Rozdział 6

Odsłonięcie świętej tajemnicy

1. Jak powinniśmy reagować na olśniewający opis z Objawienia 1:10-17?

JAKIMŻ lękiem, respektem i podziwem napawa wizja wywyższonego Jezusa! Gdybyśmy ujrzeli ją wtedy z apostołem Janem, niewątpliwie my także upadlibyśmy na twarz, oszołomieni tą olśniewającą chwałą (Objawienie 1:10-17). Owa przewspaniała natchniona wizja została opisana i zachowana po to, by w dobie dzisiejszej pobudzać nas do czynu. Podobnie jak Jan powinniśmy pokornie doceniać jej sens. Zawsze odnośmy się z najwyższym szacunkiem do stanowiska Jezusa, który jest tronującym Królem, Arcykapłanem i Sędzią (Filipian 2:5-11).

„Pierwszy i Ostatni”

2. (a) Jakiego tytułu używa Jezus w odniesieniu do siebie? (b) Co znaczą słowa Jehowy: „Ja jestem pierwszy i Ja jestem ostatni”? (c) Na co kieruje uwagę tytuł Jezusa: „Pierwszy i Ostatni”?

² Nasz nacechowany respektem lęk nie musi się jednak przerodzić w chorobliwy strach. Jan opowiada dalej, że Jezus go uspokoił: „On zaś położył na mnie swą prawicę i rzekł: ‚Nie bój się. Ja jestem Pierwszy i Ostatni, i żyjący’” (Objawienie 1:17b, 18a). W Księdze Izajasza 44:6 Jehowa słusznie mówi o sobie jako o jedynym wszechmocnym Bogu: „Ja jestem pierwszy i Ja jestem ostatni, a oprócz mnie nie ma Boga”. * Kiedy Jezus przedstawia się, wymieniając swój tytuł „Pierwszy i Ostatni”, nie stawia siebie na równi z Jehową, Wielkim Stwórcą. Używa stosownego tytułu, nadanego mu przez Boga. W Księdze Izajasza Jehowa stwierdza, iż jako prawdziwy Bóg, zajmuje wyjątkową pozycję. Jest Bogiem wiecznym i poza nim rzeczywiście nie ma żadnego innego Boga (1 Tymoteusza 1:17). Natomiast w Objawieniu Jezus podaje przyznany mu tytuł, by zwrócić uwagę na wyjątkowy charakter swego zmartwychwstania.

3. (a) Pod jakim względem Jezus był „Pierwszy i Ostatni”? (b) Co oznacza okoliczność, że Jezus ma „klucze śmierci i Hadesu”?

 ³ Jezus rzeczywiście był „Pierwszym” człowiekiem wskrzeszonym do nieśmiertelnego życia duchowego (Kolosan 1:18). Co więcej, jest „Ostatnim” ożywionym osobiście przez Jehowę. W ten sposób stał się „żyjącym (...) na wieki wieków”. Dostąpił nieśmiertelności. Pod tym względem przypomina swego nieśmiertelnego Ojca, nazwanego „Bogiem żywym” (Objawienie 7:2; Psalm 42:3). Dla wszystkich pozostałych ludzi „zmartwychwstaniem i życiem” jest sam Jezus (Jana 11:25, BT). Zgodnie z tym mówi on do Jana: „Byłem martwy, lecz oto żyję na wieki wieków i mam klucze śmierci i Hadesu” (Objawienie 1:18b). Jehowa powierzył mu moc wskrzeszania zmarłych. Właśnie dlatego Jezus może powiedzieć, że posiada klucze otwierające bramy tym, którzy są spętani więzami śmierci i Hadesu (wspólnego grobu ludzkości; porównaj Mateusza 16:18).

4. Jakie polecenie powtarza Jezus i dla czyjego pożytku to czyni?

⁴ Następnie Jezus ponownie nakazuje Janowi opisać tę wizję, mówiąc: „Spisz więc to, co ujrzałeś, i to, co jest, i to, co się stanie potem” (Objawienie 1:19). Jakież to pasjonujące sprawy zrelacjonuje jeszcze Jan ku naszemu pouczeniu?

Gwiazdy i świeczniki

5. Co według wyjaśnień Jezusa oznacza „siedem gwiazd” i „siedem świeczników”?

⁵ Jan widzi Jezusa pośród siedmiu złotych świeczników, trzymającego w prawej ręce siedem gwiazd (Objawienie 1:12, 13, 16). Jezus tak to wyjaśnia: „Co do świętej tajemnicy siedmiu gwiazd, które ujrzałeś na mej prawicy, i siedmiu złotych świeczników: Siedem gwiazd oznacza aniołów siedmiu zborów, a siedem świeczników oznacza siedem zborów” (Objawienie 1:20).

6. Kogo wyobraża siedem gwiazd i dlaczego właśnie do nich skierowane są orędzia?

⁶ „Gwiazdy” to „aniołowie siedmiu zborów”. W Objawieniu gwiazdy symbolizują czasem rzeczywistych aniołów, ale przecież Jezus nie posługiwałby się człowiekiem, aby napisać do niewidzialnych stworzeń duchowych. Owymi „gwiazdami” muszą więc być ludzie: nadzorcy, czyli starsi w zborach, uważani za posłańców Jezusa. * Orędzia są skierowane do nich jako do gwiazd, gdyż mają obowiązek doglądania trzody Jehowy (Dzieje 20:28).

7. (a) Dlaczego fakt, że Jezus zwraca się tylko do jednego anioła w każdym zborze, nie oznacza, iż zbory mają tylko po jednym starszym? (b) Kogo w rzeczywistości wyobraża siedem gwiazd w prawicy Jezusa?

⁷ Czy okoliczność, że Jezus zwraca się do jednego „anioła” w zborze, oznacza, iż każdy zbór ma tylko jednego starszego? Nie. Już za  czasów Pawła w zborze efeskim było wielu starszych (Objawienie 2:1; Dzieje 20:17). Toteż siedem gwiazd, do których w czasach Jana wysłano orędzia z poleceniem odczytania ich zborom (także zborowi w Efezie), musiało symbolizować całe grona starszych usługujące w namaszczonym duchem zborze Jehowy. Podobnie dzisiaj nadzorcy odczytują zborom listy od Ciała Kierowniczego, które również składa się z namaszczonych nadzorców, pełniących służbę pod przewodnictwem Jezusa. Miejscowe grona starszych muszą dbać o to, by ich zbory stosowały się do rad Jezusa. Oczywiście wskazówki te dotyczą nie tylko starszych, lecz wszystkich członków zboru (zobacz Objawienie 2:11a).

8. O czym świadczy fakt, że starsi są w prawicy Jezusa?

⁸ Skoro Jezus jest Głową Zboru, słusznie powiedziano o starszych, że znajdują się w jego prawicy, to znaczy pod jego nadzorem i przewodnictwem (Kolosan 1:18). On jest Naczelnym Pasterzem, oni zaś — podpasterzami (1 Piotra 5:2-4).

9. (a) Co obrazuje siedem świeczników i dlaczego jest to trafny symbol? (b) Co ta wizja mogła przypomnieć apostołowi Janowi?

⁹ Siedem świeczników to siedem zborów, do których Jan kieruje Księgę Objawienia: Efez, Smyrna, Pergamon, Tiatyra, Sardes, Filadelfia i Laodycea. Dlaczego przedstawiono je jako świeczniki? Ponieważ zarówno poszczególni chrześcijanie, jak i całe zbory muszą się starać o to, by w tym mrocznym świecie ‛ich światło świeciło przed ludźmi’ (Mateusza 5:14-16). Prócz tego świeczniki należały do sprzętów świątyni Salomona. Nazwanie zborów świecznikami zapewne przypomniało Janowi, że każdy miejscowy zbór pomazańców jest w sensie obrazowym „świątynią Bożą”, zamieszkiwaną przez ducha Bożego (1 Koryntian 3:16). Co więcej, członkowie zboru pomazańców stanowią „królewskie kapłaństwo” w odpowiedniku świątyni żydowskiej, to znaczy w wielkiej duchowej świątyni Jehowy, gdzie Arcykapłanem jest Jezus i gdzie w niebiańskim Miejscu Najświętszym przebywa we własnej osobie Jehowa (1 Piotra 2:4, 5, 9; Hebrajczyków 3:1; 6:20; 9:9-14, 24).

Wielkie odstępstwo

10. Co spotkało system żydowski i jego zatwardziałych stronników w roku 70 n.e.?

¹⁰ Kiedy Jan spisywał Księgę Objawienia, chrystianizm istniał już ponad 60 lat. Przez pierwsze 40 lat napotykał ciągły sprzeciw orędowników judaizmu. Ale w 70 roku n.e. na system żydowski spadł śmiertelny cios: nie okazujący skruchy Żydzi utracili byt państwowy oraz świątynię jeruzalemską, otaczaną wręcz bałwochwalczą czcią.

11. Dlaczego była to stosowna pora, by Naczelny Pasterz uprzedził zbory o zarysowujących się tendencjach?

¹¹ Apostoł Paweł przepowiedział jednak wśród namaszczonych chrześcijan odstępstwo,  a orędzia Jezusa dowodzą, że pojawiło się ono jeszcze za życia sędziwego Jana. Był on ostatnim z tych, którzy powstrzymywali zakusy Szatana, pragnącego za wszelką cenę zdeprawować nasienie niewiasty (2 Tesaloniczan 2:3-12; 2 Piotra 2:1-3; 2 Jana 7-11). Nastał więc odpowiedni moment, żeby Naczelny Pasterz, występujący z upoważnienia Jehowy, ostrzegł starszych w zborach przed pojawiającymi się tendencjami i zachęcił osoby szlachetnie usposobione do niezłomnego obstawania przy sprawiedliwości.

12. (a) Jak po śmierci Jana stopniowo rozwijało się odstępstwo? (b) Jak pojawiło się chrześcijaństwo?

¹² Nie wiemy, jak w 96 roku zbory zareagowały na orędzia Jezusa. Wiadomo jednak, że po śmierci Jana odstępstwo bujnie się rozpleniło. „Chrześcijanie” przestali się posługiwać imieniem Jehowy, zastępując je w odpisach Biblii słowami „Pan” lub „Bóg”. Nie później niż w IV wieku przeniknęła do zborów fałszywa nauka o Trójcy. W tym samym okresie przejęto pojęcie duszy nieśmiertelnej. Na koniec z woli rzymskiego cesarza Konstantyna religia „chrześcijańska” zyskała poparcie państwa. To doprowadziło do pojawienia się nominalnego chrześcijaństwa, w którym przez tysiąc lat państwo szło ręka w rękę z kościołem. Bardzo łatwo było zostać takim nowomodnym „chrześcijaninem”. Całe plemiona dostosowały do różnych wersji tej religii swe wcześniejsze, pogańskie wierzenia. Wielu przywódców chrześcijaństwa stało się bezwzględnymi tyranami, którzy pod groźbą miecza narzucali drugim swe odstępcze poglądy.

13. Jaką drogę obrali odstępczy chrześcijanie mimo ostrzeżeń Jezusa przed sekciarstwem?

¹³ Odstępczy chrześcijanie zupełnie zlekceważyli słowa Jezusa skierowane do siedmiu zborów. Efezjan napomniał on, by obudzili w sobie pierwotną miłość (Objawienie 2:4). Tymczasem popleczników chrześcijaństwa przestała jednoczyć miłość do Jehowy, więc toczyli między sobą zacięte wojny i wszczynali okrutne prześladowania (1 Jana 4:20). Zbór w Pergamonie otrzymał od Jezusa przestrogę przed sekciarstwem. Mimo to już w drugim wieku pojawiły się różne sekty, a obecnie chrześcijaństwo dzieli się na tysiące skłóconych odłamów i wyznań (Objawienie 2:15).

14. (a) Jak poczynali sobie rzekomi chrześcijanie, chociaż Jezus ostrzegał przed martwotą duchową? (b) W jaki sposób odstępczy chrześcijanie zlekceważyli przestrogę Jezusa przed bałwochwalstwem i niemoralnością?

¹⁴ Członków zboru w Sardes Jezus przestrzegł przed martwotą duchową (Objawienie 3:1). Upodobnili się do nich rzekomi naśladowcy Chrystusa, którzy szybko zapomnieli o uczynkach chrześcijańskich, a doniosłe dzieło głoszenia złożyli w ręce niewielkiej, opłacanej klasy duchownych. Zbór w Tiatyrze został ostrzeżony przed bałwochwalstwem i rozpustą (Objawienie 2:20). Tymczasem chrześcijaństwo jawnie usankcjonowało zarówno kult obrazów, jak i bardziej wyrafinowane formy bałwochwalstwa, na przykład nacjonalizm i materializm. I choć w kazaniach czasem potępia się niemoralność, to na ogół jest ona powszechnie tolerowana.

15. Jaką prawdę o religiach chrześcijaństwa wyjawiają orędzia Jezusa do siedmiu zborów i czym okazał się kler chrześcijaństwa?

¹⁵ Z wypowiedzi Jezusa do siedmiu zborów wyraźnie więc wynika, że żadna z religii chrześcijaństwa nie jest ludem Jehowy. Kler chrześcijaństwa stał się wręcz przodującą częścią nasienia Szatana. Apostoł Paweł nazwał duchowieństwo „człowiekiem bezprawia” i zapowiedział, iż jego „obecność (...) odpowiada działaniu Szatana z wszelkim dziełem potężnym oraz kłamliwymi znakami i zwiastunami, i z wszelkim nieprawym zwodzeniem” (2 Tesaloniczan 2:9, 10, NW).

16. (a) Kogo szczególnie nienawidzili przywódcy chrześcijaństwa? (b) Co utworzyło chrześcijaństwo w średniowieczu? (c) Czy reformacja zmieniła odstępcze poczynania chrześcijaństwa?

¹⁶ Zarówno duchowni, jak i świeccy przywódcy chrześcijaństwa, mieniący się pasterzami trzody Bożej, ze szczególną nienawiścią zwalczali każdego, kto próbował zachęcać do czytania Pisma Świętego lub demaskował ich niebiblijne praktyki. Na przykład Jan Hus  oraz tłumacz Biblii William Tyndale cierpieli prześladowania i ponieśli śmierć męczeńską. W mrocznym średniowieczu dzierżący władzę odstępcy osiągnęli szczyt niegodziwości, powołując do istnienia szatańską inkwizycję. Bezlitośnie tłumiła ona wszelką krytykę nauk lub autorytetu Kościoła katolickiego i zamęczała torturami lub paliła na stosie niezliczone tysiące tak zwanych heretyków. Szatan usiłował w ten sposób zlikwidować w zarodku wszelkie prawdziwe nasienie niewiasty wyobrażającej organizację Bożą. Podobnego ducha nietolerancji przejawiało wiele kościołów protestanckich utworzonych w okresie reformacji (po roku 1517). Także na nich ciąży krew ludzi zamęczonych na śmierć za to, że starali się zachować lojalność wobec Boga i Chrystusa. Jakże obficie przelewano „krew świętych”! (Objawienie 16:6; porównaj Mateusza 23:33-36).

Nasienie się ostaje

17. (a) Co zapowiedziała przypowieść Jezusa o pszenicy i chwastach? (b) Co nastąpiło w roku 1918 i kto w rezultacie został odrzucony, a kto ustanowiony?

¹⁷ W przypowieści o pszenicy i chwastach Jezus dał do zrozumienia, że po wysunięciu się chrześcijaństwa na pierwszy plan nastąpi okres ciemności. Niemniej przez wszystkie stulecia panoszenia się odstępstwa zawsze żyli gdzieś pojedynczy chrześcijanie podobni do pszenicy — autentyczni pomazańcy (Mateusza 13:24-29, 36-43). Kiedy więc w październiku 1914 roku zaświtał poranek dnia Pańskiego, nie zabrakło na ziemi prawdziwych chrześcijan (Objawienie 1:10). Wszystko wskazuje na to, że jakieś trzy i pół roku później, w roku 1918, Jehowa w towarzystwie Jezusa jako „Anioła Przymierza” przybył na sąd do swej duchowej świątyni (Malachiasza 3:1, Bp; Mateusza 13:47-50). Nastał czas, by Pan ostatecznie odrzucił fałszywych chrześcijan i „nad całą swoją majętnością” ustanowił „niewolnika wiernego i rozumnego” (Mateusza 7:22, 23; 24:45-47, NW).

18. Jaka „godzina” nadeszła w roku 1914 i co miał odtąd robić niewolnik?

¹⁸ Nadeszła też pora, by ów niewolnik zwrócił szczególną uwagę na sprawy poruszone w orędziach Jezusa do siedmiu zborów, co zresztą wynika z samych tych wypowiedzi.  Na przykład Jezus wspomina, że przyjdzie sądzić zbory, a sąd ten zaczął się w roku 1918 (Objawienie 2:5, 16, 22, 23; 3:3). Mówi, iż ustrzeże zbór w Filadelfii od „godziny próby, która ma przyjść na całą zamieszkaną ziemię” (Objawienie 3:10, 11). Ta „godzina próby” nastała dopiero z brzaskiem dnia Pańskiego w roku 1914, kiedy sprawdzona została lojalność chrześcijan wobec już ustanowionego Królestwa Bożego (porównaj Mateusza 24:3, 9-13).

19. (a) Kogo wyobraża dziś siedem zborów? (b) Jaka liczna grupa ludzi przyłączyła się do namaszczonych chrześcijan i dlaczego również do niej odnoszą się rady Jezusa i opisane przez niego okoliczności? (c) Jak powinniśmy się zapatrywać na orędzia Jezusa do siedmiu zborów z pierwszego wieku?

¹⁹ Jak z tego wynika, wypowiedzi Jezusa do zborów odnoszą się głównie do okresu po roku 1914. W takim kontekście historycznym siedem zborów wyobraża wszystkie zbory namaszczonych chrześcijan istniejące w dniu Pańskim. Poza tym w ciągu minionego półwiecza do chrześcijańskich pomazańców, zobrazowanych przez Jana, przyłączyło się mnóstwo osób okazujących wiarę i spodziewających się żyć wiecznie w raju na ziemi. Rady udzielone przez wyniesionego do chwały Jezusa Chrystusa w związku z sytuacją, jaką zastał w siedmiu zborach podczas swej inspekcji, dotyczą także tej grupy, gdyż wszystkich sług Jehowy obowiązuje ten sam wzorzec sprawiedliwości i wierności (2 Mojżeszowa 12:49; Kolosan 3:11). A zatem orędzia Jezusa skierowane w pierwszym wieku do siedmiu zborów w Azji Mniejszej nie są jakimiś ciekawostkami historycznymi. Mogą zadecydować o naszym życiu lub śmierci. Dlatego wsłuchujmy się uważnie w jego słowa.

[Przypisy]

[Pytania do studium]

[Ramka na stronie 32]

Czas próby i sądu

Jezus został ochrzczony w Jordanie i namaszczony duchem na przyszłego Króla mniej więcej w październiku 29 roku n.e. Trzy i pół roku później, w 33 roku, przyszedł do świątyni w Jeruzalem i wyrzucił tych, którzy uczynili z niej jaskinię zbójców. Odpowiednika tych wydarzeń można upatrywać w trzyipółletnim okresie, jaki upłynął od chwili, gdy Jezus w październiku 1914 roku objął tron w niebiosach, do momentu, gdy przybył na inspekcję rzekomych chrześcijan, rozpoczynając sąd od domu Bożego (Mateusza 21:12, 13; 1 Piotra 4:17). Na początku 1918 roku działalność na rzecz Królestwa, prowadzona przez lud Jehowy, spotkała się z ostrym sprzeciwem. Na całej ziemi nastał czas próby i odsiewu bojaźliwych. W maju 1918 roku z poduszczenia kleru chrześcijaństwa uwięziono członków zarządu Towarzystwa Strażnica. Po dziewięciu miesiącach odzyskali jednak wolność, a wniesione przeciwko nim fałszywe zarzuty zostały wycofane. Od roku 1919 wypróbowana i oczyszczona organizacja ludu Bożego gorliwie podąża naprzód, by ogłaszać wieść o jedynej nadziei dla ludzkości — o Królestwie Jehowy pod rządami Chrystusa Jezusa (Malachiasza 3:1-3).

Kiedy w roku 1918 Jezus rozpoczął inspekcję, duchowieństwo chrześcijaństwa najwyraźniej zostało osądzone niepomyślnie. Nie tylko wszczęło prześladowania ludu Bożego, ale na dodatek splamiło ręce krwią, udzielając poparcia narodom walczącym na frontach pierwszej wojny światowej (Objawienie 18:21, 24). Później pokładało nadzieję w utworzonej przez człowieka Lidze Narodów. W roku 1919 chrześcijaństwo wraz z całym światowym imperium religii fałszywej zupełnie straciło uznanie Boże.

[Mapa na stronach 28, 29]

[Patrz publikacja]

EFEZ

SMYRNA

PERGAMON

TIATYRA

SARDES

FILADELFIA

LAODYCEA

[Ilustracje na stronie 31]

Na chrześcijaństwie ciąży krew ludzi, których prześladowano i mordowano za to, że tłumaczyli, czytali lub choćby tylko posiadali Biblię