ROZDZIAŁ 10

Zawarcie z Dawidem przymierza co do Królestwa

1. Jaki odcinek czasu wymieniono w 1 Królewskiej 6:1 i dlaczego podanie długości tego okresu było słuszne?

BÓG wyznacza odcinki czasu odpowiadające Jego „wieczystemu zamierzeniu”. O jednym z takich odcinków czytamy w 1 Królewskiej 6:1: „W roku czterysta osiemdziesiątym po wyjściu Izraelitów z ziemi egipskiej, w miesiącu Ziw, to jest drugim, czwartego roku panowania Salomona nad Izraelem rozpoczął on budowę domu Jahwe”. Długość tego okresu podano nie bez przyczyny, chodzi bowiem o czas, który upłynął od wyzwolenia Izraelitów z Egiptu, gdy wkrótce potem zaczęli wznosić miejsce wielbienia na pustyni Synaj, aż do rozpoczęcia przez króla Salomona, syna  Dawidowego, budowy świątyni Jeruzalemskiej. Okres ten trwał od 15 Nisan 1513 roku p.n.e. do 1 Ziw (czyli Ijar) 1034 roku p.n.e. — Liczb 33:1-4; 1 Królewska 6:37.

2, 3. (a) Dlaczego Izraelici tak długo wędrowali po pustyni Synaj? (b) Jak długo podbijali Ziemię Obiecaną i kto nimi potem rządził przez kilka wieków?

² Oczywiście w ciągu tych blisko pięciu wieków wiele się wydarzyło. Ponieważ Izraelici nie uwierzyli, że Bóg zdoła podbić narody, które wtedy zamieszkiwały Ziemię Obiecaną, musieli przez blisko czterdzieści lat wędrować po pustyni Synaj. W tym okresie wymarli starsi Izraelici, którzy w drugim roku po opuszczeniu Egiptu wszczęli bunt, nie chcąc wkroczyć pod kierownictwem Boga do Ziemi Obiecanej (Liczb 13:1 do 14:38). Po upływie czterdziestu lat Bóg w cudowny sposób wprowadził Izraelitów przez wezbrany Jordan do Ziemi Obiecanej, do kraju Kanaan.

³ Pod wodzą Jozuego, następcy Mojżesza, prowadzono potem przez szereg lat wojnę w celu podbicia tego kraju. Jak powiedział przy podziale zajętego kraju między rodziny izraelskie wierny Kaleb, syn Jefunnego z pokolenia Judy, podbicie tego kraju i wywłaszczenie jego mieszkańców zajęło Izraelitom sześć lat (Jozuego 14:1-10). Potem przez setki lat Bóg wyznaczał tym osiadłym Izraelitom sędziów, aż za czasów proroka Samuela nastąpiła zmiana w formie rządzenia tym narodem. Pewien żyjący dziewiętnaście wieków temu kronikarz żydowski zwięźle podał długość tego okresu. Przemawiając w sabat w pewnej synagodze w Antiochii Pizydyjskiej (Azja Mniejsza), powiedział:

4, 5. (a) O jakim okresie dziejów Izraela poprzedzającym czasy sędziów wspomina kronikarz biblijny? (b) Jakie wydarzenia wyznaczają początek i koniec tego okresu?

⁴ „Słuchajcie, Izraelici i wy, którzy boicie się Boga! Bóg tego ludu izraelskiego wybrał ojców naszych i wywyższył lud na obczyźnie w ziemi egipskiej i wyprowadził go z niej mocnym ramieniem. Mniej więcej przez czterdzieści lat znosił cierpliwie ich obyczaje na pustyni. I wytępiwszy siedem szczepów w ziemi Kanaan oddał im ziemię ich w  dziedzictwo, mniej więcej po czterystu pięćdziesięciu latach [„wszystko to trwało mniej więcej czterysta pięćdziesiąt lat”, NW]. I potem dał im sędziów aż do proroka Samuela. Później poprosili o króla, i dał im Bóg na lat czterdzieści Saula, syna Kisza z pokolenia Beniamina”. — Dzieje Apostolskie 13:14-21.

⁵ W roku 1467 p.n.e. dokonano podziału kraju, tak iż Kaleb oraz inni Izraelici otrzymali swoje dziedzictwo. Gdy policzymy wstecz te „mniej więcej czterysta pięćdziesiąt lat”, dojdziemy do roku 1918 p.n.e. Właśnie w tym roku urodził się syn Abrahama i Sary, Izaak, którego Bóg wybrał w miejsce Izmaela, starszego syna Abrahama, urodzonego przez Hagar, egipską służącą Sary. Złożeniem przysięgi Bóg przypieczętował wobec Izaaka zawarte z Abrahamem przymierze co do objęcia w posiadanie kraju Kanaan, i teraz, po upływie 450 lat, oddał w dziedzictwo potomkom Izaaka tę Ziemię Obiecaną. Trzymał się wiernie swego „wieczystego zamierzenia” względem błogosławienia całej ludzkości.

6. (a) Jak sędzia Gedeon dowiódł lojalności wobec zwierzchniej władzy Boga? (b) Jak się powiodło w roli króla synowi Gedeona, Abimelekowi?

⁶ W okresie działalności piętnastu sędziów, od Jozuego do Samuela, Izraelici podjęli próbę przekonania szóstego z nich, Gedeona, syna Joasza z pokolenia Manassesa, aby został założycielem dynastii, i tym samym dali dowód, że nie chcą mieć Jehowy Boga za swego Króla. Ale Gedeon był lojalny wobec najwyższego Władcy Izraela i odrzucił proponowaną mu władzę, mówiąc: „Nie ja będę panował nad wami ani też mój syn: Jahwe będzie panował nad wami” (Sędziów 8:22, 23). Jeden z wielu synów Gedeona imieniem Abimelek (co znaczy „mój ojciec jest królem”) skłonił możnych Sychem do obwołania go królem. Jednakże Bóg potępił Abimeleka, który za sprawą pewnej kobiety poniósł śmierć w bitwie po trzyletnim panowaniu. — Sędziów 9:1-57.

 KRÓL NAD CAŁYM IZRAELEM

7. Kiedy i jak Izrael otrzymał króla wybranego przez Boga i jak długo panował ten król?

⁷ Gdy piętnasty sędzia, prorok Samuel, się zestarzał, przyszli do niego starsi Izraela z prośbą: „Ustanów (...) nad nami króla, aby nami rządził, tak jak to jest u innych narodów”. Samuel uznał, że w ten sposób odrzucają go jako sędziego wyznaczonego przez Boga, ale Jehowa powiedział do niego: „Wysłuchaj głosu ludu we wszystkim, co mówi do ciebie, bo nie ciebie odrzucają, lecz Mnie odrzucają jako króla nad sobą”. Bóg polecił Samuelowi ostrzec Izraelitów przed ujemnymi następstwami panowania nad nimi widzialnego człowieczego króla, ale oni mimo to woleli mieć takiego króla. Bóg, wszechwładny Pan nad Izraelem, wybrał więc Izraelowi pierwszego człowieczego króla. Posłał Samuela, aby namaścił Saula, syna Kisza z pokolenia Beniamina. W roku 1117 p.n.e. w mieście Mispa Saul został ustanowiony królem. „A wszyscy ludzie wydali okrzyk wołając: Niech żyje król!” Saul panował czterdzieści lat. — 1 Samuela 8:1 do 10:25; Dzieje Apostolskie 13:21. *

8. (a) Kto się urodził w Betlejem w jedenastym roku panowania Saula? (b) Co Micheasz przepowiedział o Betlejem?

⁸ W jedenastym roku panowania Saula wydarzyło się w mieście Betlejem na terenie pokolenia Judy coś pozornie mało ważnego: Jessemu Betlejemicie urodził się ósmy syn, któremu dał imię Dawid. Ani król Saul, ani nikt inny w Izraelu nie przypuszczał wtedy, że to nowo narodzone dziecko stanie się pewnego dnia tak sławne, iż miejsce jego urodzenia, Betlejem, zostanie nazwane „miastem Dawidowym”.  Wtedy jeszcze nikt nie wiedział, że jakieś trzysta lat później o tym mieście Dawidowym zostanie wypowiedziane następujące proroctwo: „A ty, Betlejem — Efrata, jednoś z najmniejszych osiedli judzkich. Z ciebie mi wyjdzie ten, który będzie rządził w Izraelu; a pochodzenie jego — od pradawnych czasów, od dni zamierzchłych” (Micheasza 5:1, Poz [5:2, NW, Gd]). Religijni przywódcy Żydów z I wieku p.n.e. odnosili to proroctwo do Mesjasza. A zatem „nasienie” Bożej „niewiasty” miało się narodzić w Betlejem.

9. Co Samuel na polecenie Boga powiedział o królestwie Saulowi z uwagi na jego nierozumne postępowanie i kogo Bóg miał wybrać na tron?

⁹ Ale jeszcze przedtem król Saul po dwóch latach panowania nadużył z braku wiary swej władzy, działając zuchwale i nierozumnie. „I rzekł Samuel do Saula: ‛Popełniłeś błąd: Gdybyś zachował przykazanie twego Boga, Jahwe, które ci nałożył, niechybnie umocniłby Jahwe twoje panowanie nad Izraelem na wieki. A teraz panowanie twoje nie ostoi się. Jahwe wyszukał sobie człowieka według swego serca: ustanowił go Jahwe wodzem swego ludu, nie zachowałeś bowiem tego, co ci Jahwe polecił’” (1 Samuela 13:1-14). Wtedy jeszcze nie urodził się ‛człowiek według serca’ Bożego, ponieważ te słowa wypowiedziano na kilka lat przed urodzeniem się Dawida w Betlejem. Wynikało stąd, że Bóg Najwyższy skorzysta ze swej władzy i swego prawa, żeby wybrać Izraelitom następcę króla Saula. Będzie się przy tym kierował swym „wieczystym zamierzeniem” co do Mesjasza.

10, 11. (a) Jak Dawid został wybrany na przyszłego króla izraelskiego? (b) Dlaczego Dawid naraził się na dziką zazdrość Saula i gdzie najpierw obwołano Dawida królem?

¹⁰ Gdy Dawid był jeszcze pastuszkiem w Betlejem, Bóg wybrał go jako człowieka według swego serca. Chociaż Dawid nie był pierworodnym, tylko ósmym synem Jessego, to jednak Bóg posłał Samuela do Betlejem, aby namaścił Dawida na przyszłego króla Izraelitów.

 ¹¹ Dawid pojawił się na widowni, gdy jako jedyny Izraelita dobrowolnie podjął wyzwanie olbrzyma filistyńskiego, Goliata, żeby się z nim spotkać na polu bitwy, i zabił go trafiając kamieniem z procy w czoło Goliata (1 Samuela 16:1 do 17:58). Dawid został przyjęty do armii króla Saula i z czasem zyskał wśród ludu większą popularność niż sam król. Dlatego Saul stał się bardzo zazdrosny i usiłował zabić Dawida, chcąc w ten sposób nie dopuścić do tego, żeby Dawid zasiadł na tronie Izraela w miejsce jednego z jego synów. Królowanie Saula dobiegło końca, gdy ciężko ranny w walce rzucił się na własny miecz, aby przyspieszyć śmierć. Zwolennicy domu Saula obwołali królem jedynego pozostałego przy życiu syna Saula, Iszboszeta, jednakże tylko nad jedenastoma pokoleniami Izraela. W Hebronie na terenie Judy członkowie tego pokolenia namaścili Dawida na króla. Było to w roku 1077 p.n.e. — 2 Samuela 2:1-11, NP; Dzieje Apostolskie 13:21, 22.

12. Kiedy i jak Dawid został ustanowiony królem nad całym Izraelem i jakie pytanie nasuwa się w związku z „berłem” i „laską rozkazodawcy”?

¹² Syn Saula Iszboszet zasiadał na tronie przypuszczalnie siedem lat i sześć miesięcy, po czym poddani podstępnie go zamordowali (2 Samuela 2:11 do 4:8). Potem wszystkie pokolenia uznały, że Jehowa wybrał Dawida, i namaściły go w Hebronie na króla nad całym Izraelem. Było to w roku 1070 p.n.e. (2 Samuela 4:9 do 5:5). W ten sposób — zgodnie z wypowiedzianym na łożu śmierci proroctwem Jakuba, jak o tym czytamy w Księdze Rodzaju 49:10 — „berło” i „laska pasterska [rozkazodawcy, NW]” przypadły w udziale pokoleniu Judy. Na jakiej więc podstawie te symbole godności królewskiej ‛nie miały zostać odjęte od Judy, aż przyjdzie ten, do którego one należą [Sziloh]’? — BT, uw. marg.

13. Dlaczego Dawid rzeczywiście był „pomazańcem” i kogo obrazował?

¹³ Dawid został trzykrotnie namaszczony na króla, a zatem można go było słusznie nazywać „pomazańcem”, czyli „mesjaszem” (po hebrajsku: masziach), jak to wynika  z 2 Księgi Samuela 19:21, 22; 22:51 i 23:1. Dawid był wspaniałym obrazem proroczym większego Mesjasza, „nasienia” niebiańskiej „niewiasty” Bożej (Zobacz Ezechiela 34:23). Bóg nawet uznał za słuszne, żeby Dawid został członkiem rodu, z którego według „wieczystego zamierzenia” Bożego miał się w końcu wyłonić Mesjasz. Jak do tego doszło?

14. Które miasto uczynił Dawid stolicą całego Izraela i jaki święty przedmiot tam umieścił?

¹⁴ Wkrótce po namaszczeniu w roku 1070 p.n.e. na króla nad ponownie zjednoczonym Izraelem Dawid zdobył Jebus, miasto Jebusytów, i nazwał je Jeruzalem. Przeniósł tam siedzibę rządu i uczynił to wzniesione na górze miasto stolicą, gdyż z uwagi na swoje położenie na pograniczu terytoriów Judy i Beniamina znajdowało się bliżej centrum kraju niż Hebron (Sędziów 1:21; 2 Samuela 5:6-10; 1 Kronik 11:4-9). Niedługo potem król Dawid zwrócił uwagę na świętą Arkę Jehowy. Przez całe dziesięciolecia znajdowała się bowiem poza Miejscem Najświętszym Namiotu Spotkania, który był w Szilo, na terytorium Efraima (1 Samuela 1:24; 4:3-18; 6:1 do 7:2). Dawid uznał, że Arka powinna się znajdować w stolicy. Dlatego kazał ją tam sprowadzić i umieścić w namiocie blisko swego pałacu. — 2 Samuela 6:1-19.

15. Jakie przymierze Jehowa zawarł wtedy z Dawidem i dla jakiego postępowania Dawida wyraził tym swoje uznanie?

¹⁵ Dawid zaczął jednak ubolewać nad tym, że on, zwykły król człowieczy, mieszka w pałacu, podczas gdy Arka Jehowy, prawdziwego Boga i rzeczywistego Króla Izraela, znajduje się w skromnym namiocie. Chcąc to naprawić, postanowił zbudować Bogu Najwyższemu, zwierzchniemu Władcy całego wszechświata, kosztowny dom, świątynię. Ale Jehowa nie zgodził się na to, żeby Dawid zbudował taką świątynię. Za pośrednictwem swego proroka Natana kazał powiedzieć Dawidowi, że zaszczyt wzniesienia świątyni w Jeruzalem przypadnie w udziale jego usposobionemu pokojowo synowi. Żywiąc jednak uznanie dla szczerego poparcia udzielanego przez Dawida czystemu wielbieniu  Boga, Jehowa uczynił dla tego ‛człowieka według swego serca’ coś wspaniałego. Z własnej inicjatywy zawarł z Dawidem przymierze co do wiecznotrwałego Królestwa. Powiedział:

„Tobie (...) Jahwe zapowiedział, że ci zbuduje dom. Kiedy wypełnią się twoje dni i spoczniesz obok swych przodków, wtedy wzbudzę po tobie potomka twojego, który wyjdzie z twoich wnętrzności, i utwierdzę jego królestwo. On zbuduje dom imieniu memu, a Ja utwierdzę tron jego królestwa na wieki. Ja będę mu ojcem, a on będzie Mi synem, a jeżeli zawini, będę go karcił rózgą ludzi i ciosami synów ludzkich. Lecz nie cofnę od niego mojej życzliwości, jak ją cofnąłem od Saula, twego poprzednika, którego opuściłem. Przede Mną dom twój i twoje królestwo będzie trwać na wieki. Twój tron będzie utwierdzony na wieki”. — 2 Samuela 7:1-16; 1 Kronik 17:1-15.

16. Jaką modlitwą Dawid podziękował za to Jehowie?

¹⁶ Potem Dawid wypowiedział modlitwę dziękczynną, kończąc ją słowami:

„Teraz Ty, o Panie mój, Jahwe, Tyś Bogiem, Twoje słowa są prawdą. Skoro obiecałeś swojemu słudze to szczęście, racz teraz pobłogosławić dom swojego sługi, aby trwał przed Tobą na wieki, boś Ty, mój Panie, o Jahwe, to powiedział, a dzięki Twojemu błogosławieństwu dom Twojego sługi będzie błogosławiony na wieki”. — 2 Samuela 7:18-29; 1 Kronik 17:16-27.

17. Czym jeszcze Bóg poparł to przymierze?

¹⁷ Tę związaną z przymierzem obietnicę daną Dawidowi Bóg jeszcze poparł przysięgą:

„Jahwe zaprzysiągł Dawidowi trwałą obietnicę, od której nie odstąpi: ‛Potomstwo z ciebie zrodzone posadzę na twoim tronie. Jeżeli zachowają twoi synowie moje przymierze i moje napomnienia, których im udzielę, także ich synowie na wieki zasiądą na twoim tronie’”. — Psalm 132:11, 12.

„Zachowam dla niego łaskawość swą na wieki i wierne będzie moje z nim przymierze. Sprawię, że potomstwo jego będzie wieczne, a jego tron — trwały jak dni nieba. (...) Nie zbezczeszczę mojego przymierza ani nie zmienię słowa ust moich. Raz przysiągłem na moją świętość: na pewno nie skłamię Dawidowi. Potomstwo jego trwać będzie wiecznie i tron jego będzie przede Mną jak słońce”. — Psalm 89:29-37; zobacz też Jeremiasza 33:20, 21.

18. Podwalinę jakiego większego Królestwa miało według proroctwa Izajasza stanowić królestwo Dawida?

¹⁸ W myśl tego przymierza zawartego z królem Dawidem  jego królestwo miało stanowić podwalinę przyszłego Królestwa większego Mesjasza. Dlatego kilka wieków później prorok Izajasz napisał pod natchnieniem: „Albowiem Dziecię nam się narodziło, Syn został nam dany. Na Jego barkach władza spoczywa. I nazwane będzie imieniem: Cudowny Doradca, Bóg mocny, Ojciec wieczności, Książę pokoju — aby rozprzestrzeniło się Jego panowanie i pokój bez końca na tronie Dawida i w jego królestwie, aby utwierdzić go i wzmocnić poprzez prawo i sprawiedliwość odtąd i aż po wieczność; gorliwość Jahwe Zastępów to sprawi”. — Izajasza 9:5, 6, Poz.

19. W którym mieście miało się zgodnie z proroctwem Micheasza narodzić wspomniane „dziecię” i dla kogo miało to być znakiem rozpoznawczym?

¹⁹ Według proroctwa Micheasza 5:1 to mesjańskie dziecię miało się narodzić, ten królewski syn miał być dany w Betlejem Efrata na terytorium Judy. To miejsce urodzenia wspomnianego dziecięcia jako człowieka miało być jednym ze znaków rozpoznawczych prawdziwego Mesjasza, „nasienia” symbolicznej „niewiasty” Bożej. Miejscem narodzin jego przodka, króla Dawida, było Betlejem, a nie królewskie miasto Jeruzalem, i dlatego Betlejem zaczęto nazywać miastem Dawidowym.

DYNASTIA DAWIDOWA

20. Jak długo panowała dynastia Dawida i jak długo Izraelici mieli królów?

²⁰ Zgodnie z postanowieniami zawartego z Dawidem przymierza co do królestwa sprawowało po nim rządy w Jeruzalem szereg królów z jego rodu. Królowie tej dynastii Dawidowej panowali w Jeruzalem przez 463 lata, czyli od wstąpienia Dawida na tron w Jeruzalem w roku 1070 aż do roku 607 p.n.e. Z tego wynika, że jeśli się weźmie za punkt wyjścia rok 1117 p.n.e., kiedy prorok Samuel namaścił Saula na króla nad całym Izraelem, wówczas można mówić, że przez 510 lat narodem izraelskim władali widzialni królowie. Jednakże Królem niewidzialnym był Jehowa.

21. Czy Dawid wstąpił po śmierci do nieba i kto według jego proroczych słów miał być zaproszony do zajęcia miejsca po prawicy Boga?

 ²¹ Jako królewski przedstawiciel Boga, przez którego został wybrany i namaszczony na króla nad Izraelem, Dawid zasiadał na „tronie Jahwe” w Jeruzalem (1 Kronik 29:23). Nie zasiadał jednak po prawicy Jehowy, ponieważ tron Jehowy jest w niebiosach (Izajasza 66:1). Gdy Dawid umarł w roku 1037 p.n.e., nie wstąpił do duchowych niebios ani nie zasiadł tam po prawicy Jehowy. Zresztą nikt go do tego nie zapraszał. Aż do I wieku n.e. Izraelici mogli wskazać, gdzie się znajduje jego grób. Sam Dawid, natchniony przez Boga, przepowiedział natomiast w Psalmie 110:1-4, że jego mesjańskiego potomka, który miał być królem i kapłanem na wzór Melchizedeka, Jehowa zaprosi do zajęcia miejsca po swojej prawicy w niebiosach.

22. Na jaką drogę zeszedł Salomon oraz większość jego następców i od którego roku nie zasiadał już na tronie w Jeruzalem żaden król z rodu Dawida?

²² Młody syn Dawida Salomon zasiadł po nim na tronie w Jeruzalem, na „tronie Jahwe”. Zgodnie z obietnicą Bożą jemu właśnie przypadł w udziale zaszczyt zbudowania na górze Moria w Jeruzalem świątyni, którą dokończył w roku 1027 p.n.e. (1 Królewska 6:1-38). Salomon na starość stał się niewierny Bogu, któremu wzniósł świątynię. Większość jego następców na tronie jeruzalemskim również zeszła na złą drogę. Ostatnim królem z rodu Dawida zasiadającym na tym tronie był Sedecjasz. Ponieważ się zbuntował przeciw królowi Babilonu, któremu był obowiązany płacić daninę, został schwytany i uprowadzony do Babilonu, a miasto Jeruzalem i przepiękna świątynia legły w gruzach (2 Królewska 24:17 do 25:21). Od owego tragicznego roku 607 p.n.e. na tronie w Jeruzalem nie zasiadał już żaden król z rodu Dawida.

23. Czy przymierze co do Królestwa zostało zerwane lub unieważnione i jakie zapewnienie w tej sprawie Bóg dał za pośrednictwem Ezechiela?

²³ Czy to znaczy, że zawarte z Dawidem przymierze co do królestwa zostało zerwane lub unieważnione? Bynajmniej!  Bóg zapewnił, że tak się nie stanie. Mniej więcej w czwartym roku przed detronizacją i uprowadzeniem Sedecjasza do Babilonu Bóg natchnął swego proroka Ezechiela, aby powiedział ostatniemu królowi zasiadającemu na tronie jeruzalemskim:

„A co do ciebie, śmiertelnie raniony, niegodziwy wodzu Izraela, którego dzień nadszedł w czasie błędu końca, tak mówi Wszechwładny Pan Jehowa: ‛Usuń turban i zdejmij koronę. Nie będzie to już takie samo. Wynieś na wysokość, co jest nisko, a zniż to, co wysokie. W ruinę, w ruinę, w ruinę to obrócę. Poza tym stanowczo będzie to niczyje, aż przyjdzie ten, który ma słuszne prawo, i jemu to dam’”. — Ezechiela 21:25-27, NW, (w BT 21:30-32).

24. Co miało być poniżone i kiedy oraz w jaki sposób sytuacja miała znowu ulec zmianie?

²⁴ Czy rozumiemy, o co tu chodzi? Sam Jehowa miał obrócić w ruinę panowanie dynastii Dawidowej. Nie miało już być takie jak dawniej. Potęgi pogańskie, które były niskie w oczach Bożych, miały być górą, natomiast ziemskie królestwo wybranego ludu Jehowy miało być poniżone, podporządkowane pogańskim mocarstwom światowym. Okres nie zakłócanego przez obrazowe królestwo Boże w Jeruzalem pogańskiego panowania nad światem miał trwać aż do przyjścia tego, który „ma słuszne prawo”, to znaczy do chwili, gdy Wszechwładny Pan Jehowa miał dać królestwo obiecanemu prawdziwemu Mesjaszowi. Pogańskie mocarstwa światowe nie miały dłużej górować w znaczeniu sprawowania władzy nad ziemią. Władzę nad światem miało bowiem objąć Królestwo mesjańskie. W myśl przymierza zawartego z Dawidem to królestwo ma panować na wieki. Jego tron ma istnieć na zawsze!

25. Jakie zamierzenie i jakie przymierza są nadal aktualne pomimo zniszczenia Jeruzalem w roku 607 p.n.e.?

²⁵ A zatem chociaż tron Dawidowy w Jeruzalem na Bliskim Wschodzie nie został dotąd przywrócony, to jednak ludzie pokładający nadzieję w obiecanym Mesjaszu, w „nasieniu” niebiańskiej „niewiasty” Bożej, wcale nie muszą czuć się zawiedzeni. Co prawda jesienią roku 607 p.n.e.  legło w gruzach stołeczne miasto Jeruzalem wraz ze świątynią. Babilońscy zdobywcy zniszczyli również pobliskie miasto Betlejem, miasto Dawidowe. Mimo to przymierze Prawa, zawarte z Izraelem przy górze Synaj w Arabii, pozostawało w mocy. Nie zostało też zerwane zawarte z Dawidem przymierze co do wiecznotrwałego Królestwa. Bóg nie odstąpił również od swego „wieczystego zamierzenia” względem Mesjasza. Jego przymierze co do królestwa nie chybi swego celu. Jego zamierzenie nie zostanie udaremnione!

[Przypis]

[Pytania do studium]