Rozdział 17

Nagroda dla ‛pozabijanych dusz’

1. W jakim czasie żyjemy i jakie są na to dowody?

PANUJE Królestwo Boże! Jeździec na białym koniu już niedługo dopełni swego zwycięstwa. Koń czerwony, koń czarny i koń blady galopują po całej ziemi! Bezsprzecznie spełniają się proroctwa Jezusa o jego obecności w charakterze Króla (Mateusza, rozdziały 24 i 25; Marka, rozdział 13; Łukasza, rozdział 21). Nie ulega wątpliwości, że żyjemy w dniach ostatnich tego systemu rzeczy (2 Tymoteusza 3:1-5). Skoro tak, zwróćmy baczną uwagę na to, co się dzieje, gdy Baranek, Jezus Chrystus, łamie piątą pieczęć zwoju. Jakiego dalszego objawienia dostąpimy?

2. (a) Co ujrzał Jan, gdy otworzono piątą pieczęć? (b) Dlaczego nie powinna nas dziwić wzmianka o symbolicznym ołtarzu ofiarnym w niebie?

² Jan relacjonuje porywającą scenę: „A gdy otworzył piątą pieczęć, ujrzałem pod ołtarzem dusze pozabijanych z powodu Bożego słowa i z powodu ich działalności świadczenia” (Objawienie 6:9). Jak to? Ołtarz ofiarny w niebie? Tak jest! Jan po raz pierwszy wspomina o ołtarzu. Wcześniej jednak opisał Jehowę zasiadającego na tronie, a także otaczających Go cherubów, morze szklane, lampy oraz 24 starszych palących kadzidło — a wszystko to przypomina szczegóły wyposażenia ziemskiego przybytku, sanktuarium Jehowy w Izraelu (2 Mojżeszowa 25:17, 18; 40:24-27, 30-32; 1 Kronik 24:4). Czy wobec tego miałby nas dziwić widok symbolicznego ołtarza ofiarnego w niebie? (2 Mojżeszowa 40:29).

3. (a) Jak w dawnym przybytku żydowskim wylewano dusze „u podstawy ołtarza”? (b) Dlaczego Jan ujrzał pod symbolicznym ołtarzem w niebie dusze pomordowanych świadków?

³ Pod ołtarzem znajdują się „dusze pozabijanych z powodu Bożego słowa i z powodu ich działalności świadczenia”. Co to oznacza? Nie może tu chodzić o bezcielesne dusze, w które wierzyli na przykład pogańscy Grecy (1 Mojżeszowa 2:7, Bg; Ezechiela 18:4, Bg). Jan wie jednak, że dusza, czyli życie, jest przedstawiana symbolicznie przez krew i że w starożytnym przybytku żydowskim kapłani po zabiciu zwierzęcia ofiarnego skrapiali jego krwią „ołtarz dookoła” lub wylewali ją „u podstawy ołtarza całopaleń” (3 Mojżeszowa 3:2, 8, 13; 4:7; 17:6, 11, 12). A zatem dusza zwierzęcia miała ścisły związek z ołtarzem ofiarnym. Ale dlaczego pod symbolicznym ołtarzem w niebie widać dusze, to znaczy krew tych sług Bożych? Ponieważ ich śmierć miała charakter ofiarny.

4. W jakim sensie zrodzeni z ducha chrześcijanie ponoszą śmierć ofiarną?

⁴ Wszyscy zrodzeni duchem synowie Boży istotnie umierają śmiercią ofiarną. Mają odegrać ważną rolę w niebiańskim Królestwie Jehowy, toteż Bóg życzy sobie, by porzucili i niejako złożyli w ofierze wszelką nadzieję na życie wieczne na ziemi. W ten sposób ponoszą śmierć ofiarną na rzecz zwierzchniej władzy Jehowy (Filipian 3:8-11; porównaj 2:17). Tak właśnie jest z tymi, których Jan ujrzał pod ołtarzem. Są to pomazańcy, którzy swego czasu zginęli śmiercią męczeńską, gdyż gorliwą służbą opowiadali się za Słowem i zwierzchnictwem Jehowy. Ich ‛dusze pozabijano z powodu Bożego słowa i z powodu ich działalności świadczenia [mar·ty·riʹan]’.

5. Jak to możliwe, że dusze wiernych zmarłych wołają o pomstę?

⁵ A oto dalszy ciąg tej sceny: „I zawołały donośnym głosem, mówiąc: ‚Dokądże,  Wszechwładny Panie, święty i prawdziwy, będziesz się wstrzymywał z osądzeniem i pomszczeniem naszej krwi na tych, którzy mieszkają na ziemi?’” (Objawienie 6:10). Jak to możliwe, by ich dusze, czyli krew, wołały o pomstę, skoro Biblia wykazuje, że umarli nie mają świadomości? (Kaznodziei 9:5). A czy krew sprawiedliwego Abla nie wołała, gdy został zamordowany? Jehowa powiedział wtedy do Kaina: „Cóżeś uczynił? Krew brata twego głośno woła ku mnie z ziemi!” (Rodzaju [1 Mojżeszowa] 4:10, 11, BT; Hebrajczyków 12:24). Nie oznacza to, że krew Abla dosłownie coś mówiła. Był on niewinną ofiarą zbrodni i sprawiedliwość domagała się ukarania jego mordercy. Również ci chrześcijańscy męczennicy są niewinni, toteż w imię sprawiedliwości muszą być pomszczeni (Łukasza 18:7, 8). To wołanie o pomstę jest donośne, ponieważ w ten sposób straciło życie tysiące osób (porównaj Jeremiasza 15:15, 16).

6. Jaką krew niewinną pomszczono w roku 607 p.n.e.?

⁶ Podobna sytuacja zaistniała w odstępczej Judzie za panowania Manassesa, który wstąpił na tron w 716 roku p.n.e. Król ten przelał mnóstwo niewinnej krwi i prawdopodobnie kazał nawet ‛przerżnąć piłą’ proroka Izajasza (Hebrajczyków 11:37; 2 Królewska 21:16). Chociaż później okazał skruchę i zmienił się na lepsze, ta wina krwi nie została zmazana. Gdy w 607 roku p.n.e. Babilończycy spustoszyli królestwo Judy, „zgodnie ze słowem Pana spotkało to Judę, aby usunąć ją sprzed oblicza jego za grzechy Manassesa, za to wszystko, co uczynił, a także za krew niewinną, którą przelał, napełniając Jeruzalem niewinną krwią; toteż Pan nie chciał odpuścić” (2 Królewska 24:3, 4).

7. Głównie kto ponosi winę za przelewanie „krwi świętych”?

⁷ Jak w czasach biblijnych, tak i dzisiaj niejeden zabójca świadków Bożych może już od dawna nie żyć. Ale nie zniknęła ani nie zmyła z siebie winy krwi organizacja, która doprowadziła do ich męczeństwa. Jest nią ziemska organizacja Szatana, jego ziemskie nasienie, w którym czołową rolę odgrywa Babilon Wielki, ogólnoświatowe imperium religii fałszywej. * Przedstawiono je jako kobietę „pijaną krwią świętych i krwią świadków Jezusa”. Czytamy też, że „znaleziono w niej krew proroków i świętych, i tych wszystkich, którzy zostali pozabijani na ziemi” (Objawienie 17:5, 6; 18:24; Efezjan 4:11; 1 Koryntian 12:28). Jakże ogromną winą krwi jest obciążona! Dopóki istnieje Babilon Wielki, dopóty krew jego ofiar będzie wołać o sprawiedliwość (Objawienie 19:1, 2).

8. (a) Kto zginął śmiercią męczeńską za życia Jana? (b) Jakie prześladowania wzniecili cesarze rzymscy?

⁸ Jan osobiście był świadkiem męczeństwa sług Bożych, którzy w I wieku padli ofiarą wojny, jaką okrutny Wąż i jego ziemskie nasienie toczyli z rozrastającym się zborem namaszczonych chrześcijan. Oglądał stracenie naszego Pana na palu i przeżył zabójstwo Szczepana, swego brata Jakuba, a także Piotra, Pawła i innych bliskich współpracowników (Jana 19:26, 27; 21:15, 18, 19; Dzieje 7:59, 60; 8:2; 12:2; 2 Tymoteusza 1:1; 4:6, 7). W roku 64 cesarz Neron uczynił z chrześcijan kozłów ofiarnych, oskarżając ich o podpalenie miasta, by uciszyć pogłoski obwiniające o to jego samego. Kronikarz Tacyt donosi: „A śmierci ich [chrześcijan] przydano to urągowisko, że okryci skórami dzikich zwierząt ginęli rozszarpywani przez psy albo przybici do (...) [palów], * albo przeznaczeni na pastwę płomieni, gdy zabrakło dnia, palili się służąc za nocne pochodnie”. Następna fala prześladowań wszczęta za panowania cesarza Domicjana (81-96) uniosła Jana na wygnanie na wyspę Patmos. Sprawdziły się słowa Jezusa: „Jeśli mnie prześladowali i was prześladować będą” (Jana 15:20; Mateusza 10:22).

9. (a) Jakim arcynarzędziem do zwodzenia dysponował Szatan już w IV wieku i jakiej organizacji jest ono główną częścią? (b) Jak niektórzy władcy należący do chrześcijaństwa obchodzili się ze Świadkami Jehowy podczas obu wojen światowych?

 ⁹ Przed nastaniem IV wieku ów starodawny Wąż, Szatan Diabeł, utworzył arcynarzędzie zwodzenia, odstępcze chrześcijaństwo, stanowiące w rzeczywistości system babiloński osłonięty płaszczykiem „chrystianizmu”. Jest to główna część składowa nasienia Węża, podzielona dziś na mnóstwo skłóconych sekt. Chrześcijaństwo przypomina niewierne królestwo Judy z czasów starożytnych, bo tak samo obciążyło się ogromną winą krwi, popierając w czasie pierwszej i drugiej wojny światowej obie walczące strony. Niektórzy przywódcy polityczni należący do chrześcijaństwa użyli nawet tych wojen jako pretekstu do zabijania namaszczonych duchem sług Bożych. W książce Kirchenkampf in Deutschland (Walka kościołów w Niemczech) Friedrich Zipfel wspomina o hitlerowskich prześladowaniach Świadków Jehowy, pisząc między innymi: „Jedna trzecia z nich straciła życie ‚wskutek egzekucji, innych aktów przemocy, głodu, chorób lub robót przymusowych’. Dręczono ich z niespotykaną surowością za bezkompromisową wiarę, która była nie do pogodzenia z ideologią nazistowską”. O chrześcijaństwie i jego duchownych faktycznie można powiedzieć: „Na podołkach twoich znajduje się krew dusz ubogich i niewinnych” (Jeremiasza 2:34, Bg). *

10. Jakie prześladowania spotkały w wielu krajach młodych członków wielkiej rzeszy?

¹⁰ Od roku 1935 w wielu krajach ostrze prześladowań jest wymierzone głównie w młodych mężczyzn należących do wielkiej rzeszy (Objawienie 7:9). Jeszcze pod koniec drugiej wojny światowej w jednym tylko miasteczku europejskim powieszono 14 młodych Świadków Jehowy. Za jaką zbrodnię? Za to, że nie chcieli się „uczyć sztuki wojennej” (Izajasza 2:4). W nieco nowszych czasach z tego samego powodu rozstrzelano lub zatłuczono na śmierć młodych mężczyzn na Dalekim Wschodzie i w Afryce. Ci młodzi męczennicy, godnie wspierający namaszczonych braci Jezusa, z pewnością dostąpią zmartwychwstania i staną się cząstką obiecanej nowej ziemi (2 Piotra 3:13; porównaj Psalm 110:3; Mateusza 25:34-40; Łukasza 20:37, 38).

Biała szata

11. Co oznacza „biała szata” otrzymana przez namaszczonych chrześcijan zmarłych śmiercią męczeńską?

¹¹ Po przedstawieniu dowodów wiary osób zachowujących prawość w dawnych czasach apostoł Paweł napisał: „Ci wszyscy, chociaż godni uznania dla swej wiary, nie doczekali się spełnienia obietnicy. Bóg zatroszczył się dla nas o coś lepszego, nie chciał, by oni bez nas osiągnęli doskonałość” (Hebrajczyków 11:39, 40, Bp). Czego „lepszego” oczekiwał Paweł i inni pomazańcy? Jan ogląda to teraz w wizji: „I dano każdemu z nich białą szatę; i powiedziano im, aby odpoczęli jeszcze przez krótką chwilę, aż będzie uzupełniona liczba również ich współniewolników i braci, którzy mają zostać zabici, tak jak i oni” (Objawienie 6:11). Wręczona im „biała szata” ma związek ze zmartwychwstaniem  do nieśmiertelnego życia duchowego. Nie leżą już pod ołtarzem jako zabite dusze, lecz zostają wskrzeszeni i wchodzą do grona 24 starszych, którzy oddają cześć Bogu przed Jego niebiańskim tronem. Sami także otrzymują tam trony, a więc dostępują królewskich zaszczytów. Są też „odziani w białe szaty wierzchnie”, co oznacza, że uznano ich za sprawiedliwych, godnych honorowego miejsca przed Jehową na Jego niebiańskim dworze. W ten sposób spełnia się również obietnica Jezusa dana wiernym pomazańcom chrześcijańskim ze zboru w Sardes: „Ten, kto zwycięży, będzie więc przyobleczony w białe szaty wierzchnie” (Objawienie 3:5; 4:4; 1 Piotra 1:4).

12. Co to znaczy, że wskrzeszeni pomazańcy mają ‛odpocząć jeszcze przez krótką chwilę’, i jak długo to potrwa?

¹² Wszystkie dowody wskazują na to, że owo zmartwychwstanie niebiańskie rozpoczęło się w roku 1918 — już po tym, jak Jezus w roku 1914 objął tron i we wstępnej fazie swej królewskiej, zwycięskiej szarży oczyścił niebiosa z Szatana i demonów. Ale wskrzeszonym pomazańcom polecono, by „odpoczęli jeszcze przez krótką chwilę, aż będzie uzupełniona liczba również ich współniewolników”. Przebywający jeszcze na ziemi członkowie klasy Jana muszą dowieść prawości w obliczu prób i prześladowań, a niektórzy z nich mogą jeszcze zostać zabici. W końcu jednak krew wszystkich sprawiedliwych, przelana przez Babilon Wielki i jego politycznych kochanków, będzie pomszczona. Zanim to nastąpi, owi zmartwychwstali niewątpliwie spełniają w niebie jakieś zadania. Ich odpoczynek nie oznacza błogiej bezczynności, lecz cierpliwe oczekiwanie na dzień pomsty Jehowy (Izajasza 34:8; Rzymian 12:19). Dobiegnie końca, gdy staną się świadkami unicestwienia religii fałszywej i jako ‛powołani wybrani i wierni’ wyruszą z Panem Jezusem Chrystusem, by wykonać wyrok na wszystkich pozostałych elementach niegodziwego ziemskiego nasienia Szatana (Objawienie 2:26, 27; 17:14; Rzymian 16:20).

„Najpierw powstaną ci, którzy umarli”

13, 14. (a) Kiedy według słów apostoła Pawła rozpoczyna się zmartwychwstanie niebiańskie i kto go dostępuje? (b) Kiedy zostają wskrzeszeni do nieba pomazańcy, którzy dożyli dnia Pańskiego?

¹³ Zrozumienie uzyskane dzięki otworzeniu piątej pieczęci całkowicie harmonizuje z innymi wersetami dotyczącymi zmartwychwstania niebiańskiego. Na przykład apostoł Paweł napisał: „A to wam mówimy na podstawie Słowa Pana, że my, którzy pozostaniemy przy życiu aż do przyjścia [„obecności”, NW] Pana, nie wyprzedzimy tych, którzy zasnęli. Gdyż sam Pan na dany rozkaz, na głos archanioła i trąby Bożej zstąpi z nieba; wtedy najpierw powstaną ci, którzy umarli w Chrystusie, potem my, którzy pozostaniemy przy życiu, razem z nimi porwani będziemy w obłokach w powietrze, na  spotkanie Pana; i tak zawsze będziemy z Panem” (1 Tesaloniczan 4:15-17).

¹⁴ Czyż to nie zachwycające? Namaszczeni duchem bracia Jezusa żyjący na ziemi w czasie jego obecności zostają wyprzedzeni w niebie przez zmarłych już wcześniej pomazańców. Najpierw powstają bowiem ci, którzy zmarli w jedności z Chrystusem. Jezus zstępuje, to znaczy zwraca na nich uwagę, i wskrzesza ich do życia duchowego, dając każdemu „białą szatę”. Potem kończą swój ziemski bieg ci, którzy jeszcze żyją jako ludzie, przy czym niejeden ginie gwałtowną śmiercią z rąk nieprzyjaciół. Jednakże w odróżnieniu od swych poprzedników nie zapadają w sen śmierci, lecz natychmiast — „w oka mgnieniu” — dostępują przemienienia i zostają porwani do niebios, gdzie dołączają do Jezusa i pozostałych członków ciała Chrystusowego (1 Koryntian 15:50-52; porównaj Objawienie 14:13). A zatem wskrzeszanie namaszczonych chrześcijan zaczyna się wkrótce po wstąpieniu na scenę wydarzeń czterech jeźdźców apokaliptycznych.

15. (a) Jaką dobrą nowinę ujawniło otwarcie piątej pieczęci? (b) Co się stanie w punkcie kulminacyjnym zwycięskiej szarży Jeźdźca na białym koniu?

¹⁵ Otworzenie piątej pieczęci zwoju odsłoniło dobrą nowinę dla zachowujących prawość pomazańców, którzy zwyciężyli, dochowując wierności aż do śmierci. Nie jest to jednak dobra nowina dla Szatana i jego nasienia. Zwycięski Jeździec na białym koniu niepowstrzymanie prze naprzód, a w kulminacyjnym punkcie swej szarży rozliczy się ze światem, który „leży w mocy Złego” (1 Jana 5:19, BT). Staje się to jasne po otwarciu przez Baranka szóstej pieczęci.

[Przypisy]

[Pytania do studium]

[Ramka na stronie 102]

‛Pozabijane dusze’

Cyclopedia McClintocka i Stronga przytacza słowa Johna Jortina, protestanta pochodzącego z rodziny hugenotów, żyjącego w XVIII wieku w Anglii: „Tam, gdzie się zaczyna prześladowanie, kończy się chrystianizm (...) Dopiero wtedy, gdy chrystianizm stał się religią panującą cesarstwa [rzymskiego], a duchownym powierzono bogactwa i zaszczyty, dopiero wtedy obmierzła maszkara prześladowań zyskała olbrzymią moc i rozciągnęła swój zgubny wpływ na religię ewangelii”.

[Ilustracja na stronie 103]

„I dano każdemu z nich białą szatę”