Rozdział 30

‛Upadł Babilon Wielki!’

1. Co oznajmia drugi anioł i co to jest Babilon Wielki?

WYBIŁA godzina sądu Bożego! Posłuchajmy więc Boskiego orędzia: „A inny, drugi anioł, podążał za nim, mówiąc: ‚Upadła! Upadła metropolia Babilon Wielki, która skłoniła wszystkie narody do picia wina gniewu swej rozpusty!’” (Objawienie 14:8). Po raz pierwszy, lecz nie ostatni, Objawienie kieruje uwagę na Babilon Wielki. Nieco później, w rozdziale 17, opisano tę metropolię jako lubieżną nierządnicę. Kto to taki? Jak się przekonamy, chodzi o ogólnoziemskie mocarstwo mające związek z religią, o zwodniczy system, którym posługuje się Szatan w walce z nasieniem niewiasty Bożej (Objawienie 12:17). Babilon Wielki to ogólnoświatowe imperium religii fałszywej. Składa się ze wszystkich religii, które zachowały nauki i praktyki starożytnego Babilonu i przejawiają jego ducha.

2. (a) W jaki sposób religia babilońska rozprzestrzeniła się po całej ziemi? (b) Jaki człon Babilonu Wielkiego odgrywa przodującą rolę i kiedy pojawił się jako potężna organizacja?

² To właśnie w Babilonie z górą 4000 lat temu Jehowa pomieszał język niedoszłym budowniczym wieży Babel. Grupy ludzi mówiących różnymi językami rozproszyły się po całej ziemi, zabierając ze sobą odstępcze wierzenia i zwyczaje, które legły u podstaw większości dzisiejszych religii (1 Mojżeszowa 11:1-9). Babilon Wielki to religijny składnik organizacji Szatana (porównaj Jana 8:43-47). Czołową rolę w tym systemie odgrywa dziś odstępcze chrześcijaństwo, które pojawiło się w IV wieku po Chrystusie jako potężna,  występna organizacja i którego wierzenia oraz liturgia nie wywodzą się z Biblii, lecz przeważnie z religii babilońskiej (2 Tesaloniczan 2:3-12).

3. W jakim sensie można powiedzieć, że Babilon Wielki upadł?

³ Ktoś mógłby tu zapytać: „Skoro religia ma jeszcze tak wielki wpływ na bieg spraw ziemskich, to dlaczego anioł oznajmia, że Babilon Wielki już upadł?” A co nastąpiło po zdobyciu starożytnego Babilonu w roku 539 p.n.e.? Naród izraelski został wyzwolony i mógł powrócić do ojczyzny, aby tam wznowić czyste wielbienie. A zatem wspaniała pomyślność duchowa, jakiej od roku 1919 w coraz większej mierze zaznaje duchowy Izrael, stanowi dowód, że w roku tym Babilon Wielki upadł. Nie może już ograniczać wolności ludu Bożego. Co więcej, boryka się z ogromnymi trudnościami we własnych szeregach. Od roku 1919 głośno się mówi o jego sprzedajności, nieuczciwości i niemoralności. W przeważającej części krajów europejskich mało kto chodzi jeszcze do kościoła, a w niejednym państwie socjalistycznym uważano religię za „opium dla ludu”. W oczach wszystkich miłośników Bożego Słowa prawdy Babilon Wielki jest okryty hańbą i znajduje się niejako w celi śmierci, czekając na wykonanie sprawiedliwego wyroku Jehowy.

Niesławny upadek Babilonu

4-6. Jak Babilon Wielki ‛skłaniał wszystkie narody do picia wina gniewu swej rozpusty’?

⁴ Przypatrzmy się bliżej okolicznościom niesławnego upadku Babilonu Wielkiego. Anioł oznajmia, że metropolia ta „skłoniła  wszystkie narody do picia wina gniewu swej rozpusty”. Co to znaczy? Słowa te nawiązują do podboju. Jehowa na przykład oznajmił Jeremiaszowi: „Weź z mojej ręki ten kielich wina gniewu i daj z niego pić wszystkim narodom, do których cię wysyłam, aby piły i zataczały się, i szalały przed mieczem, który między nie posyłam” (Jeremiasza 25:15, 16). W VII i VI wieku p.n.e. Jehowa, posługując się starożytnym Babilonem, napełnił symboliczny kielich utrapienia i dał z niego pić wielu narodom — między innymi odstępczej Judzie — wskutek czego nawet Jego własny lud uprowadzono do niewoli. Potem upadł także Babilon, ponieważ jego królowie podnieśli się przeciw Jehowie, „Panu nieba” (Daniela 5:23).

⁵ Metropolia Babilon Wielki tak samo dokonywała podbojów, ale na ogół czyniła to w sposób bardziej przebiegły. ‛Skłaniała wszystkie narody do picia’, używając sztuczek prostytutki i dopuszczając się rozpusty pod względem religijnym. Wciągała władców politycznych w sojusze i przyjacielskie stosunki. Wykorzystując ponęty religijne, knuła intrygi, których skutkiem był ucisk polityczny, handlowy i finansowy. Podjudzała do prześladowań, do krucjat i do wojen — zarówno religijnych, jak i wszczynanych z powodów czysto gospodarczych bądź politycznych. Prócz tego nadawała tym konfliktom znamiona świętości, ogłaszając je za zgodne z wolą Bożą.

⁶ Również w naszym stuleciu powszechnie znane jest mieszanie się religii do wojen i polityki, na przykład w sintoistycznej Japonii, hinduistycznych Indiach, buddyjskim Wietnamie, „chrześcijańskiej” Irlandii Północnej, Ameryce Łacińskiej i w innych rejonach ziemi. Nie zapominajmy też o roli, jaką podczas obu wojen światowych odegrali po obu stronach frontu kapelani wojskowi, zagrzewający młodych ludzi do wzajemnego mordowania się. Klasycznym przykładem umizgów Babilonu Wielkiego jest jego udział w wojnie domowej w Hiszpanii (1936-1939), na której zginęło co najmniej 600 000 ludzi.  Rzeź tę sprowokowali stronnicy kleru katolickiego oraz ich sprzymierzeńcy — między innymi dlatego, że legalny rząd Hiszpanii zagroził bogactwu i pozycji Kościoła.

7. Kto jest głównym celem ataków Babilonu Wielkiego i do jakich metod uciekało się to imperium?

⁷ Ponieważ Babilon Wielki jest religijnym składnikiem nasienia Szatana, głównym celem ataków tej metropolii zawsze była „niewiasta” Jehowy, ‛Jeruzalem górne’. W I wieku nasienie niewiasty zostało wyraźnie utożsamione ze zborem namaszczonych chrześcijan (1 Mojżeszowa 3:15, Bg; Galacjan 3:29; 4:26, Bp). Babilon Wielki wszelkimi sposobami starał się zwyciężyć ten czysty zbór przez wciągnięcie go w rozpustę religijną. Apostołowie Paweł i Piotr ostrzegali, że sporo chrześcijan ulegnie i dojdzie do wielkiego odstępstwa (Dzieje 20:29, 30; 2 Piotra 2:1-3). Orędzia Jezusa skierowane do siedmiu zborów świadczą o tym, iż u kresu życia Jana metropolia Babilon Wielki zaczynała osiągać pewne sukcesy w swych deprawujących zabiegach (Objawienie 2:6, 14, 15, 20-23). Ale Jezus już wcześniej wykazał, jak daleko będzie wolno się jej posunąć.

Pszenica i chwasty

8, 9. (a) Na co wskazuje Jezusowa przypowieść o pszenicy i chwastach? (b) Co się stało, „gdy ludzie spali”?

⁸ W przypowieści o pszenicy i chwastach Jezus wspomniał o człowieku, który posiał na polu dobre nasienie, ale „gdy ludzie spali”, nadszedł nieprzyjaciel i rozsiał tam chwasty. W rezultacie zakryły one pszenicę. Jezus tak objaśnił swą przypowieść: „Tym, który sieje dobre nasienie, jest Syn Człowieczy. Rolą jest świat, dobrym nasieniem są synowie królestwa, chwastem zaś synowie Złego. Nieprzyjacielem, który posiał chwast, jest diabeł”. Następnie Jezus wykazał, że pszenicy i chwastom będzie wolno rosnąć razem aż do „końca świata”, czy też „zakończenia systemu rzeczy” (NW), kiedy to aniołowie „zbiorą” symboliczne chwasty (Mateusza 13:24-30, 36-43, BT).

 ⁹ Przestroga Jezusa oraz apostołów Pawła i Piotra rzeczywiście się sprawdziła. „Gdy ludzie spali” — a więc gdy apostołowie zapadli w sen śmierci albo gdy nadzorcy chrześcijańscy, mający chronić trzodę Bożą, stali się gnuśni — w samym zborze rozrosły się chwasty babilońskiego odstępstwa (Dzieje 20:31). Wkrótce zagłuszyły pszenicę, wskutek czego przestała być widoczna. Przez wiele stuleci mogło się wydawać, że obszerne szaty Babilonu Wielkiego całkowicie zadusiły nasienie niewiasty.

10. Czego zaczęli dokonywać namaszczeni chrześcijanie w latach siedemdziesiątych XIX wieku i jak na to zareagował Babilon Wielki?

¹⁰ W latach siedemdziesiątych XIX wieku namaszczeni chrześcijanie zaczęli czynić zdecydowane kroki, żeby się odciąć od nierządnych postępków Babilonu Wielkiego. Odrzucili fałszywe nauki, które chrześcijaństwo przejęło z pogaństwa, i odważnie głosili na podstawie Biblii, że w roku 1914 skończą się Czasy Pogan. Duchowieństwo chrześcijaństwa, główne narzędzie Babilonu Wielkiego, przeciwstawiało się tym staraniom o przywrócenie czystego wielbienia. Podczas pierwszej wojny światowej wykorzystało histerię wojenną, aby podjąć próbę wykorzenienia tej niewielkiej grupki wiernych chrześcijan. W roku 1918 ich działalność została niemal całkowicie sparaliżowana i Babilon Wielki na pozór wygrał. Wydawało się, że odniósł nad nimi tryumf.

11. Co stało się możliwe po upadku starożytnego Babilonu?

¹¹ Jak już wspomnieliśmy, w roku 539 p.n.e. doszło do katastrofalnego upadku potęgi dumnego Babilonu. Rozległo się wówczas wołanie: „Upadł, upadł Babilon”. Imponująca stolica mocarstwa światowego została zdobyta przez wojska medo-perskie pod wodzą Cyrusa Wielkiego. Chociaż samo miasto nie ucierpiało w czasie podboju, to jednak jego potęga została faktycznie skruszona, dzięki czemu trzymani w niewoli Żydzi odzyskali wolność. Powrócili do Jeruzalem, aby wznowić tam czyste wielbienie (Izajasza 21:9; 2 Kronik 36:22, 23; Jeremiasza 51:7, 8).

12. (a) Dlaczego można powiedzieć, że w naszym stuleciu Babilon Wielki upadł? (b) Co dowodzi, że Jehowa zdecydowanie odrzucił chrześcijaństwo?

¹² Również w naszym stuleciu rozległo się wołanie, że Babilon Wielki upadł. Chwilowy sukces babilońskiego chrześcijaństwa w roku 1918 nagle przeobraził się w klęskę, gdy w roku 1919 ostatek pomazańców, czyli klasa Jana, dostąpił odrodzenia i duchowego zmartwychwstania. Babilon Wielki upadł w tym znaczeniu, że nie mógł już trzymać w niewoli nikogo ze sług Bożych. Namaszczeni bracia Chrystusa wyroili się z otchłani na podobieństwo szarańczy — gotowi do czynu (Objawienie 9:1-3; 11:11, 12). Byli nowożytnym „niewolnikiem wiernym i rozumnym”, a Pan ustanowił ich nad całą swą ziemską majętnością (Mateusza 24:45-47, NW). Posłużenie się nimi w tym charakterze dowodziło, że Jehowa nieodwołalnie odrzucił chrześcijaństwo, choć rości sobie ono pretensje do reprezentowania Go na ziemi. Wznowiono czyste wielbienie i utorowano drogę do zakończenia pieczętowania ostatka 144 000 — pozostałych z nasienia niewiasty, która od pradawnych czasów jest nieprzyjaciółką Babilonu Wielkiego. Wszystko to oznaczało, że szatańska organizacja religijna poniosła druzgocącą klęskę.

Wytrwałość świętych

13. (a) Co oznajmia trzeci anioł? (b) Jaki wyrok wydaje Jehowa na tych, którzy przyjęli znamię bestii?

¹³ Teraz odzywa się trzeci anioł. Posłuchajmy: „A inny anioł, trzeci, podążał za nimi, mówiąc donośnym głosem: ‚Jeżeli ktoś oddaje cześć bestii i jej wizerunkowi i przyjmuje znamię na swe czoło lub na swą rękę, to będzie też pić wino gniewu Bożego, które jest wlane bez rozcieńczania do kielicha jego srogiego zagniewania’” (Objawienie 14:9, 10a). Z Objawienia 13:16, 17 wynika, że jeśli ktoś w dniu Pańskim nie oddaje czci wizerunkowi bestii, doznaje cierpień, a nawet ponosi śmierć. Teraz dowiadujemy się, że Jehowa postanowił osądzić ludzi noszących na sobie „znamię, imię bestii albo liczbę jej imienia”. Będą musieli się napić  z gorzkiego ‛kielicha srogiego zagniewania’ Jehowy. Co to będzie dla nich oznaczać? W roku 607 p.n.e., gdy Jehowa zmusił Jeruzalem do picia z „kubka jego gniewu”, miasto przeżyło „spustoszenie i grabież, głód i miecz” z ręki Babilończyków (Izajasza 51:17, 19). Kiedy więc czciciele ziemskich potęg politycznych oraz ich wizerunku, Organizacji Narodów Zjednoczonych, dostaną do wypicia kielich srogiego zagniewania Jehowy, bałwochwalców tych spotka podobne nieszczęście (Jeremiasza 25:17, 32, 33). Zostaną doszczętnie wygładzeni.

14. Czego muszą doświadczyć jeszcze przed zagładą czciciele bestii oraz jej wizerunku i jak Jan opisuje ich przeżycia?

¹⁴ Zanim jednak do tego dojdzie, noszący znamię bestii muszą odczuć na sobie dotkliwe skutki niezadowolenia Jehowy. Anioł tak mówi Janowi o czcicielu bestii i jej wizerunku: „I na pewno będzie ogniem i siarką katowany na oczach świętych aniołów i na oczach Baranka. I dym ich katuszy wznosi się na wieki wieków, a nie mają odpoczynku we dnie i w nocy ci, którzy oddają cześć bestii i jej wizerunkowi, oraz ktokolwiek przyjmuje znamię jej imienia” (Objawienie 14:10b, 11).

15, 16. Co znaczy wzmianka o „ogniu i siarce” w Objawieniu 14:10?

¹⁵ Powyższą wzmiankę o ogniu i siarce niektórzy uważają za dowód na istnienie piekła. Jednakże rzut oka na podobnie brzmiące proroctwo pozwoli zrozumieć, co powyższe słowa rzeczywiście znaczą w tym kontekście. Za czasów Izajasza Jehowa ostrzegł Edomitów, że zostaną ukarani za swój wrogi stosunek do Izraela. Oznajmił: „Potoki Edomu zamienią się w smołę, a jego glina w siarkę, a jego ziemia stanie się smołą gorejącą: ani w nocy, ani w dzień nie zgaśnie, jego dym wznosić się będzie zawsze; z pokolenia w pokolenie będzie pustynią, po wiek wieków nikt nie będzie nią chodził” (Izajasza 34:9, 10).

¹⁶ Czy Edom wtrącono do jakiegoś mitycznego piekła, gdzie miałby płonąć na wieki? Oczywiście, że nie. Ale za to naród ten całkowicie zniknął z areny światowej, jak gdyby został doszczętnie strawiony ogniem i siarką. Końcowym rezultatem kary nie były wieczne męki, lecz „spustoszenie”, „zniszczenie” i ‛nicość’ (Izajasza 34:11, 12). Wymownie obrazuje to dym, który „wznosić się będzie zawsze”. Kiedy spłonie dom, jeszcze przez jakiś czas po wygaśnięciu ognia unosi się z popiołów dym, stanowiąc dla obserwatorów świadectwo skutków niszczycielskiego pożaru. Lud Boży po dziś dzień pamięta, jaka nauka wypływa ze zniszczenia Edomu. W ten sposób symboliczny „dym” jego zgliszcz ciągle jeszcze się unosi.

17, 18. (a) Co się stanie z tymi, którzy przyjmują znamię bestii? (b) W jaki sposób czcicielom bestii zadawane są katusze? (c) Jak rozumieć słowa, że „dym ich katuszy wznosi się na wieki wieków”?

¹⁷ Osoby noszące znamię bestii też zostaną unicestwione jakby przez ogień. Nieco później proroctwo ujawnia, że ich nie pogrzebane ciała staną się pastwą ptaków i innych zwierząt (Objawienie 19:17, 18). Wyraźnie stąd wynika, iż nie będą literalnie męczeni przez całą wieczność. A w jaki sposób są ‛katowani ogniem i siarką’? Otóż głoszona jest im prawda, która ich demaskuje i ostrzega przed nadchodzącym sądem Bożym. Dlatego oczerniają lud Boży i gdy tylko mogą, podjudzają polityczną bestię do prześladowania, a nawet zabijania Świadków Jehowy. Przeciwnicy ci zostaną w końcu zgładzeni jak gdyby ogniem i siarką. „Dym ich katuszy” będzie się wówczas ‛wznosić na wieki wieków’ w tym sensie, że wydany na nich wyrok Boży posłuży za punkt odniesienia, gdyby kiedykolwiek znowu zakwestionowano słuszność zwierzchniej władzy Jehowy. Ta kwestia sporna zostanie rozstrzygnięta raz na zawsze.

¹⁸ Kto dziś rozgłasza owo dotkliwe orędzie? Przypomnijmy sobie, że symbolicznej szarańczy dano dręczyć katuszami ludzi, którzy nie mają na czołach pieczęci Boga (Objawienie 9:5). Najwyraźniej właśnie ta szarańcza — pod kierownictwem aniołów — zadaje wspomniane  tu katusze. Jest tak nieustępliwa, że „nie mają odpoczynku we dnie i w nocy ci, którzy oddają cześć bestii i jej wizerunkowi, oraz ktokolwiek przyjmuje znamię jej imienia”. Kiedy wreszcie zostaną zgładzeni, monumentalne świadectwo tego aktu usprawiedliwienia zwierzchnictwa Jehowy przetrwa na zawsze niczym unoszący się przez całą wieczność „dym ich katuszy”. Oby klasa Jana okazała wytrwałość, aż się dokona to usprawiedliwienie! Anioł mówi na koniec: „Tutaj ma znaczenie wytrwałość świętych, tych, którzy zachowują przykazania Boga i wiarę w Jezusa” (Objawienie 14:12).

19. Dlaczego święci muszą wytrwać i które słowa Jana dodają im sił?

¹⁹ „Wytrwałość świętych” faktycznie przejawia się w tym, że świadczą Jehowie wyłączne oddanie, składając Mu cześć za pośrednictwem Jezusa Chrystusa. Głoszone przez nich orędzie nie jest popularne. Wywołuje sprzeciw, prześladowania, a nawet może prowadzić do męczeńskiej śmierci. Pokrzepiają ich jednak dalsze słowa Jana: „I usłyszałem głos z nieba mówiący: ‚Napisz: Szczęśliwi są umarli, którzy umierają w jedności z Panem — począwszy od tego czasu. Tak, mówi duch, niech odpoczną od swych trudów, bo to, co czynili, idzie wraz z nimi’” (Objawienie 14:13).

20. (a) Jak obietnica, o której mówi Jan, harmonizuje z proroctwem Pawła dotyczącym obecności Jezusa? (b) Jaki szczególny zaszczyt przyrzeczono pomazańcom, którzy umierają po wyrzuceniu z nieba Szatana?

²⁰ Obietnica ta harmonizuje z proroctwem Pawła dotyczącym obecności Jezusa: „Najpierw powstaną ci, którzy umarli w Chrystusie [„w jedności z Chrystusem”, NW], potem my, którzy pozostaniemy przy życiu [pomazańcy żyjący w dniu Pańskim], razem z nimi porwani będziemy w obłokach w powietrze, na spotkanie Pana” (1 Tesaloniczan 4:15-17). Kiedy Szatan został usunięty z nieba, najpierw powstali ci, którzy zmarli w jedności z Chrystusem (porównaj Objawienie 6:9-11). Natomiast pomazańcom umierającym podczas dnia Pańskiego obiecano szczególny przywilej: wskrzeszenie do życia duchowego w niebie natychmiast, „w oka mgnieniu” (1 Koryntian 15:52). Jakież to zdumiewające! A ich sprawiedliwe czyny idą za nimi do dziedziny niebiańskiej.

Żniwo ziemi

21. Co Jan mówi o „żniwie ziemi”?

²¹ Z dalszych słów Jana wynika, że jeszcze inni mają odnieść pożytek z tego dnia sądu: „I ujrzałem, a oto biały obłok, a na obłoku zasiadał ktoś podobny do syna człowieczego, mający na swej głowie złotą koronę, a w swej ręce ostry sierp. A z sanktuarium świątyni wyłonił się inny anioł [czwarty], wołając donośnym głosem do zasiadającego na obłoku: ‚Zapuść swój sierp i żnij, ponieważ nadeszła godzina żęcia, bo żniwo ziemi całkowicie dojrzało’. I zasiadający na obłoku rzucił swój sierp na ziemię, i ziemia została zżęta” (Objawienie 14:14-16).

22. (a) Kim jest ten, który ma złotą koronę i zasiada na białym obłoku? (b) Kiedy i jak żniwo osiąga punkt kulminacyjny?

²² Nie ma żadnej wątpliwości co do tego, kto zasiada na białym obłoku. Jest podobny do syna człowieczego i nosi złotą koronę, a więc z pewnością chodzi o Jezusa, mesjańskiego Króla, którego ujrzał w wizji również Daniel (Daniela 7:13, 14; Marka 14:61, 62). Ale jakiego żniwa dotyczy to proroctwo? Będąc na ziemi, Jezus przyrównał dzieło pozyskiwania uczniów do żniwa na ogólnoświatowym polu ludzkości (Mateusza 9:37, 38; Jana 4:35, 36). Żniwo to osiąga punkt kulminacyjny w dniu Pańskim, gdy Jezus zostaje ukoronowany na Króla i z upoważnienia Ojca wykonuje wyrok. A zatem okres jego panowania od roku 1914 jest również radosną porą zbierania plonów (porównaj 5 Mojżeszową 16:13-15).

23. (a) Kto każe przystąpić do żęcia? (b) Jakie żniwo trwa od roku 1919 po dziś dzień?

²³ Chociaż Jezus jest Królem i Sędzią, to nie przystępuje do żęcia, dopóki nie otrzyma polecenia od Jehowy, swego Boga. Dobiega  ono z „sanktuarium świątyni” za pośrednictwem anioła. Jezus natychmiast daje posłuch temu rozkazowi. Najpierw od roku 1919 każe swym aniołom dokończyć zgromadzania 144 000 (Mateusza 13:39, 43; Jana 15:1, 5, 16). Potem rozpoczyna się żniwo wielkiej rzeszy drugich owiec (Jana 10:16; Objawienie 7:9). Jak pokazał bieg wydarzeń, między rokiem 1931 a 1935 zaczęło się pojawiać sporo tych drugich owiec. W roku 1935 Jehowa pozwolił klasie Jana zrozumieć, kim rzeczywiście jest wielka rzesza z Objawienia 7:9-17. Odtąd kładziono znaczny nacisk na zgromadzanie tej grupy. W roku 1990 jej liczba przekroczyła cztery miliony i dalej wzrasta. Ten, który jest podobny do syna człowieczego, najwyraźniej zebrał w obecnym czasie końca obfite, radosne plony (porównaj 2 Mojżeszową 23:16; 34:22).

Deptanie winorośli ziemi

24. Co trzyma w ręce piąty anioł, a do czego nawołuje anioł szósty?

²⁴ Po ukończeniu żniwa zapewniającego wybawienie nadchodzi pora na odmienne żniwo. Jan oznajmia: „I jeszcze inny anioł [piąty] wyłonił się z sanktuarium świątyni, które jest w niebie, i on też miał ostry sierp. A jeszcze inny anioł [szósty] wyłonił się z ołtarza i miał władzę nad ogniem. I zawołał donośnym głosem do tego, który miał ostry sierp, mówiąc: ‚Zapuść swój ostry sierp i zbierz kiście winorośli ziemi, ponieważ jej winogrona dojrzały’” (Objawienie 14:17, 18). W dniu Pańskim powierzono zastępom anielskim wielkie dzieło żniwne, polegające na oddzielaniu ludzi dobrych od złych.

25. (a) O czym świadczy okoliczność, że piąty anioł przychodzi z sanktuarium świątyni? (b) Dlaczego jest to stosowne, iż nakaz rozpoczęcia żniwa wydaje anioł, który „wyłonił się z ołtarza”?

²⁵ Piąty anioł nadchodzi z sanktuarium świątyni, gdzie jest obecny Jehowa, wobec czego to końcowe żniwo również przebiega zgodnie z wolą Jehowy. Polecenie przystąpienia do dzieła otrzymuje za pośrednictwem innego anioła, który „wyłonił się z ołtarza”. Jest to nader znamienne, ponieważ znajdujące się pod ołtarzem dusze wiernych sług pytały: „Dokądże, Wszechwładny Panie, święty i prawdziwy, będziesz się wstrzymywał z osądzeniem i pomszczeniem naszej krwi na tych, którzy mieszkają na ziemi?” (Objawienie 6:9, 10). To wołanie o pomstę zostanie wysłuchane przez zebranie winorośli ziemi.

26. Czym jest „winorośl ziemi”?

²⁶ Ale czym jest „winorośl ziemi”? W Pismach Hebrajskich miano winorośli Jehowy nadano narodowi żydowskiemu (Izajasza 5:7; Jeremiasza 2:21). Winoroślą nazwano też Jezusa Chrystusa oraz tych, którzy będą z nim służyć w Królestwie Bożym (Jana 15:1-8, Wp). W tym wypadku wyróżniającą cechą winorośli jest rodzenie owoców, a prawdziwa winorośl chrześcijańska wydaje obfity owoc ku chwale Jehowy (Mateusza 21:43). „Winoroślą ziemi” nie jest więc ta autentyczna winorośl, lecz jej imitacja utworzona przez Szatana, to znaczy zdeprawowany widzialny system rządów nad ludźmi, wydający przez wieki najróżniejsze „grona” demonicznych owoców. Ogromny wpływ na tę trującą winorośl wywiera Babilon Wielki, w którym czołową rolę odgrywa odstępcze chrześcijaństwo (porównaj 5 Mojżeszową 32:32-35).

27. (a) Co się dzieje, gdy anioł trzymający sierp zbiera winorośl ziemi? (b) Które proroctwa zapisane w Pismach Hebrajskich wskazują na zasięg tego żniwa?

²⁷ Wyrok musi być wykonany! „I anioł rzucił swój sierp ku ziemi i zebrał winorośl ziemi, i wrzucił ją do wielkiej winnej tłoczni gniewu Bożego. I deptano winną tłocznię na zewnątrz miasta, a z winnej tłoczni wyszła krew aż po uzdy koni, na odległość tysiąca sześciuset stadiów” (Objawienie 14:19, 20). Już dawno temu zapowiedziano wylanie na ową winorośl zapalczywego gniewu Jehowy (Sofoniasza 3:8, BT). Pewne proroctwo z Księgi Izajasza nie pozostawia cienia wątpliwości co do tego, że deptanie winnej tłoczni będzie oznaczać zagładę dla całych narodów (Izajasza 63:3-6). Również Joel prorokował,  iż ogromne „tłumy”, a więc całe narody, zostaną wytracone wskutek zdeptania w „tłoczni” ustawionej w „Dolinie Wyroku” (Joela 4:12-14, BT). Jest to rzeczywiście oszałamiające żniwo, jakie już nigdy się nie powtórzy! Z wizji Jana wynika, że obejmie ono nie tylko winogrona, ale też całą symboliczną winorośl, która będzie ścięta, wrzucona do tłoczni  i rozdeptana. W ten sposób winorośl ziemi zostanie wykorzeniona i już nigdy nie będzie mogła się odrodzić.

28. Kto wydeptuje winorośl ziemi i co to znaczy, że dokonuje się tego „na zewnątrz miasta”?

²⁸ W wizji tej tłocznię depczą konie, czytamy bowiem, że krew wyciekająca z winorośli sięga „aż po uzdy koni”. Ponieważ wyraz „konie” zazwyczaj odnosi się do działań wojennych, musi to być czas wojny. O zastępach niebiańskich podążających za Jezusem na ostateczny bój z szatańskim systemem rzeczy powiedziano, iż depczą „winną tłocznię gniewu srogiego zagniewania Boga Wszechmocnego” (Objawienie 19:11-16). Najwyraźniej właśnie te wojska tratują winorośl ziemi. Tłocznię wydeptuje się „na zewnątrz miasta”, to znaczy poza niebiańskim Syjonem. Jest rzeczą nader słuszną, by winorośl ziemi miażdżono na naszym globie. Ale dokonuje się tego „na zewnątrz miasta” również dlatego, żeby nie wyrządzić żadnej szkody pozostałym z nasienia niewiasty, którzy reprezentują na ziemi niebiański Syjon. Będą oni wraz z wielką rzeszą bezpiecznie ukryci w obrębie ziemskiej struktury organizacyjnej Jehowy (Izajasza 26:20, 21).

29. Jak wysoko sięga krew w tłoczni, jak szeroko się rozlewa i o czym to świadczy?

²⁹ Odpowiednikiem tej dynamicznej wizji jest zdruzgotanie królestw ziemi przez kamień wyobrażający Królestwo Boże, co opisano w Daniela 2:34, 44. Nastąpi niesłychana zagłada. Rzeka krwi płynąca z tłoczni wina jest bardzo głęboka, sięga bowiem aż po uzdy końskie, a rozlewa się na 1600 stadiów. * Ta olbrzymia liczba, którą się otrzymuje mnożąc cztery podniesione do kwadratu przez dziesięć do kwadratu (4 x 4 x 10 x 10), wyraźnie podkreśla ogólnoziemski zasięg dokonanych zniszczeń (Izajasza 66:15, 16). Będzie to całkowita i nieodwracalna klęska. Szatańska winorośl ziemi już nigdy nie zdoła zapuścić korzeni (Psalm 83:18, 19, BT).

30. Jakie owoce wydaje winorośl Szatana i na co powinniśmy być zdecydowani?

³⁰ Wizja tych dwóch żniw ma doniosłe  znaczenie dla żyjących u schyłku czasu końca. Wystarczy rozejrzeć się wokoło, żeby zobaczyć owoce winorośli Szatana: Przerywanie ciąży i inne morderstwa, homoseksualizm, cudzołóstwo oraz pozostałe odmiany niemoralnego prowadzenia się, nieuczciwość i brak naturalnych uczuć — wszystko to sprawia, że ten świat jest w oczach Jehowy odrażający. Winorośl Szatana wydaje „truciznę i piołun”. Jej zgubne, bałwochwalcze postępki zniesławiają Wielkiego Stwórcę ludzkości (5 Mojżeszowa 29:17; 32:5; Izajasza 42:5, 8). Jakimż przywilejem jest współuczestniczenie z klasą Jana w zbieraniu wspaniałego owocu, wydawanego za sprawą Jezusa ku chwale Jehowy! (Łukasza 10:2). Obyśmy wszyscy zdecydowanie opierali się splamieniu winoroślą ziemi i dzięki temu uniknęli zdeptania wraz z nią, gdy będzie wykonywany skazujący wyrok Jehowy.

[Przypis]

[Pytania do studium]

[Ramka na stronie 208]

‛Wino jej rozpusty’

Bardzo ważnym członem Babilonu Wielkiego jest Kościół katolicki. Kieruje nim papież, podający się za następcę apostoła Piotra. Oto kilka miarodajnych wypowiedzi na temat owych tak zwanych następców:

Formoz (891-896): „Dziewięć miesięcy po śmierci wydobyto zwłoki Formoza z krypty papieskiej i wytoczono mu proces na ‚synodzie trupim’, któremu przewodniczył Stefan [nowy papież]. Zmarłemu papieżowi zarzucono zachłanne dążenie do godności papieskiej i unieważniono wszystkie jego czynności urzędowe. (...) Zwłoki odarto z szat pontyfikalnych i obcięto im palce u prawej ręki” (New Catholic Encyclopedia).

Stefan VI (896-897): „Kilka miesięcy później [po sądzie nad zwłokami Formoza] oburzony lud położył kres pontyfikatowi papieża Stefana; pozbawiono go insygniów papieskich, wtrącono do więzienia i uduszono” (New Catholic Encyclopedia).

Sergiusz III (904-911): „Dwaj jego poprzednicy (...) zostali uduszeni w więzieniu. (...) W Rzymie popierała go rodzina Teofilakta, z którego córką Marozją podobno miał syna (późniejszego papieża Jana XI)” (New Catholic Encyclopedia).

Stefan VII (928-931): „W ostatnich latach swego pontyfikatu papież Jan X (...) ściągnął na siebie gniew Marozji, rzymskiej donna senatrix, wskutek czego został uwięziony i zamordowany. Marozja wyniosła wtedy do godności papieskiej Leona VI, który zmarł 6 i pół miesiąca później. Jego następcą został Stefan VII, przypuszczalnie dzięki wpływom Marozji. (...) Podczas swego dwuletniego pontyfikatu był bezwolnym narzędziem w rękach Marozji” (New Catholic Encyclopedia).

Jan XI (931-935): „Po śmierci Stefana VII (...) Marozja z rodu Teofilaktów zapewniła godność papieską swemu synowi Janowi, liczącemu sobie nieco ponad dwadzieścia lat. (...) Papież Jan był zdominowany przez matkę” (New Catholic Encyclopedia).

Jan XII (955-964): „Miał zaledwie 18 lat, a współczesne mu kroniki zgodnie potwierdzają, że nie interesował się sprawami duchowymi, za to oddawał się prostackim przyjemnościom i prowadził rozpasane, hulaszcze życie” (The Oxford Dictionary of Popes).

Benedykt IX (1032-1044; 1045; 1047-1048): „Zasłynął z tego, że odprzedał godność papieską swemu ojcu chrzestnemu, a potem jeszcze dwa razy zdołał ją odzyskać” (The New Encyclopædia Britannica).

Zarówno ci, jak i inni papieże nie tylko nie naśladowali wiernego Piotra, lecz wywierali szkodliwy wpływ na drugich. Pozwolili, by Kościół podlegający ich władzy skalał się winą krwi, nierządem cielesnym i duchowym oraz wpływem Jezebel (Jakuba 4:4). W książce Dokonana Tajemnica, wydanej w roku 1917 przez Towarzystwo Strażnica, szczegółowo omówiono wiele podobnych faktów. W taki między innymi sposób ówcześni Badacze Pisma Świętego ‛uderzali ziemię wszelkiego rodzaju plagą’ (Objawienie 11:6; 14:8; 17:1, 2, 5).

[Ilustracja na stronie 206]

Wyniesiony na tron Chrystus sądzi przy pomocy aniołów

[Ilustracja na stronie 207]

Po upadku Babilonu w roku 539 p.n.e. jego więźniowie odzyskali wolność