ROZDZIAŁ 8

Bóg dokonuje wyboru zgodnego z „wieczystym zamierzeniem”

1. Jakie pytanie nasuwa się co do potomstwa człowieka, wobec którego Bóg ponowił obietnice związane z zawartym przymierzem?

JEHOWA Bóg postanowił ponowić wobec Izaaka obietnicę przymierza zawartego z jego ojcem Abrahamem (Rodzaju 26:1-5, 23, 24). Izaak ożenił się, kiedy miał 40 lat, ale dopiero w sześćdziesiątym roku życia doczekał się dzieci — bliźniąt. Czy Jehowa, który wysłuchał modlitwy Izaaka proszącego o dzieci, zechce wybrać jednego z tych bliźniaczych braci?

2. Jak Jehowa wyjawił, którego bliźniaka zamierzał wybrać?

² Jehowa wskazał, kogo wybierze, gdy brzemienna Rebeka w modlitwie pytała o swój stan: „Jahwe jej powiedział: ‛Dwa narody są w twym łonie, dwa odrębne ludy wyjdą z twych wnętrzności; jeden będzie silniejszy od drugiego, starszy będzie sługą młodszego’”. Najpierw urodził się Ezaw, a potem jego bliźniaczy brat Jakub (Rodzaju 25:20-23). Ze słów Jehowy wynikało, że z tych bliźniaczych synów Izaaka nie zamierzał wywieść jednego, dwupokoleniowego narodu. Miały powstać dwa narody, jednakże naród wywodzący się ze starszego bliźniaka miał być słabszy i miał służyć narodowi wywodzącemu się z jego młodszego brata. Było to równoznaczne z odwróceniem przyrodzonego prawa pierworodnego syna, które zapewniało pierwszeństwo. Jehowa wyjawił w ten sposób, kogo wybiera.

3. Czy wybór był zależny od poczynań ludzkich, czy od woli powołującego?

³ Wszechmocny, wszechmądry Bóg miał prawo tak postąpić ze względu na swe zamierzenie co do błogosławienia całej ludzkości. Pewien komentator biblijny z I w. n.e.  pisze o tym: „Rebeka (...) poczęła bliźnięta (...) z ojcem naszym Izaakiem. Bo gdy one jeszcze się nie urodziły ani nic dobrego czy złego nie uczyniły — aby niewzruszone pozostało postanowienie Boże, powzięte na zasadzie wolnego wyboru, zależne nie od uczynków, ale od woli powołującego — powiedziano jej: ‛starszy będzie służyć młodszemu’, jak jest napisane: ‛Jakuba umiłowałem, a Ezawa miałem w nienawiści’”. — Rzymian 9:10-13; częściowo cytat z Malachiasza 1:2, 3.

4. Dlaczego Jehowa mniej miłował Ezawa niż Jakuba, zanim się jeszcze urodzili?

⁴ Wszechmocny, wszechmądry Bóg z całą pewnością nie dokonał złego wyboru. Wiedząc, jakie cechy cielesne i duchowe dziedziczyły bliźnięta w łonie Rebeki, niewątpliwie przewidział, jaką drogę życia obiorą obaj chłopcy. Toteż wybrał bardziej przydatnego, mimo że był nim właśnie ten młodszy. Jednakże Jehowa niczego nie wymusił, choć dokonał wyboru zgodnego ze swym zamierzeniem. Nie zaplanował, że starszy bliźniak Ezaw pewnego krytycznego dnia postanowi sprzedać młodszemu bratu Jakubowi swoje prawo pierworodztwa za miskę soczewicy. Ale jeszcze przed urodzeniem się Ezawa Jehowa dobrze wiedział, że on nie będzie tak cenił i miłował spraw duchowych, jak Jakub. Dlatego mniej miłował Ezawa niż Jakuba i zgodnie z tym dokonał wyboru, gdy bliźnięta były jeszcze w łonie matki. — Rodzaju 25:24-34.

5. Czy Jehowa zaplanował, jak miał postąpić Jakub, aby uzyskać błogosławieństwo Izaaka, i czy potem unieważnił to błogosławieństwo?

⁵ Jehowa nie zaplanował taktyki, którą w końcu zastosował Jakub ze swą matką Rebeką, żeby skłonić Izaaka do udzielenia błogosławieństwa Jakubowi; dopuścił jednak do tego, żeby sędziwy i ociemniały Izaak wyrzekł nad Jakubem błogosławieństwo przysługujące pierworodnemu, ponieważ Jakub na nie zasługiwał (Rodzaju 27:1-30). Jehowa nie pozwolił, żeby Izaak unieważnił to błogosławieństwo. Wprost przeciwnie, gdy Jakub uciekał przed swoim bliźniaczym bratem Ezawem, czyhającym na jego życie, Bóg  potwierdził błogosławieństwo, które Izaak wyrzekł nad Jakubem. Tym samym podtrzymał swój wybór dokonany jeszcze przed urodzeniem się Jakuba. Jak to się stało?

6. W jaki sposób we śnie o drabinie używanej przez aniołów Bóg potwierdził wybór Jakuba?

⁶ Podczas ucieczki Jakub przybył w Ziemi Obiecanej do miejsca nazwanego Betel. „We śnie ujrzał drabinę opartą na ziemi, sięgającą swym wierzchołkiem nieba, oraz aniołów Bożych, którzy wchodzili w górę i schodzili na dół. A oto Jahwe stał na jej szczycie i mówił: ‛Ja jestem Jahwe, Bóg Abrahama i Bóg Izaaka. Ziemię, na której leżysz, oddaję tobie i twemu potomstwu. A potomstwo twe będzie tak liczne jak proch ziemi, ty zaś rozprzestrzenisz się na zachód i na wschód, na północ i na południe; wszystkie plemiona [rodziny, NW] ziemi otrzymają błogosławieństwa przez ciebie i przez twych potomków. Ja jestem z tobą i będę cię strzegł, gdziekolwiek się udasz; a potem sprowadzę cię do tego kraju. Bo nie opuszczę cię, dopóki nie spełnię tego, co ci obiecuję’”. — Rodzaju 28:12-15.

7, 8. (a) Co wynika z Boskiego oświadczenia na temat linii rodowej Mesjasza? (b) Wielbieniem którego Boga wyróżnił się Jakub w przeciwieństwie do Ezawa?

⁷ W myśl nieodwołalnego oświadczenia Boga, który nie kłamie, daną Abrahamowi obietnicę, zapisaną w Księdze Rodzaju 12:1-7, Bóg miał spełnić za pośrednictwem potomstwa (nasienia) Jakubowego.

⁸ Oznaczało to, że Mesjasz, „nasienie” niebiańskiej „niewiasty” Bożej, miał się wywodzić z rodu Jakuba. Dlatego ograniczymy się do prześledzenia dziejów potomstwa Jakuba, zamiast się zajmować dziejami narodów i rodzin, które dopiero mają uzyskać błogosławieństwo dzięki mesjańskiemu „nasieniu”. Bóg Abrahama i Izaaka został też nazwany „Bogiem Jakuba”. Nie da się tego powiedzieć o Ezawie (Edomie), który niczym się nie wyróżnił w wielbieniu Jehowy i którego potomkowie stali się wrogami czcicieli Jehowy. Jednym z bóstw Edomu był  na przykład bożek „Kos” (2 Kronik 25:14; Ezechiela, rozdział 35). Świątynia, którą później zbudowano w Jeruzalem, została nazwana „świątynią Boga Jakuba” (Izajasza 2:3). W dzisiejszych trudnych czasach wzorem są dla nas słowa natchnionego psalmisty, który powiedział: „Jahwe Zastępów jest z nami, Bóg Jakuba twierdzą naszą”. — Psalm 46:12, Poz.

WYBÓR POKOLENIA KRÓLEWSKIEGO

9. (a) Dlaczego potomków Jakuba nazwano Izraelitami? (b) Gdzie się urodził Jakubowi dwunasty syn?

⁹ Podczas dwudziestoletniego pobytu w Paddan-Aram w dolinie mezopotamskiej Jakub ożenił się w rodzinie, która cieszyła się uznaniem jego ojca Izaaka, i został ojcem jedenastu synów. Potem Bóg kazał mu powrócić do Ziemi Obiecanej, z której uciekł (Rodzaju 31:3). W drodze powrotnej Jakub otrzymał przydomek Izrael. Anioł Boży powiedział mu: „Odtąd nie będziesz się zwał Jakub, lecz Izrael, bo walczyłeś z Bogiem i z ludźmi, i zwyciężyłeś” (Rodzaju 32:29). Później potomków Jakuba nazwano Izraelitami (Wyjścia 17:11, NW). Gdy w drodze powrotnej Jakub, czyli Izrael, ponownie przybył do Betel, gdzie miał sen o drabinie sięgającej nieba, został ojcem dwunastego syna, Beniamina. Ale Rachela umiłowana żona Jakuba, umarła przy porodzie drugiego syna, Beniamina. W Księdze Rodzaju 35:19 czytamy: „A Rachela umarła i została pochowana na drodze do Efrata, czyli Betlejem”.

10. Co utracił Ruben podczas dalszego pobytu Jakuba w Ziemi Obiecanej?

¹⁰ W roku 1761 p.n.e. Jakub powrócił do Ziemi Obiecanej i żył tam jeszcze jako przychodzeń przez 33 lata. W tym okresie miało miejsce wiele znamiennych wydarzeń, które jednak nie zostały zaplanowane przez Boga. Ojciec Jakuba, Izaak, umarł w wieku 180 lat (Rodzaju 35:27-29). Najstarszy syn Jakuba, Ruben, zhańbił drugorzędną żonę swego ojca, Bilhę, służebnicę Racheli (Rodzaju 35:22). W rezultacie Ruben utracił prawa przysługujące mu jako  pierworodnemu synowi Jakuba oraz możliwość zostania przodkiem królewskiego Mesjasza. Jehowa Bóg na pewno tego nie zaplanował, ponieważ nigdy nie pochwalał takich kazirodczych stosunków. — Rodzaju 49:1-4.

11, 12. (a) Dlaczego Symeon i Lewi przestali się nadawać na przodków Mesjasza? (b) Co Bóg musiał teraz zrobić, żeby dokonać wyboru?

¹¹ Jeszcze przed śmiercią Racheli i zanim Ruben dopuścił się niemoralnego wybryku, córkę Jakuba Dinę zgwałcił pewien mieszkaniec Ziemi Obiecanej, mianowicie Sychem, syn Chamora Chiwwity, który mieszkał w mieście Sychem. Ten ‛czyn hańbiący Izraela’ wielce oburzył synów Jakuba. Gdy mężczyźni z Sychem nie byli zdolni do walki, ponieważ zgodnie z postawionym warunkiem poddali się obrzezce, Symeon i Lewi, drugi i trzeci syn Jakuba, chwycili za miecze, wymordowali niczego nie podejrzewających mężczyzn z Sychem i splądrowali miasto.

¹² Jakub, prorok Boży, potępił takie zastosowanie przemocy. Do Symeona i Lewiego powiedział, że przez to ‛sprowadzili na niego nienawiść mieszkańców tego kraju’, narażając go z całą rodziną na wytępienie przez znacznie liczniejszą od nich ludność tej ziemi (Rodzaju 34:1-30, Poz). Za dokonanie w gniewie i zapalczywości tak okrutnej rzezi zarówno Symeon, jak i Lewi przestali się nadawać na przodków mesjańskiego „nasienia”. Skoro Symeon i Lewi oraz pierworodny Ruben okazali się niegodni tego zaszczytnego wyróżnienia, musiało ono przypaść w udziale innemu synowi Jakuba (Rodzaju 49:5-7). Jehowa Bóg na pewno nie zaplanował tego wszystkiego. Jednakże musiał teraz uwzględnić nowe okoliczności. Za pośrednictwem swego proroka Jakuba, czyli Izraela, miał jeszcze wskazać, kogo wybrał spośród pozostałych synów.

13, 14. Jak doszło do tego, że Jakub przeprowadził się z całą rodziną do Egiptu, żeby tam być razem z Józefem?

¹³ Pierworodnym synem Racheli — drugiej żony Jakuba, którą gorąco miłował — był Józef, jedenasty syn w rodzinie. Jakub darzył tego syna swej starości szczególnymi względami.  Przyrodni bracia Józefa spoglądali na to zazdrosnym okiem. Bez wiedzy ojca sprzedali Józefa wędrownym kupcom udającym się do Egiptu. Przekonali swego ojca Jakuba, że Józefa pożarł dziki zwierz.

¹⁴ W Egipcie Józef został sprzedany w niewolę, ale dzięki łasce Boga, którego nadal wielbił i któremu był posłuszny, faraon wyniósł go na stanowisko zarządzającego żywnością oraz premiera Egiptu. W roku 1728 p.n.e. Józef pojednał się ze skruszonymi przyrodnimi braćmi, którzy w okresie powszechnego głodu przybyli do Egiptu po żywność. Potem Józef poczynił starania, żeby jego ojciec Jakub, czyli Izrael, przeniósł się do Egiptu z całą rodziną i zamieszkał w ziemi Goszen. Przeżył tam jeszcze 17 lat. — Rodzaju, rozdziały 37 do 47.

15, 16. Co Jakub nadal dziedziczył, choć się przeniósł do Egiptu, i jak zwrócono na to uwagę w Psalmie 105:7-15?

¹⁵ Jakub na polecenie Boże opuścił Ziemię Obiecaną i przyjął zaproszenie Józefa, żeby się osiedlić w Egipcie (Rodzaju 46:1-4). Kiedy się tam przeniósł, ciągle jeszcze był dziedzicem obietnicy danej Abrahamowi i mógł ją komuś przekazać. W związku z tym w Psalmie 105:7-15 jest powiedziane:

¹⁶ „To On, Jahwe, jest Bogiem naszym, cała ziemia Jego wyrokom podlega. On pamięta na wieki o swoim Przymierzu, w tysiące pokoleń o danym swym słowie, o umowie, jaką zawarł z Abrahamem, o przysiędze danej Izaakowi. Potwierdził ją Jakubowi jako Prawo, Izraelowi jako wieczne Przymierze, kiedy rzekł: ‛Tobie dam ziemię Kanaan jako dział waszego dziedzictwa’, gdy jeszcze była mała ich liczba, niewielu przychodniów bez znaczenia, i wędrowali od ludu do ludu, z jednego królestwa do innego narodu. Nie pozwolił, aby ich kto uciskał, z ich powodu karcił królów: ‛Nie tykajcie moich pomazańców [Pismo Święte w Przekładzie Nowego Świata, 1971, zawiera następującą uwagę marginesową: „W języku hebrajskim liczba mnoga masziach: mesjaszy”], nie czyńcie nic złego moim prorokom’”. — Poz.

17. Dlaczego Jehowa mówił o Abrahamie, Izaaku i Jakubie jako o „prorokach” i swoich „pomazańcach”?

 ¹⁷ A zatem Jehowa nazwał Abrahama, Izaaka i Jakuba swymi prorokami i oni rzeczywiście nimi byli (Rodzaju 20:7). Proroka można było uznać za namaszczonego z racji wyznaczenia i zamianowania go, choćby nie nadano mu tej godności przez wylanie na niego specjalnego olejku (1 Królewska 19:16, 19; 2 Królewska 2:14). Poza tym chociaż Abraham, Izaak i Jakub nie byli namaszczeni olejkiem w sposób, w jaki Jakub namaścił stelę w miejscu zwanym Betel, słusznie zostali nazwani „pomazańcami”, ponieważ Jehowa zajmował się nimi (Rodzaju 28:18, 19; 31:13). Jehowa nazwał ich ‛swoimi pomazańcami’, co dowodzi, że ich mianował, że ich wybrał. Według angielskiego przekładu Jamesa Moffata tekst Psalmu 105:15 można by oddać w tłumaczeniu na język polski następująco: „Nigdy nie dotykajcie moich wybranych, nigdy nie krzywdźcie moich proroków”. (W tym samym przekładzie słowo „wybrani” występuje również w 1 Kronik 16:22). Jehowa wybiera kogo chce, a Jego wybór zawsze wiąże się z jakimś zamierzeniem.

18. Jak wobec tego nazwano również naród, który powstał z Abrahama, Izaaka i Jakuba, i dlaczego było to stosowne?

¹⁸ Abraham, Izaak i Jakub byli „mesjaszami” Jehowy i zgodnie z tym powstał z nich naród mesjański. Ten wybrany naród Pismo Święte nazywa „mesjaszem”, czyli „pomazańcem” Jehowy. W Psalmie 28:8, 9 psalmista Dawid mówi: „Jahwe jest mocą zbawczą dla swojego ludu, twierdzą zbawienia dla swego pomazańca [po hebrajsku: masziach]. Ocal Twój lud i błogosław Twemu dziedzictwu, bądź im pasterzem, na ręku nieś ich na wieki”. Później prorok Habakuk powiedział w modlitwie do Jehowy: „Wyszedłeś na ocalenie swego ludu, na wybawienie Twego pomazańca [masziach]” (Habakuka 3:13). Toteż wśród tego ludu, tego narodu będącego „pomazańcem” miał w czasie wyznaczonym przez Boga przyjść na świat prawdziwy Mesjasz, „nasienie” niebiańskiej „niewiasty” Bożej. — Rodzaju 3:15.

19. Jak nazwano synów Jakuba, będących głowami dwunastu plemion?

 ¹⁹ W Egipcie potomkowie Jakuba stali się licznym ludem, który mógł rozpocząć byt narodowy. Właśnie tego czasu, kiedy Jakub żegnał się na łożu śmierci ze swymi synami (1711 p.n.e.), dotyczą słowa: „Oto wszystkie dwanaście plemion Izraela i oto, co im powiedział ojciec. Błogosławił im, każdemu z osobna. Udzielił każdemu błogosławieństwa stosownego” (1 Mojżeszowa 49:28, NP). Ponieważ każdy z dwunastu synów Jakuba został głową jednego plemienia, więc nazwano ich „patriarchami”, to znaczy „głowami ojców”. Pewien mówca powiedział kiedyś przed Sanhedrynem w Jeruzalem: „I zawarł z nimi przymierze obrzezania. Tak urodził mu się Izaak, którego obrzezał dnia ósmego, a Izaakowi — Jakub, a Jakubowi — dwunastu patriarchów. Patriarchowie sprzedali Józefa do Egiptu przez zazdrość, ale Bóg był z nim” (Dzieje Apostolskie 7:8, 9). Żydzi mówiący po grecku słusznie więc używali określenia „patriarcha Abraham” oraz „patriarcha Dawid”. — Hebrajczyków 7:4; Dzieje Apostolskie 2:29.

20. Czy to znaczy, że w Izraelu ustanowiono patriarchat religijny?

²⁰ Nie znaczy to jednak, że wśród potomków Jakuba w Egipcie ustanowiono patriarchat religijny. Po śmierci Jakuba w ziemi Goszen Józef, który pod władzą faraona był premierem Egiptu, nie uważał siebie za patriarchalną głowę ‛dwunastu plemion Izraela’, chociaż z ostatniego błogosławieństwa ojcowskiego wynikało, że na niego przeszło prawo pierworodztwa. — Rodzaju 49:22-26; 50:15-26.

21. (a) Na kogo, według wypowiedzi Jakuba, zostało przeniesione prawo pierworodztwa? (b) Od kogo zależał wybór głowy rodu, z którego miał przyjść mesjański król?

²¹ Wypowiadając prorocze błogosławieństwa dla swych dwunastu synów patriarcha Jakub wyjawił coś więcej niż sam fakt przeniesienia prawa pierworodztwa, czyli praw pierworodnego z Rubena — pierworodnego syna Jakuba z jego pierwszej żony Lei — na Józefa, pierworodnego syna Racheli, jego drugiej żony (Rodzaju 29:21-32).  Zanim przyrodni bracia Józefa sprzedali go w niewolę do Egiptu, oburzali się na samą myśl o tym, że mógłby zostać nad nimi królem (Rodzaju 37:8). Kiedy jednak wiele lat wcześniej Bóg zawierał z patriarchą Abrahamem przymierze obrzezki, przepowiedział, że od Abrahama będą pochodzić królowie wywodzący się z jego związku z Sarą, której imię Saraj Bóg zmienił na Sara, co znaczy „księżniczka” (Rodzaju 17:16). Również przy zmianie imienia Jakuba na Izrael Bóg obiecał, że od niego będą się wywodzić królowie (1 Mojżeszowa 35:10, 11, NP). Jednakże sam fakt, że syn miał w rodzinie prawo pierworodztwa, jeszcze nie oznaczał, iż przysługiwało mu zaszczytne prawo stania się przodkiem królewskiej linii rodowej, która by prowadziła do mesjańskiego króla, „nasienia” niebiańskiej „niewiasty” Bożej. Decydujące znaczenie w tej żywotnej sprawie miał wybór dokonany przez Boga. Bóg sprawił, że Jakub wskazał, który syn zostanie przodkiem tego Króla.

22. W błogosławieństwie dla którego syna Jakub wspomniał o „berle” i o „lasce rozkazodawcy”?

²² Po udzieleniu nagany Rubenowi, Symeonowi i Lewiemu umierający Jakub powiedział o czwartym synu, z pierwszej żony Lei: „Judo, ciebie sławić będą bracia twoi, twoja bowiem ręka na karku twych wrogów! Synowie twego ojca będą ci oddawać pokłon! Judo, młody lwie, na zdobyczy róść będziesz, mój synu: jak lew czai się, gotuje do skoku, do lwicy podobny — któż się ośmieli go drażnić? Nie zostanie odjęte berło od Judy ani laska pasterska [laska rozkazodawcy, NW] spośród kolan jego, aż przyjdzie ten [Sziloch, NW], do którego ono należy, i zdobędzie posłuch u narodów!” — Rodzaju 49:8-10.

23. Czego dotyczą wszystkie te wzmianki — o berle, lasce rozkazodawcy, posłuchu u narodów oraz przyrównanie do lwa — uczynione w odniesieniu do Judy?

²³ Zwróćmy uwagę, że Jakub przyrównał Judę do lwa. Według proroctwa Micheasza 5:7 lew jest królem między zwierzętami leśnymi. W proroctwie Ezechiela 19:1-9  królów judzkich przyrównano do lwów. A zatem użyte przez Jakuba porównanie Judy z lwem idzie w parze z faktem, że berło nie miało być ‛odjęte od Judy’, co nasuwa wniosek, że Juda już je dzierżył i że sam go nie utraci ani nie zostanie mu ono zabrane. Niewątpliwie chodziło tu o berło królewskie, czego potwierdzeniem jest wymienienie łącznie z nim, ‛laski rozkazodawcy’, która również nie miała być odjęta od Judy, zanim nie nadejdzie Sziloch. Ponadto Juda reprezentowany przez owego Sziloch miał ‛zdobyć posłuch u narodów’ (Rodzaju 49:10). Wszystkie te wzmianki o Judzie dotyczą godności królewskiej.

24, 25. (a) Co znaczy imię Sziloch i do kogo się odnosi? (b) Dlaczego berło królewskie nie będzie odjęte od Judy?

²⁴ Imię Sziloch prawdopodobnie znaczy „Ten, do którego ono należy”. Starołacińska Wulgata, będąca tłumaczeniem dostępnego wówczas pierwotnego tekstu hebrajskiego, podaje: „Aż przyjdzie ten, który ma być posłany”.

²⁵ Przyjście tego Sziloch („Tego, do którego ono należy”) odnosi się do tej samej osoby, której przyjście zapowiedział Suwerenny Pan Jehowa, mówiąc do ostatniego judejskiego króla, panującego w Jeruzalem: „W ruinę, w ruinę, w ruinę to obrócę. Poza tym stanowczo będzie to niczyje, aż przyjdzie ten, który ma słuszne prawo, i jemu to dam” (Ezechiela 21:27, NW; w BT 21:32). Niewątpliwie dotyczy to przyjścia mesjańskiego króla, „nasienia” symbolicznej „niewiasty” Bożej, bo gdy on się pojawi, nie będzie już potrzebny żaden następca tronu. Władza królewska w pokoleniu Judy znajdzie się wtedy w szczytowym punkcie swego rozkwitu i na zawsze pozostanie w rękach Sziloch. To właśnie ten mesjański Król miał zasiąść w niebie po prawicy Jehowy i być królem na podobieństwo Melchizedeka, któremu patriarcha Abraham dał dziesięcinę ze zdobytych łupów (Psalm 110:1-4). W taki to sposób berło królewskie nie miało być odjęte od Judy.

26. (a) Jak z 1 Kronik 5:1, 2 wynika, że posiadania prawa pierworodztwa nie było równoznaczne z uzyskaniem królewskiego przewodnictwa? (b) Co Jehowa był w stanie czynić bez względu na niezaplanowany rozwój wydarzeń?

 ²⁶ Z Pisma Świętego niedwuznacznie wynika, że posiadanie prawa pierworodztwa w rodzinie nie było równoznaczne z uzyskaniem królewskiego przewodnictwa i że to królewskie przewodnictwo Bóg przekazał przez umierającego patriarchę Jakuba Judzie. O synach Jakuba czytamy w Pierwszej Księdze Kronik 5:1, 2: „Synowie Rubena, pierworodnego Izraela. Istotnie był on pierworodnym, ponieważ jednak zbezcześcił łoże swego ojca, prawa jego pierworodztwa zostały przekazane synom Józefa, który był synem Izraela. Przy rodowodach nie uwzględniono więc praw pierworodztwa [Rubena]. Chociaż bowiem Juda stał się potężniejszy od braci swoich i z jego rodu wyszedł władca [wódz, NW], to jednak prawa pierworodztwa należały do Józefa” (Poz). Nie można tu powiedzieć, że wszechmocny, wszechmądry Bóg tak to zaplanował, bo przecież nie skłonił On Rubena, Symeona i Lewiego do popełnienia występków, które wywołały takie skutki, i w związku z tym niezaplanowanym rozwojem wydarzeń miał teraz prawo wybrać Judę. Bez względu na to, co by się stało, Bóg był w stanie trzymać się swego pierwotnego zamierzenia i konsekwentnie je urzeczywistniać.

27, 28. (a) Na jaki naród, a zwłaszcza na którą jego cząstkę powinniśmy więc skierować uwagę? (b) Jakich dobrodziejstw doznamy, gdy będziemy się opierać na dowodach dostarczonych przez Boga?

²⁷ Dokonany przez Boga wybór i podjęte przez Niego kroki pomagają zrozumieć „wieczyste zamierzenie”, które powziął w związku z Pomazańcem, Mesjaszem. Prorocze słowa, które w natchnieniu wypowiedział nad Judą umierający patriarcha Jakub, są dla nas drogowskazem. Możemy teraz skierować uwagę nie tylko na wszystkie dwanaście pokoleń Izraela, ale przede wszystkim na pokolenie Judy z uwagi na jego bezpośredni związek z Mesjaszem Jehowy, „nasieniem” Jego niebiańskiej „niewiasty”. Coraz więcej  dowodów pomaga nam ustalić, kim jest ten mesjański Król, którego osoba ma ścisły związek z „wieczystym zamierzeniem” Boga.

²⁸ Opierając się na dowodach dostarczonych nam przez Suwerennego Pana Jehowę, zdołamy uniknąć niebezpieczeństwa stania się naśladowcami jakiegoś fałszywego Mesjasza, który sprawiłby nam zawód. Zaznamy raczej radości z rozpoznania i naśladowania prawdziwego Mesjasza Bożego, za pośrednictwem którego wszystkie narody ziemi mają sobie zjednać wiecznotrwałe błogosławieństwo.

[Pytania do studium]