Jezus przychodzi udzielić zachęt
Rozdział 4
Jezus przychodzi udzielić zachęt
1. Do kogo pisze teraz Jan i kto powinien być żywo zainteresowany jego orędziem?
PONIŻSZE wypowiedzi powinny głęboko zainteresować każdego, kto dziś utrzymuje kontakt ze zborami ludu Bożego. Chodzi o szereg doniosłych orędzi, które są tym ważniejsze, im bliższy jest „wyznaczony czas” (Objawienie 1:3). Wzięcie ich sobie do serca zapewni nam wiecznotrwałe korzyści. Posłuchajmy: „Jan do siedmiu zborów, które są w okręgu Azji: Życzliwość niezasłużona i pokój wam od ‚Tego, który jest i który był, i który przychodzi’, i od siedmiu duchów, które są przed jego tronem, i od Jezusa Chrystusa” (Objawienie 1:4, 5a).
2. (a) Co oznacza liczba „siedem”? (b) Kogo dotyczą w dniu Pańskim orędzia skierowane do „siedmiu zborów”?
2 Jan zwraca się tutaj do „siedmiu zborów”, których nazwy zostaną nam podane w dalszej części proroctwa. Liczba „siedem” pojawia się w Objawieniu wielokrotnie. Oznacza zupełność, zwłaszcza w odniesieniu do spraw mających jakiś związek z Bogiem i zborem Jego pomazańców. Ponieważ w dniu Pańskim liczba zborów na świecie wzrosła do kilkudziesięciu tysięcy, więc słowa skierowane niegdyś głównie do „siedmiu zborów”, składających się z pomazańców, niewątpliwie dotyczą również całego dzisiejszego ludu Bożego (Objawienie 1:10). Doniosłe orędzie Jana faktycznie odnosi się do wszystkich rozsianych po całej ziemi zborów Świadków Jehowy oraz do każdego, kto utrzymuje z nimi łączność.
3. (a) Od kogo pochodzi „życzliwość niezasłużona i pokój”, o których mówi Jan w swym pozdrowieniu? (b) Która wypowiedź apostoła Pawła przypomina pozdrowienie Jana?
3 „Życzliwość niezasłużona i pokój” są czymś nader upragnionym, zwłaszcza gdy sobie uświadomimy, od kogo pochodzą. Ich Źródłem jest bowiem nie kto inny, jak tylko Pan Wszechwładny Jehowa, „Król wieczności”, żyjący „od prawieków aż po wieki” (1 Tymoteusza 1:17, NW; Psalm 90:2, Bp). Wspomniano tu także o „siedmiu duchach”. Wyrażenie to oznacza pełnię czynnej mocy Bożej, czyli ducha świętego, za którego pośrednictwem wszyscy zważający na to proroctwo dostępują zrozumienia i błogosławieństwa. Kluczową rolę odgrywa również „Jezus Chrystus”, o którym Jan napisał później, iż „pełen był życzliwości niezasłużonej oraz prawdy” (Jana 1:14, NW). W pozdrowieniu użytym przez Jana występują zatem te same elementy, co w końcowej części drugiego listu Pawła do zboru w Koryncie, gdzie czytamy: „Niezasłużona życzliwość Pana Jezusa Chrystusa i miłość Boga oraz wspólnota w duchu świętym niech będą z wami wszystkimi” (2 Koryntian 13:14, NW [13:13, Bw]). Oby słowa te spełniły się również na każdym, kto dziś miłuje prawdę! (Psalm 119:97).
„Świadek Wierny”
4. Jak Jan przedstawia Jezusa Chrystusa i dlaczego te określenia są nader trafne?
4 Najdostojniejszą po Jehowie osobistością we wszechświecie jest Jezus. Uznając to, Jan nazywa go „‚Świadkiem Wiernym’, ‚Pierworodnym z umarłych’ i ‚Władcą królów ziemi’” (Objawienie 1:5b). Jak księżyc na niebie, tak i Jezus został „utwierdzony na zawsze” największym Świadkiem na rzecz Boskości Jehowy (Psalm 89:38, Miłosz). Zachowawszy prawość aż do śmierci ofiarnej, stał się pierwszym człowiekiem wskrzeszonym do nieśmiertelnego życia duchowego (Kolosan 1:18). Teraz przebywa w obecności Jehowy i daleko przewyższa wszystkich ziemskich królów, gdyż dysponuje „całą władzą w niebie i na ziemi” (Mateusza 28:18, Wp; Psalm 89:28; 1 Tymoteusza 6:15). W roku 1914 objął rządy jako Król, by panować wśród narodów ziemi (Psalm 2:6-9).
5. (a) Jak Jan w dalszych słowach wyraża uznanie dla Pana Jezusa Chrystusa? (b) Kto odnosi pożytek z tego, że Jezus złożył w ofierze swe doskonałe życie ludzkie, i jakiego specjalnego błogosławieństwa dostępują chrześcijanie namaszczeni duchem?
5 W dalszych żarliwych słowach Jan wyraża swe docenianie dla Pana Jezusa Chrystusa: „Temu, który nas miłuje i który własną krwią uwolnił nas od naszych grzechów — i uczynił nas królestwem, kapłanami dla swego Boga i Ojca — właśnie jemu niech będzie chwała i potęga na wieki. Amen” (Objawienie 1:5c, 6). Jezus oddał swe doskonałe życie człowiecze, aby takie życie mogło stać się udziałem wierzących w niego członków rodziny ludzkiej. Ty również możesz się wśród nich znaleźć (Jana 3:16). Jednakże chrześcijanie namaszczeni duchem, tacy jak Jan, zaznają specjalnego błogosławieństwa, do którego drogę otworzyła im ofiarna śmierć Jezusa. Na podstawie jego ofiary okupu zostają uznani za sprawiedliwych. Należący do małej trzódki rezygnują z wszelkiej nadziei życia na ziemi — jak to uczynił Jezus — i dostępują zrodzenia duchem Bożym oraz mają widoki na zmartwychwstanie do służby w charakterze współkrólów i współkapłanów Jezusa Chrystusa w jego Królestwie (Łukasza 12:32; Rzymian 8:18; 1 Piotra 2:5; Objawienie 20:6). Cóż za wspaniały przywilej! Nic dziwnego, że Jan z takim przekonaniem oświadczył, iż Jezus jest godzien chwały i potęgi.
„Przychodzi z obłokami”
6. (a) Co mówi Jan po oświadczeniu, że Jezus „przychodzi z obłokami”, i do którego proroctwa Jezusa zapewne nawiązuje? (b) Co oznacza ‛przyjście’ Jezusa i kto na ziemi będzie rozpaczał z tego powodu?
6 Następnie Jan oznajmia z radością: „Oto przychodzi z obłokami, a ujrzy go wszelkie oko oraz ci, którzy go przebili; i wszystkie plemiona ziemi będą z jego powodu uderzać się ze smutku. Tak: Amen” (Objawienie 1:7). Jan niewątpliwie nawiązuje tu do wcześniejszego proroctwa Jezusa, dotyczącego zakończenia systemu rzeczy. Jezus powiedział: „Wtedy ukaże się na niebie znak Syna człowieczego, a wtedy wszystkie plemiona ziemi będą się uderzać lamentując i ujrzą Syna człowieczego przychodzącego na obłokach nieba z mocą oraz wielką chwałą” (Mateusza 24:3, 30, NW). A zatem Jezus ‛przychodzi’ w tym sensie, że przystępuje do wykonania na narodach wyroków Jehowy. Spowoduje to radykalne zmiany na świecie, a ponieważ „wszystkie plemiona ziemi” nie uznają realności królowania Jezusa, więc doświadczą skutków „srogiego zagniewania Boga Wszechmocnego” (Objawienie 19:11-21; Psalm 2:2, 3, 8, 9).
7. W jaki sposób „wszelkie oko” — a więc także oczy nieposłusznych — „ujrzy” Jezusa?
7 Ostatniego wieczoru spędzonego z uczniami Jezus oznajmił: „Jeszcze chwila, a świat nie będzie już Mnie oglądał” (Jana 14:19, BT). Jak więc rozumieć słowa: „Ujrzy go wszelkie oko”? Nie powinniśmy się spodziewać, iż wrogowie Jezusa zobaczą go na własne oczy, skoro po jego wniebowstąpieniu apostoł Paweł powiedział, że teraz „mieszka w światłości niedostępnej” i „nikt z ludzi [go] nie widział i widzieć nie może” (1 Tymoteusza 6:16). Jan najwyraźniej użył słowa ‛ujrzeć’ w sensie „dostrzec” — na przykład podziwiając dzieła stwórcze Boga, możemy ujrzeć, czyli dostrzec Jego niewidzialne przymioty (Rzymian 1:20). Jezus „przychodzi z obłokami”, w których będzie niewidoczny dla oka, jak niewidoczne jest słońce ukryte za chmurami. Ale nawet jeśli w ciągu dnia chmury zasnują niebo, wiemy, że słońce świeci, ponieważ dokoła jest jasno. Tak samo Pan Jezus, chociaż niewidzialny, objawi się „w ogniu płomienistym, wymierzając karę tym, którzy (...) nie są posłuszni ewangelii” o nim. Również oni będą musieli go ‛ujrzeć’ (2 Tesaloniczan 1:6-8; 2:8).
8. (a) Kim byli „ci, którzy go przebili” w 33 roku n.e., i do kogo się to odnosi obecnie? (b) Jak ludzie mogą ‛przebić’ Jezusa, skoro nie ma go już na ziemi?
8 Jezusa ‛ujrzą’ też „ci, którzy go przebili”. Kto to może być? W 33 roku n.e. żołnierze rzymscy literalnie przebili Jezusa, gdy wykonano na nim wyrok śmierci. Winę za ten mord ponosili także Żydzi, bo w dniu Pięćdziesiątnicy Piotr powiedział niektórym z nich: „Bóg uczynił go zarówno Panem, jak i Chrystusem — tego Jezusa, którego wy przybiliście do pala” (Dzieje 2:5-11, 36, NW; porównaj Zachariasza 12:10; Jana 19:37). Owi Rzymianie i Żydzi od prawie 2000 lat nie żyją. Toteż ‛ci, którzy przebili Jezusa’, doprowadzając do stracenia go na palu, muszą wyobrażać dzisiejsze narody i społeczności przejawiające taką samą nienawiść. Jezus nie przebywa już na ziemi. Ale gdy przeciwnicy prześladują Świadków Jehowy, którzy o nim świadczą, albo gdy biernie przyzwalają na takie ich traktowanie, to niejako ‛przebijają’ samego Jezusa (Mateusza 25:33, 41-46).
„Alfa i Omega”
9. (a) Kto następnie zabiera głos i ile razy czyni to w Objawieniu? (b) Co Jehowa ma na myśli, nazywając siebie „Alfą i Omegą” oraz „Wszechmocnym”?
9 Teraz następuje coś zdumiewającego: Przemawia osobiście Pan Wszechwładny Jehowa! Jakże stosowny to wstęp do wizji, które mają zostać odsłonięte, bo przecież jest On naszym Wspaniałym Nauczycielem i rzeczywistym Źródłem Objawienia! (Izajasza 30:20). Nasz Bóg oświadcza: „Ja jestem Alfa i Omega (...) Ten, który jest i który był, i który przychodzi, Wszechmocny” (Objawienie 1:8). Jest to pierwsze z trzech miejsc w Objawieniu, w których przemawia z nieba sam Jehowa (zobacz też Objawienie 21:5-8; 22:12-15). Chrześcijanie żyjący w I wieku dobrze wiedzieli, że alfa i omega to pierwsza i ostatnia litera alfabetu greckiego. Nazywając siebie tymi dwiema literami, Jehowa podkreśla, iż przed Nim nie było ani po Nim nie będzie żadnego wszechmocnego Boga. Raz na zawsze rozstrzygnie kwestię sporną dotyczącą Boskości. Przez całą wieczność będzie oczywiste, że jest jedynym wszechmocnym Bogiem, Najwyższym Władcą całego stworzenia (porównaj Izajasza 46:10; 55:10, 11).
10. (a) Co Jan mówi o sobie i gdzie był więziony? (b) Kto musiał dopomóc w przekazaniu zborom zwoju spisanego przez Jana? (c) W jaki sposób dziś bywa dostarczany pokarm duchowy?
10 Ufając, iż Jehowa doprowadzi sprawy do końca, Jan zwraca się do swych współniewolników: „Ja, Jan, wasz brat i współuczestnik w ucisku i królestwie, i wytrwałości wespół z Jezusem, znalazłem się na wyspie, którą zwą Patmos, za mówienie o Bogu i składanie świadectwa o Jezusie” (Objawienie 1:9). Sędziwy Jan, który tak jak jego bracia wytrwale znosił ucisk i żywił niezachwianą nadzieję na udział w nadchodzącym Królestwie, a teraz jest więziony na Patmos za głoszenie dobrej nowiny, ogląda pierwszą z wizji Objawienia. Na pewno wszystkie one bardzo podniosły go na duchu, podobnie jak dzisiaj krzepią klasę Jana, gdy dostrzega ich spełnianie. Nie wiemy, w jaki sposób Jan przekazał zborom zwój z Objawieniem, skoro był wtedy więźniem (Objawienie 1:11; 22:18, 19). Musieli w tym dopomóc aniołowie Jehowy, którzy i dziś często ochraniają Jego wiernych świadków, żeby mimo zakazów i ograniczeń mogli zaopatrywać swych spragnionych prawdy braci w aktualny pokarm duchowy (Psalm 34:7, 8).
11. Jaki przywilej ogromnie sobie ceni klasa Jana, tak jak doceniał go ten apostoł?
11 Jakże wysoko Jan musiał sobie cenić przywilej służenia Jehowie w roli Jego kanału łączności ze zborami! Również klasa Jana uważa dziś za ogromny zaszczyt dostarczanie domownikom Bożym ‛pokarmu duchowego w słusznym czasie’ (Mateusza 24:45). Obyś należał do tych, którzy dzięki takim pokrzepieniom duchowym będą mogli osiągnąć cudowny cel — życie wieczne! (Przypowieści 3:13-18; Jana 17:3).
[Pytania do studium]
[Ramka na stronie 21]
Zaopatrywanie w pokarm duchowy w trudnych czasach
W obecnych dniach ostatnich Świadkowie Jehowy często stają w obliczu prześladowań i trudności, toteż do zachowania silnej wiary koniecznie potrzebują pokarmu duchowego. Na ogół otrzymują go w dostatecznej ilości — niekiedy dzięki znamiennym przejawom mocy Jehowy.
Na przykład w Niemczech hitlerowskich Świadkowie powielali i rozprowadzali Strażnicę, choć była ona oficjalnie zakazana przez bezlitosnych nazistów. W Hamburgu gestapo wtargnęło do domu, w którym powielano Strażnicę. Dom był mały i nie miał żadnego bezpiecznego schowka. Maszyna do pisania stała obok szafki, a duży powielacz trzymano w piwnicy, w skrzyni na ziemniaki, za którą na dodatek znajdowała się waliza pełna czasopism. Wykrycie tego wszystkiego wydawało się nieuniknione. Co się jednak stało? Jeden z funkcjonariuszy tak otworzył szafkę, że nie zauważył maszyny do pisania. A oto, co o dalszym przebiegu rewizji opowiada gospodyni: „Trzej urzędnicy stanęli na środku piwnicy, gdzie — wyobraźcie sobie — znajdowała się skrzynia, a tuż za nią wypełniona Strażnicami waliza. Najprawdopodobniej żaden z nich nie widział ani skrzyni, ani walizy. Musieli być porażeni ślepotą”. Dzięki temu zdumiewającemu splotowi zdarzeń rodzina ta w owych trudnych i niebezpiecznych czasach mogła dalej zaopatrywać innych w pokarm duchowy.
W latach sześćdziesiątych wybuchła w Nigerii wojna domowa, wywołana secesją Biafry. Prowincja ta była zewsząd otoczona terytorium nigeryjskim, a jedyne połączenie ze światem umożliwiało lądowisko dla samolotów. Świadkom w Biafrze groziło więc odcięcie od pokarmu duchowego. Jednakże wiosną 1968 roku władze Biafry oddelegowały pewnego urzędnika na ważną placówkę w Europie, a innego wyznaczyły do pracy na lądowisku. Tak się zdarzyło, że obaj byli Świadkami Jehowy i oto znaleźli się na końcach jedynej drogi łączącej Biafrę z resztą świata. Dostrzegli w tym kierownictwo Jehowy, toteż chętnie podjęli się delikatnego i ryzykownego zadania, jakim było dostarczanie do Biafry pokarmu duchowego. Udawało im się to przez całą wojnę. Jeden z nich powiedział: „Człowiek nie potrafiłby tego zaplanować”.
[Tabela na stronie 19]
Symboliczne liczby w Objawieniu
Liczba Znaczenie symboliczne
2 Oznacza stanowcze potwierdzenie (Objawienie 11:3, 4; porównaj 5 Mojżeszową 17:6).
3 Wyraża nacisk, jak również nasilenie (Objawienie 4:8; 8:13; 16:13, 19).
4 Wskazuje na powszechność lub na symetrię kwadratu (Objawienie 4:6; 7:1, 2; 9:14; 20:8; 21:16).
6 Oznacza niedoskonałość, coś nienormalnego, potwornego (Objawienie 13:18; porównaj 2 Samuela 21:20).
7 Wskazuje na ponadludzką zupełność w odniesieniu do zamierzeń Jehowy lub Szatana (Objawienie 1:4, 12, 16; 4:5; 5:1, 6; 10:3, 4; 12:3).
10 Oznacza całość lub zupełność cielesną, dotyczącą rzeczy ziemskich (Objawienie 2:10; 12:3; 13:1; 17:3, 12, 16).
12 Odnosi się do organizacji Bożej w niebiosach albo na ziemi (Objawienie 7:5-8; 12:1; 21:12, 16; 22:2).
24 Podkreśla (podwaja) znaczenie organizacyjnych przedsięwzięć Jehowy (Objawienie 4:4).
Niektóre liczby wymienione w Objawieniu należy rozumieć dosłownie. Często rozstrzyga o tym kontekst (zobacz Objawienie 7:4, 9; 11:2, 3; 12:6, 14; 17:3, 9-11; 20:3-5).
