Rozdział 15

„Kto jest godzien otworzyć zwój?”

1. Co Jan widzi teraz w wizji?

MAJESTATYCZNA! IMPONUJĄCA! Właśnie tak można by określić zachwycającą wizję tronu Jehowy, ustawionego nad morzem szklanym wśród lamp ognistych, cherubów i 24 starszych. A co Jan widzi teraz? Kieruje uwagę na centralny punkt tej niebiańskiej sceny, mówiąc: „A w prawicy Zasiadającego na tronie ujrzałem zwój zapisany wewnątrz i na odwrocie, mocno opieczętowany siedmioma pieczęciami. I ujrzałem silnego anioła obwieszczającego donośnym głosem: ‚Kto jest godzien otworzyć zwój i zerwać jego pieczęcie?’ Ale ani w niebie, ani na ziemi, ani pod ziemią nie było nikogo, kto by mógł otworzyć ten zwój lub do niego zajrzeć. I ja bardzo się rozpłakałem, ponieważ nie znalazł się nikt godzien tego, żeby otworzyć zwój lub do niego zajrzeć” (Objawienie 5:1-4).

2, 3. (a) Dlaczego Jan bardzo pragnie, żeby ktoś okazał się godzien otworzyć zwój, ale jak wyglądają szanse znalezienia kogoś takiego? (b) Czego cierpliwie wyczekiwał w naszych czasach namaszczony lud Boży?

² Sam Jehowa, Pan Wszechwładny całego stworzenia, trzyma w wyciągniętej ręce zwój. Zapisano go po obu stronach, więc na pewno jest pełen doniosłych informacji. Budzi to naszą ciekawość. Co takiego może zawierać? Jak pamiętamy, Jehowa zaprosił Jana: „Wstąp tu, a pokażę ci, co ma się stać” (Objawienie 4:1). Drżąc z przejęcia, oczekujemy na wyjawienie treści tego zwoju. Niestety, jest ciasno zwinięty i opieczętowany siedmioma pieczęciami!

³ Czy silny anioł znajdzie kogoś, kto byłby godzien otworzyć ów zwój? Jak podaje Kingdom Interlinear Translation (Międzywierszowy przekład Królestwa), leży on „na prawicy” Jehowy. Wynikałoby z tego, że Bóg trzyma go w wyciągniętej, otwartej dłoni. Tymczasem wygląda na to, że nikt w niebie ani na ziemi nie jest godzien go stamtąd wziąć i otworzyć. Na ten wspaniały zaszczyt nie zasługuje również nikt pod ziemią — żaden z nieżyjących już wiernych sług Jehowy. Nic więc dziwnego, że Jan jest wyraźnie przygnębiony. Przecież może się okazać, iż nie zostanie mu wyjawione, „co ma się stać”! W dobie obecnej namaszczony lud Boży  także oczekiwał z utęsknieniem, żeby Jehowa zesłał swe światło prawdy na Księgę Objawienia. Miał to czynić stopniowo w czasie wyznaczonym na spełnienie się tego proroctwa i w ten sposób prowadzić swój lud drogą „wspaniałego wybawienia” (Psalm 43:3, 5, NW).

Ten, który jest godzien

4. (a) Kto okazał się godzien otworzyć zwój i zdjąć z niego pieczęcie? (b) Jaką nagrodę i jaki przywilej otrzymali członkowie klasy Jana oraz ich towarzysze?

⁴ Na szczęście jest ktoś, kto może otworzyć ów zwój! Jan pisze: „Ale jeden ze starszych mówi do mnie: ‚Przestań płakać. Oto zwyciężył Lew, który jest z plemienia Judy, korzeń Dawida, aby otworzyć zwój i jego siedem pieczęci’” (Objawienie 5:5). A zatem otrzyj łzy, Janie! W naszych czasach członkowie klasy Jana oraz ich lojalni towarzysze przez dziesiątki lat znosili ciężkie próby, cierpliwie czekając na oświecenie duchowe. Jakąż nagrodą jest dla nas zrozumienie tej wizji oraz przywilej udziału w jej spełnieniu przez zapoznawanie drugich z zawartym w niej orędziem!

5. (a) Jakie proroctwo dotyczyło Judy i gdzie sprawowali władzę jego potomkowie? (b) Kim jest Szilo?

⁵ Wspomniano tu o „Lwie, który jest z plemienia Judy”. Jan dobrze zna proroctwo Jakuba, przodka Żydów, który o swym czwartym synu powiedział: „Juda to młody lew. Od łupu, mój synu, będziesz powstawał. Skłonił się, wyciągnął się jak lew, i — jak lwa — któż waży się go ruszyć? Nie przeniesie się berło od Judy ani buława spomiędzy jego stóp, aż nadejdzie Szilo; a temu należeć się będzie posłuch u ludów” (Rodzaju [1 Mojżeszowa] 49:9, 10, NW). Z rodu Judy pochodzili królowie ludu Jehowy. Począwszy od Dawida, wszyscy władcy panujący w Jeruzalem aż do czasu zniszczenia tego miasta przez Babilończyków byli potomkami Judy. Ale żaden z nich nie okazał się przepowiedzianym przez Jakuba „Szilo”. Owo imię znaczy „ten, którego to [prawo] jest”, i proroczo wskazuje na Jezusa, do niego bowiem już nieodwołalnie należy Królestwo Dawidowe (Ezechiela 21:30-32; Łukasza 1:32, 33; Objawienie 19:16).

6. W jakim sensie Jezus był „gałązką” Jessego oraz „korzeniem Dawida”?

⁶ Jan szybko rozpoznaje, do kogo się odnosi wyrażenie „korzeń Dawida”. Obiecany Mesjasz jest proroczo nazywany „gałązką z pnia Jessego” (ojca króla Dawida), „pędem” oraz „korzeniem Jessego, który stać będzie jako znak dla narodów” (Izajasza 11:1, 10, Bl). Jezus był gałązką Jessego, gdyż pochodził z królewskiego rodu jego syna, Dawida. A jako korzeń Jessego, odrodził dynastię Dawida i utwierdził ją na zawsze (2 Samuela 7:16).

7. Dlaczego Jezus jest godzien wziąć zwój z ręki Zasiadającego na tronie?

 ⁷ Doskonały człowiek Jezus dał niedościgły wzór zachowywania prawości w służbie dla Jehowy wśród najcięższych prób. Udzielił pełnej odpowiedzi na wyzwanie rzucone przez Szatana (Przypowieści 27:11). Dlatego w noc poprzedzającą jego śmierć ofiarną mógł powiedzieć: „Odniosłem zwycięstwo nad światem!” (Jana 16:33, Wp). W rezultacie Jehowa powierzył wskrzeszonemu Jezusowi „całą władzę w niebie i na ziemi”. Spośród wszystkich sług Bożych tylko on ma prawo przyjąć ów zwój, a potem obwieścić zapisane w nim doniosłe orędzie (Mateusza 28:18, Wp).

8. (a) Jakie fakty dotyczące Królestwa poświadczają, że Jezus jest godzien wziąć zwój? (b) Dlaczego jest rzeczą słuszną, by właśnie jeden z 24 starszych wyjawił Janowi, kto zasługuje na przywilej otwarcia zwoju?

⁸ Jest rzeczą ze wszech miar stosowną, by właśnie Jezus odpieczętował zwój. Od roku 1914 zasiada na tronie jako Władca mesjańskiego Królestwa Bożego, a zwój zawiera mnóstwo informacji na temat owego rządu i jego poczynań. Będąc na ziemi, Jezus wiernie świadczył na rzecz prawdy o Królestwie (Jana 18:36, 37). Uczył swych naśladowców modlić się o jego przyjście (Mateusza 6:9, 10). Na początku ery chrześcijańskiej zainicjował działalność rozgłaszania dobrej nowiny o Królestwie Bożym i przepowiedział, iż w czasie końca osiągnie ona punkt kulminacyjny (Mateusza 4:23; Marka 13:10). Informację, że to Jezus otworzy pieczęcie, objawił Janowi jeden z 24 starszych, co także jest nader stosowne. Dlaczego? Ponieważ zasiadają oni na tronach i noszą korony jako współdziedzice Chrystusa w jego Królestwie (Rzymian 8:17; Objawienie 4:4).

‛Zabity Baranek’

9. Jaką postać zamiast lwa widzi Jan „pośrodku tronu” i jak ją opisał?

⁹ Jan spodziewa się teraz zobaczyć „Lwa, który jest z plemienia Judy”. Tymczasem ku jego zdumieniu ukazuje się całkowicie odmienna symboliczna postać: „A pośrodku tronu i czworga żywych stworzeń i pośród starszych ujrzałem stojącego baranka jak gdyby zabitego, mającego siedem rogów i siedmioro oczu, a te oczy oznaczają siedem duchów Bożych, które zostały posłane na całą ziemię” (Objawienie 5:6).

10. Kto jest tym „barankiem” i dlaczego określenie to jest stosowne?

¹⁰ W samym środku, a więc obok tronu, stoi jakiś baranek, otoczony przez czworo żywych stworzeń i 24 starszych! Apostoł Jan zapewne szybko rozpoznaje w owym baranku „Lwa, który jest z plemienia Judy”, i „korzeń Dawida”. Wie, iż ponad 60 lat wcześniej Jan Chrzciciel przedstawił Żydom Jezusa jako „Baranka Bożego, który gładzi grzech świata” (Jana 1:29). Przez cały czas swego pobytu na ziemi Jezus — niczym baranek bez skazy — nie uległ splamieniu światem i dlatego mógł złożyć swoje bezgrzeszne życie na ofiarę za ludzkość (1 Koryntian 5:7; Hebrajczyków 7:26).

11. Dlaczego przedstawianie Jezusa w postaci „baranka jak gdyby zabitego” nie uwłacza jego godności?

¹¹ Ale czy ukazanie go w postaci „baranka jak gdyby zabitego” nie uwłacza godności Jezusa wyniesionego do chwały niebiańskiej? W żadnym wypadku! Pozostał on wierny aż do śmierci, co stanowiło wielką porażkę Diabła, a wspaniały tryumf Jehowy Boga. Taki sposób przedstawienia Jezusa wymownie unaocznia jego zwycięstwo nad światem Szatana oraz przypomina o wielkiej miłości Jehowy i Jezusa do rodzaju ludzkiego (Jana 3:16; 15:13; porównaj Kolosan 2:15). Wskazuje, że jako obiecane Nasienie, Jezus jest ze wszech miar godzien tego, by otworzyć zwój (1 Mojżeszowa 3:15).

12. Co wyobraża siedem rogów Baranka?

¹² Co jeszcze powiększa nasze uznanie dla tego „baranka”? Ma siedem rogów. W Biblii rogi często symbolizują moc lub władzę, a liczba siedem wskazuje na zupełność (porównaj 1 Samuela 2:1, 10; Psalm 112:9, Bg; 148:14, Bg). A zatem siedem rogów Baranka wyobraża pełnię władzy, którą Jehowa powierzył Jezusowi. Ustanowił go „ponad  wszelką zwierzchnością, władzą, mocą, panowaniem i ponad każdą istotą, jaka może być wymieniona nie tylko teraz, ale i w przyszłości” (Efezjan 1:20-23, Bp; 1 Piotra 3:22). Jezus sprawuje władzę zwłaszcza od roku 1914, kiedy Jehowa wyniósł go na tron w niebie (Psalm 2:6).

13. (a) Co symbolizuje siedmioro oczu Baranka? (b) Co teraz robi Baranek?

¹³ Ponadto Jezus jest napełniony duchem świętym, czytamy bowiem, że Baranek ma siedmioro oczu, które „oznaczają siedem duchów Bożych”. Za pośrednictwem Jezusa spływa do ziemskich sług Jehowy pełnia Jego czynnej mocy (Tytusa 3:6). Zapewne dzięki temu samemu duchowi Jezus widzi z nieba wszystko, co się dzieje na ziemi. Podobnie jak Ojciec, posiada doskonałe rozeznanie. Nic nie uchodzi jego uwagi (porównaj Psalm 11:4; Zachariasza 4:10). Nie ulega więc wątpliwości, że właśnie ten Syn — niezłomny w swej prawości zwycięzca świata, Lew z plemienia Judy i korzeń Dawida, ten, który oddał swe życie za ludzkość i który dzięki Jehowie Bogu dysponuje pełnią władzy, ducha świętego i rozeznania — jest naprawdę godzien wziąć zwój z ręki Najwyższego. Czy Jezus waha się przyjąć to zadanie we wzniosłej organizacji Jehowy? Skądże! Natychmiast „poszedł, i od razu wziął go [zwój] z prawicy Zasiadającego na tronie” (Objawienie 5:7). Co za wspaniały przykład niewymuszonego posłuszeństwa!

Pieśni pochwalne

14. (a) Jak się zachowało czworo żywych stworzeń i 24 starszych, gdy Jezus wziął zwój? (b) Jak przekazane Janowi informacje na temat 24 starszych potwierdzają tożsamość i pozycję tych postaci?

¹⁴ Jak na to zareagowały inne postacie znajdujące się przed tronem Jehowy? „A gdy wziął ten zwój, czworo żywych stworzeń i dwudziestu czterech starszych upadło przed Barankiem i każdy miał harfę oraz złote czasze pełne kadzidła, a kadzidło oznacza modlitwy świętych” (Objawienie 5:8). Wzorem czworga żywych stworzeń otaczających tron Boży również 24 starszych oddaje pokłon Jezusowi, uznając jego władzę. Ale tylko starsi mają harfy i czasze z kadzidłem. * I tylko oni śpiewają teraz nową pieśń (Objawienie 5:9). Przypominają więc 144 000 członków świętego „Izraela Bożego”, którzy też trzymają harfy i śpiewają nową pieśń (Galacjan 6:16; Kolosan 1:12; Objawienie 7:3-8; 14:1-4). Ponadto 24 starszych przedstawiono jako niebiańskich kapłanów zajętych spełnianiem pewnej czynności. Wyobrażało ją zadanie powierzone starożytnym kapłanom izraelskim, którzy spalali w przybytku kadzidło dla Jehowy. Wykonywanie tej czynności na ziemi straciło znaczenie, gdy Bóg usunął Prawo Mojżeszowe, przybijając je do pala męki, na którym zmarł Jezus (Kolosan 2:14). Do jakiego wniosku prowadzą powyższe informacje? Otóż ukazano tu zwycięskich pomazańców, piastujących niezrównane stanowisko „kapłanów Boga i Chrystusa” i mających „z nim królować przez tysiąc lat” (Objawienie 20:6).

15. (a) Jedynie kto w starożytnym Izraelu mógł wejść w przybytku do Miejsca Najświętszego? (b) Dlaczego spalenie kadzidła przed wejściem do Miejsca Najświętszego było dla arcykapłana sprawą życia i śmierci?

¹⁵ W starożytnym Izraelu prawo wstępu do Miejsca Najświętszego i stanięcia przed symboliczną obecnością Jehowy przysługiwało tylko arcykapłanowi. Wniesienie kadzidła było dla niego sprawą życia i śmierci. Prawo Jehowy nakazywało: „[Aaron] weźmie pełną kadzielnicę rozżarzonych węgli z ołtarza, który jest przed Panem, i pełne garście miałkiego wonnego kadzidła i wniesie poza zasłonę, i nasypie kadzidła na ogień przed Panem, aby obłok z kadzidła okrył wieko, które jest ponad Świadectwem, i aby nie zginąć” (3 Mojżeszowa 16:12, 13). Gdyby arcykapłan po wejściu do Miejsca Najświętszego nie spalił kadzidła, przypłaciłby to życiem.

16. (a) Kto w chrześcijańskim systemie rzeczy wstępuje do pozaobrazowego Miejsca Najświętszego? (b) Dlaczego chrześcijańscy pomazańcy muszą ‛spalać kadzidło’?

 ¹⁶ W chrześcijańskim systemie rzeczy nie tylko Arcykapłan, Jezus Chrystus, lecz także każdy ze 144 000 podkapłanów wejdzie w końcu do pozaobrazowego Miejsca Najświętszego — do niebiańskiego miejsca, w którym przebywa Jehowa (Hebrajczyków 10:19-23). Kapłani ci, wyobrażeni przez 24 starszych, nie mogliby wejść do tego Miejsca Najświętszego, gdyby nie ‛spalali kadzidła’, to znaczy nie zanosili stale do Jehowy modlitw i błagań (Hebrajczyków 5:7; Judy 20, 21; porównaj Psalm 141:2).

Nowa pieśń

17. (a) Jaką nową pieśń śpiewa 24 starszych? (b) W jakim znaczeniu najczęściej występuje w Biblii wyrażenie „nowa pieśń”?

¹⁷ Rozbrzmiewa teraz melodyjna pieśń, którą śpiewa Barankowi grono jego współkapłanów, czyli 24 starszych: „I śpiewają nową pieśń, mówiąc: ‚Godzien jesteś wziąć zwój i otworzyć jego pieczęcie, ponieważ zostałeś zabity i swoją krwią kupiłeś Bogu ludzi z każdego plemienia i języka, i ludu, i narodu’” (Objawienie 5:9). Wyrażenie „nowa pieśń” występuje w Biblii kilka razy i odnosi się zazwyczaj do wysławiania Jehowy za wspaniałe akty wyzwolenia (Psalm 96:1; 98:1; 144:9). A zatem pieśń ta jest nowa, gdyż każdy ze śpiewających może teraz sławić dalsze cudowne czyny Jehowy i wyrażać jeszcze głębszy szacunek dla Jego chwalebnego imienia.

18. Za co 24 starszych wysławia Jezusa nową pieśnią?

¹⁸ Wprawdzie 24 starszych śpiewa tu nową pieśń Jezusowi, a nie Jehowie, ale zasada pozostaje ta sama. Wysławiają Jezusa za nowe rzeczy, których on — Syn Boży — dokonał dla ich dobra. Jako pośrednik nowego przymierza, uprawomocnił je swoją krwią i w ten sposób umożliwił powstanie nowego narodu, mającego stanowić szczególną własność Jehowy (Rzymian 2:28, 29; 1 Koryntian 11:25; Hebrajczyków 7:18-25). Członkowie tego nowego, duchowego narodu pochodzą z wielu literalnych ludów, ale Jezus ich zjednoczył, żeby stanowili jeden zbór, jeden naród (Izajasza 26:2; 1 Piotra 2:9, 10).

19. (a) Z jakiego błogosławieństwa nie skorzystał cielesny Izrael wskutek niewierności? (b) Jakiego przywileju dostępuje nowy naród utworzony przez Jehowę?

¹⁹ W czasach Mojżesza Jehowa uczynił z Izraelitów zorganizowany naród, a następnie zawarł z nimi przymierze i obiecał, że jeśli dotrzymają warunków tej umowy, to staną się dla Niego królestwem kapłanów (2 Mojżeszowa 19:5, 6). Oni jednak okazali się niewierni, toteż nigdy nie dostąpili spełnienia się tej obietnicy. Natomiast nowy naród, utworzony za pośrednictwem Jezusa na mocy nowego przymierza, dochował wierności. Jego członkowie mogą więc królować nad ziemią oraz usługiwać jako kapłani, pomagając prawym ludziom pojednać się z Jehową (Kolosan 1:20). Właśnie tego dotyczy nowa pieśń: „I uczyniłeś ich Bogu naszemu królestwem i kapłanami, i mają królować nad ziemią” (Objawienie 5:10). Z jakąż radością 24 starszych wysławia wyniesionego do chwały Jezusa nową pieśnią!

Niebiański chór

20. Jaka pieśń ku chwale Baranka rozbrzmiewa w dobie obecnej?

²⁰ Jak inni członkowie nieprzeliczonych zastępów niebiańskiej organizacji Jehowy reagują na tę nową pieśń? Przejęty zachwytem Jan jest świadkiem jednomyślnego oświadczenia: „I ujrzałem, i usłyszałem głos wielu aniołów wokół tronu, żywych stworzeń i starszych, a liczba ich była miriady miriadów i tysiące tysięcy, mówiących donośnym głosem: ‚Baranek, który był zabity, jest godzien przyjąć moc i bogactwo, i mądrość, i siłę, i szacunek, i chwałę, i błogosławieństwo’” (Objawienie 5:11, 12). Cóż za porywająca pieśń pochwalna!

21. Czy wysławianie Baranka ujmuje coś zwierzchnictwu lub pozycji Jehowy? Objaśnij to szerzej.

²¹ Czyżby to znaczyło, że teraz Jezus poniekąd zajął miejsce Jehowy Boga i że całe  stworzenie zaczęło wysławiać jego zamiast Ojca? W żadnym wypadku! Ta pieśń chwały harmonizuje z następującą wypowiedzią apostoła Pawła: „Bóg wielce go [Jezusa] wywyższył i obdarzył go imieniem, które jest ponad wszelkie imię, aby na imię Jezusa zginało się wszelkie kolano na niebie i na ziemi, i pod ziemią i aby wszelki język wyznawał, że Jezus Chrystus jest Panem, ku chwale Boga Ojca” (Filipian 2:9-11, kursywa nasza). Jezus zasłużył na takie wysławianie za swój udział w rozstrzygnięciu wielkiej kwestii spornej, wobec której stoją wszystkie stworzenia — kwestii dotyczącej prawowitości zwierzchnictwa Jehowy. Ileż chwały przyniósł tym swojemu Ojcu!

Potężniejący hymn

22. Do jakiego hymnu przyłączają się głosy z dziedziny ziemskiej?

²² W scenie opisanej przez Jana niebiańskie zastępy melodyjnym śpiewem wysławiają Jezusa, uznając jego wierność i władzę powierzoną mu w niebie. Przyłączają się do nich głosy z dziedziny ziemskiej, które również sławią Ojca oraz Syna. Podobnie jak człowieczy syn może swymi osiągnięciami przynieść wielki zaszczyt rodzicom, tak Jezus swą lojalną postawą ‛przysparza chwały Bogu Ojcu’ w oczach wszystkich stworzeń. Dlatego Jan ciągnie dalej: „I usłyszałem, jak każde stworzenie, które jest w niebie i na ziemi, i pod ziemią, i na morzu, i wszystko, co w nich, mówiło: ‚Zasiadającemu na tronie i Barankowi błogosławieństwo i szacunek, i chwała, i potęga na wieki wieków’” (Objawienie 5:13).

23, 24. (a) Skąd wiadomo, kiedy miało się rozpocząć śpiewanie tego hymnu w niebie, a kiedy na ziemi? (b) Jak ów hymn potężnieje z biegiem lat?

²³ Od kiedy rozbrzmiewa ten niezrównany hymn? Zaczęto go śpiewać krótko po rozpoczęciu się dnia Pańskiego. Kiedy Szatan z demonami zostali zrzuceni z niebios, „każde stworzenie, które jest w niebie”, mogło się przyłączyć do chóru wznoszącego tę pieśń pochwalną. A jak wynika ze sprawozdań, od roku 1919 coraz więcej ludzi zespalało swe głosy w wysławianiu Jehowy — ich liczba wzrosła z kilku tysięcy do przeszło czterech milionów na początku lat dziewięćdziesiątych. * Po unicestwieniu ziemskiego systemu rzeczy podległego Szatanowi „każde stworzenie (...) na ziemi” będzie śpiewać ku chwale Jehowy i Jego Syna. A gdy w czasie wyznaczonym przez Jehowę zaczną wracać do życia niezliczone miliony zmarłych, do śpiewania tego hymnu będzie się mogło przyłączyć „każde stworzenie (...) pod ziemią”, zachowane w pamięci u Boga.

²⁴ Obecnie wespół z organizacją Jehowy śpiewają nową pieśń już miliony ludzi zamieszkujących ‛krańce ziemi, morza i wyspy’ (Izajasza 42:10; Psalm 150:1-6). Punkt kulminacyjny tego radosnego wysławiania nastąpi pod koniec Millennium, kiedy ród ludzki odzyska doskonałość. Potem w ramach całkowitego spełnienia zapowiedzi z Księgi Rodzaju 3:15 zostanie zniszczony pradawny Wąż i arcyzwodziciel, Szatan, a wszystkie żyjące stworzenia duchowe i ziemskie zaśpiewają wspólnie w tryumfalnym finale: „Zasiadającemu na tronie i Barankowi błogosławieństwo i szacunek, i chwała, i potęga na wieki wieków”. Nigdzie we wszechświecie nie zabrzmi już żaden odstępczy głos.

25. (a) Do czego nas pobudza sporządzona przez Jana relacja o tym wszechświatowym hymnie? (b) Jaki wspaniały przykład daje nam na końcu tej wizji czworo żywych stworzeń oraz 24 starszych?

²⁵ Jakże szczęśliwy będzie to czas! Wydarzenia opisane tu przez Jana z pewnością napełniają nasze serca radością i sprawiają, że pragniemy się przyłączyć do niebiańskich zastępów w szczerym wysławianiu Jehowy Boga i Jezusa Chrystusa. Czyż nie jesteśmy bardziej niż dotąd zdecydowani wytrwać w pełnieniu dobrych uczynków? Jeżeli tak, to możemy się spodziewać, iż z pomocą Jehowy osobiście doczekamy tego wzniosłego finału i przyłączymy swe głosy do wszechświatowego chóru chwały. Nie ulega wątpliwości, że czworo żywych stworzeń,  wyobrażających cherubów, współpracuje w doskonałej harmonii ze wskrzeszonymi pomazańcami, gdyż wizja ta kończy się słowami: „A czworo żywych stworzeń mówiło: ‚Amen!’, starsi zaś upadli i oddali cześć” (Objawienie 5:14).

26. W czym powinniśmy pokładać wiarę i do czego się przygotowuje Baranek?

²⁶ Obyś więc pokładał wiarę w ofierze Baranka — tego, ‛który jest godzien’. Oby zostały pobłogosławione twe pokorne wysiłki związane ze służeniem i z oddawaniem czci Jehowie — „Zasiadającemu na tronie”. Korzystaj z pomocy klasy Jana, która daje należną miarę duchowej „żywności w odpowiednim czasie” (Łukasza 12:42, Bp). Ale oto Baranek przygotowuje się do otwarcia siedmiu pieczęci. Jakie pasjonujące sprawy zostaną nam teraz wyjawione?

[Przypisy]

[Pytania do studium]

 [Całostronicowa ilustracja na stronie 86]