Rozdział 19

Pieczętowanie Izraela Bożego

Wizja 4 — Objawienie 7:1-17

Treść: Grono 144 000 zostaje opieczętowane, a przed tronem Jehowy i przed Barankiem pojawia się wielka rzesza

Czas spełnienia: Od wyniesienia na tron Chrystusa Jezusa w roku 1914 do jego Tysiącletniego Panowania

1. „Któż zdoła się ostać” podczas wielkiego dnia gniewu Bożego?

„KTÓŻ zdoła się ostać?” (Objawienie 6:17). Pytanie to faktycznie będą mogli sobie zadać władcy i narody świata, gdy na system podległy Szatanowi spadnie wielki dzień srogiego gniewu Bożego. Będzie im się wydawać, że kataklizm ten zmiecie z powierzchni ziemi wszystkich ludzi. Ale czy tak się stanie? Na szczęście prorok Boży zapewnia: „Każdy, kto wzywa imienia Jehowy, ujdzie cało” (Joela 2:32, NW; [3:5, Bw]). Potwierdzają to również apostołowie Piotr i Paweł (Dzieje 2:19-21; Rzymian 10:13). A zatem wzywający imienia Jehowy ocaleją. Kto będzie się do nich zaliczać? Wyjawi nam to następna wizja.

2. Dlaczego znamienny jest fakt, że ktoś przeżyje dzień sądu Jehowy?

² Doprawdy zdumiewa fakt, że w ogóle ktoś przeżyje ten dzień sądu Jehowy, gdyż inny prorok Boży tak opisuje to wydarzenie: „Oto nawałnica Jahwe, gniew powstaje, burza szalejąca na głowę niegodziwych. Nie ustanie palący gniew Jahwe, dopóki nie dokona On i nie urzeczywistni zamiarów swego serca” (Jeremiasza 30:23, 24, BT). Musimy więc natychmiast poczynić odpowiednie kroki, żeby przetrwać ową nawałnicę! (Przypowieści 2:22; Izajasza 55:6, 7; Sofoniasza 2:2, 3).

Cztery wichry

3. (a) Jaką szczególną służbę pełnią aniołowie oglądani przez Jana? (b) Co wyobrażają „cztery wiatry”?

³ Zanim Jehowa rozpęta burzę swego gniewu, aniołowie w niebie mają do wykonania specjalne zadanie. Oto, co Jan ogląda w wizji: „Potem ujrzałem czterech aniołów stojących na czterech narożnikach ziemi, trzymających mocno cztery wiatry ziemi, aby wiatr nie wiał na ziemię ani na morze, ani na żadne drzewo” (Objawienie 7:1). Co to oznacza na dzisiejsze czasy? Owe „cztery wiatry” obrazowo symbolizują niszczycielski wyrok, jaki niedługo spadnie na niegodziwe społeczeństwo ziemskie, na wzburzone „morze” bezbożnych ludzi oraz na wyniosłych władców, którzy niczym drzewa czerpią swe siły życiowe z ziemi, będąc uzależnieni od poparcia jej mieszkańców (Izajasza 57:20; Psalm 37:35, 36).

4. (a) Co wyobrażają czterej aniołowie? (b) Jak wpłynie na ziemską organizację Szatana uwolnienie czterech wichrów?

⁴ Czterej aniołowie niewątpliwie symbolizują cztery zastępy aniołów, którymi posługuje się Jehowa, by wstrzymać wykonanie wyroku aż do wyznaczonego czasu. Kiedy wichry srogiego gniewu Bożego zostaną uwolnione i zadmą jednocześnie z północy, południa, wschodu i zachodu, dokonają straszliwych spustoszeń. W starożytności Jehowa za pomocą czterech wiatrów rozproszył, rozbił i wytępił Elamitów, ale ta nadciągająca katastrofa przybierze nieporównanie większe rozmiary (Jeremiasza 49:36-38). Będzie to potworny huragan, daleko bardziej  niszczycielski niż „wichura”, którą Jehowa unicestwił Ammonitów (Amosa 1:13-15). Żadna część składowa ziemskiej organizacji Szatana nie zdoła się ostać w owym dniu zapalczywego gniewu Jehowy, gdy Bóg już po wieczne czasy dowiedzie słuszności swego zwierzchnictwa (Psalm 83:16, 19, BT; Izajasza 29:5, 6).

5. Jak proroctwo Jeremiasza pomaga nam zrozumieć, iż wykonanie wyroków Bożych dotknie całą ziemię?

⁵ Czy wyroki Boże rzeczywiście dotkną całą ziemię? Raz jeszcze posłuchajmy proroka Jeremiasza: „Oto nieszczęście idzie od narodu do narodu i groźna burza zrywa się od krańców ziemi. Zabitych przez Pana będzie w owym dniu od krańca ziemi po kraniec” (Jeremiasza 25:32, 33). To właśnie podczas tej gwałtownej burzy świat pogrąży się w mroku, a potężny wstrząs usunie w niebyt wszelkie rządy (Objawienie 6:12-14). Ale nie dla każdego przyszłość rysuje się w ciemnych barwach. Ze względu na kogo wstrzymywane są więc owe cztery wichry?

Pieczętowanie niewolników Bożych

6. Kto nakazuje aniołom powstrzymywać cztery wichry i co ma być dokonane w tym czasie?

⁶ W dalszych słowach Jan opisuje, jak niektórzy otrzymują znak zapewniający ocalenie: „I ujrzałem innego anioła, wstępującego od wschodu słońca i mającego pieczęć Boga żywego; i donośnym głosem zawołał do czterech aniołów, którym dano czynić szkodę ziemi i morzu, mówiąc: ‚Nie wyrządzajcie szkody ziemi ani morzu, ani drzewom, aż opieczętujemy niewolników Boga naszego na ich czołach’” (Objawienie 7:2, 3).

7. Kim w rzeczywistości jest piąty anioł i co pomaga ustalić jego tożsamość?

⁷ Chociaż ten piąty anioł nie został nazwany z imienia, wszystko przemawia za tym, że chodzi o wyniesionego do chwały Pana Jezusa. Ponieważ jest on Archaniołem, przedstawiono go tu jako kogoś, kto ma władzę nad innymi aniołami (1 Tesaloniczan 4:16, NW; Judy 9). Zjawia się od wschodu, skąd także przybywają w celu wykonania wyroku „królowie ze wschodu słońca”, Jehowa i Jego Chrystus, i skąd niegdyś nadciągnęli królowie Dariusz i Cyrus, gdy upokorzyli starożytny Babilon (Objawienie 16:12; Izajasza 45:1; Jeremiasza 51:11; Daniela 6:1). Anioł ten przypomina Jezusa również pod tym względem, że otrzymał misję opieczętowania namaszczonych chrześcijan (Efezjan 1:13, 14). Co więcej, po uwolnieniu owych wichrów właśnie Jezus poprowadzi zastępy niebiańskie do wykonania wyroku na narodach (Objawienie 19:11-16). A zatem to Jezus wydaje rozkaz wstrzymania zagłady ziemskiej organizacji Szatana, dopóki niewolnicy Boży nie zostaną opatrzeni pieczęcią.

8. Na czym polega pieczętowanie i kiedy się zaczęło?

⁸ Kim są owi niewolnicy Boży i na czym polega pieczętowanie? Rozpoczęło się ono w dniu Pięćdziesiątnicy 33 roku n.e., gdy pierwsi chrześcijanie pochodzenia żydowskiego zostali namaszczeni duchem świętym. Później Bóg zaczął powoływać i namaszczać również „ludzi z narodów” (Rzymian 3:29, NW; Dzieje 2:1-4, 14, 32, 33; 15:14). Apostoł Paweł napisał, że chrześcijańscy pomazańcy mają porękę, iż ‛należą do Chrystusa’, a Bóg ‛położył na nich swą pieczęć i dał w ich serca ducha — zadatek tego, co ma przyjść’ (2 Koryntian 1:21, 22, NW; porównaj Objawienie 14:1). Kiedy więc ci niewolnicy zostają przybrani za duchowych synów Bożych, jako rękojmię swego niebiańskiego dziedzictwa otrzymują pewien zadatek — pieczęć (2 Koryntian 5:1, 5; Efezjan 1:10, 11). Mogą wtedy mówić: „Ten to Duch świadczy wespół z duchem naszym, że dziećmi Bożymi jesteśmy. A jeśli dziećmi, to i dziedzicami, dziedzicami Bożymi, a współdziedzicami Chrystusa, jeśli tylko razem z nim cierpimy, abyśmy także razem z nim uwielbieni byli” (Rzymian 8:15-17).

9. (a) Jaka wytrwałość jest wymagana od ostatka zrodzonych duchem synów Bożych? (b) Jak długo będzie trwało wypróbowywanie pomazańców?

⁹ „Jeśli tylko razem z nim cierpimy” — co to  znaczy? Chcąc otrzymać koronę życia, namaszczeni chrześcijanie muszą wytrwać w wierności aż do śmierci (Objawienie 2:10). Nie sprawdza się więc powiedzenie: „Raz zbawiony, na zawsze zbawiony” (Mateusza 10:22; Łukasza 13:24). Pomazańcy powinni raczej usłuchać zachęty: „Tym bardziej dołóżcie starań, aby swoje powołanie i wybranie umocnić”. W ostatecznym rozrachunku muszą być w stanie powtórzyć za apostołem Pawłem: „Dobry bój bojowałem, biegu dokonałem, wiarę zachowałem” (2 Piotra 1:10, 11; 2 Tymoteusza 4:7, 8). A zatem wypróbowywanie i przesiewanie na ziemi reszty zrodzonych duchem synów Bożych musi trwać dopóty, dopóki Jezus i towarzyszący mu aniołowie nie opatrzą ich wszystkich na stałe pieczęcią ‛na czołach’, uznając ich ostatecznie i nieodwołalnie za wypróbowanych i wiernych „niewolników Boga naszego”. Pieczęć ta stanie się wtedy trwałym znakiem rozpoznawczym. W chwili uwolnienia czterech wichrów ucisku wszyscy członkowie Izraela duchowego najwyraźniej będą już opieczętowani, choćby niektórzy z nich wciąż jeszcze żyli w ciele (Mateusza 24:13; Objawienie 19:7). Ich grono będzie już wtedy skompletowane (Rzymian 11:25, 26).

Ilu jest opieczętowanych?

10. (a) Jakie wersety wykazują, że liczba opatrywanych pieczęcią jest ograniczona? (b) Ilu jest opieczętowanych i jak zostali wyliczeni?

¹⁰ Osobom mającym widoki na opatrzenie tą pieczęcią Jezus powiedział: „Nie bój się, mała trzódko, gdyż spodobało się Ojcu waszemu dać wam królestwo” (Łukasza 12:32, BT). Z Objawienia 6:11, Listu do Rzymian 11:25 oraz z innych wersetów wynika, że wielkość tej małej trzódki jest naprawdę ograniczona i w gruncie rzeczy ustalona z góry. Potwierdza to następna wypowiedź Jana: „I usłyszałem liczbę tych, których opieczętowano: sto czterdzieści cztery tysiące — opieczętowanych z każdego plemienia synów Izraela: Z plemienia Judy dwanaście tysięcy opieczętowanych; z plemienia Rubena dwanaście tysięcy; z plemienia Gada dwanaście tysięcy; z plemienia Aszera dwanaście tysięcy; z plemienia Naftalego dwanaście tysięcy; z plemienia Manassesa dwanaście tysięcy; z plemienia Symeona dwanaście tysięcy; z plemienia Lewiego dwanaście tysięcy; z plemienia Issachara dwanaście tysięcy; z plemienia Zebulona dwanaście tysięcy; z plemienia Józefa dwanaście tysięcy; z plemienia Beniamina  dwanaście tysięcy opieczętowanych” (Objawienie 7:4-8).

11. (a) Skąd wiadomo, że wzmianka o 12 plemionach nie może się odnosić do literalnego, cielesnego Izraela? (b) Dlaczego w Objawieniu wyliczono 12 plemion? (c) Czemu w Izraelu Bożym nie ma osobnego plemienia królów lub kapłanów?

¹¹ Czy słowa te nie odnoszą się do literalnego, cielesnego Izraela? Nie, ponieważ w Objawieniu 7:4-8 podano nieco inną niż zwykle listę plemion (4 Mojżeszowa 1:17, 47). Najwyraźniej więc wyliczono je tu nie po to, by umożliwić rozpoznanie rodowitych Żydów według przynależności plemiennej, lecz by wykazać, że Izrael duchowy ma podobną strukturę organizacyjną. Jest ona wyważona. Nowy naród ma mieć dokładnie 144 000 członków — po 12 000 z każdego spośród 12 szczepów. W tym Izraelu Bożym nie ma osobnego plemienia królów bądź kapłanów. Wszyscy członkowie tego narodu mają królować i zarazem pełnić służbę kapłańską (Galacjan 6:16; Objawienie 20:4, 6).

12. Dlaczego stosowne są słowa pieśni, którą według Objawienia 5:9, 10 śpiewa przed Barankiem 24 starszych?

¹² Chociaż rodowici Żydzi oraz prozelici żydowscy jako pierwsi uzyskali sposobność wejścia w poczet Izraela duchowego, to skorzystali z niej zaledwie nieliczni. Dlatego Jehowa udostępnił ją również poganom (Jana 1:10-13; Dzieje 2:4, 7-11; Rzymian 11:7). Odtąd także nie-Żydzi, którzy jak Efezjanie byli przedtem „dalecy od społeczności izraelskiej”, mogli zostać opieczętowani duchem Bożym i wejść w skład zboru namaszczonych chrześcijan (Efezjan 2:11-13; 3:5, 6; Dzieje 15:14). Całkiem stosowna jest zatem pieśń, którą śpiewa przed Barankiem 24 starszych: „Swoją krwią kupiłeś Bogu ludzi z każdego plemienia i języka, i ludu, i narodu, i uczyniłeś ich Bogu naszemu królestwem i kapłanami, i mają królować nad ziemią” (Objawienie 5:9, 10).

13. Dlaczego Jakub, przyrodni brat Jezusa, słusznie skierował swój list „do dwunastu pokoleń w rozproszeniu”?

¹³ Zbór chrześcijański jest „rodem wybranym, królewskim kapłaństwem, narodem świętym” (1 Piotra 2:9). Ponieważ zajmuje miejsce cielesnego Izraela, staje się nowym narodem Bożym, którego członkowie ‛są rzeczywiście Izraelem’ (Rzymian 9:6-8; Mateusza 21:43). * Słusznie więc Jakub, przyrodni brat  Jezusa, skierował swój list pasterski do „dwunastu pokoleń w rozproszeniu”, to znaczy do ogólnoświatowego zboru namaszczonych chrześcijan, których grono z czasem osiągnie liczbę 144 000 (Jakuba 1:1, BT).

Dzisiejszy Izrael Boży

14. Co dowodzi, że Świadkowie Jehowy konsekwentnie utrzymują, iż 144 000 to literalna liczba członków Izraela duchowego?

¹⁴ Co ciekawe, już pierwszy prezes Towarzystwa Strażnica Charles T. Russell uważał, iż liczbę 144 000 należy brać dosłownie i odnosić do członków Izraela duchowego. W tomie VI swych Wykładów Pisma Świętego, zatytułowanym Nowe Stworzenie, pisał w roku 1904: „Mamy wielkie powody do wierzenia, że określona stała liczba wybranych jest ta sama, jaką kilka razy spotykamy w Objawieniu (7:4; 14:1); mianowicie 144,000 ‚odkupionych spośród ludzi’”. Podobną myśl przedstawił w roku 1930 drugi prezes Towarzystwa Strażnica, J. F. Rutherford, gdy w tomie I książki Światło oznajmił: „Klasa 144 000 członków ciała Chrystusowego pokazana jest w ten sposób jako zbór wybranych i pomazanych, czyli popieczętowanych”. Świadkowie Jehowy konsekwentnie trzymali się poglądu, że Izrael duchowy składa się z literalnych 144 000 chrześcijan namaszczonych duchem.

15. Co szczerzy badacze Pisma Świętego sądzili tuż przed dniem Pańskim o przywileju, jakim mieliby się cieszyć rodowici Żydzi po zakończeniu Czasów Pogan?

¹⁵ Ale czy dzisiejszy cielesny Izrael nie zasługuje przynajmniej na odrobinę specjalnych względów? Kiedy tuż przed początkiem dnia Pańskiego szczerzy badacze Pisma Świętego odkrywali wiele podstawowych prawd biblijnych, przypuszczali, że po zakończeniu Czasów Pogan Żydzi znów będą się cieszyć uprzywilejowaną pozycją w oczach Boga. Dlatego w książce Nadszedł Czas (Wykłady Pisma Świętego, tom II), opublikowanej w roku 1889, C. T. Russell odniósł werset z Księgi Jeremiasza 31:29-34 do rodowitych Żydów i tak go skomentował: „Historya światowa świadczy, że karanie Izraela pod panowaniem Pogan było ustanowione [w roku 607 P. Chr.] (...), trwa dotąd i jest mało nadziei, aby jego narodowa reorganizacya nastąpiła przed R. P. 1914, [z] końcem ‚siedm [siedmiu] czasów’ — 2520 lat”. Wyglądało na to, iż Żydzi odrodzą się wtedy jako naród, co stało się jeszcze bardziej prawdopodobne w roku 1917, gdy Deklaracja Balfoura przyrzekła poparcie brytyjskie dla utworzenia w Palestynie ojczyzny narodu żydowskiego.

16. Jakie wysiłki poczynili Świadkowie Jehowy, by dotrzeć z orędziem chrześcijańskim do rodowitych Żydów, i z jakim rezultatem?

¹⁶ Po pierwszej wojnie światowej Palestyna została terytorium mandatowym Wielkiej Brytanii, co otworzyło wielu Żydom drogę powrotu. W roku 1948 powstało państwo Izrael. Czy te wydarzenia nie dowodziły, iż Żydzi mieli dostąpić błogosławieństw Bożych? Świadkowie Jehowy przez wiele lat tak właśnie myśleli. W roku 1925 opublikowano 128-stronicową książkę Comfort for the Jews (Pociecha dla Żydów). A w roku 1929 ukazała się atrakcyjnie wydana książka Życie, omawiająca na 360 stronach między innymi Księgę Hioba i przeznaczona głównie dla Żydów. Podjęto spory wysiłek — zwłaszcza w Nowym Jorku — by dotrzeć do nich z tym orędziem mesjanistycznym. Jest rzeczą radosną, iż poszczególne osoby je przyjęły, ale ogół Żydów poszedł śladami swych przodków z I wieku i odrzucił dowody obecności Mesjasza.

17, 18. Co ziemscy niewolnicy Boży zrozumieli, jeśli chodzi o nowe przymierze oraz o biblijne proroctwa o odrodzeniu?

¹⁷ Stało się oczywiste, że rodowici Żydzi jako naród nie są Izraelem opisanym w Objawieniu 7:4-8 i innych proroctwach biblijnych odnoszących się do dnia Pańskiego. W dalszym ciągu trzymają się tradycji nakazującej unikać używania imienia Bożego (Mateusza 15:1-3, 7-9). W roku 1934 Towarzystwo Strażnica opublikowało książkę Jehowa, w której komentarz do wersetów z Księgi Jeremiasza 31:31-34 opatrzono wnioskiem: „Nowe przymierze nie ma nic wspólnego z naturalnymi  potomkami Izraela ani z ogółem rodzaju ludzkiego, lecz (...) ogranicza się do Izraela duchowego”. Proroctwa biblijne na temat odrodzenia nie odnoszą się ani do rodowitych Żydów, ani do państwa Izrael, będącego członkiem ONZ i cząstką świata, o którym mówił Jezus w Ewangelii według Jana 14:19, 30 oraz 18:36.

¹⁸ W roku 1931 ziemscy niewolnicy Boży z ogromną radością przyjęli nazwę Świadkowie Jehowy. Z całego serca mogli się podpisać pod słowami Psalmu 97:11: „Światłość wschodzi sprawiedliwemu i radość tym, którzy są prawego serca”. Było dla nich całkowicie jasne, że nowe przymierze zostało zawarte tylko z Izraelem duchowym (Hebrajczyków 9:15; 12:22, 24). Nie obejmuje natomiast obojętnych członków naturalnego Izraela ani ogółu ludzi. Zrozumienie tego faktu utorowało drogę jasnej strudze światła Bożego, opromieniającej kroniki teokracji. Objawiło też obfitość miłosierdzia i serdecznej życzliwości Jehowy, szczodrze odsłaniającego prawdę wszystkim, którzy się do Niego przybliżają (2 Mojżeszowa 34:6; Jakuba 4:8). Okazało się bowiem, iż powstrzymywanie przez aniołów czterech wichrów zagłady przyniesie korzyści nie tylko Izraelowi Bożemu. A komu jeszcze? Czy i ty możesz odnieść z tego pożytek? Zaraz się przekonamy.

[Przypis]

[Pytania do studium]

 [Całostronicowa ilustracja na stronie 114]

[Ilustracje na stronach 116, 117]

Większość członków prawdziwego Izraela Bożego wybrano między Pięćdziesiątnicą roku 33 n.e. a rokiem 1935, w którym podczas historycznego zgromadzenia Świadków Jehowy w Waszyngtonie położono nacisk na zgromadzanie wielkiej rzeszy, mającej nadzieję ziemską (Objawienie 7:9)