogi, spotkali kilku mężczyzn z domu Jaira, którzy powiedzieli do niego: „Twoja córka umarła. Po co masz trudzić nauczyciela?”

Jezus usłyszał, co mówili ci mężczyźni. Widział też, jak bardzo zmartwił się Jair, że stracił jedyne dziecko. Rzekł więc do niego: ‛Nie bój się, tylko wierz Bogu. Twoja córka będzie zdrowa’.

Poszli dalej, aż dotarli do domu Jaira. Płakali tam  przyjaciele rodziny. Byli zmartwieni śmiercią swojej małej przyjaciółki. Ale Jezus powiedział im: ‛Przestańcie płakać. Dziecko nie umarło, tylko śpi’.

Słysząc te słowa, ludzie zaczęli się z niego wyśmiewać. Dobrze wiedzieli, że dziewczynka nie żyje. Jezus jednak powiedział, że ona tylko śpi, żeby tych ludzi czegoś nauczyć. Chciał, by się przekonali, że mocą Bożą potrafi przywrócić życie zmarłemu człowiekowi równie łatwo, jak my potrafimy obudzić kogoś ze snu.

Następnie Jezus kazał wszystkim wyjść z pokoju z wyjątkiem trzech apostołów i rodziców dziecka. Wtedy podszedł do leżącej dziewczynki. Wziął ją za rękę i powiedział: ‛Dziewczynko, wstań!’ Zaraz wstała  i zaczęła chodzić! Ojciec i matka nie posiadali się z radości (Marka 5:21-24, 35-43; Łukasza 8:40-42, 49-56).

Czy umarł któryś z twoich kolegów? — Czy chciałbyś, żeby powrócił do życia i żebyś znowu mógł przebywać w jego towarzystwie? — Czy wierzysz, że to jest możliwe? —

Jeżeli Jezus mógł przywrócić życie owej dziewczynce, to może zrobić to samo dla innych, prawda? — Ale czy naprawdę to zrobi? — Tak, ponieważ sam powiedział: „Nadchodzi godzina, w której wszyscy, co są w grobowcach pamięci, usłyszą jego głos i wyjdą”. Wkrótce nastanie ten czas pod panowaniem Królestwa Bożego (Jana 5:28, 29).

Wyobraź sobie, z jaką radością będzie się witać ludzi, którzy powrócą do życia! Niektórych będziemy znać. Gdy powstaną z martwych, będziemy mogli ich poznać, jak Jair poznał swoją córkę, gdy ją wskrzesił Jezus. Będą wśród nich ludzie, którzy zmarli tysiące lat temu. Chociaż żyli tak dawno, Bóg o nich nie zapomni.

Czy to nie cudowne uczucie, gdy się wie, że Jehowa Bóg i Jego Syn, Jezus Chrystus, tak bardzo nas kochają? — Chcą, żebyśmy żyli nie tylko przez kilka lat, ale na zawsze!

(Na temat cudownej, opartej na Biblii nadziei dla umarłych przeczytajcie również Dzieje Apostolskie 24:15; 1 Koryntian 15:20-22 oraz Izajasza 25:8).