Rozdział 21

Jehowa zsyła plagi na chrześcijaństwo

Wizja 5 — Objawienie 8:1 do 9:21

Treść: Rozbrzmiewa sześć spośród siedmiu trąb

Czas spełnienia: Od intronizowania Chrystusa Jezusa w roku 1914 do wielkiego ucisku

1. Co się wydarzyło, gdy Baranek zdjął siódmą pieczęć?

SYMBOLICZNE „cztery wiatry” są powstrzymywane do czasu opieczętowania 144 000 Izraelitów duchowych oraz uznania członków wielkiej rzeszy za godnych ocalenia (Objawienie 7:1-4, 9). Ale zanim nad ziemią rozpęta się ta straszna zawierucha, muszą zostać ogłoszone niepomyślne wyroki, które Jehowa wydał na świat podległy Szatanowi! Kiedy Baranek otwiera ostatnią, siódmą pieczęć, Jan z pewnością wyczekuje w napięciu, co się będzie dziać. Posłuchajmy jego relacji: „A gdy [Baranek] otworzył siódmą pieczęć, nastała w niebie cisza na jakieś pół godziny. I ujrzałem siedmiu aniołów, którzy stoją przed Bogiem, i dano im siedem trąb” (Objawienie 8:1, 2).

Czas na żarliwą modlitwę

2. Co się działo, gdy w niebie na symboliczne pół godziny zapanowała cisza?

² Cóż za znamienna cisza! Kiedy się na coś czeka, wydaje się, że pół godziny to bardzo długo. Nie słychać teraz nawet hymnu pochwalnego, śpiewanego bezustannie przez niebiański chór (Objawienie 4:8). Dlaczego? Jan zrozumiał powód, gdy zobaczył dalszą część wizji: „I przybył inny anioł, i stanął przy ołtarzu, mając złote naczynie kadzielne; i dano mu dużo kadzidła, aby wraz z modlitwami wszystkich świętych złożył je na złotym ołtarzu, który był przed tronem. A dym kadzidła wraz z modlitwami świętych wzniósł się z ręki anioła przed Boga” (Objawienie 8:3, 4).

3. (a) Co przywodzi na myśl wzmianka o spalaniu kadzidła? (b) Dlaczego w niebie na pół godziny zapadła cisza?

³ Scena ta coś nam przypomina: Kiedy istniał żydowski system rzeczy, w przybytku — a później w świątyni jeruzalemskiej —  codziennie spalano kadzidło (2 Mojżeszowa 30:1-8). W tym czasie Izraelici nie będący kapłanami czekali na zewnątrz i modlili się — niewątpliwie po cichu, w sercu — do Tego, ku któremu wznosił się dym kadzidła (Łukasza 1:10). Podobną scenę Jan ogląda teraz w niebie. Kadzidło ofiarowane przez anioła łączy się z „modlitwami świętych”. W jednej z wcześniejszych wizji powiedziano wprost, że kadzidło wyobraża takie modlitwy (Objawienie 5:8; Psalm 141:1, 2). Najwyraźniej więc symboliczna cisza w niebie ma umożliwić wysłuchanie modlitw, które zanoszą święci przebywający na ziemi.

4, 5. Jakie wydarzenia historyczne pomagają nam rozpoznać okres odpowiadający tej symbolicznej ciszy?

⁴ Czy potrafimy ustalić, kiedy się to spełniło? Owszem, jeśli przeanalizujemy kontekst oraz fakty historyczne z początków dnia Pańskiego (Objawienie 1:10). W latach 1918 i 1919 na ziemi rozegrały się wydarzenia, które w zdumiewający sposób pasowały do opisu z Księgi Objawienia 8:1-4. W ciągu czterdziestolecia poprzedzającego rok 1914 Badacze Pisma Świętego, jak wówczas zwano Świadków Jehowy, śmiało zapowiadali, że w roku tym zakończą się Czasy Pogan. Burzliwe wydarzenia tego okresu wykazały, iż mieli rację (Łukasza 21:24; Mateusza 24:3, 7, 8). Ale wielu z nich wierzyło też, że w roku 1914 zostaną wzięci z ziemi do niebiańskiego dziedzictwa. Nic takiego jednak nie nastąpiło. Co więcej, w czasie pierwszej wojny światowej byli gwałtownie prześladowani. Dnia 31 października 1916 roku zmarł Charles T. Russell, pierwszy prezes Towarzystwa Strażnica. Następnie 4 lipca 1918 roku niesłusznie skazano na długoletnie więzienie nowego prezesa, Josepha F. Rutherforda, oraz siedmiu innych przedstawicieli Towarzystwa, po czym przewieziono ich do zakładu karnego w Atlancie w stanie Georgia.

⁵ Szczerzy chrześcijanie należący do klasy Jana byli zdezorientowani. Czego teraz oczekuje od nich Bóg? Kiedy zostaną zabrani do nieba? W Strażnicy angielskiej z 1 maja 1919 roku ukazał się artykuł „Żniwo zakończone — co dalej?” Odzwierciedlał on ten stan niepewności  i zachęcał wiernych sług do dalszego trwania słowami: „Wierzymy, iż teraz można zgodnie z prawdą oświadczyć, że żniwo klasy Królestwa dobiegło kresu, że wszyscy jej członkowie zostali odpowiednio opieczętowani i że drzwi są już zamknięte”. W tym niełatwym okresie wznosiły się do Boga żarliwe modlitwy członków klasy Jana, przypominające dym z mnóstwa kadzidła. I zostały wysłuchane!

Zrzucenie ognia na ziemię

6. Co się dzieje po przerwaniu ciszy i z czym to jest związane?

⁶ Jan opowiada dalej: „Lecz anioł zaraz wziął naczynie kadzielne i napełnił je częścią ognia z ołtarza, i rzucił na ziemię. I nastąpiły gromy i głosy, i błyskawice, i trzęsienie ziemi” (Objawienie 8:5). Po ciszy — nagłe, burzliwe wydarzenia! Niewątpliwie stanowią one odpowiedź na modlitwy świętych, gdyż zainicjował je ogień wzięty z ołtarza kadzielnego. W roku 1513 p.n.e. grzmoty, błyskawice, donośne odgłosy, ogień oraz drżenie góry Synaj zwiastowały, iż Jehowa zwrócił uwagę na swój lud (2 Mojżeszowa 19:16-20). Podobne zjawiska opisane przez Jana również wskazują, że Jehowa skoncentrował uwagę na swych ziemskich sługach. Ale przecież Janowi ukazano wszystko w znakach (Objawienie 1:1). Co więc wyobrażają dziś takie symbole, jak ogień, gromy, głosy, błyskawice i trzęsienie ziemi?

7. (a) Jaki symboliczny ogień rozniecił Jezus na ziemi w czasie swej służby? (b) Jak duchowi bracia Chrystusa wzniecili ogień w chrześcijaństwie?

⁷ Pewnego razu Jezus powiedział uczniom: „Przyszedłem wzniecić ogień na ziemi” (Łukasza 12:49, Romaniuk). I rzeczywiście rozpalił pewien ogień. Swym gorliwym głoszeniem sprawił, że Królestwo Boże stało się dla Żydów pierwszoplanową kwestią, która wywołała w całym narodzie płomienną polemikę (Mateusza 4:17, 25; 10:5-7, 17, 18). W roku 1919 duchowi bracia Chrystusa przebywający jeszcze na ziemi — nieliczne grono pomazańców, którzy przetrwali trudny okres pierwszej wojny światowej — wzniecili podobny ogień w chrześcijaństwie. Oddziaływanie ducha Jehowy dało się wyraźnie odczuć we wrześniu owego roku, kiedy to na zgromadzenie zorganizowane w Cedar Point w stanie Ohio przybyli Jego lojalni świadkowie z bliska i z daleka. Joseph F. Rutherford, którego akurat zwolniono z więzienia i który nieco później został całkowicie zrehabilitowany, z zapałem skierował do zgromadzonych następujące słowa: „Posłuszni nakazowi Mistrza i świadomi naszego przywileju — a zarazem obowiązku — toczenia boju z bastionami błędu, które tak długo trzymały ludzi w niewoli, oświadczamy, że naszym powołaniem było i jest obwieszczanie chwalebnego Królestwa Mesjasza”. Oto kluczowa kwestia — Królestwo Boże!

8, 9. (a) Jak prezes Towarzystwa opisał postawę i pragnienia ludu Bożego w trudnych latach wojny? (b) W jakim sensie rzucono na ziemię ogień? (c) Jak wystąpiły gromy, głosy, błyskawice i trzęsienie ziemi?

⁸ Nawiązując do niedawnych ciężkich przeżyć ludu Bożego, mówca powiedział: „Ataki wroga były tak bezlitosne, że wielu spośród umiłowanej trzody Pańskiej popadło w odrętwienie i oszołomienie, modląc się i oczekując, aż Pan wyjawi swoją wolę. (...) Ale mimo tego chwilowego zniechęcenia żywiono gorące pragnienie głoszenia poselstwa o Królestwie” (zobacz angielskie wydanie Strażnicy z 15 września 1919 roku, strona 280).

⁹ Pragnienie to zostało zaspokojone w roku 1919, gdy mała, lecz aktywna grupa chrześcijan z płomiennym zapałem przystąpiła do ogólnoświatowej kampanii ewangelizacyjnej (porównaj 1 Tesaloniczan 5:19). Na ziemię rzucono ogień w tym sensie, że Królestwo Boże uczyniono palącą kwestią. I tak jest po dziś dzień! Ciszę przerwały donośne głosy, wyraźnie obwieszczające orędzie o Królestwie. Rozległy się gromkie, biblijne ostrzeżenia. Z proroczego Słowa Jehowy trysnęły niczym błyskawice jasne promienie światła prawdy, a gmach religii zachwiał się w posadach jak gdyby wskutek potężnego trzęsienia ziemi. Klasa Jana zrozumiała, że ma do wykonania pewne zadanie. Dzieło to w dalszym  ciągu wspaniale się rozwija na całej zamieszkanej ziemi! (Rzymian 10:18).

Przygotowania do zadęcia w trąby

10. Do jakiego zadania przygotowuje się siedmiu aniołów i dlaczego?

¹⁰ Oto dalszy ciąg relacji Jana: „A siedmiu aniołów mających siedem trąb przygotowało się, aby w nie zadąć” (Objawienie 8:6). Co oznaczają odgłosy tych trąb? W starożytnym Izraelu dźwięki trąb zwiastowały ważne dni lub doniosłe wydarzenia (3 Mojżeszowa 23:24; 2 Królewska 11:14). Tak samo odgłosy trąb, które usłyszy apostoł Jan, zwrócą uwagę na sprawy rozstrzygające o życiu i śmierci.

11. Jakimi przygotowaniami była pilnie zajęta klasa Jana w latach 1919-1922?

¹¹ Sposobiąc się do zadęcia w trąby, aniołowie niewątpliwie kierowali też pewnym dziełem przygotowawczym na ziemi. W latach od 1919 do 1922 przywrócona do życia klasa Jana pilnie reorganizowała publiczną służbę kaznodziejską i wznosiła obiekty umożliwiające prowadzenie działalności wydawniczej. W roku 1919 zaczęto wydawać czasopismo Złoty Wiek, znane obecnie pod nazwą Przebudźcie się! Przedstawiono je jako „pismo oparte na rzeczywistości, przekonaniu i nadziei”. Miało ono odegrać ważną rolę, demaskując głośno niczym trąba polityczne powiązania religii fałszywej.

12. Co zwiastują poszczególne trąby i jakie zdarzenia z czasów Mojżesza to przypomina?

¹² Za chwilę się dowiemy, iż odgłosy trąb zapowiadają okropne klęski nawiedzające rozmaite części ziemi. Kilka przypomina plagi, którymi Jehowa za czasów Mojżesza ukarał Egipcjan (2 Mojżeszowa 7:19 do 12:32). Stanowiły one wyraz Jego sądu nad tym narodem, a ponadto umożliwiły ludowi Bożemu wyjście z niewoli. Podobną rolę odegrały plagi ukazane Janowi. Nie są to jednak literalne plagi, lecz znaki symbolizujące sprawiedliwe wyroki Jehowy (Objawienie 1:1).

Co oznacza „trzecia część”

13. Co się dzieje przy dźwięku pierwszych czterech trąb i jakie nasuwa się tu pytanie?

¹³ Jak się przekonamy, przy dźwięku pierwszych czterech trąb spadają plagi na „trzecią  część” ziemi, morza, rzek i źródeł wód, a także ciał niebieskich oświetlających nasz glob (Objawienie 8:7-12). Trzecia część to dość dużo — ale nie całość (porównaj Izajasza 19:24; Ezechiela 5:2; Zachariasza 13:8, 9). Która „trzecia część” najbardziej zasługuje na te plagi? Szatan ze swym nasieniem zaślepił i skalał zdecydowaną większość rodzaju ludzkiego (1 Mojżeszowa 3:15; 2 Koryntian 4:4). Sytuację tę trafnie opisują słowa Dawida: „Wszyscy zeszli na manowce, wszyscy zwyrodnieli, nie ma nikogo, kto by czynił dobrze, nie ma ani jednego” (Psalm 14:3, Bp). Istotnie, całemu rodzajowi ludzkiemu grozi niepomyślny wyrok. Ale na jednej części ciąży szczególnie wielka wina. Ta „trzecia część” powinna być lepiej poinformowana! O kim tu mowa?

14. Czym jest symboliczna trzecia część, do której Jehowa kieruje orędzia przypominające plagi?

¹⁴ Chodzi o chrześcijaństwo! W latach dwudziestych obejmowało ono swymi wpływami trzecią część ludzkości. Ten system religijny jest owocem wielkiego odstępstwa od prawdziwego chrystianizmu — odstępstwa zapowiedzianego przez Jezusa i jego uczniów (Mateusza 13:24-30; Dzieje 20:29, 30; 2 Tesaloniczan 2:3; 2 Piotra 2:1-3). Duchowni twierdzą, że usługują w świątyni Bożej, i podają się za nauczycieli chrystianizmu. Tymczasem głoszą dogmaty daleko odbiegające od prawd biblijnych i wciąż okrywają hańbą imię Boże. Nic więc dziwnego, że do chrześcijaństwa, słusznie ukazanego jako „trzecia część”, Jehowa kieruje dobitne orędzia, bolesne niczym plagi. Ta część ludzkości w żadnym wypadku nie zasługuje na łaskę Bożą!

15. (a) Czy w każdą z trąb zadęto tylko w określonym roku? Objaśnij to szerzej. (b) Kto pomaga teraz klasie Jana obwieszczać wyroki Jehowy?

¹⁵ Symboliczne trąby rozbrzmiewają jedna po drugiej — podobnie słudzy Jehowy na siedmiu kolejnych zgromadzeniach w latach 1922-1928 przyjmowali specjalne rezolucje. Ale po tym okresie głos trąb nie ucichł. W dalszej części dnia Pańskiego nieustannie i bezlitośnie demaskowano odrażające postępki chrześcijaństwa. Mimo powszechnej nienawiści i prześladowań wyroki wydane przez Jehowę muszą zostać ogłoszone wszystkim narodom ziemi. Dopiero wtedy nastąpi kres szatańskiego systemu rzeczy (Marka 13:10, 13). Obecnie wielka rzesza wspiera klasę Jana w obwieszczaniu tych gromkich orędzi, mających żywotne znaczenie dla całego świata!

Spłonięcie trzeciej części ziemi

16. Co się stało, gdy zatrąbił pierwszy anioł?

¹⁶ A oto, co Jan pisze o wspomnianych aniołach: „I pierwszy zadął w trąbę. I nastąpiły grad i ogień przemieszane z krwią, i rzucono to na ziemię; i spłonęła trzecia część ziemi, i spłonęła trzecia część drzew, i spłonęła wszelka zielona roślinność” (Objawienie 8:7). Relacja ta przypomina siódmą z plag egipskich. Ale jakie wydarzenia w XX wieku wyobraża ta scena? (2 Mojżeszowa 9:24).

17. (a) Co przedstawia „ziemia” w Objawieniu 8:7? (b) Jak dochodzi do spalenia trzeciej części ziemi, należącej do chrześcijaństwa?

¹⁷ Słowo „ziemia” często odnosi się w Biblii do ludzkości (1 Mojżeszowa 11:1; Psalm 96:1). Ponieważ druga plaga zostaje wylana na morze, które też ma związek z ludzkością, „ziemia” najwyraźniej przedstawia z pozoru stabilne społeczeństwo ludzkie zorganizowane przez Szatana, a przeznaczone na zagładę (2 Piotra 3:7; Objawienie 21:1). Z opisu tej plagi wynika, że należącą do chrześcijaństwa trzecią część ziemi pochłania ogień dezaprobaty Bożej. Przywódców tego systemu religijnego, górujących nad ogółem wiernych niczym drzewa, palą rozgłaszane na wielką skalę niepomyślne wyroki Jehowy. A im dłużej setki milionów wyznawców chrześcijaństwa popierają tę religię, tym bardziej przypominają wyschłe źdźbła trawy, uznane przez Boga za duchowo zwiędłe (porównaj Psalm 37:1, 2). *

18. Jak w roku 1922 na kongresie w Cedar Point zostało ogłoszone sędziowskie orzeczenie Jehowy?

 ¹⁸ W jaki sposób jest rozgłaszane to sędziowskie orędzie? Ogólnie rzecz biorąc, nie za pomocą świeckich środków przekazu, które należą do teraźniejszego systemu i często uwłaczają „niewolnikowi” Bożemu (Mateusza 24:45, NW). Orędzie to dobitnie ogłoszono na drugim historycznym kongresie ludu Bożego, zorganizowanym 10 września 1922 roku w Cedar Point w stanie Ohio. Jednogłośnie i z wielkim entuzjazmem przyjęto na nim rezolucję zatytułowaną: „Wezwanie do przywódców świata”. Do nowożytnej symbolicznej ziemi otwarcie skierowano następujące słowa: „Wzywamy wszystkie narody ziemi, ich władców i naczelników oraz wszystkich księży najrozmaitszych denominacji kościelnych na ziemi, ich zwolenników i stronników, wielkich przedsiębiorców i wielkich polityków, aby przedłożyli swe dowody na usprawiedliwienie zajętego przez nich stanowiska i twierdzenia, że mogą zaprowadzić pokój i dobrobyt na ziemi i dać ludziom szczęście; a jeżeli nie dadzą tych dowodów, wzywamy ich, aby posłuchali świadectwa, jakie my im damy, jako świadkowie Pana, a oni niech powiedzą, czy świadectwo nasze jest prawdziwe, czy nie”.

19. Jakie świadectwo o Królestwie Bożym dali chrześcijaństwu słudzy Jehowy?

¹⁹ Jakie świadectwo złożyli ci chrześcijanie? Oto ich słowa: „Utrzymujemy i oświadczamy, że królestwo Mesjaszowe jest kompletnym lekarstwem na wszystkie dolegliwości rodzaju ludzkiego i że przyniesie ono pokój na ziemi i dobrą wolę ludziom, ziści pragnienie wszystkich narodów; dalej, że ci wszyscy, którzy ochotnie poddadzą się pod Jego sprawiedliwe panowanie, już teraz rozpoczęte, otrzymają błogosławieństwo trwałego po wieki pokoju, życia, wolności i nieskończonego szczęścia”. W tych zdemoralizowanych czasach, kiedy rządy ludzkie — zwłaszcza w krajach chrześcijaństwa — bezskutecznie usiłują rozwiązać problemy trapiące świat, to donośne jak głos trąby wezwanie rozbrzmiewa jeszcze dobitniej niż w roku 1922. Królestwo Boże pod zwierzchnictwem zwycięskiego Chrystusa faktycznie jest jedyną nadzieją dla ludzkości!

20. (a) Za pomocą jakich środków zbór chrześcijańskich pomazańców obwieszczał od roku 1922 wyroki Jehowy? (b) Co oznacza dla chrześcijaństwa odgłos pierwszej trąby?

²⁰ Za pomocą rezolucji, traktatów, broszur, książek, czasopism oraz wykładów zbór namaszczonych chrześcijan obwieszczał zarówno to, jak i późniejsze oświadczenia. Kiedy zadął w trąbę pierwszy anioł, na chrześcijaństwo spadł symboliczny niszczycielski grad. Ujawniono straszliwą winę krwi, którą się obciążyło wskutek brania udziału w konfliktach zbrojnych XX wieku, i wykazano, iż zasłużyło na ognisty gniew Jehowy. Klasa Jana, do której później dołączyła wielka rzesza, nadaje rozgłos dźwiękom pierwszej trąby, podkreślając, że z Bożego punktu widzenia chrześcijaństwo zasługuje na zagładę (Objawienie 7:9, 15).

Płonąca góra

21. Co się stało, gdy zatrąbił drugi anioł?

²¹ „I zadął w trąbę drugi anioł. I wrzucono do morza coś jakby wielką górę płonącą ogniem. I trzecia część morza stała się krwią; i trzecia część stworzeń w morzu, mających dusze, wymarła, a trzecia część łodzi uległa rozbiciu” (Objawienie 8:8, 9). Co symbolizuje ta przerażająca scena?

22, 23. (a) Jaka rezolucja niewątpliwie miała związek z odgłosem drugiej trąby? (b) Co przedstawia „trzecia część morza”?

²² Zrozumiemy ją lepiej, gdy weźmiemy pod uwagę, co się wydarzyło na zgromadzeniu ludu Jehowy zorganizowanym w Los Angeles w dniach od 18 do 26 sierpnia 1923 roku. W sobotę po południu prezes Towarzystwa Strażnica wygłosił zapowiedziane wcześniej przemówienie zatytułowane „Owce i kozły”. Wyraźnie utożsamił „owce” ze sprawiedliwie usposobionymi ludźmi, którzy mają posiąść ziemską dziedzinę Królestwa Bożego. Przyjęta następnie rezolucja demaskowała obłudę „niewiernego duchowieństwa” oraz „‚najzacniejszych  trzody’, wielkich mężów tego świata, którzy mają olbrzymi wpływ na kapitał i politykę”. Wzywała „wszystkich miłujących pokój i porządek (...), którzy tkwią w kościołach różnych wyznań, (...) żeby wycofali się z niesprawiedliwych systemów kościelnych, nazwanych przez Pana ‚Babilonem’”, i żeby byli gotowi „skorzystać z dobrodziejstw Królestwa Bożego”.

²³ Rezolucja ta niewątpliwie stanowiła wynik zadęcia w drugą trąbę. Ludzie reagujący we właściwy sposób na to orędzie mieli się odłączyć od przypominających kozły osób, o których Izajasz napisał: „Lecz bezbożni są jak wzburzone morze, które nie może się uspokoić, a którego wody wyrzucają na wierzch muł i błoto” (Izajasza 57:20; 17:12, 13). A zatem „morze” trafnie wyobraża niespokojną, niestałą, buntowniczą ludność, wywołującą rozruchy i rewolucje (porównaj Objawienie 13:1). Nadejdzie jednak chwila, gdy owo „morze” przestanie istnieć (Objawienie 21:1). Dopóki to nie nastąpi, Jehowa dźwiękami drugiej trąby obwieszcza sąd nad „trzecią częścią morza” — to jest nad wzburzonymi masami w obrębie samego chrześcijaństwa.

24. Co wyobraża płonąca góra wrzucona w morze?

²⁴ W „morze” wrzucono coś przypominającego wielką, płonącą górę. W symbolice biblijnej góry często wyobrażają rządy. Tak na przykład zostało zobrazowane Królestwo Boże (Daniela 2:35, 44). A spustoszony Babilon nazwano „górą wypaloną” (Jeremiasza 51:25, NW). Jednakże górzysty twór ukazany Janowi wciąż jeszcze płonie. Okoliczność, iż został wrzucony do morza, trafnie unaocznia, jak w czasie pierwszej wojny światowej i po jej zakończeniu kwestia sprawowania władzy stała się palącym zagadnieniem — zwłaszcza na obszarze chrześcijaństwa. We Włoszech Mussolini wprowadził faszyzm. Niemcy opowiedziały się za hitleryzmem, a inne kraje wypróbowywały różne formy ustroju socjalistycznego. Radykalna zmiana nastąpiła w Rosji. W wyniku rewolucji bolszewickiej powstało w tym bastionie chrześcijaństwa pierwsze państwo komunistyczne, a tamtejszy kler utracił wszelką władzę i wpływy.

25. Skąd wiadomo, że również po drugiej wojnie światowej sprawowanie władzy stanowiło palącą kwestię?

²⁵ Wprawdzie druga wojna światowa położyła kres eksperymentom z faszyzmem i nazizmem, lecz sprawa sposobu rządzenia pozostała palącą kwestią, a wzburzone morze ludzkości w dalszym ciągu wyłaniało z siebie nowe rządy propagujące idee rewolucyjne.  W okresie dzielącym nas od roku 1945 władze takie powstały między innymi w Chinach, Wietnamie, na Kubie i w Nikaragui. W Grecji nie powiódł się eksperyment z dyktaturą wojskową. A w Kambodży próba wprowadzenia radykalnego komunizmu kosztowała podobno życie przeszło dwóch milionów ludzi.

26. W jaki sposób „góra płonąca ogniem” dalej wywołuje fale na morzu ludzkości?

²⁶ „Góra płonąca ogniem” dalej wywołuje wielkie fale na morzu ludzkości. W Afryce i Azji, w obu Amerykach i na wyspach Oceanu Spokojnego trwają zmagania o władzę. Niejeden taki konflikt toczy się w krajach chrześcijaństwa albo tam, gdzie misjonarze należący do tego systemu religijnego parają się polityką. Niektórzy księża katoliccy wstąpili nawet do komunistycznych oddziałów partyzanckich i biorą udział w walkach. Jednocześnie różne ugrupowania protestanckie w Ameryce Środkowej stawiają sobie za cel zwalczanie „gwałtownej i niepohamowanej żądzy władzy”, jaką ich zdaniem przejawiają komuniści. Ale żadne z tych zawirowań w morzu ludzkości nie doprowadzi do ustanowienia prawdziwego pokoju i bezpieczeństwa (porównaj Izajasza 25:10-12; 1 Tesaloniczan 5:3).

27. (a) W jakim sensie „trzecia część morza” stała się krwią? (b) Jak wymarła „trzecia część stworzeń w morzu” i co się stanie z trzecią częścią statków?

²⁷ Głos drugiej trąby wyjawia, iż ludzie, którzy zamiast podporządkować się Królestwu Bożemu, podjęli walkę o władzę na drodze rewolucji, ściągają na siebie winę krwi. Zwłaszcza „trzecia część morza”, związana z chrześcijaństwem, niejako zamieniła się w krew. Wszystkie stworzenia tam przebywające są w oczach Boga martwe. Każda radykalna organizacja unosząca się niczym statek po tej części morza musi w końcu ulec rozbiciu. Jakże się cieszymy, że miliony ludzi przypominających owce usłuchało wezwania obwieszczanego przez symboliczną trąbę i odłączyło się od tych, którzy dalej nurzają się w ciasnym nacjonalizmie i rozlewie krwi, charakterystycznym dla owego morza!

Z nieba spada gwiazda

28. Co się dzieje, gdy trąbi trzeci anioł?

²⁸ „I zadął w trąbę trzeci anioł. I spadła z nieba wielka gwiazda płonąca jak lampa, i spadła na trzecią część rzek i na źródła wód. A imię gwiazdy brzmi Piołun. I trzecia część wód obróciła się w piołun, i wiele ludzi umarło od wód, ponieważ stały się gorzkie” (Objawienie 8:10, 11). Również tym razem inne fragmenty Biblii pomagają nam zrozumieć, do czego odnoszą się te słowa w dniu Pańskim.

29. Co przedstawia „wielka gwiazda płonąca jak lampa” i skąd o tym wiemy?

²⁹ Natknęliśmy się już na wzmiankę o symbolicznych gwiazdach, czytając orędzia Jezusa do siedmiu zborów — siedem gwiazd wyobrażało namaszczonych starszych usługujących w tamtych zborach * (Objawienie 1:20). „Gwiazdy” te, podobnie jak wszyscy inni pomazańcy, od chwili opieczętowania duchem świętym — zadatkiem ich niebiańskiego dziedzictwa — w sensie duchowym zajmują już miejsca w niebie (Efezjan 2:6, 7). Jednakże apostoł Paweł ostrzegł, iż właśnie spośród takich chrześcijan, przyrównanych do gwiazd, wyłonią się odstępcy, sekciarze zwodzący trzodę (Dzieje 20:29, 30). Zapowiedział, że niewierność ta doprowadzi do wielkiego odstępstwa, a owi upadli starsi utworzą zbiorowego człowieka bezprawia, który w końcu wybije się ponad ogół ludzkości, roszcząc sobie pretensje do pozycji boskiej (2 Tesaloniczan 2:3, 4). Jego przestroga spełniła się wtedy, gdy na scenie światowej pojawił się kler chrześcijaństwa, trafnie wyobrażony przez „wielką gwiazdę płonącą jak lampa”.

30. (a) Co oznaczało stwierdzenie, iż król Babilonu upadł z nieba? (b) Na co może wskazywać wzmianka o upadku z nieba?

 ³⁰ Jan widzi, że ta szczególna gwiazda spada z nieba. Jak do tego doszło? Zrozumiemy to lepiej, gdy się zapoznamy z dziejami pewnego starożytnego władcy — króla Babilonu. Izajasz skierował do niego następujące słowa: „O, jakże spadłeś z nieba, ty, gwiazdo jasna, synu jutrzenki! Powalony jesteś na ziemię, pogromco narodów!” (Izajasza 14:12). Proroctwo to spełniło się wtedy, gdy wojska Cyrusa zdobyły Babilon, a rezydujący tam król nagle spadł z pozycji władcy mocarstwa światowego, doznając haniebnej klęski. Upadek z nieba może więc oznaczać utratę wysokiego stanowiska i okrycie się niesławą.

31. (a) Kiedy kler chrześcijaństwa spadł z „niebiańskiej” pozycji? (b) W jaki sposób wody podawane przez duchowieństwo obróciły się w „piołun” i jakie to miało następstwa dla mnóstwa ludzi?

³¹ Odstąpiwszy od prawdziwego chrystianizmu, kler chrześcijaństwa spadł ze wzniosłej, „niebiańskiej” pozycji, wspomnianej przez Pawła w Liście do Efezjan 2:6, 7. Zamiast słodkich wód prawdy podawał ludziom „piołun” gorzkich kłamstw, takich jak dogmaty o piekle, czyśćcu, Trójcy czy przeznaczeniu, a miast zachęcać do służenia Bogu w zgodzie z zasadami moralnymi, podżegał narody do wojen. Do czego to doprowadziło? Do duchowego zatrucia tych, którzy uwierzyli owym kłamstwom. Przypominają oni niewiernych Izraelitów współczesnych Jeremiaszowi, o których Jehowa rzekł: „Oto sprawię, że będą jeść piołun, i dam im do picia zatrutą wodę. Bo od proroków z Jeruzalem rozeszło się odstępstwo na cały kraj” (Jeremiasza 9:14; 23:15, NW).

32. Kiedy upadek chrześcijaństwa z duchowych niebios stał się widoczny i jak nadano temu rozgłos?

³² Ten upadek z symbolicznych niebios stał się widoczny w roku 1919, kiedy to pieczę nad sprawami Królestwa powierzono nie klerowi chrześcijaństwa, lecz małemu ostatkowi prawdziwych naśladowców Chrystusa, namaszczonych duchem Bożym (Mateusza 24:45-47). A od roku 1922 upadkowi temu zaczęto nadawać rozgłos, gdyż pomazańcy na nowo podjęli kampanię jawnego demaskowania błędów kleru chrześcijaństwa.

33. Jak w roku 1924 na zgromadzeniu w Columbus zdemaskowano kler chrześcijaństwa?

³³ Bardzo znamienne jest w związku z tym oświadczenie złożone na zgromadzeniu,  które Złoty Wiek nazwał „największą konwencją, jaką kiedykolwiek zorganizowali Badacze Pisma Świętego”. Kongres ten odbył się w dniach 20-27 lipca 1924 roku w Columbus w stanie Ohio. Zapewne pod kierownictwem anioła dmącego w trzecią trąbę przyjęto wtedy dobitną rezolucję. Wydano ją później w nakładzie 50 milionów egzemplarzy jako traktat Oskarżenie duchowieństwa. Jeden ze śródtytułów brzmiał: „Nasienie obietnicy a nasienie węża”. W oskarżeniu tym otwarcie zarzucono duchownym, iż nadają sobie szumne tytuły religijne, przyznają poczesne miejsca w trzodzie wpływowym przedsiębiorcom i politykom, są żądni poklasku, a na domiar złego nie głoszą wieści o mesjańskim Królestwie. Podkreślono też, że każdy oddany Bogu chrześcijanin jest przez Niego upoważniony do ‛ogłaszania dnia pomsty Boga naszego i do pocieszania wszystkich płaczących’ (Izajasza 61:2, Bg).

34, 35. (a) Co się dzieje z władzą i wpływami duchowieństwa, odkąd zaczął dąć w trąbę trzeci anioł? (b) Jaka przyszłość czeka kler chrześcijaństwa?

³⁴ Odkąd zaczął dąć w trąbę trzeci anioł, duchowni stopniowo tracili swe wpływy i dzisiaj tylko niewielu z nich zachowało niemalże boską pozycję, jaką cieszył się kler w minionych stuleciach. Działalność ewangelizacyjna prowadzona przez Świadków Jehowy pomogła mnóstwu ludzi zrozumieć, że liczne doktryny głoszone przez duchowieństwo to w gruncie rzeczy trucizna duchowa — „piołun”. Co więcej, na północy Europy duchowni zostali prawie całkowicie pozbawieni wpływów, a w Chinach i innych państwach władze bardzo poważnie ograniczyły ich możliwości działania. W katolickich krajach Europy i Ameryki kler psuje sobie opinię skandalami finansowymi, politycznymi i obyczajowymi. Pozycja duchowieństwa może się tylko pogorszyć, a wkrótce podzieli ono los wszystkich innych orędowników religii fałszywej (Objawienie 18:21; 19:2).

³⁵ Niemniej Jehowa jeszcze nie przestał zsyłać plag na chrześcijaństwo. Zobaczmy, co się stało, gdy zabrzmiała czwarta trąba.

Ciemność!

36. Co się wydarzyło, gdy zatrąbił czwarty anioł?

³⁶ „I zadął w trąbę czwarty anioł. I została rażona trzecia część słońca i trzecia część księżyca, i trzecia część gwiazd, żeby trzecia ich część ściemniała, a dzień nie miał światła przez swą trzecią część, i podobnie noc” (Objawienie 8:12). Dziewiąta plaga zesłana na Egipt pogrążyła ten kraj w literalnych ciemnościach (2 Mojżeszowa 10:21-29). Ale czym jest symboliczny mrok dający się we znaki ludziom w XX wieku?

37. Jak apostołowie Piotr i Paweł opisali duchowy stan ludzi nie należących do zboru chrześcijańskiego?

 ³⁷ Apostoł Piotr przypomniał współwyznawcom, że zanim zostali chrześcijanami, tkwili w ciemnościach duchowych (1 Piotra 2:9). Również Paweł użył słowa „ciemność”, opisując stan osób spoza zboru chrześcijańskiego (Efezjan 5:8; 6:12; Kolosan 1:13; 1 Tesaloniczan 5:4, 5). Ale co powiedzieć o wyznawcach chrześcijaństwa, którzy twierdzą, iż wierzą w Boga, a Jezusa uważają za swego Zbawiciela?

38. Co ujawnia czwarty anioł, jeśli chodzi o „światło” wysyłane przez chrześcijaństwo?

³⁸ Jezus oświadczył, że prawdziwi chrześcijanie będą rozpoznawani po owocach i że wiele osób podających się za jego naśladowców okaże się ‛czynicielami bezprawia’ (Mateusza 7:15-23). Kto widzi owoce wydawane przez trzecią część świata podporządkowaną chrześcijaństwu, ten nie może zaprzeczyć, iż błąka się ono w gęstych mrokach duchowych (2 Koryntian 4:4). W najwyższej mierze zasługuje na potępienie, gdyż podaje się za reprezentanta chrystianizmu. Całkiem słusznie więc głos trąby czwartego anioła oznajmia, iż „światło” chrześcijaństwa jest w rzeczywistości ciemnością i pochodzi ze źródeł babilońskich, nie mających nic wspólnego z naukami Chrystusa (Marka 13:22, 23; 2 Tymoteusza 4:3, 4).

39. (a) Jak rezolucja przyjęta na kongresie w roku 1925 opisywała zwodnicze światło chrześcijaństwa? (b) Jak jeszcze zdemaskowano chrześcijaństwo w roku 1955?

³⁹ Zgodnie z tym niebiańskim obwieszczeniem liczna rzesza sług Bożych zgromadzonych 29 sierpnia 1925 roku na kongresie w Indianapolis przyjęła śmiałą rezolucję zatytułowaną „Poselstwo nadziei”. Przetłumaczono ją później na różne języki i tak jak poprzednią, rozpowszechniono w 50 milionach egzemplarzy. Rezolucja ta demaskowała fałszywe światło wydawane przez finansistów, polityków i duchownych i wyjaśniała, że z jego powodu „ludy popadły w ciemność”. Ponadto zalecała Królestwo Boże jako jedyną realną nadzieję na dostąpienie „błogosławieństw w postaci pokoju, pomyślności, zdrowia, życia, wolności i wiecznego szczęścia”. Nieliczne grono pomazańców musiało się zdobyć na niesłychaną odwagę, by obwieszczać orędzia skierowane przeciwko tak potężnej organizacji, jaką jest chrześcijaństwo. Niemniej od początku lat dwudziestych czyni  to nieprzerwanie po dziś dzień. W roku 1955 ponownie obnażono klasę duchowieństwa, rozpowszechniając na całym świecie w wielu językach broszurę Chrześcijaństwo czy chrystianizm — które z nich jest „Światłem Świata”? Dzisiaj obłuda chrześcijaństwa jest tak widoczna, że niejeden człowiek sam ją dostrzega. Ale słudzy Jehowy nie przestali wykazywać, czym naprawdę jest ten system, a mianowicie: królestwem ciemności.

Lecący orzeł

40. Jaki stan chrześcijaństwa ujawniły cztery odgłosy trąb?

⁴⁰ Pierwsze cztery odgłosy trąb rzeczywiście przyczyniły się do odsłonięcia jałowego, śmiercionośnego stanu chrześcijaństwa. Wykazały, że należąca do niego część „ziemi” zasłużyła na wyrok Jehowy i że rewolucyjne rządy powstające między innymi w krajach rzekomo chrześcijańskich stanowią śmiertelne zagrożenie dla życia duchowego. W rezultacie każdy mógł zobaczyć, jak nisko upadł kler i jak gęste mroki panują w chrześcijaństwie. Nie ulega wątpliwości, że ta część szatańskiego systemu rzeczy najbardziej zasługuje na potępienie.

41. Co ujrzał i usłyszał Jan, zanim rozległy się następne trąby?

⁴¹ Co jeszcze ma zostać wyjawione? Zanim otrzymamy odpowiedź na to pytanie, następuje krótka przerwa poprzedzająca głosy kolejnych trąb. Oto dalszy ciąg relacji Jana: „I ujrzałem, i usłyszałem orła lecącego środkiem nieba, mówiącego donośnym głosem: ‚Biada, biada, biada mieszkającym na ziemi, z powodu pozostałych głosów trąb trzech aniołów, którzy właśnie mają zadąć w trąby!’” (Objawienie 8:13).

42. Kogo zapewne wyobraża lecący orzeł i co oznajmia?

⁴² Orzeł lata wysoko na niebie, toteż jest widoczny na dużym obszarze. Ma wyjątkowo ostry wzrok i widzi bardzo daleko (Joba 39:29). Jedno z czworga żywych stworzeń stojących wokół tronu Bożego ukazano właśnie pod postacią lecącego orła (Objawienie 4:6, 7). Cherub ten — albo inny dalekowzroczny sługa Boży — donośnym głosem woła: „Biada, biada, biada”! Niech więc mieszkańcy ziemi uważnie słuchają dźwięków pozostałych trzech trąb, bo każda z nich ma związek z jednym „biada”.

[Przypisy]

[Pytania do studium]

 [Tabela na stronie 139]

Wody chrześcijaństwa okazały się piołunem

Wierzenia i poglądy chrześcijaństwa

Czego naprawdę uczy Biblia

Imię Boże nie jest istotne: „Stosowanie jakiegokolwiek imienia własnego w odniesieniu do jednego i jedynego Boga (...) jest absolutnie niestosowne dla powszechnej wiary Kościoła chrześcijańskiego”. (Z przedmowy do przekładu biblijnego Revised Standard Version).

Jezus modlił się o uświęcanie imienia Bożego. Piotr oświadczył: „Każdy, kto będzie wzywać imienia Jehowy, zostanie wybawiony” (Dzieje 2:21, NW; Joela 3:5, BT; Mateusza 6:9; 2 Mojżeszowa 6:3; Objawienie 4:11; 15:3; 19:6).

Bóg jest Trójcą: „Ojciec jest Bogiem, Syn jest Bogiem i Duch Święty jest Bogiem, a jednak nie ma trzech Bogów, lecz jest jeden Bóg” (The Catholic Encyclopedia, wydanie 1912).

Biblia uczy, że Jehowa góruje nad Jezusem jako jego Bóg i Głowa (Jana 14:28; 20:17; 1 Koryntian 11:3). A duch święty to czynna moc Boża (Mateusza 3:11; Łukasza 1:41; Dzieje 2:4).

Dusza ludzka jest nieśmiertelna: „Kiedy człowiek umiera, dusza odłącza się od ciała. Ciało (...) ulega rozkładowi (...) Natomiast dusza ludzka nie umiera” (publikacja katolicka What Happens After Death [Co się dzieje po śmierci]).

Człowiek jest duszą. W chwili śmierci dusza przestaje myśleć i odczuwać, i wraca do prochu, z którego została uczyniona (1 Mojżeszowa 2:7, Bg; 3:19; Psalm 146:3, 4; Kaznodziei 3:19, 20; 9:5, 10; Ezechiela 18:4, 20, Bg, zobacz też przypis w BT).

Źli ludzie są po śmierci męczeni za karę w piekle: „Według tradycyjnej doktryny chrześcijańskiej piekło jest miejscem wieczystych mąk i cierpień” (The World Book Encyclopedia, wydanie 1987).

Zapłatą za grzech jest śmierć, a nie życie w mękach (Rzymian 6:23). Umarli spoczywający w piekle (Hadesie, Szeolu) są pozbawieni świadomości i czekają na zmartwychwstanie (Psalm 89:49, BT; Jana 5:28, 29; 11:24, 25; Objawienie 20:13, 14).

„Matce Bożej przysługuje tytuł Orędowniczki [Pośredniczki]” (New Catholic Encyclopedia, wydanie 1967).

Jedynym pośrednikiem między Bogiem a ludźmi jest Jezus (Jana 14:6; 1 Tymoteusza 2:5; Hebrajczyków 9:15; 12:24).

Należy chrzcić niemowlęta: „Kościół od samego początku udzielał niemowlętom sakramentu chrztu. Praktykę tę nie tylko uważano za słuszną, ale też uczono, iż jest absolutnie konieczna do zbawienia” (New Catholic Encyclopedia, wydanie 1967).

Chrzest jest dla tych, którzy zostali uczniami Jezusa i nauczyli się przestrzegać jego przykazań. Kto chce się nadawać do chrztu, musi rozumieć Słowo Boże i przejawiać wiarę (Mateusza 28:19, 20; Łukasza 3:21-23; Dzieje 8:35, 36).

W większości kościołów panuje podział na laików i kler, który im usługuje. Duchowni z reguły otrzymują zapłatę za swą służbę i wynoszą się nad świeckich, używając tytułów w rodzaju „Wielebny”, „Ojciec” czy „Jego Eminencja”.

Wśród pierwszych chrześcijan wszyscy byli kaznodziejami i brali udział w głoszeniu dobrej nowiny (Dzieje 2:17, 18; Rzymian 10:10-13; 16:1). Chrześcijanie mają ‛dawać darmo’, a nie za zapłatę (Mateusza 10:7, 8). Jezus surowo zabronił używania tytułów religijnych (Mateusza 6:2; 23:2-12; 1 Piotra 5:1-3).

Używa się przedmiotów kultu: obrazów, ikon i krzyży. „Należy mieć i zachowywać obrazy Chrystusa, Najświętszej Panny Matki Bożej i innych świętych oraz oddawać im należną cześć i poszanowanie”. (Uchwała Soboru Trydenckiego [1545-1563]).

Chrześcijanie muszą się strzec wszelkiego rodzaju bałwochwalstwa, nie wyłączając tak zwanego kultu względnego (2 Mojżeszowa 20:4, 5; 1 Koryntian 10:14; 1 Jana 5:21). Oddają Bogu cześć nie za pomocą przedmiotów, które widzą, lecz duchem i prawdą (Jana 4:23, 24; 2 Koryntian 5:7).

Kościół uczy wiernych, iż zamierzenie Boże zostanie zrealizowane metodami politycznymi. Zmarły już kardynał Spellman oświadczył: „Istnieje tylko jedna droga do pokoju (...) droga demokracji”. Środki masowego przekazu donoszą o udziale religii w świeckiej polityce (a nawet w powstaniach zbrojnych) oraz o jej poparciu dla ONZ jako „ostatniej nadziei na zgodę i pokój”.

Jezus głosił, że Królestwo Boże, a nie jakiś system polityczny, jest rzeczywistą nadzieją dla ludzkości (Mateusza 4:23; 6:9, 10). Nie dał się uwikłać w działalność polityczną (Jana 6:14, 15). Jego Królestwo nie należało do tego świata, toteż prawdziwi chrześcijanie mieli trzymać się z dala od tego systemu rzeczy (Jana 18:36; 17:16). Jakub ostrzegł przed szukaniem przyjaźni ze światem (Jakuba 4:4).

[Ilustracja na stronie 132]

Po otwarciu siedmiu pieczęci rozbrzmiewa siedem trąb

[Ilustracja na stronie 140]

„Wezwanie do przywódców świata” (1922)

Rezolucja ta przyczyniła się do obwieszczenia plagi, którą Jehowa zesłał na „ziemię”

[Ilustracja na stronie 140]

„Ostrzeżenie dla wszystkich chrześcijan” (1923)

Za pośrednictwem tej rezolucji szeroko ogłoszono niepomyślny wyrok wydany przez Jehowę na „trzecią część morza”

[Ilustracja na stronie 141]

„Oskarżenie duchowieństwa” (1924)

Traktat ten, wydany w dużym nakładzie, pomógł zwrócić uwagę ludzi na upadek symbolicznej „gwiazdy” — kleru chrześcijaństwa

[Ilustracja na stronie 141]

„Poselstwo nadziei” (1925)

Ta dobitna rezolucja wykazała, iż domniemane źródła światła chrześcijaństwa są w gruncie rzeczy źródłami ciemności