Rozdział 12

„Trzymaj mocno, co masz”

FILADELFIA

1. Do jakiego zboru skierował Jezus szóste orędzie i co znaczy nazwa tego miasta?

MIŁOŚĆ BRATERSKA — jakaż to pożądana zaleta! Niewątpliwie właśnie o tym myśli Jezus, przedstawiając swe szóste orędzie, skierowane tym razem do zboru w Filadelfii, gdyż nazwa tego miasta znaczy właśnie „miłość braterska”. Sędziwy Jan pamięta jeszcze, jak przeszło 60 lat wcześniej Piotr trzykrotnie zapewniał Jezusa, że szczerze kocha swego Pana (Jana 21:15-17). Czy chrześcijanie w Filadelfii żywili taką braterską miłość? Wszystko na to wskazuje.

2. Co wiemy o Filadelfii oraz o zborze działającym w tym mieście i co Jezus mówi do anioła tego zboru?

² Filadelfia leżała jakieś 50 kilometrów na południe od Sardes (tam, gdzie dziś znajduje się tureckie miasto Alaşehir) i w czasach Jana  była dobrze prosperującym miastem. Jednakże jeszcze bardziej przykuwał uwagę rozwój tamtejszego zboru chrześcijańskiego. Możemy sobie wyobrazić radość, z jaką jego członkowie powitali sługę Bożego, który przywędrował do nich najprawdopodobniej z Sardes. Przyniesione im orędzie zawierało zachwycające rady. Ale najpierw powołano się w nim na autorytet dostojnego Nadawcy, który oznajmia: „A do anioła zboru w Filadelfii napisz: To mówi ten, który jest święty, który jest prawdziwy, który ma klucz Dawida, który otwiera, tak iż nikt nie zamknie, i zamyka, tak iż nikt nie otwiera” (Objawienie 3:7).

3. Dlaczego Jezusa słusznie nazywa się „świętym” i dlaczego można go nazwać „prawdziwym”?

³ Jan słyszał, jak Piotr mówił do człowieka Jezusa Chrystusa: „Ty masz słowa życia wiecznego. A myśmy uwierzyli i poznali, że Ty jesteś Świętym Boga” (Jana 6:68, 69, BT). Skoro Jehowa Bóg odznacza się niezrównaną świętością, Jego jednorodzony Syn również musi być „święty” (Objawienie 4:8). Prócz tego Jezus jest „prawdziwy”. Użyte tu słowo greckie (a·le·thi·nosʹ) wskazuje na autentyczność. W tym znaczeniu Jezus jest prawdziwym światłem i prawdziwym chlebem, który zstąpił z nieba (Jana 1:9; 6:32). Jest prawdziwym krzewem winnym (Jana 15:1). Okazał się prawdziwy także w tym sensie, że jest godny zaufania. Zawsze mówi prawdę (zobacz Jana 8:14, 17, 26). Ten Syn Boży istotnie zasługuje na powierzenie mu funkcji Króla i Sędziego (Objawienie 19:11, 16).

„Klucz Dawida”

4, 5. Z jakim przymierzem ma związek „klucz Dawida”?

⁴ Jezus ma „klucz Dawida”. Za jego pomocą „otwiera, tak iż nikt nie zamknie, i zamyka, tak iż nikt nie otwiera”. Co to za klucz?

⁵ To właśnie z Dawidem, królem Izraela, Jehowa zawarł przymierze co do wiecznotrwałego królestwa (Psalm 89:2-5, 35-38). Potomkowie Dawida zasiadali na tronie Jehowy w Jeruzalem od 1070 do 607 roku p.n.e., ale ich królestwo zabrnęło w niegodziwość i spadł na nie wyrok Boży. W ten sposób Jehowa zaczął spełniać swe proroctwo z Księgi Ezechiela 21:32: „W gruzy, w gruzy, w gruzy obrócę je [ziemskie Jeruzalem]. Także ono [berło królewskie dynastii Dawidowej] nie pozostanie tak, aż przyjdzie ten, który ma do niego prawo; jemu je dam”.

6, 7. Kiedy i jak pojawił się „ten, który ma (...) prawo”?

⁶ Kiedy i jak miał się pojawić „ten, który ma (...) prawo”? Jak miał otrzymać berło królestwa Dawidowego?

⁷ Mniej więcej 600 lat później żydowska panna imieniem Maria, wywodząca się z rodu króla Dawida, poczęła za sprawą ducha świętego. Bóg posłał anioła Gabriela, by ją powiadomić, że urodzi syna i że ma mu nadać imię Jezus. Gabriel dodał: „Ten będzie wielki i będzie nazwany Synem Najwyższego. I da mu Pan Bóg tron jego ojca Dawida. I będzie królował nad domem Jakuba na wieki, a jego królestwu nie będzie końca” (Łukasza 1:31-33).

8. Jak Jezus dowiódł, że jest odpowiednim dziedzicem królestwa Dawidowego?

⁸ Kiedy w roku 29 n.e. Jezus dał się ochrzcić w Jordanie i dostąpił namaszczenia duchem świętym, został zarazem wyznaczony na króla z linii rodowej Dawida. Dał piękny przykład gorliwego głoszenia dobrej nowiny o Królestwie i polecił uczniom czynić to samo (Mateusza 4:23; 10:7, 11). Poniżył się aż do śmierci na palu męki, czym dowiódł, iż w pełni nadaje się na dziedzica królestwa Dawidowego. Jehowa wskrzesił go jako nieśmiertelnego ducha i wyniósł na wysokie stanowisko po swej  prawicy w niebiosach. Tam Jezus odziedziczył wszelkie prawa do królestwa Dawidowego. W słusznym czasie miał skorzystać z przysługujących mu uprawnień i ‛wyruszyć na podbój między swoich nieprzyjaciół’ (Psalm 110:1, 2, NW; Filipian 2:8, 9; Hebrajczyków 10:13, 14).

9. W jaki sposób Jezus używa klucza Dawida, aby otwierać i zamykać?

⁹ Zanim to nastąpiło, Jezus używał klucza Dawida, by otwierać drogę do skorzystania ze sposobności i zaszczytów związanych z Królestwem Bożym. Jehowa za pośrednictwem Jezusa wyzwolił przebywających na ziemi pomazańców „z mocy ciemności” i przeniósł ich „do Królestwa Syna swego umiłowanego” (Kolosan 1:13, 14). Kluczem tym zamykano też takie przywileje przed każdym, kto się okazał niewierny (2 Tymoteusza 2:12, 13). Ponieważ nieprzemijający dziedzic królestwa Dawidowego ma poparcie Jehowy, żadne stworzenie nie jest w stanie mu przeszkodzić w spełnianiu tych obowiązków (porównaj Mateusza 28:18-20).

10. Jakiej zachęty udziela Jezus zborowi w Filadelfii?

¹⁰ Skoro orędzie do chrześcijan w Filadelfii pochodziło z tak miarodajnego źródła, słowa te musiały im dodać szczególnej otuchy. Jezus udziela im pochwały, mówiąc: „Znam twoje uczynki — oto postawiłem przed tobą otwarte drzwi, których nikt nie może zamknąć — wiem, że masz niewielką moc, a zachowałeś moje słowo i nie sprzeniewierzyłeś się memu imieniu” (Objawienie 3:8). Ten aktywny zbór ma przed sobą otwarte drzwi, które niewątpliwie wyobrażają sposobność pełnienia służby kaznodziejskiej (porównaj 1 Koryntian 16:9; 2 Koryntian 2:12). Dlatego Jezus zachęca Filadelfijczyków do pełnego wykorzystywania wszelkich możliwości głoszenia. Okazali wytrwałość i dowiedli, że mają dość siły, by z pomocą ducha Bożego spełniać dalsze „uczynki” w służbie dla Jehowy (2 Koryntian 12:10; Zachariasza 4:6). Usłuchali poleceń Chrystusa i nie zaparli się go ani słowem, ani czynem.

„Będą ci oddawać pokłon”

11. Jaką obietnicę składa Jezus chrześcijanom i jak się ona spełnia?

¹¹ Jezus obiecuje więc Filadelfijczykom, że zbiorą owoce swego postępowania: „Oto dam tych z synagogi Szatana, którzy się podają za Żydów, a jednak nimi nie są, lecz kłamią — oto sprawię, iż przyjdą i złożą hołd przed twoimi stopami, i sprawię, iż poznają, że ja cię umiłowałem” (Objawienie 3:9). Być może zbór w Filadelfii, podobnie jak zbór w Smyrnie, miał kłopoty z miejscowymi Żydami, nazwanymi przez Jezusa „synagogą Szatana”. Jednakże przynajmniej część z nich ma zrozumieć, że to, co chrześcijanie głoszą o Jezusie, jest zgodne z prawdą. Żydzi ci „złożą hołd” zapewne w sposób opisany przez Pawła w Liście 1 do Koryntian 14:24, 25, to znaczy okażą szczerą skruchę i zostaną chrześcijanami, w pełni doceniając wielką miłość Jezusa, który wydał za uczniów nawet własną duszę (Jana 15:12, 13).

12. Dlaczego członkowie synagogi żydowskiej w Filadelfii prawdopodobnie byliby zdumieni wiadomością, że niektórzy z nich „złożą hołd” miejscowej społeczności chrześcijańskiej?

¹² Członkowie synagogi żydowskiej w Filadelfii byliby prawdopodobnie zdumieni, gdyby się dowiedzieli, że niektórzy z nich „złożą hołd” tamtejszej społeczności chrześcijańskiej. Należało do niej zapewne spore grono nie-Żydów, a zatem mogli się raczej spodziewać czegoś wręcz odwrotnego. Z jakiego powodu? Ponieważ Izajasz zapowiedział: „Królowie [nieżydowscy] będą twoimi [narodu izraelskiego] piastunami, a ich księżniczki twoimi niańkami, twarzą do ziemi będą ci oddawać pokłon” (Izajasza 49:23; 45:14; 60:14). W podobnym duchu napisał pod wpływem natchnienia Zachariasz: „Stanie się w owych dniach, że dziesięciu mężów [nie-Żydów] ze wszystkich języków narodów odważy się i uchwyci się rąbka szaty jednego Judejczyka, mówiąc: Pójdziemy z wami, bo słyszeliśmy, że z wami jest Bóg” (Zachariasza 8:23). A zatem to ludzie z innych narodów mieli się kłaniać Żydom, a nie na odwrót!

13. Na jakich Żydach miały się spełnić proroctwa wypowiedziane do starożytnego Izraela?

 ¹³ Proroctwa te zostały skierowane do wybranego narodu Bożego. Kiedy je wypowiadano, ową zaszczytną pozycję zajmował Izrael cielesny. Ale gdy Żydzi odrzucili Mesjasza, Jehowa ich odtrącił (Mateusza 15:3-9; 21:42, 43; Łukasza 12:32; Jana 1:10, 11). W dniu Pięćdziesiątnicy 33 roku n.e. wybrał na ich miejsce prawdziwy Izrael Boży — zbór chrześcijański. Jego członkowie są Żydami duchowymi, którzy poddali obrzezaniu swe serca (Dzieje 2:1-4, 41, 42; Rzymian 2:28, 29; Galacjan 6:16). Odtąd rodowici Żydzi mogli ponownie nawiązać uprzywilejowane stosunki z Jehową tylko pod tym warunkiem, że uwierzą w Jezusa jako Mesjasza (Mateusza 23:37-39). Najwyraźniej tak właśnie miały postąpić niektóre osoby w Filadelfii. *

14. Jakie zdumiewające spełnianie się proroctw z Izajasza 49:23 oraz Zachariasza 8:23 widać w naszych czasach?

¹⁴ W dobie obecnej nastąpiło znamienne spełnienie się proroctw z Księgi Izajasza 49:23, Zachariasza 8:23 oraz innych. Dzieło głoszenia prowadzone przez klasę Jana umożliwiło bardzo wielu ludziom wejście przez otwarte drzwi służby na rzecz Królestwa. * Większość z nich wywodzi się z chrześcijaństwa, którego religie kłamliwie podają się za Izrael duchowy (porównaj Rzymian 9:6). Ci członkowie wielkiej rzeszy piorą swe szaty i wybielają je dzięki wierze w ofiarną krew Jezusa (Objawienie 7:9, 10, 14). Podporządkowują się królewskiej władzy Chrystusa i mają nadzieję odziedziczyć błogosławieństwa, które zapewni ona ziemi. Przychodzą do namaszczonych duchem braci Jezusa i w sensie przenośnym ‛składają im hołd’, ponieważ ‛słyszeli, że z nimi jest Bóg’. Usługują tym pomazańcom, z którymi tworzą zjednoczoną, ogólnoświatową społeczność braterską (Mateusza 25:34-40; 1 Piotra 5:9).

„Godzina próby”

15. (a) Co Jezus obiecał Filadelfijczykom i do czego ich zachęcił? (b) Jaką „koronę” spodziewali się otrzymać ci chrześcijanie?

¹⁵ Następnie Jezus mówi: „Ponieważ zachowałeś słowo o mej wytrwałości, więc i ja cię zachowam od godziny próby, która ma przyjść na całą zamieszkaną ziemię, aby wypróbować mieszkających na ziemi. Przychodzę szybko. Trzymaj mocno, co masz, żeby nikt nie wziął twej korony” (Objawienie 3:10, 11). Chociaż chrześcijanie współcześni Janowi nie mieli dożyć dnia Pańskiego (który się rozpoczął w roku 1914), ufność w przyjście Jezusa dodawała im sił do dalszego głoszenia (Objawienie 1:10; 2 Tymoteusza 4:2). W niebiosach czekała na nich „korona”, czyli nagroda życia wiecznego (Jakuba 1:12; Objawienie 11:18). Jeżeli dochowali wierności aż do śmierci, nikt nie mógł ich jej pozbawić (Objawienie 2:10).

16, 17. (a) Czym jest „godzina próby, która ma przyjść na całą zamieszkaną ziemię”? (b) Jak wyglądała sytuacja pomazańców na początku „godziny próby”?

 ¹⁶ Ale co oznacza „godzina próby”? Owi chrześcijanie w Azji mieli przed sobą falę okrutnych prześladowań, wszczętych w cesarstwie rzymskim. * Jednakże większe spełnienie tej zapowiedzi nastąpiło podczas godziny sądu i odsiewu, która w końcu nadeszła w dniu Pańskim, a od roku 1918 zmierza do swego punktu kulminacyjnego. Próba ta ma wykazać, czy ktoś opowiada się za Królestwem ustanowionym przez Boga, czy za światem Szatana. Będzie trwać stosunkowo krótko — „godzinę” — ale jeszcze się nie skończyła. Dopóki nie przeminie, nigdy nie zapominajmy, że wciąż żyjemy w „godzinie próby” (Łukasza 21:34-36).

¹⁷ W roku 1918 pomazańcy, tworzący klasę Jana, musieli wzorem niezłomnego zboru w Filadelfii stawić czoło współczesnej „synagodze Szatana”. Przywódcy religijni chrześcijaństwa, podający się za duchowych Żydów, chytrymi intrygami nakłaniali władców do prześladowania prawdziwych chrześcijan. Ci jednak dokładali usilnych starań, by ‛zachować słowo o wytrwałości Jezusa’, toteż dzięki wsparciu duchowemu — „niewielkiej”, ale bardzo ważnej „mocy” — przetrwali ten okres i zostali pobudzeni do wejścia przez drzwi,  które się teraz przed nimi otworzyły. W jaki sposób?

„Otwarte drzwi”

18. Jakiej nominacji dokonał Jezus w roku 1919 i pod jakim względem ów nowo mianowany sługa przypominał wiernego zarządcę usługującego Ezechiaszowi?

¹⁸ W roku 1919 Jezus spełnił swą obietnicę i uznał grupkę prawdziwych pomazańców za „niewolnika wiernego i rozumnego” (Mateusza 24:45-47, NW). Dostąpili oni podobnego przywileju, jakim za panowania króla Ezechiasza cieszył się wierny zarządca Eliakim. * Jehowa powiedział o nim: „Położę klucz domu Dawidowego na jego ramieniu: Gdy on otworzy, nikt nie zamknie, gdy on zamknie, nikt nie otworzy”. Eliakim pełnił odpowiedzialną funkcję na dworze Ezechiasza, królewskiego potomka Dawida. Również namaszczonej duchem klasie Jana położono na ramieniu „klucz domu Dawidowego” i powierzono opiekę nad ziemskimi sprawami mesjańskiego Królestwa. Jehowa wzmacnia swych sług, udzielając im sił do wywiązywania się z tego zaszczytnego obowiązku i zamieniając ich niewielką moc w dynamiczną energię, wystarczającą do dania kolosalnego świadectwa na całej ziemi (Izajasza 22:20, 22, BT; 40:29).

19. Jak klasa Jana wywiązywała się z obowiązków powierzonych jej przez Jezusa w roku 1919 i z jakim wynikiem?

¹⁹ Od roku 1919 ostatek pomazańców, idąc za przykładem Jezusa, zaczął energicznie rozgłaszać dobrą nowinę o Królestwie (Mateusza 4:17; Rzymian 10:18). W rezultacie niektórzy  wyznawcy chrześcijaństwa, współczesnej synagogi Szatana, przyszli do tego namaszczonego duchem niewolnika, okazali skruchę i ‛złożyli mu hołd’, uznając jego autorytet. Oni także zaczęli służyć Jehowie wraz ze starszymi członkami klasy Jana. W ten sposób zostało uzupełnione grono namaszczonych braci Jezusa. Potem ‛złożyła im hołd’ „wielka rzesza (...) ze wszystkich narodów” (Objawienie 7:3, 4, 9). Obecnie zarówno niewolnik, jak i wielka rzesza razem służą Bogu, tworząc jedną trzodę Świadków Jehowy.

20. Dlaczego Świadkowie Jehowy muszą obecnie być szczególnie ugruntowani w wierze i aktywni w służbie Bożej?

²⁰ Zespoleni więzią szczerej miłości braterskiej, jaka łączyła też chrześcijan w Filadelfii, Świadkowie Jehowy pojmują, że wykonywanie dzieła głoszenia jest sprawą niezwykle pilną. Już wkrótce wielki ucisk położy kres niegodziwemu światu Szatana. Oby każdy z nas odznaczał się wtedy silną wiarą oraz gorliwością w służbie dla Jehowy, dzięki czemu nasze imiona nie zostaną wymazane z Bożej księgi życia! (Objawienie 7:14). Bardzo poważnie traktujmy przestrogę udzieloną przez Jezusa zborowi w Filadelfii i ‛mocno trzymajmy’ nasze przywileje służby, byśmy dostąpili nagrody życia wiecznego.

Błogosławieństwa dla zwycięzców

21. Jak dzisiejsi pomazańcy ‛zachowują słowo o wytrwałości Jezusa’ i jakie mają widoki na przyszłość?

²¹ Dzisiejsza klasa Jana ‛zachowuje słowo o wytrwałości Jezusa’, to znaczy naśladuje go pod tym względem (Hebrajczyków 12:2, 3; 1 Piotra 2:21). Dlatego czuje się ogromnie zachęcona jego dalszą wypowiedzią do zboru filadelfijskiego: „Tego, kto zwycięży, na pewno uczynię filarem w świątyni Boga mojego i żadną miarą już z niej nie wyjdzie” (Objawienie 3:12a).

22. (a) Czym jest świątynia Tego, którego Jezus nazywa swym Bogiem? (b) W jaki sposób zwycięscy pomazańcy stają się filarami w tej świątyni?

²² Jakiż to zaszczyt być filarem w świątyni Jehowy! W starożytnym Jeruzalem świątynia była ośrodkiem oddawania czci Bogu. Raz do roku arcykapłan wnosił krew zwierząt ofiarnych do jej „miejsca najświętszego”, przed nadnaturalne światło, wyobrażające obecność Jehowy (Hebrajczyków 9:1-7). W chwili chrztu Jezusa zaistniała inna świątynia — wielka, duchowa organizacja świątynna, służąca wielbieniu Jehowy. Jej miejsce najświętsze znajduje się w niebie, gdzie Jezus w stosownym czasie pojawił się „przed obliczem Boga” (Hebrajczyków 9:24). Jest on Arcykapłanem, a zupełne zakrycie grzechów zapewnia jedna jedyna ofiara: przelana krew doskonałego człowieka Jezusa (Hebrajczyków 7:26, 27; 9:25-28; 10:1-5, 12-14). Wierni namaszczeni chrześcijanie usługują jako podkapłani na ziemskich dziedzińcach tej świątyni (1 Piotra 2:9). A gdy odnoszą zwycięstwo, oni także wstępują do niebiańskiego miejsca najświętszego i stają się niezachwianymi podporami, filarami organizacji świątynnej, przeznaczonej do oddawania czci Bogu (Hebrajczyków 10:19; Objawienie 20:6). Nie muszą się obawiać, że ją opuszczą, bo ‛żadną miarą już z niej nie wyjdą’.

23. (a) Jaką jeszcze obietnicę składa Jezus pomazańcom odnoszącym zwycięstwo? (b) Jakie znaczenie ma to, że na chrześcijańskich zwycięzcach wypisano imię Jehowy oraz imię nowego Jeruzalem?

 ²³ Dalej Jezus mówi: „I na pewno napiszę na nim imię Boga mojego i imię miasta Boga mojego, nowego Jeruzalem, które zstępuje z nieba od Boga mojego, i nowe imię moje” (Objawienie 3:12b). A zatem na tych zwycięzcach wypisano imię Jehowy, który jest ich Bogiem, tak jak jest Bogiem Jezusa. Wyraźnie z tego wynika, iż Jehowa i Jezus nie wchodzą w skład jakiegoś trójjedynego bóstwa, jakiejś Trójcy, lecz są dwiema odrębnymi osobami (Jana 14:28; 20:17). Wszystkie stworzenia muszą dostrzec, że ci pomazańcy należą do Jehowy. Są Jego świadkami. Widnieje na nich również imię nowego Jeruzalem, miasta zstępującego z nieba, a zatem rozciągającego swe dobroczynne rządy nad całą wierną częścią rodzaju ludzkiego (Objawienie 21:9-14). Dzięki temu także wszyscy przyrównani do owiec chrześcijanie przebywający na ziemi będą wiedzieć, że owi namaszczeni duchem zwycięzcy są obywatelami Królestwa, Jeruzalem niebiańskiego (Psalm 87:5, 6; Mateusza 25:33, 34; Filipian 3:20; Hebrajczyków 12:22).

24. Co wyobraża nowe imię Jezusa i jak zostaje wypisane na wiernych pomazańcach?

²⁴ Ponadto na zwycięskich pomazańcach jest wypisane nowe imię Jezusa. Odnosi się ono do jego nowego urzędu oraz do niezrównanych zaszczytów przyznanych mu przez Jehowę (Filipian 2:9-11; Objawienie 19:12). Imienia tego nie zna nikt inny, co oznacza, że nikomu innemu nie jest dane doświadczyć takich przeżyć ani dostąpić takich przywilejów. Jednakże w chwili, gdy w dziedzinie niebiańskiej Jezus wypisuje swoje imię na swych wiernych braciach, ci wchodzą z nim w zażyłe stosunki i nawet dostępują udziału w jego przywilejach (Łukasza 22:29, 30). Nic więc dziwnego, iż swe orędzie do tych pomazańców Jezus znowu kończy wezwaniem: „Kto ma ucho, niech słucha, co duch mówi do zborów” (Objawienie 3:13).

25. W jaki sposób każdy chrześcijanin może się dziś stosować do zasad, na których opierają się rady Jezusa do zboru w Filadelfii?

²⁵ Ileż otuchy musiało dodać to orędzie wiernym chrześcijanom w Filadelfii! Z pewnością zawiera też doniosłe pouczenia dla dzisiejszej klasy Jana, żyjącej w dniu Pańskim. Ale wyłuszczone w nim zasady są ważne dla każdego chrześcijanina — niezależnie od tego, czy należy do pomazańców, czy do drugich owiec (Jana 10:16). Wszyscy winniśmy stale wydawać owoce Królestwa, jak to czynili Filadelfijczycy. Wszyscy mamy co najmniej „niewielką moc”. Wszyscy możemy coś zrobić w służbie dla Jehowy. Posługujmy się tą mocą! Czujnie upatrujmy sposobności wejścia przez otwierające się przed nami drzwi do poszerzonych przywilejów Królestwa. Możemy się nawet modlić, by Jehowa otworzył nam takie drzwi (Kolosan 4:2, 3). Jeżeli będziemy się wzorować na wytrwałości Jezusa i nie sprzeniewierzymy się jego imieniu, dowiedziemy, że i my mamy ucho chętne do słuchania tego, co mówi do zborów święty duch Boży.

[Przypisy]

[Pytania do studium]

[Ramka na stronie 63]

Pomoc, dzięki której wielu składa hołd

Spośród 144 000 pomazańców, mających odziedziczyć niebiańskie Królestwo, najwyraźniej tylko ostatek tworzący klasę Jana — niecałe 9000 osób — nie dokończył jeszcze ziemskiego biegu. Tymczasem wielka rzesza rozrosła się do przeszło 4 000 000 (Objawienie 7:4, 9). Co przyczyniło się do tak niebywałego rozwoju? Między innymi różne szkolenia prowadzone przez Świadków Jehowy. W przeciwieństwie do seminariów chrześcijaństwa, w których naucza się świeckiej filozofii i podważa autorytet Biblii, kursy te wszczepiają słuchaczom głęboką wiarę w Słowo Boże. Wskazują na jego praktyczną wartość w prowadzeniu czystego, moralnego życia i pełnieniu gorliwej służby dla Boga. Od roku 1943 każdy zbór Świadków Jehowy na świecie organizuje w swej Sali Królestwa teokratyczną szkołę służby kaznodziejskiej. Co tydzień uczestniczą w niej miliony osób, korzystając z jednolitego programu kształcenia, opartego na Biblii.

Od roku 1959 Świadkowie Jehowy prowadzą też Kurs Służby Królestwa, na którym szkoli się starszych zboru oraz sług pomocniczych. A od roku 1977 przeszło 200 000 braci i sióstr służących Jehowie jako pełnoczasowi głosiciele i przejawiających iście filadelfijskiego ducha ukończyło Kurs Służby Pionierskiej. W roku 1987 rozpoczęły się zajęcia na Kursie Usługiwania, przygotowującym mężczyzn do specjalnych zadań na ogólnoświatowym polu działalności.

Szczególnie godna uwagi wśród kursów organizowanych przez Świadków Jehowy jest Biblijna Szkoła Strażnicy — Gilead. Od roku 1943 tę szkołę misjonarską, mającą siedzibę w stanie Nowy Jork, niemal rokrocznie opuszczały dwie grupy studentów. W sumie ukończyło ją przeszło 6000 sług Jehowy, przygotowanych do pełnienia służby misjonarskiej za granicą. Absolwenci usługują w ponad 100 krajach, a na wielu terenach to właśnie oni utorowali drogę dziełu na rzecz Królestwa. Spora grupa pierwszych misjonarzy ma za sobą z górą 40 lat pracy, lecz w dalszym ciągu wraz z młodszymi absolwentami tej szkoły przyczynia się do rozwoju ogólnoświatowej organizacji Jehowy. A jakże cudownie się ona rozwija!

[Tabela na stronie 64]

W roku 1919 Jezus jako panujący Król otworzył drzwi do pełnienia służby chrześcijańskiej. Ze sposobności tej korzysta coraz więcej oddanych Bogu chrześcijan.

Rok

Liczba krajów objętych głoszeniem

Liczba chrześcijańskich głosicieli *

Liczba głosicieli pełnoczasowych *

1918

14

3 868

591

1928

32

23 988

1 883

1938

52

47 143

4 112

1948

96

230 532

8 994

1958

175

717 088

23 772

1968

200

1 155 826

63 871

1978

205

2 086 698

115 389

1992

229

4 289 737

605 610

[Przypisy]

[Tabela na stronie 65]

Świadkowie Jehowy pełnią swą działalność całym sercem. Zwróćmy na przykład uwagę, ile godzin spędzają na głoszeniu i nauczaniu oraz ile prowadzą nieodpłatnych domowych studiów biblijnych.

Rok

Liczba godzin poświęconych na głoszenie (ogółem)

Liczba studiów biblijnych (przeciętna miesięczna)

1918

19 116

brak danych

1928

2 866 164

brak danych

1938

10 572 086

brak danych

1948

49 832 205

130 281

1958

110 390 944

508 320

1968

208 666 762

977 503

1978

307 272 262

1 257 084

1992

1 024 910 434

4 278 127

[Ilustracja na stronie 59]

Klucz rzymski z pierwszego stulecia