Rozdział 25

Przywrócenie życia dwom świadkom

1. Do czego wzywa Jana silny anioł?

ZANIM ostatecznie przeminie drugie biada, silny anioł wzywa Jana do wzięcia udziału w innej proroczej scenie, tym razem związanej ze świątynią (Objawienie 9:12; 10:1). Oto relacja Jana: „I dano mi trzcinę podobną do pręta, gdy powiedział: ‚Wstań i zmierz sanktuarium świątyni Boga i ołtarz, i tych, którzy tam oddają cześć’” (Objawienie 11:1).

Sanktuarium świątyni

2. (a) Jakie sanktuarium świątyni miało przetrwać aż do naszych czasów? (b) Kto jest Arcykapłanem tej świątyni i gdzie znajduje się Miejsce Najświętsze tego sanktuarium?

² Wspomniana tu świątynia nie może być żadną z literalnych świątyń jeruzalemskich, ponieważ ostatnią z nich zburzyli Rzymianie w roku 70 n.e. Niemniej apostoł Paweł zaznaczył, że jeszcze przed jej zniszczeniem powstało inne sanktuarium, które miało przetrwać aż do naszych czasów. Chodzi o wielką świątynię duchową, proroczo zobrazowaną przez przybytek i późniejsze świątynie w Jeruzalem. Ona to stanowi ‛prawdziwy przybytek, który zbudował Jehowa, a nie człowiek’. Arcykapłanem jest w niej Jezus, o którym Paweł mówi, że „usiadł po prawicy tronu Majestatu w niebie”. Miejsce Najświętsze tej świątyni znajduje się tam w niebie, gdzie przebywa Jehowa (Hebrajczyków 8:1, 2; 9:11, 24).

3. Co zostało zobrazowane w przybytku przez: (a) zasłonę oddzielającą Miejsce Najświętsze od Miejsca Świętego? (b) ofiary ze zwierząt? (c) ołtarz ofiarny?

³ Apostoł Paweł wyjaśnia, że zasłona przybytku, oddzielająca Miejsce Święte od Miejsca Najświętszego, wyobraża ciało Jezusa. Kiedy złożył w ofierze swe życie, zasłona ta rozdarła się na dwie części, co wskazywało, iż jego ciało nie było już przeszkodą uniemożliwiającą mu stawienie się przed osobą Jehowy w niebie. Na podstawie ofiary Jezusa również jego namaszczeni duchem podkapłani, którzy dochowali wierności do śmierci, mieli w odpowiednim czasie wstąpić do niebios (Mateusza 27:50, 51; Hebrajczyków 9:3; 10:19, 20). Paweł podkreśla ponadto, że ofiary ze zwierząt, stale składane w przybytku, kierowały uwagę na jednorazową ofiarę z doskonałego ludzkiego życia Jezusa. Ołtarz ofiarny na dziedzińcu przedstawiał środki, jakie zgodnie ze swą wolą przedsięwziął Jehowa, żeby zastosować ofiarę Jezusa na rzecz „wielu” — najpierw pomazańców, a potem drugich owiec — którzy mieli ‛pilnie go wyczekiwać dla swego zbawienia’ (Hebrajczyków 9:28, Bp; 10:9, 10; Jana 10:16).

4. Co symbolizuje: (a) Miejsce Święte? (b) dziedziniec wewnętrzny?

⁴ Z tej natchnionej przez Boga informacji wynika, że Miejsce Święte przybytku jest symbolem stanu świętości, który przypada w udziale najpierw Chrystusowi, a następnie namaszczonym 144 000 członkom królewskiego kapłaństwa podczas ich pobytu na ziemi, zanim przejdą „poza zasłonę” (Hebrajczyków 6:19, 20; 1 Piotra 2:9). Trafnie unaocznia też okoliczność, że Bóg adoptuje ich na swych duchowych synów, tak jak w roku 29 n.e. uznał Jezusa za swego Syna, kiedy ten dał się ochrzcić w Jordanie (Łukasza 3:22; Rzymian 8:15). A co można powiedzieć o dziedzińcu wewnętrznym, na którym składano ofiary i który stanowił jedyną część przybytku widoczną dla Izraelitów nie będących kapłanami? Obrazuje on doskonałą  pozycję człowieka Jezusa, umożliwiającą mu złożenie życia w ofierze za ludzkość. Wyobraża także sprawiedliwość właściwą świętym, przypisywaną na mocy ofiary Jezusa jego namaszczonym naśladowcom, gdy jeszcze znajdują się na ziemi * (Rzymian 1:7; 5:1).

Obmierzanie sanktuarium świątyni

5. Co w proroctwach Pism Hebrajskich oznaczało: (a) obmierzanie Jeruzalem? (b) mierzenie świątyni, którą ujrzał w wizji Ezechiel?

⁵ Janowi kazano ‛zmierzyć sanktuarium świątyni Boga i ołtarz, i tych, którzy tam oddają cześć’. Jak to rozumieć? W proroctwach Pism Hebrajskich czynność taka stanowiła rękojmię, że na podstawie doskonałych mierników Jehowy zostanie wymierzona sprawiedliwość. Za dni niegodziwego króla Manassesa prorocze obmierzanie Jeruzalem zwiastowało temu miastu nieodwracalny wyrok zagłady (2 Królewska 21:13; Treny 2:8). Natomiast mierzenie Jeruzalem oglądane w późniejszym czasie przez Jeremiasza potwierdzało zapowiedź odbudowy miasta (Jeremiasza 31:39; zobacz też Zachariasza 2:2-8). Również rozległe i szczegółowe obmierzanie świątyni, którą ujrzał w wizji Ezechiel, stanowiło dla żydowskich wygnańców w Babilonii gwarancję, że w ich ojczyźnie zostanie wznowione czyste wielbienie. Miało też przypominać, iż Izrael będzie musiał odtąd trzymać się świętych mierników Bożych, by nie powtórzyć dawnych występków (Ezechiela 40:3, 4; 43:10).

6. Czego oznaką jest dany Janowi nakaz obmierzenia sanktuarium oraz kapłanów czczących tam Boga? Objaśnij to szerzej.

⁶ Tak więc dany Janowi nakaz zmierzenia sanktuarium świątyni i kapłanów oddających tam cześć Bogu stanowi znak, że nic nie zdoła pokrzyżować zamierzeń Jehowy odnoszących się do tej świątyni oraz osób z nią związanych i że urzeczywistnianie tych zamysłów zbliża się do punktu kulminacyjnego. Teraz, kiedy wszystko położono pod stopy silnego anioła Jehowy, nadszedł czas, by „góra domu Jehowy” została „trwale umocniona na wierzchu gór” (Izajasza 2:2-4, NW). Po stuleciach odstępstwa praktykowanego przez chrześcijaństwo nadeszła pora na wywyższenie czystego wielbienia Jehowy. Nastał również czas, żeby wierni do śmierci bracia Jezusa zostali wskrzeszeni i wstąpili do „Świętego Świętych” (Daniela 9:24, Bp; 1 Tesaloniczan 4:14-16; Objawienie 6:11; 14:4). Ostatni opieczętowani „niewolnicy Boga naszego”, znajdujący się jeszcze na ziemi, muszą zostać „obmierzeni” podług Jego kryteriów, aby byli godni zajęcia stałego miejsca w świątyni w charakterze zrodzonych z ducha synów Bożych. Dzisiejsza klasa Jana dobrze zna te duchowe mierniki i jest zdecydowana ich przestrzegać (Objawienie 7:1-3; Mateusza 13:41, 42; Efezjan 1:13, 14; porównaj Rzymian 11:20).

Deptanie dziedzińca

7. (a) Dlaczego Janowi nie pozwolono mierzyć dziedzińca? (b) Kiedy miasto święte było deptane przez 42 miesiące? (c) Jak w okresie 42 miesięcy kler chrześcijaństwa dowiódł, że nie przestrzega sprawiedliwych mierników Jehowy?

⁷ Dlaczego Janowi zakazano mierzyć dziedziniec? Wyjaśniają to następujące słowa: „Ale co do dziedzińca, który jest na zewnątrz sanktuarium świątyni, odrzuć go precz i nie mierz, bo został dany narodom, a one będą deptać święte miasto przez czterdzieści dwa miesiące” (Objawienie 11:2). Stwierdziliśmy już, że ten wewnętrzny dziedziniec wyobraża sprawiedliwy stan, jakim się radują na ziemi chrześcijanie zrodzeni duchem. Jak jeszcze zobaczymy, chodzi tu o literalne 42 miesiące — od grudnia 1914 roku do czerwca roku 1918 — kiedy to wszystkich uważających się za chrześcijan poddano ciężkiej próbie. Czy w tym wojennym okresie będą się trzymać sprawiedliwych mierników Bożych? Większość zawiodła pod tym względem. Ogólnie rzecz biorąc, kler chrześcijaństwa przedkładał nacjonalizm nad posłuszeństwo wobec przykazań Boga. W trakcie owej wojny, prowadzonej  głównie w obrębie chrześcijaństwa, duchowieństwo po obu stronach frontu wygłaszało kazania zagrzewające młodych mężczyzn do walki. Miliony z nich poległy na polu bitwy. Zanim od domu Bożego rozpoczął się sąd (rok 1918), do tej krwawej rzezi przyłączyły się również Stany Zjednoczone, a duchowieństwo całego chrześcijaństwa zdążyło się obciążyć winą krwi, która w dalszym ciągu woła o pomstę do nieba (1 Piotra 4:17). Kler został na zawsze i nieodwołalnie odrzucony (Izajasza 59:1-3, 7, 8; Jeremiasza 19:3, 4).

8. Z czego zdawało sobie sprawę podczas pierwszej wojny światowej wielu Badaczy Pisma Świętego, ale czego jeszcze nie w pełni rozumieli?

⁸ A co powiedzieć o małej grupce Badaczy Pisma Świętego? Czy ich przywiązanie do zasad Bożych miało być mierzone od razu w roku 1914? Nie. Musieli zostać wypróbowani, tak samo jak pozorni chrześcijanie. ‛Odrzucono ich i dano narodom’, co oznaczało ciężkie próby i prześladowania. Wielu z nich zdawało sobie sprawę, że nie wolno iść na wojnę i zabijać bliźnich, lecz nie pojmowali jeszcze w pełni, na czym polega chrześcijańska neutralność (Micheasza 4:3; Jana 17:14, 16; 1 Jana 3:15). Pod naciskiem narodów niektórzy poszli na kompromis.

9. Czym jest święte miasto deptane przez narody i kto je reprezentuje na ziemi?

⁹ Ale w jaki sposób święte miasto było deptane przez te narody? Oczywiście nie chodzi tu o Jerozolimę, którą zburzono 25 lat przed spisaniem Objawienia. Tym świętym miastem jest Nowe Jeruzalem, opisane w dalszej części Objawienia, a reprezentowane dziś na ziemi przez ostatek namaszczonych chrześcijan przebywających na dziedzińcu wewnętrznym świątyni. Z czasem i oni staną się częścią świętego miasta. A zatem deptanie ich jest równoznaczne z deptaniem tego miasta (Objawienie 21:2, 9-21).

 Dwaj świadkowie

10. Co mieli czynić wierni świadkowie na rzecz Jehowy, gdy ich deptano?

¹⁰ Owi lojalni słudzy Boży nie przestają być wiernymi świadkami na rzecz Jehowy nawet wtedy, gdy są deptani. Toteż w proroctwie powiedziano dalej: „‚I sprawię, że dwaj moi świadkowie będą prorokować tysiąc dwieście sześćdziesiąt dni, ubrani w płótno workowe’. Ci są symbolizowani przez dwa drzewa oliwne i dwa świeczniki i stoją przed Panem ziemi” (Objawienie 11:3, 4).

11. Co oznacza dla wiernych chrześcijańskich pomazańców prorokowanie „w płótnie workowym”?

¹¹ Ci wierni chrześcijanie namaszczeni duchem musieli przejawiać wytrwałość, ponieważ mieli prorokować „ubrani w płótno workowe”. Co to oznacza? W czasach biblijnych wory często wyobrażały żałobę. Nałożenie ich oznaczało, że dana osoba jest pogrążona w bólu i rozpaczy (1 Mojżeszowa 37:34; Joba 16:15, 16; Ezechiela 27:31). Wory miały też związek z posępnym orędziem proroków Bożych, zwiastującym zagładę bądź głęboki smutek (Izajasza 3:8, 24-26; Jeremiasza 48:37; 49:3). Prócz tego noszenie worów mogło wyrażać pokorę lub skruchę po usłyszeniu Boskiego ostrzeżenia (Jonasza 3:5). Okoliczność, że dwaj świadkowie są ubrani w płótno workowe, zdaje się wskazywać na ich pokorną wytrwałość w ogłaszaniu sądów Jehowy. Byli świadkami obwieszczającymi Jego dzień pomsty, który okryje narody żałobą (5 Mojżeszowa 32:41-43).

12. Dlaczego można sądzić, że czas deptania miasta świętego należy rozumieć dosłownie?

¹² Klasa Jana miała głosić to orędzie przez czas ściśle określony: 1260 dni, czyli 42 miesiące, a więc tyle samo, ile wyznaczono na deptanie świętego miasta. Wydaje się, że okres ten należy brać dosłownie, ponieważ wyrażono go na dwa różne sposoby, najpierw w miesiącach, a później w dniach. Ponadto po rozpoczęciu się dnia Pańskiego faktycznie nastał znamienny trzyipółletni okres, w którym ciężkie przeżycia sług Bożych pokrywały się z przepowiedzianymi tu wydarzeniami — trwał on od grudnia 1914 roku do czerwca roku 1918 (Objawienie 1:10). Głosili oni żałobne orędzie, zwiastujące sąd Jehowy nad chrześcijaństwem i światem.

13. (a) Na co wskazuje okoliczność, iż namaszczeni chrześcijanie zostali wyobrażeni przez dwóch świadków? (b) Do jakiego proroctwa Zachariasza nawiązuje Jan, nazywając dwóch świadków „dwoma drzewami oliwnymi i dwoma świecznikami”?

¹³ Chrześcijanie ci zostali wyobrażeni przez dwóch świadków, co potwierdza, iż ich orędzie jest dokładne i oparte na mocnych podstawach (porównaj 5 Mojżeszową 17:6; Jana 8:17, 18). Jan nazywa ich „dwoma drzewami oliwnymi i dwoma świecznikami” i mówi, że „stoją przed Panem ziemi”. Najwyraźniej nawiązuje do proroctwa Zachariasza, który ujrzał siedmioramienny świecznik i dwa drzewa oliwne. O drzewach tych powiedziano, że wyobrażają „dwóch pomazańców”, to jest namiestnika Zorobabela i arcykapłana Jozuego, „którzy stoją przed Panem całej ziemi” (Zachariasza 4:1-3, 14).

14. (a) Na co wskazywały dwa drzewa oliwne oraz świecznik, oglądane w wizji przez Zachariasza? (b) Czego mieli doświadczyć namaszczeni chrześcijanie podczas pierwszej wojny światowej?

¹⁴ Zachariasz żył w okresie odbudowy, a jego wizja dwu drzew oliwnych oznaczała, iż Zorobabel i Jozue zostaną pobłogosławieni duchem Jehowy, by mogli zachęcać lud do pracy. Wizja świecznika przypominała Zachariaszowi, żeby nie ‛gardził dniem małych początków’, ponieważ zamierzenie Jehowy będzie urzeczywistnione, a stanie się to „nie dzięki mocy ani dzięki sile, lecz dzięki mojemu Duchowi (...) — mówi Pan Zastępów” (Zachariasza 4:6, 10; 8:9). Grupka chrześcijan, która podczas pierwszej wojny światowej wytrwale zanosiła ludzkości światło prawdy, również miała się zająć pewnym dziełem odbudowy. Miała też być źródłem zachęty, a ponieważ była nieliczna, musiała się nauczyć polegania na sile Jehowy i nie gardzić dniem małych początków.

15. (a) O czym jeszcze przypomina nam fakt, że namaszczeni chrześcijanie zostali zobrazowani przez dwóch świadków? Objaśnij to szerzej. (b) Do czynienia jakich znaków upoważniono owych dwóch świadków?

 ¹⁵ Okoliczność, że tych chrześcijan opisano jako dwóch świadków, przywodzi nam także na pamięć scenę przemienienia. W wizji tej trzech apostołów oglądało Jezusa w chwale Królestwa, a wraz z nim Mojżesza i Eliasza. Była to prorocza zapowiedź faktu, iż w roku 1914 Jezus zasiądzie na swym chwalebnym tronie, by przeprowadzić dzieło wyobrażone przez tych dwóch proroków (Mateusza 17:1-3). Całkiem słusznie widzimy teraz, jak dwaj świadkowie dokonują znaków przypominających te, które czynili Mojżesz i Eliasz. Jan mówi o nich na przykład: „A jeśli ktoś chce wyrządzić im szkodę, z ich ust wydobywa się ogień i pożera ich nieprzyjaciół; i jeśliby ktoś chciał wyrządzić im szkodę, ten musi zostać w taki sposób zabity. Ci mają władzę zamknąć niebo, aby nie padał deszcz w dniach ich prorokowania” (Objawienie 11:5, 6a).

16. (a) Jak znak związany z ogniem przypomina nam czasy, gdy w Izraelu zakwestionowano autorytet Mojżesza? (b) Jak w okresie pierwszej wojny światowej kler chrześcijaństwa urągał i przysparzał trudności Badaczom Pisma Świętego i jak się oni bronili?

¹⁶ Opis ten przywodzi nam na myśl czasy, gdy w Izraelu podano w wątpliwość autorytet Mojżesza. Prorok ten płomiennymi słowami potępił buntowników, a Jehowa zniszczył 250 z nich literalnym ogniem z nieba (4 Mojżeszowa 16:1-7, 28-35). Podobnie przywódcy chrześcijaństwa wysuwali przeciw Badaczom Pisma Świętego szydercze zarzuty, że nie ukończyli uczelni teologicznych. Ale ci słudzy Boży mieli o wiele ważniejsze listy polecające: łagodnie usposobionych ludzi, którzy przyjęli ich orędzie biblijne (2 Koryntian 3:2, 3). W roku 1917 Badacze Pisma Świętego wydali książkę Dokonana Tajemnica, będącą dobitnym komentarzem do Objawienia i Księgi Ezechiela. Wkrótce potem rozpowszechnili 10 000 000 egzemplarzy czterostronicowego traktatu Miesięcznik Badaczy Pisma Świętego, którego główny artykuł zatytułowano: „Upadek Babilonu: Dlaczego chrześcijaństwo musi teraz cierpieć — jak się to skończy”. W USA rozwścieczone duchowieństwo wykorzystało  histerię wojenną, by doprowadzić do zakazania publikacji wspomnianej książki. W innych krajach została ona ocenzurowana. Jednakże słudzy Boży bronili się płomiennymi argumentami z czterostronicowego traktatu Wiadomości Królestwa. W dalszej części dnia Pańskiego kolejne publikacje jasno wykazywały duchową martwotę chrześcijaństwa (porównaj Jeremiasza 5:14).

17. (a) Jakie wydarzenia z czasów Eliasza miały związek z suszą i ogniem? (b) Jaki ogień wyszedł z ust tych dwóch świadków i na jaką suszę kierowali uwagę?

¹⁷ A co można powiedzieć o Eliaszu? Żył on w czasach królów Izraelskich i zapowiedział, że Jehowa da wyraz swemu oburzeniu na tamtejszych czcicieli Baala przez zesłanie suszy. Trwała ona trzy i pół roku (1 Królewska 17:1; 18:41-45; Łukasza 4:25; Jakuba 5:17). Później niewierny król Achazjasz wysłał żołnierzy, by siłą ściągnęli Eliasza przed jego oblicze, ale ten sprowadził z nieba ogień, który ich strawił. Dopiero gdy pewien dowódca okazał należne poszanowanie dla jego godności proroka, Eliasz zgodził się pójść z nim do króla (2 Królewska 1:5-16). Podobnie w latach 1914-1918 namaszczony ostatek śmiało zwracał uwagę na duchową suszę panującą w chrześcijaństwie i ostrzegał przed nadejściem ognistego sądu w „wielkim i strasznym dniu Pana [Jehowy, NW]” (Malachiasza 3:19, 23; Amosa 8:11).

18. (a) Jakiej mocy udzielono dwom świadkom i jak dalece przypomina to władzę daną Mojżeszowi? (b) Jak ci dwaj świadkowie demaskowali chrześcijaństwo?

¹⁸ W dalszych słowach Jan tak opisuje tych dwóch świadków: „I mają władzę nad wodami, aby je obrócić w krew, i aby uderzyć  ziemię wszelkiego rodzaju plagą, ilekroć zechcą” (Objawienie 11:6b). Jehowa za pośrednictwem Mojżesza skłonił faraona do wypuszczenia Izraela, zsyłając na ciemięski Egipt różne plagi, między innymi zamieniając wodę w krew. Jeszcze setki lat później Filistyni, wrogowie Izraela, doskonale pamiętali, co Jehowa uczynił Egiptowi, toteż wołali: „Kto nas wyrwie z ręki tego potężnego Boga. To jest bowiem ten Bóg, który uderzył Egipcjan wszelką plagą na pustyni” (1 Samuela 4:8; Psalm 105:29). Mojżesz wyobrażał Jezusa, który został upoważniony do ogłaszania sądów Bożych nad współczesnymi sobie przywódcami religijnymi (Mateusza 23:13; 28:18; Dzieje 3:22). A w okresie pierwszej wojny światowej bracia Chrystusa, czyli dwaj świadkowie, demaskowali śmiercionośne właściwości „wód”, którymi chrześcijaństwo poi swe trzody.

Uśmiercenie dwóch świadków

19. Co według opisu z Objawienia zdarzyło się, gdy dwaj świadkowie dokończyli świadczenia?

¹⁹ Plaga ta tak bardzo dała się we znaki chrześcijaństwu, że gdy upłynęły 42 miesiące prorokowania dwóch świadków odzianych w wory, użyło ono swych świeckich wpływów, by ich ‛uśmiercić’. Jan pisze: „A gdy zakończą swoje świadczenie, bestia występująca z otchłani stoczy z nimi wojnę i zwycięży ich, i ich zabije. A ich zwłoki będą na szerokiej ulicy wielkiego miasta, które w sensie duchowym jest nazywane Sodomą i Egiptem, gdzie również ich Pan został upalowany. A ci z ludów i plemion, i języków, i narodów będą patrzeć na ich zwłoki przez trzy i pół dnia i nie dadzą złożyć ich zwłok w grobowcu. A mieszkający na ziemi radują się nad nimi i cieszą, i poślą jedni drugim dary, ponieważ ci dwaj prorocy dręczyli katuszami mieszkających na ziemi” (Objawienie 11:7-10).

20. Czym jest „bestia występująca z otchłani”?

²⁰ Jest to pierwsza z 37 wzmianek o różnych bestiach pojawiających się w Księdze Objawienia. W odpowiednim miejscu omówimy szczegółowo zarówno to, jak i inne dzikie zwierzęta. Na razie wystarczy wspomnieć, że „bestia występująca z otchłani” to polityczny system rzeczy utworzony przez Szatana. * (Porównaj Objawienie 13:1; Daniela 7:2, 3, 17).

21. (a) Jak wrogowie religijni dwóch świadków wykorzystali to, że trwała wojna? (b) Na co wskazuje okoliczność, iż zwłok świadków nie pochowano? (c) Jak należy rozumieć okres trzech i pół dnia? (Zobacz przypis).

²¹ W latach 1914-1918 narody były uwikłane w pierwszą wojnę światową. Rozgorzały nastroje nacjonalistyczne, co wykorzystali wiosną roku 1918 wrogowie religijni owych dwóch świadków. Manipulując aparatem prawnym państwa, doprowadzili do uwięzienia czołowych przedstawicieli  Towarzystwa Strażnica na podstawie fałszywych oskarżeń o działalność wywrotową. Wierni współpracownicy owych sług Bożych byli tym oszołomieni. Dzieło Królestwa prawie ustało. Służba kaznodziejska niemal zamarła. W czasach biblijnych niepochowanie kogoś w grobowcu pamięci stanowiło straszliwą zniewagę (Psalm 79:1-3; 1 Królewska 13:21, 22). Pozostawienie dwóch świadków bez pogrzebu oznaczało więc niezmierną hańbę. W upalnym klimacie palestyńskim zwłoki leżące trzy i pół dnia na ulicy istotnie zaczęłyby cuchnąć. * (Porównaj Jana 11:39). Ten szczegół proroctwa wskazuje więc na upokorzenie, jakie musieli znosić dwaj świadkowie. Kiedy sprawę wspomnianych kaznodziejów skierowano do sądu apelacyjnego, odmówiono im nawet zwolnienia za kaucją. Byli wystawieni na publiczne pośmiewisko wystarczająco długo, by się stać jakby smrodem dla mieszkańców „wielkiego miasta”. Ale o jakie „wielkie miasto” tu chodzi?

22. (a) Czym jest wielkie miasto? (b) Jak prasa przyłączyła się do duchowieństwa w wyrażaniu radości z uciszenia dwóch świadków? (Zobacz tekst w ramce).

²² Jan udziela nam pewnych wskazówek w tej sprawie. Mówi, że właśnie tam stracono na palu Jezusa. Zaraz więc przychodzi nam na myśl Jeruzalem. Ale Jan wspomina również, iż to wielkie miasto nazywane jest Sodomą i Egiptem. Otóż literalne Jeruzalem zostało kiedyś określone mianem Sodomy z powodu swych nieczystych praktyk (Izajasza 1:8-10; porównaj Ezechiela 16:49, 53-58). Jeśli zaś idzie o Egipt, pierwsze mocarstwo światowe, to niekiedy występuje on jako symbol obecnego systemu rzeczy (Izajasza 19:1, 19; Joela 3:24). A zatem owo wielkie miasto wyobraża skalane „Jeruzalem”, które twierdzi, że czci Boga, ale stało się nieczyste i grzeszne niczym Sodoma, a ponadto tak jak Egipt wchodzi w skład szatańskiego systemu rzeczy. Przedstawia  chrześcijaństwo, współczesny odpowiednik niewiernego Jeruzalem. Członkowie tej organizacji mieli niemało powodów do radości, gdy udało się im uciszyć dokuczliwe głoszenie dwóch świadków.

Przywróceni do życia!

23. (a) Co się przydarzyło dwom świadkom po upływie trzech i pół dnia i jak to podziałało na ich nieprzyjaciół? (b) Kiedy nastąpiło nowożytne spełnienie słów z Objawienia 11:11, 12, jak również proroctwa Ezechiela o dolinie suchych kości, w które Jehowa tchnął ożywczy dech?

²³ Do rozsiewania oszczerstw rzucanych na lud Boży przez duchowieństwo dołączyła prasa. W pewnej gazecie oznajmiono: „Dokonana Tajemnica dokonała żywota”. Nic dalszego od prawdy! Dwaj świadkowie nie pozostali martwi. Czytamy: „A po trzech i pół dnia wstąpił w nich duch życia od Boga i stanęli na swych nogach, i wielka bojaźń padła na tych, którzy na nich patrzyli. I usłyszeli donośny głos z nieba mówiący do nich: ‚Wstąpcie tutaj’. I wstąpili do nieba w obłoku, a ich nieprzyjaciele patrzyli na nich” (Objawienie 11:11, 12). Przeżycia te przypominały wydarzenia z doliny suchych kości, odwiedzonej w wizji przez Ezechiela. Jehowa swym tchnieniem sprawił, że kości te ożyły, co wyobrażało odrodzenie narodu izraelskiego po 70-letniej niewoli babilońskiej (Ezechiela 37:1-14). Oba te proroctwa — z Księgi Ezechiela i z Objawienia — spełniły się w sposób imponujący w roku 1919, kiedy to Jehowa przywrócił swym „zmarłym” świadkom życie i pełnię energii.

24. Jak przywrócenie życia dwom świadkom podziałało na ich prześladowców religijnych?

²⁴ Ich prześladowcy wprost osłupieli! Zwłoki dwóch świadków nagle ożyły i znów stali się aktywni. Była to gorzka pigułka dla duchowieństwa, tym bardziej że uwięzieni wskutek jego knowań chrześcijańscy słudzy Boży wyszli na wolność, a później zostali całkowicie oczyszczeni z zarzutów. Kler  przeżył zapewne jeszcze większy szok, gdy we wrześniu 1919 roku Badacze Pisma Świętego spotkali się na zgromadzeniu w Cedar Point w stanie Ohio. Prezes Towarzystwa Strażnica J. F. Rutherford, który krótko przedtem wyszedł z więzienia, wygłosił płomienne przemówienie „Zwiastowanie Królestwa”, oparte na Objawieniu 15:2 oraz na Księdze Izajasza 52:7. Członkowie klasy Jana zaczęli znowu „prorokować”, czyli głosić publicznie. Ze wzmożoną siłą demaskowali śmiało obłudę chrześcijaństwa.

25. (a) Kiedy powiedziano dwom świadkom: „Wstąpcie tutaj” i jak do tego doszło? (b) Jakiego wstrząsu doznało wielkie miasto, gdy dwóch świadków ożyło?

²⁵ Później chrześcijaństwo kilkakrotnie próbowało powtórzyć swój tryumf z roku 1918. Imało się różnych sposobów — były wśród nich akcje motłochu, sztuczki prawne, wyroki więzienia, a nawet egzekucje — wszystko na darmo! Od roku 1919 duchowa dziedzina dwóch świadków znalazła się poza zasięgiem chrześcijaństwa. W roku tym Jehowa rzekł do nich: „Wstąpcie tutaj” i zostali wyniesieni do takiego stanu duchowego, że wrogowie mogą ich oglądać, ale nie potrafią im zaszkodzić. Wielkie miasto było wstrząśnięte przywróceniem życia dwom świadkom, co wynika z dalszej części relacji Jana: „I w owej godzinie nastąpiło wielkie trzęsienie ziemi, i upadła dziesiąta część miasta; i siedem tysięcy osób zostało zabitych przez trzęsienie ziemi, a pozostali przestraszyli się i oddali chwałę Bogu nieba” (Objawienie 11:13). Dziedzina religijna rzeczywiście doznała silnych wstrząsów. Gdy grono przywróconych do życia chrześcijan zabrało się do dzieła, przywódcom kościołów ziemia zaczęła się usuwać spod nóg. A symboliczne 7000 osób — dziesiątą część ich miasta — dotknęło to tak głęboko, że zostały niejako zabite.

26. Kogo przedstawia „dziesiąta część miasta” oraz „siedem tysięcy” z Objawienia 11:13? Objaśnij to szerzej.

²⁶ Wyrażenie „dziesiąta część” przypomina nam prorocze wypowiedzi Izajasza dotyczące starożytnego Jeruzalem, którego dziesiąta część miała ocaleć podczas zburzenia miasta i stanowić święte nasienie (Izajasza 6:13, BT). Natomiast liczba 7000 przywodzi nam na pamięć pewne zdarzenie z czasów Eliasza: Kiedy mu się zdawało, że tylko on sam pozostał wierny w Izraelu, Jehowa oznajmił mu, iż jeszcze 7000 osób nie pokłoniło się Baalowi (1 Królewska 19:14, 18). Jak napisał w I wieku apostoł Paweł, owe 7000 wyobraża ostatek Żydów, którzy przyjęli dobrą nowinę o Chrystusie (Rzymian 11:1-5). Wersety te pomagają nam zrozumieć, że „siedem tysięcy” oraz „dziesiąta część miasta” z Objawienia 11:13 to ludzie, którzy usłuchali ożywionych dwóch świadków i opuścili grzeszne wielkie miasto. Dla chrześcijaństwa stali się jakby martwi. Ich imiona zostały wykreślone z rejestrów kościoła. Przestali dla niego istnieć. *

27, 28. (a) W jaki sposób ‛pozostali oddali chwałę Bogu nieba’? (b) Co musiało przyznać duchowieństwo chrześcijaństwa?

²⁷ A jak doszło do tego, że „pozostali [z chrześcijaństwa] (...) oddali chwałę Bogu nieba”? Z pewnością nie przez porzucenie swej odstępczej religii i przyłączenie się do sług Bożych. Uczynili to raczej w sposób opisany przez M. R. Vincenta w książce Word Studies in the New Testament (Studia nad słownictwem Nowego Testamentu), gdzie o zwrocie „oddali chwałę Bogu nieba” czytamy: „Zdanie to nie oznacza ani nawrócenia, ani skruchy, ani wdzięczności, lecz uznanie jakiegoś faktu, w takim bowiem znaczeniu występuje zazwyczaj w Piśmie Świętym. Porównaj Joz. vii. 19 (Sept.); Jana ix. 24; Dzieje xii. 23; Rzym. iv. 20”. Chrześcijaństwo musiało z niechęcią przyznać, że Bóg Badaczy Pisma Świętego dokonał wielkiego czynu, pozwalając im odzyskać chrześcijańską aktywność.

²⁸ Całkiem możliwe, że duchowni zrobili to tylko w myślach. W każdym razie o żadnym z nich nie wiadomo, by publicznie uznał Boga dwóch świadków. Jednakże proroctwo Jehowy dane przez Jana pomaga dostrzec, co czuli  w głębi serca i jakiego upokorzenia doznali w roku 1919. Chociaż chrześcijaństwo zaciekle starało się zatrzymać swych wiernych, wspomniane „siedem tysięcy” zaczęło od tamtej pory opuszczać jego szeregi, toteż duchowni musieli przyznać, iż Bóg klasy Jana jest potężniejszy od ich boga. W późniejszych latach fakt ten stał się tym wyraźniej widoczny, że odchodziło od nich jeszcze więcej osób, powtarzając słowa wypowiedziane przez lud, gdy Eliasz na górze Karmel odniósł tryumf nad czcicielami Baala: „Jehowa jest prawdziwym Bogiem! Jehowa jest prawdziwym Bogiem!” (1 Królów 18:39, NW).

29. Co według Jana nadchodzi szybko i jakie dalsze wstrząsy czekają chrześcijaństwo?

²⁹ Zwróćmy jednak uwagę, co Jan mówi dalej: „Drugie biada przeminęło. Oto szybko nadchodzi trzecie biada” (Objawienie 11:14). Jeżeli dotychczasowe wydarzenia wstrząsnęły chrześcijaństwem, to cóż ono pocznie, gdy po ogłoszeniu trzeciego biada zatrąbi siódmy anioł i ostatecznie dopełni się święta tajemnica Boża? (Objawienie 10:7).

[Przypisy]

[Pytania do studium]

[Ramka na stronie 168]

Radość wspomniana w Objawieniu 11:10

W książce Preachers Present Arms (Kaznodzieje prezentują broń), wydanej w roku 1933, Ray H. Abrams pisze o zaciętej walce, jaką wytoczyło duchowieństwo książce Dokonana Tajemnica, opublikowanej przez Towarzystwo Strażnica. Donosi o wysiłkach kleru zmierzających do pozbycia się Badaczy Pisma Świętego i ich „zgubnego wyznania”. W rezultacie doszło do procesu, który zakończył się wysokimi wyrokami więzienia dla J. F. Rutherforda i siedmiu jego współpracowników. Dr Abrams dodaje: „Analiza całej sprawy prowadzi do wniosku, że za ruchem zmierzającym do zlikwidowania russellitów od początku kryły się kościoły i duchowieństwo. W Kanadzie kler rozpoczął w lutym 1918 roku systematyczną kampanię przeciwko nim i ich publikacjom, a zwłaszcza przeciw Dokonanej Tajemnicy. Jak wynika z gazety Tribune, ukazującej się w Winnipeg, (...) uważano, że zakaz publikowania ich książki był bezpośrednim skutkiem zabiegów ‚delegacji duchowieństwa’”.

Doktor Abrams pisze dalej: „Kiedy wiadomość o dwudziestoletnich wyrokach dotarła do wydawców pism religijnych, praktycznie rzecz biorąc każde z nich, wielkie czy małe, dało wyraz radości z tego powodu. Nie zdołałem odszukać jakichkolwiek słów współczucia w żadnej z ortodoksyjnych gazet religijnych. ‚Nie ulega najmniejszej wątpliwości’, konkluduje Upton Sinclair, że ‚to prześladowanie (...) wynikało po części z faktu, iż ściągnęli na siebie nienawiść „ortodoksyjnych” ugrupowań religijnych’. Wydawało się, iż czego nie zdołano osiągnąć połączonymi wysiłkami kościołów, tego dokonał za nie teraz rząd”. Po przytoczeniu uwłaczających komentarzy kilku pism religijnych autor wspomina o uchyleniu tego wyroku przez sąd apelacyjny, a potem dodaje: „Orzeczenie to zostało pominięte milczeniem przez kościoły”.

[Ilustracja na stronie 163]

Jan mierzy świątynię duchową — namaszczone duchem kapłaństwo musi odpowiadać ustalonym miernikom

[Ilustracje na stronie 165]

Dzieło odbudowy prowadzone przez Zorobabela i Jozuego wskazywało, że w dniu Pańskim po małych początkach miał nastąpić ogromny wzrost w szeregach Świadków Jehowy. Zaspokojenie rosnących potrzeb wymagało znacznej rozbudowy obiektów, na przykład ukazanych powyżej budynków w nowojorskim Brooklynie

[Ilustracje na stronie 166]

Prorocza działalność Mojżesza i Eliasza zobrazowała ogniste orzeczenia sędziowskie obwieszczane przez dwóch świadków

[Ilustracje na stronie 169]

Jak ożyły suche kości opisane w 37 rozdziale Ezechiela, tak dwaj świadkowie zostali ożywieni w celu przeprowadzenia nowożytnego dzieła głoszenia