Rozdział 36

Spustoszenie wielkiego miasta

 Wizja 12 — Objawienie 18:1 do 19:10

Treść: Upadek i zagłada Babilonu Wielkiego, zapowiedź małżeństwa Baranka

Czas spełnienia: Od roku 1919 do okresu po wielkim ucisku

1. Od czego rozpocznie się wielki ucisk?

NAGŁA, przerażająca, doszczętna zagłada — oto, jaki los czeka Babilon Wielki! Będzie to jedna z największych katastrof w dziejach ludzkości, rozpoczynająca zarazem „wielki ucisk, jakiego nie było od początku świata aż dotąd, i nie będzie” (Mateusza 24:21).

2. Które imperium przetrwało wszystkie mocarstwa polityczne?

² Religia fałszywa ma za sobą długą historię. Istnieje nieprzerwanie od czasów krwiożerczego Nemroda, który przeciwstawiał się Jehowie i skłonił ludzi do wzniesienia wieży Babel. Kiedy Jehowa pomieszał język tych buntowników i rozproszył ich po całej ziemi, zabrali ze sobą babilońską religię fałszywą (1 Mojżeszowa 10:8-10; 11:4-9). Od tamtej pory powstało i upadło wiele potęg politycznych, ale religia babilońska przetrwała. Przybierała różne postacie i odmiany, aż rozrosła się w ogólnoświatowe imperium religii fałszywej, przedstawione w proroctwie jako Babilon Wielki. Najważniejszą częścią składową tego mocarstwa jest chrześcijaństwo, które powstało wskutek wymieszania starych nauk babilońskich z poglądami odstępczych „chrześcijan”. Ponieważ Babilon Wielki istnieje już od dawien dawna, ludziom trudno uwierzyć, że kiedykolwiek mógłby zostać zniszczony.

3. Jak Objawienie upewnia nas, że religia fałszywa jest skazana na zagładę?

³ Całkiem więc słusznie Objawienie dwukrotnie upewnia nas, iż religię fałszywą spotka zagłada, i podaje szczegółowy opis jej upadku oraz późniejszych wydarzeń prowadzących do jej całkowitego zniszczenia. Poznaliśmy ją wcześniej jako „wielką nierządnicę”, która w końcu zostanie zgładzona przez swych byłych kochanków — władców politycznych (Objawienie 17:1, 15, 16). Kolejna wizja przedstawia ją jako miasto stanowiące pod względem religijnym odpowiednik starożytnego Babilonu.

Upadek Babilonu Wielkiego

4. (a) Jaką wizję ogląda teraz Jan? (b) Jak możemy ustalić, kim jest ów anioł, i dlaczego to całkiem stosowne, by właśnie on zapowiedział upadek Babilonu Wielkiego?

⁴ Kontynuując swą relację, Jan oznajmia: „Potem ujrzałem innego anioła zstępującego z nieba, mającego wielką władzę; i ziemia rozświetliła się od jego chwały. I zawołał silnym głosem, mówiąc: ‚Upadła! Upadła metropolia Babilon Wielki’” (Objawienie 18:1, 2a). Już po raz drugi Jan słyszy takie oświadczenie (zobacz Objawienie 14:8). Tym razem jednak wagę owych słów podkreśla wspaniałość niebiańskiego anioła, od którego chwały rozświetla się cała ziemia. Któż to może być? Setki lat wcześniej prorok Ezechiel powiedział o Jehowie, którego ujrzał w widzeniu: „Ziemia jaśniała od jego chwały” (Ezechiela 43:2). Jedyny anioł mogący jaśnieć chwałą porównywalną z chwałą Jehowy to Pan Jezus, jest bowiem „odblaskiem Jego chwały i odbiciem Jego istoty” (Hebrajczyków 1:3, BT). W roku 1914 Jezus został niebiańskim Królem i od tego czasu sprawuje władzę nad ziemią jako Król i Sędzia zasiadający u boku Jehowy. Wobec tego jest rzeczą najzupełniej stosowną, że właśnie on zwiastuje upadek Babilonu Wielkiego.

5. (a) Kim posługuje się anioł do obwieszczenia upadku Babilonu Wielkiego? (b) Jak wypadł dla chrześcijaństwa sąd, który się rozpoczął od podających się za „dom Boży”?

⁵ W jaki sposób ten anioł dysponujący wielką władzą obwieszcza ludzkości tak zdumiewającą nowinę? Posługuje się tym samym ludem, który został wyzwolony w następstwie tego upadku — pozostałymi jeszcze na ziemi pomazańcami, tworzącymi klasę Jana. W latach 1914-1918 wiele wycierpieli oni od Babilonu Wielkiego, ale w roku 1918 Pan Jehowa i Jego „Anioł Przymierza [Abrahamowego]”, Jezus Chrystus, rozpoczęli sąd od „domu Bożego”, to znaczy od tych, którzy podawali się za chrześcijan. W ten sposób poddano osądzeniu odstępcze chrześcijaństwo (Malachiasza 3:1, Bp; 1 Piotra 4:17). Ogromna wina krwi, którą ściągnęło na siebie w okresie pierwszej wojny światowej, współudział w prześladowaniu wiernych świadków na rzecz Jehowy oraz babilońskie poglądy religijne nie wyszły mu na korzyść w czasie sądu;  także żadna inna część składowa Babilonu Wielkiego nie znalazła uznania Bożego (porównaj Izajasza 13:1-9).

6. Dlaczego można powiedzieć, że Babilon Wielki upadł w roku 1919?

⁶ Tak oto w roku 1919 Babilon Wielki upadł, a lud Boży mógł odzyskać wolność i niejako w ciągu jednego dnia powrócić do swej krainy pomyślności duchowej (Izajasza 66:8). W owym roku Jehowa Bóg, Większy Dariusz, oraz Jezus Chrystus, Większy Cyrus, tak pokierowali sprawami, że religia fałszywa utraciła władzę nad sługami Jehowy. Nie mogła ich już powstrzymywać od służby dla Niego i oznajmiania wszystkim wokół, że przypominający nierządnicę Babilon Wielki jest skazany na zagładę i że zbliża się czas usprawiedliwienia zwierzchniej władzy Jehowy (Izajasza 45:1-4; Daniela 5:30 do 6:1).

7. (a) Jak Jehowa zapatruje się na Babilon Wielki, mimo że w roku 1919 jeszcze nie uległ on zniszczeniu? (b) Co przyniósł ludowi Jehowy upadek Babilonu Wielkiego w roku 1919?

⁷ Prawdą jest, iż w roku 1919 Babilon Wielki nie uległ zniszczeniu, tak jak w roku 539 p.n.e. nie zburzono starożytnego Babilonu, gdy go zdobyły wojska Cyrusa Persa. Niemniej w oczach Jehowy organizacja ta już upadła. Religia fałszywa została osądzona i odtąd czeka tylko na wykonanie wyroku, toteż nie mogła dłużej trzymać w niewoli sług Jehowy (porównaj Łukasza 9:59, 60). Dostąpili oni uwolnienia, by służyć swemu Panu w charakterze niewolnika wiernego i rozumnego i dostarczać w słusznym czasie pokarmu duchowego. Otrzymali pochwałę od Pana, który polecił im znowu zająć się pilnie dziełem Jehowy (Mateusza 24:45-47; 25:21, 23; Dzieje 1:8).

8. Jakie wydarzenie obwieszcza i kogo obrazuje strażnik wspomniany w Księdze Izajasza 21:8, 9?

⁸ Już tysiące lat temu Jehowa przepowiedział to epokowe wydarzenie ustami innych proroków. Izajasz mówił o strażniku, który „zaczął wołać jak lew: ‚Na strażnicy stoję bezustannie za dnia, Jehowo, a na posterunku moim trwam całymi nocami’”. Cóż takiego ów strażnik widzi i oznajmia z odwagą lwa? „Upadł! Babilon upadł, a wszystkie ryte wizerunki jego bogów on [Jehowa] roztrzaskał o ziemię!” (Izajasza 21:8, 9, NW). Strażnik ten trafnie obrazuje dzisiejszą czujną klasę Jana, która za pomocą czasopisma Strażnica oraz innych publikacji teokratycznych rozgłasza wszem wobec, że Babilon już upadł.

Schyłek Babilonu Wielkiego

9, 10. (a) Jak od pierwszej wojny światowej słabły wpływy religii babilońskiej? (b) W jaki sposób potężny anioł opisuje Babilon Wielki po jego upadku?

⁹ Po swym upadku w roku 539 p.n.e. Babilon wkroczył w długi okres schyłkowy, aż wreszcie legł w gruzach. Tak samo po pierwszej wojnie światowej religia babilońska utraciła na całej ziemi znaczną część swych wpływów. W Japonii po drugiej wojnie światowej zakazano sintoistycznego kultu cesarza. W Chinach rząd komunistyczny nadzoruje działalność religii i wszystkie nominacje duchownych. W protestanckich krajach północnej Europy większość ludzi przestała interesować się religią. Również Kościół katolicki osłabł ostatnio, gdyż na całym świecie targają nim rozłamy i wewnętrzne spory (porównaj Marka 3:24-26).

¹⁰ Wszystkie te zjawiska niewątpliwie świadczą o ‛wysychaniu Eufratu’, przygotowującym grunt do militarnego ataku na Babilon Wielki. Odzwierciedleniem tego ‛wysychania’ są też słowa papieża, który w październiku 1986 oświadczył, że na skutek ogromnego deficytu Kościół „znowu musi kwestować” (Objawienie 16:12). Zwłaszcza od roku 1919 Babilon Wielki jest publicznie demaskowany jako pustynia duchowa — tak zresztą mówi o tej metropolii potężny anioł: „I stała się miejscem mieszkania demonów i kryjówką wszelkiego nieczystego wyziewu, i kryjówką wszelkiego ptaka nieczystego i znienawidzonego!” (Objawienie 18:2b). Wkrótce zamieni się w literalne pustkowie, tak samo wyludnione, jak ruiny Babilonu w dzisiejszym Iraku (zobacz też Jeremiasza 50:25-28).

11. W jakim sensie Babilon Wielki stał się „miejscem mieszkania demonów” oraz ‛kryjówką wszelkiego nieczystego wyziewu i wszelkiego ptaka nieczystego’?

 ¹¹ Występujące w tym wersecie słowo „demony” ma prawdopodobnie coś wspólnego z wyrażeniem „kozłowate demony” (se‘i·rimʹ), użytym przez Izajasza w opisie spustoszonego Babilonu: „I niezawodnie będą tam mieć legowisko nawiedzający bezwodne okolice, a domy ich bezsprzecznie będą pełne puchaczy. I będą tam przebywać strusie, i będą tam harcować kozłowate demony” (Izajasza 13:21, NW). Być może chodzi tu nie tyle o literalne złe duchy, ile o włochate zwierzęta pustynne, których wygląd mógł nasuwać obserwatorom myśl o demonach. Symboliczna obecność takich zwierząt w ruinach Babilonu Wielkiego — obok zatęchłego, trującego powietrza („nieczystego wyziewu”) i nieczystych ptaków — wskazuje na martwotę duchową tego miasta. Nie może ono zaoferować ludzkości żadnych widoków na życie (porównaj Efezjan 2:1, 2).

12. Pod jakim względem sytuacja Babilonu Wielkiego spełnia proroctwo z 50 rozdziału Księgi Jeremiasza?

¹² Sytuację tę trafnie opisuje też proroctwo Jeremiasza: „Miecz niech się zwróci przeciwko Chaldejczykom — mówi Pan — i przeciwko mieszkańcom Babilonu, przeciwko jego książętom, i przeciwko jego mędrcom. (...) Posucha na jego wody, aby wyschły, gdyż jest to kraj bałwanów, i przez owe straszydła zgłupieli. Dlatego osiądą tam dzikie zwierzęta z szakalami i zamieszkają w nim strusie; i już nigdy nie będzie zamieszkany ani zaludniony po wszystkie pokolenia”. Bałwochwalstwo i nieustanne odmawianie tych samych modlitw nie uchroni Babilonu Wielkiego od pomsty Bożej, przypominającej zniszczenie Sodomy i Gomory (Jeremiasza 50:35-40).

Wino rozpalające namiętność

13. (a) Co potężny anioł mówi o ogromie nierządu Babilonu Wielkiego? (b) Jakie niemoralne postępki rozpowszechnione w starożytnym Babilonie można też spotkać w Babilonie Wielkim?

¹³ Potężny anioł kieruje teraz uwagę na ogrom nierządu Babilonu Wielkiego, oznajmiając: „Bo z powodu rozpalającego namiętność * wina jej rozpusty wszystkie narody padły ofiarą i królowie ziemi dopuszczali się z nią rozpusty, a wędrowni kupcy ziemscy wzbogacili się przez moc jej bezwstydnego zbytku” (Objawienie 18:3). Nierządnica ta zaszczepiła wszystkim narodom swe nieczyste zwyczaje i obrzędy. Jak podaje kronikarz grecki Herodot, w starożytnym Babilonie od każdej młodej dziewczyny wymagano, by straciła dziewictwo w świątyni, sprzedając się mężczyźnie. Dowody odrażającej rozwiązłości można po dziś dzień znaleźć na uszkodzonych przez wojnę rzeźbach świątyni buddyjskiej Angkor Wat w Kambodży oraz w świątyni Khadżuraho w Indiach, gdzie hinduskiego boga Wisznu przedstawiono w obmierzłych scenach erotycznych. Nawet chrześcijaństwo toleruje oburzające wypadki literalnej rozpusty, o czym świadczą doniesienia o homoseksualizmie  szerzącym się wśród duchownych czy też ujawnienie w roku 1987 i 1988 niemoralnego prowadzenia się niektórych amerykańskich kaznodziejów telewizyjnych, co stanowiło wstrząs dla ich wiernych. Jednakże w XX wieku wszystkie narody padły ofiarą jeszcze gorszej odmiany nierządu.

14-16. (a) Jakie niecne związki łączyły religię z polityką w faszystowskich Włoszech? (b) Jakie wypowiedzi padły z ust biskupów katolickich po agresji Włoch na Abisynię?

¹⁴ Mówiliśmy już o niecnym flircie religii z polityką, który w Niemczech wyniósł do władzy Hitlera. Również inne narody dużo wycierpiały wskutek mieszania się religii do spraw świeckich. Na przykład w faszystowskich Włoszech kardynał Gasparri oraz Mussolini podpisali 11 lutego 1929 roku traktaty laterańskie, na mocy których miasto Watykan stało się suwerennym państwem. Papież Pius XI oznajmił, że „zwrócił Włochy Bogu, a Boga — Włochom”. Czy rzeczywiście? Przypomnijmy, co się zdarzyło w 6 lat później. Dnia 3 października 1935 roku Włochy napadły na Abisynię, twierdząc, że jest to „kraj barbarzyński, w którym ciągle jeszcze istnieje niewolnictwo”. Kto naprawdę był barbarzyńcą? A czy Kościół katolicki potępił barbarzyństwo Mussoliniego? Papież składał w tej sprawie mgliste oświadczenia, ale jego biskupi dość wyraźnie udzielali błogosławieństwa wojskom swej włoskiej „ojczyzny”. W książce The Vatican in the Age of the Dictators (Watykan w erze dyktatorów) Anthony Rhodes donosi:

¹⁵ „W liście pasterskim z 19 października [1935 roku] biskup [włoskiego miasta] Udine napisał: ‚Nie czas ani pora, byśmy się wypowiadali, czy jest to sprawa słuszna, czy niesłuszna. Jako Włosi, a zwłaszcza jako chrześcijanie, mamy obowiązek przyczyniać się do tryumfu naszego oręża’. Biskup Padwy pisał 21 października: ‚W ciężkich chwilach, które teraz przeżywamy, prosimy was o zaufanie do naszych mężów stanu i naszej armii’. W dniu 24 października biskup Cremony powiedział podczas uroczystości poświęcenia chorągwi pułkowych: ‚Niech łaska Boska spoczywa na tych żołnierzach, którzy na ziemi afrykańskiej zdobywają nowe, żyzne tereny dla włoskiego geniuszu, a zarazem upowszechniają tam kulturę rzymską i chrześcijańską. Oby Włochy znowu stały się chrześcijańskim mentorem dla całego świata’”.

¹⁶ Abisynię podbito więc z błogosławieństwem duchownych katolickich. Czy którykolwiek z nich mógłby powtórzyć za apostołem Pawłem: „Nie jestem winien niczyjej krwi”? (Dzieje 20:26).

17. Jak Hiszpania ucierpiała przez to, że jej kler nie chciał ‛przekuć mieczy na lemiesze’?

¹⁷ Oprócz Niemiec, Włoch i Abisynii ofiarą nierządu Babilonu Wielkiego padł jeszcze jeden kraj — Hiszpania. W latach 1936-1939 srożyła się tam wojna domowa, której zarzewiem stało się między innymi podjęcie przez demokratyczny rząd próby ograniczenia ogromnej potęgi Kościoła katolickiego. Na początku wojny Francisco Franco, katolicki wódz faszystowskiej rewolty, przybrał zarzucony później tytuł „Chrześcijańskiego Generalissimusa Świętej Krucjaty”. W walkach zginęło kilkaset tysięcy Hiszpanów. Ponadto nacjonaliści z obozu Franco zamordowali — według ostrożnych ocen — 40 000 członków frontu ludowego, oni natomiast zgładzili 8000 księży, mnichów, zakonnic i nowicjuszy. Ten przerażający i tragiczny bilans wojny domowej wyraźnie dowodzi, jak mądre jest trzymanie się słów Jezusa: „Włóż miecz swój do pochwy; wszyscy bowiem, którzy miecza dobywają, od miecza giną” (Mateusza 26:52). Jakąż odrazą napawa fakt, że chrześcijaństwo angażuje się w tak potworny przelew krwi! Jego duchowni bynajmniej nie ‛przekuli swych mieczy na lemiesze’ (Izajasza 2:4).

Wędrowni kupcy

18. Kim są „wędrowni kupcy ziemscy”?

¹⁸ A kim są „wędrowni kupcy ziemscy”? Dzisiaj nazwalibyśmy ich zapewne handlowcami,  potentatami finansowymi albo rekinami wielkiego biznesu. Nie oznacza to, jakoby w uczciwym prowadzeniu interesów było coś złego. Biblia podaje mądre rady dla przedsiębiorców, na przykład ostrzega przed nieuczciwością, chciwością i podobnymi przywarami (Przypowieści 11:1; Zachariasza 7:9, 10; Jakuba 5:1-5). Przypomina też, że największych zysków przysparza „pobożność (...) połączona z poprzestawaniem na małym” (1 Tymoteusza 6:6, 17-19). Szatański świat nie trzyma się jednak sprawiedliwych zasad. Wszędzie szerzy się korupcja. Można ją spotkać zarówno w religii i polityce, jak i w świecie wielkich interesów. Od czasu do czasu środki przekazu ujawniają różne skandale, wywołane malwersacjami wysokich urzędników państwowych lub nielegalną sprzedażą broni.

19. Jakie fakty związane z gospodarką światową pomagają zrozumieć, dlaczego Objawienie przedstawia kupców ziemskich w niekorzystnym świetle?

¹⁹ Obroty w międzynarodowym handlu bronią przekraczają bilion dolarów rocznie, tymczasem setkom milionów ludzi brak artykułów pierwszej potrzeby. Już samo to jest złe. Tymczasem zbrojenia wydają się być filarem gospodarki światowej. Londyński tygodnik Spectator z 11 kwietnia 1987 roku donosił: „W samych tylko gałęziach przemysłu bezpośrednio związanych ze zbrojeniami jest w USA jakieś 400 000 miejsc pracy, a w Europie — 750 000. Co zdumiewające, w miarę jak wzrasta społeczne i ekonomiczne znaczenie produkcji sprzętu wojennego, na dalszy plan schodzi zasadnicze pytanie: Czy ta broń należycie chroni jej wytwórców?” Handel bombami i wszelką inną bronią, sprzedawaną niekiedy nawet potencjalnym wrogom, przynosi na całym świecie krociowe zyski. A przecież pewnego dnia bomby te mogą spaść na ludzi, którzy je sprzedają, i unicestwić ich w ognistym holocauście. Cóż za paradoks! Prócz tego z przemysłem zbrojeniowym nierozerwalnie związane jest łapownictwo. Jak podaje Spectator,  w USA „Pentagon rokrocznie traci w niewytłumaczalny sposób broń i wyposażenie wartości 900 milionów dolarów”. Nic więc dziwnego, że Objawienie stawia kupców ziemskich w tak niekorzystnym świetle.

20. Jaki przykład dowodzi, że religia uwikłała się w oszukańcze interesy?

²⁰ Jak przepowiedział otoczony chwałą anioł, w takie oszukańcze interesy zaangażowała się też religia. Za przykład niech posłuży udział Watykanu w bankructwie włoskiego Banco Ambrosiano w roku 1982. Chociaż sprawa ta ciągnęła się przez kilka lat, nie znaleziono odpowiedzi na pytanie, gdzie się podziały pieniądze. W lutym 1987 prokuratura w Mediolanie wydała nakazy aresztowania trzech duchownych watykańskich — w tym pewnego arcybiskupa amerykańskiego — pod zarzutem współudziału w sfingowaniu bankructwa banku, ale Watykan odrzucił prośbę o ekstradycję. W lipcu tegoż roku najwyższy Sąd Apelacyjny, opierając się na starym traktacie między Watykanem a państwem włoskim, uchylił nakazy aresztowania, co wywołało burzę protestów.

21. Skąd wiadomo, że Jezus nie uczestniczył w podejrzanych interesach, a co można powiedzieć o dzisiejszej religii babilońskiej?

²¹ Czy Jezus wdawał się w jakieś podejrzane interesy? Skądże znowu! Nie posiadał nawet domu i ‛nie miał gdzie skłonić głowy’. Bogatemu młodemu dostojnikowi podpowiedział: „Sprzedaj wszystko, co tylko masz, i rozdaj ubogim, a będziesz miał skarb w niebie, a potem przyjdź i naśladuj mnie”. Była to bardzo dobra rada, pozwalająca uwolnić się od wszelakich trosk, jakie niesie z sobą prowadzenie interesów (Łukasza 9:58; 18:22). Tymczasem religia babilońska często ma gorszące powiązania z wielkim biznesem. Na przykład w roku 1987 dziennik Albany Times Union przytoczył słowa głównego księgowego archidiecezji Miami na Florydzie, który przyznał, iż Kościół posiada akcje koncernów tytoniowych, różnych wytwórni filmów dla dorosłych oraz firm produkujących broń jądrową.

„Wyjdźcie z niej, mój ludu”

22. (a) Co oznajmia głos z nieba? (b) Z czego cieszył się lud Boży w roku 537 p.n.e. i w roku 1919 n.e.?

²² Następne słowa Jana wskazują na dalsze spełnianie się proroczego pierwowzoru:  „I usłyszałem inny głos z nieba, mówiący: ‚Wyjdźcie z niej, mój ludu, jeżeli nie chcecie mieć z nią udziału w jej grzechach i jeżeli nie chcecie otrzymać części jej plag’” (Objawienie 18:4). Zapisane w Pismach Hebrajskich proroctwa o upadku starożytnego Babilonu zawierają podobne polecenie Jehowy dla Jego ludu: „Uchodźcie ze środka Babilonu” (Jeremiasza 50:8, 13). Również dzisiaj słudzy Boży są usilnie zachęcani do opuszczenia Babilonu Wielkiego, zanim dosięgnie go zagłada. W 537 roku p.n.e. wiernych Izraelitów bardzo ucieszyła sposobność wydostania się z Babilonu. Tak samo w roku 1919 lud Boży z ogromną radością powitał wyzwolenie z niewoli babilońskiej (Objawienie 11:11, 12). A od tamtej pory na wezwanie do ucieczki zareagowało miliony innych osób.

23. Jak głos z nieba uwydatnia pilną potrzebę ucieczki z Babilonu Wielkiego?

²³ Czy opuszczenie Babilonu Wielkiego, zerwanie wszelkich związków z religiami tego świata i całkowite odcięcie się od nich jest rzeczywiście takie pilne? Ależ tak, ponieważ musimy spojrzeć na to starodawne monstrum religijne oczyma Boga, który otwarcie nazwał je wielką nierządnicą. Głos z nieba podaje teraz Janowi dalsze szczegóły na jej temat: „Bo grzechy jej nagromadziły się aż do nieba i Bóg przywołał na pamięć jej niesprawiedliwe uczynki. Oddajcie jej tak, jak i ona oddawała, i uczyńcie jej dwa razy tyle, owszem, w dwójnasób to, co ona czyniła; do kielicha, w który ona nalewała mieszaninę, nalejcie jej dwa razy tyle mieszaniny. W jakim stopniu ona otaczała siebie chwałą i żyła w bezwstydnym zbytku, w takim stopniu dajcie jej katuszy i żałoby. Bo mawia w swym sercu: ‚Siedzę jako królowa i nie jestem wdową, i nigdy nie ujrzę żałoby’. Dlatego też w jeden dzień jej plagi nadejdą, śmierć i żałoba, i klęska głodu, i zostanie doszczętnie spalona ogniem, ponieważ silny jest Jehowa Bóg, który ją osądził” (Objawienie 18:5-8).

24. (a) Czego unikną słudzy Boży, uciekając z Babilonu Wielkiego? (b) W jakich grzechach Babilonu Wielkiego będą mieli udział ci, którzy go nie opuszczą?

²⁴ Mocne słowa! Trzeba więc działać. Jeremiasz usilnie nakłaniał do tego współczesnych sobie Izraelitów, mówiąc: „Uchodźcie z pośrodka Babilonu (...) gdyż jest to czas pomsty dla Pana [Jehowy, NW], On odda mu to, na co zasłużył! Wyjdź z jego pośrodka, mój ludu, i niech każdy ratuje swoje życie przed żarem gniewu Pana!” (Jeremiasza 51:6, 45). Podobnie dzisiaj głos z nieba ostrzega lud Boży, żeby uciekał z Babilonu Wielkiego, jeśli nie chce otrzymać części jego plag. Owymi plagami są ogłaszane obecnie wyroki Jehowy na ten świat, w tym również na Babilon Wielki (Objawienie 8:1 do 9:21; 16:1-21). Słudzy Boży muszą się odłączyć od religii fałszywej, jeśli nie chcą ucierpieć od tych plag i w końcu zginąć razem z nią. Prócz tego gdyby pozostali w tej organizacji, mieliby udział w jej grzechach. Byliby tak jak ona winni cudzołóstwa duchowego oraz przelania krwi „tych wszystkich, którzy zostali pozabijani na ziemi” (Objawienie 18:24; porównaj Efezjan 5:11; 1 Tymoteusza 5:22).

25. W jaki sposób lud Boży wyszedł ze starożytnego Babilonu?

²⁵ Ale jak lud Boży może się wydostać z Babilonu Wielkiego? W starożytności Żydzi musieli dosłownie opuścić Babilon i odbyć długą wędrówkę do Ziemi Obiecanej. Ale to jeszcze nie wszystko. Izajasz nakazał Izraelitom w swym proroctwie: „Wyruszajcie, wyruszajcie! Wychodźcie stąd! Nie dotykajcie niczego, co nieczyste! Wyjdźcie z jej środka, oczyśćcie się, wy, którzy niesiecie naczynia Jahwe!” (Izajasza 52:11, Bl). Musieli więc porzucić wszelkie nieczyste praktyki religii babilońskiej, które mogłyby kalać wielbienie Jehowy.

26. Jak chrześcijanie w Koryncie usłuchali słów ‛wyjdźcie spośród nich i nieczystego się nie dotykajcie’?

²⁶ Słowa Izajasza przytoczył w swym liście do Koryntian apostoł Paweł, pisząc: „Nie chodźcie w obcym jarzmie z niewiernymi; bo  co ma wspólnego sprawiedliwość z nieprawością albo jakaż społeczność między światłością a ciemnością? (...) Dlatego wyjdźcie spośród nich i odłączcie się, mówi Pan, i nieczystego się nie dotykajcie”. Aby usłuchać tego nakazu, chrześcijanie korynccy nie musieli opuszczać swego miasta. Musieli jednak faktycznie stronić od nieczystych świątyń religii fałszywej, a także odciąć się duchowo od nieczystych poczynań bałwochwalców. W roku 1919 słudzy Boży w ten właśnie sposób zaczęli uciekać z Babilonu Wielkiego, oczyszczając się od resztek nieczystych nauk i praktyk. Dzięki temu mogli służyć Bogu jako oczyszczony lud (2 Koryntian 6:14-17; 1 Jana 3:3).

27. Jakie podobieństwa zachodzą między sądem nad starożytnym Babilonem a sądem nad Babilonem Wielkim?

²⁷ Upadek i ostateczne zburzenie starożytnego Babilonu były karą za jego grzechy. „Albowiem sąd nad nim dosięga nieba” (Jeremiasza 51:9, BT). Tak samo grzechy Babilonu Wielkiego „nagromadziły się aż do nieba”, toteż zwróciły uwagę samego Jehowy. Metropolia ta jest winna niesprawiedliwości, bałwochwalstwa, niemoralności, ucisku, grabieży i mordu. Upadek starożytnego Babilonu był po części odpłatą za to, co owo mocarstwo uczyniło ze świątynią Jehowy i Jego prawdziwymi czcicielami (Jeremiasza 50:8, 14; 51:11, 35, 36). Również upadek i późniejsze zniszczenie Babilonu Wielkiego są wyrazem pomsty za krzywdy, jakie przez wieki wyrządzał on prawdziwym czcicielom Boga. Jego ostateczna zagłada istotnie zapoczątkuje „dzień pomsty naszego Boga” (Izajasza 34:8-10; 61:2; Jeremiasza 50:28).

28. Jakie normy prawne stosuje Jehowa wobec Babilonu Wielkiego i dlaczego?

²⁸ Prawo Mojżeszowe stanowiło, że Izraelita, który coś ukradł swemu rodakowi, musiał mu to wynagrodzić co najmniej w dwójnasób (2 Mojżeszowa 22:1, 4, 7, 9). Podczas nadchodzącej zagłady Babilonu Wielkiego Jehowa zastosuje podobne normy prawne. Nierządnica ta otrzyma dwa razy tyle, ile sama wymierzyła. Nie zostanie jej okazane miłosierdzie, ponieważ ona także nie okazywała miłosierdzia swym ofiarom. Żerowała na narodach ziemi, pławiąc się w „bezwstydnym zbytku”. Teraz zazna cierpień i żałoby. Starożytny Babilon był święcie przekonany o swym bezpieczeństwie i zapewniał chełpliwie: „Nie siedzę jak wdowa, nie zostanę bezdzietna!” (Izajasza 47:8, 9, 11, Bl). Również Babilon Wielki czuje się bezpieczny. Ale Jehowa, który jest „silny”, skazał go na zagładę i dokona się ona bardzo szybko, niejako „w jeden dzień”.

[Przypis]

[Pytania do studium]

[Ramka na stronie 263]

‛Królowie dopuszczali się z nią rozpusty’

W pierwszej połowie XIX wieku europejscy handlarze przemycali do Chin spore ilości opium. W marcu 1839 roku urzędnicy chińscy spróbowali ukrócić nielegalny handel, konfiskując kupcom brytyjskim 20 000 skrzyń narkotyku. Doprowadziło to do napięcia w stosunkach między Wielką Brytanią a Chinami. W miarę pogarszania się sytuacji niektórzy misjonarze protestanccy zaapelowali do Wielkiej Brytanii o wypowiedzenie wojny, oświadczając między innymi:

„Jakże radują me serce owe trudności, albowiem uważam, że mogą rozgniewać rząd angielski, a Bóg w swej potędze obali bariery, zagradzające ewangelii Chrystusowej drogę do Chin” (Henrietta Shuck, misjonarka baptystów południowych).

W końcu wybuchła wojna, znana dziś jako wojna opiumowa. Misjonarze gorliwie popychali do niej Wielką Brytanię, wygłaszając na przykład takie opinie:

„Zmuszony jestem uznać obecny stan rzeczy nie tyle za aferę opiumową lub za sprawę angielską, ile za wielki plan Opatrzności, pragnącej spożytkować ludzką niegodziwość do zrealizowania swego miłosiernego zamysłu wobec Chin, mianowicie aby przebić mur odgradzający je od świata” (Peter Parker, misjonarz kongregacjonalistów).

Inny misjonarz kongregacjonalistów, Samuel W. Williams, dodał: „We wszystkim, co się wydarzyło, można wyraźnie dostrzec rękę Bożą i nie wątpimy, że Ten, który rzekł, iż przychodzi przynieść na ziemię miecz, faktycznie przyszedł, a to w celu dokonania rychłej zagłady swych nieprzyjaciół i zaprowadzenia swego królestwa. Będzie On obalać dopóty, dopóki nie ustanowi Księcia Pokoju”.

Misjonarz J. Lewis Shuck tak się wypowiedział o straszliwej rzezi urządzonej Chińczykom: „W scenach takich upatruję (...) bezpośredniego działania Pana, który usuwa śmieci utrudniające postępy Boskiej Prawdy”.

Misjonarz kongregacjonalistów Elijah C. Bridgman dodał: „Bóg często posługuje się silnym ramieniem władzy cywilnej do torowania drogi swemu królestwu (...) Choć w tych wielkich chwilach używane są ludzkie środki, to kieruje nimi boska siła. Wzniosły Zwierzchnik wszystkich narodów posłużył się Anglią, by ukarać i upokorzyć Chiny”. (Cytaty zaczerpnięto z eseju Stuarta Creightona Millera „Cele i środki”, który opublikowano w opracowanej na Harvardzie książce The Missionary Enterprise in China and America, wydanej w roku 1974 przez Johna K. Fairbanka).

[Ramka na stronie 264]

‛Wędrowni kupcy się wzbogacili’

„W okresie od 1929 roku do wybuchu drugiej wojny światowej [Bernadino] Nogara [rozporządzający finansami watykańskimi] rozlokował kapitał i agentów Watykanu w najrozmaitszych działach gospodarki włoskiej — szczególnie interesowały go elektrownie, przedsiębiorstwa telekomunikacyjne, spółki kredytowe i banki, małe linie kolejowe, zakłady przemysłu rolnego, cementownie oraz fabryki włókien sztucznych. Wiele z tych przedsięwzięć się opłaciło.

„Nogara przejął sporo spółek, w tym La Società Italiana della Viscosa, La Supertessile, La Società Meridionale Industrie Tessili oraz La Cisaraion. Połączył je w jedno przedsiębiorstwo, które nazwał CISA-Viscosa, a na jego czele postawił barona nazwiskiem Francesco Maria Oddasso — laika cieszącego się ogromnym zaufaniem Watykanu. Następnie Nogara zręcznie doprowadził do wchłonięcia tej nowej firmy przez SNIA-Viscosa, największego we Włoszech producenta tekstyliów. Watykan zdobywał coraz więcej udziałów w SNIA-Viscosa, aż w końcu przejął nad nią kontrolę, o czym świadczy fakt, że z czasem baron Oddasso został jej wiceprezesem.

„W ten sposób Nogara wcisnął się do przemysłu tekstylnego. W innych gałęziach przemysłu zastosował odmienną taktykę, miał bowiem w zanadrzu wiele różnych sztuczek. Ten bezinteresowny człowiek (...) tchnął w gospodarkę włoską chyba więcej życia niż którykolwiek inny biznesmen w dziejach Włoch (...) Benito Mussolini nigdy nie zdołał zbudować wymarzonego mocarstwa, za to umożliwił Watykanowi i Bernadinowi Nogarze stworzenie innego imperium” (Nino Lo Bello, The Vatican Empire, strony 71-73).

To zaledwie jeden przykład ścisłej współpracy kupców ziemi z Babilonem Wielkim. Nic dziwnego, że okryją się żałobą, gdy utracą tego partnera do interesów.

[Ilustracja na stronie 259]

Kiedy ludzie rozproszyli się po całej ziemi, zabrali ze sobą religię babilońską

[Ilustracja na stronie 261]

Klasa Jana niczym strażnik obwieszcza, że Babilon już upadł

[Ilustracja na stronie 266]

Ruiny starożytnego Babilonu — zapowiedź nadchodzącej zagłady Babilonu Wielkiego