Rozdział 38

Wysławiajcie Jah za jego sądy!

1. Co usłyszał Jan, gdy rozległ się „donośny głos ogromnej rzeszy w niebie”?

BABILON WIELKI przestał istnieć! Cóż za wspaniała wiadomość! Nic dziwnego, że Jana dobiegają z nieba radosne okrzyki pochwalne. „Potem usłyszałem jakby donośny głos ogromnej rzeszy w niebie. Powiedzieli: ‚Halleluja! * Wybawienie i chwała, i moc należą do Boga naszego, ponieważ jego sądy są prawdziwe i sprawiedliwe. Bo wykonał wyrok na wielkiej nierządnicy, która swą rozpustą zepsuła ziemię, i pomścił krew swoich niewolników na jej ręce’. I zaraz rzekli powtórnie: ‚Halleluja!’ * A dym z niej wznosi się na wieki wieków” (Objawienie 19:1-3).

2. (a) Co znaczy słowo „Halleluja” i o czym świadczy fakt, że Jan usłyszał je w tym momencie dwa razy? (b) Komu należy się chwała za zniszczenie Babilonu Wielkiego? Objaśnij to szerzej.

² Rzeczywiście: Halleluja! Słowo to znaczy „Wysławiajcie Jah!”, a „Jah” jest skrótową formą imienia Bożego — Jehowa. Przypomina się tu wezwanie psalmisty: „Wszystko, co oddycha, niech sławi Jah. Wysławiajcie Jah!” (Psalm 150:6, NW). Okoliczność, że w tym punkcie Objawienia Jan dwukrotnie słyszy „Halleluja” śpiewane przez rozradowany chór niebiański, świadczy o ciągłości Bożych objawień prawdy. Bóg Chrześcijańskich Pism Greckich jest zarazem Bogiem wcześniej powstałych Pism Hebrajskich i ma na imię Jehowa. Ten sam Bóg, który sprawił upadek starożytnego Babilonu, osądził teraz i zniszczył Babilon Wielki. Wszelka chwała za to należy się Jemu! To On doprowadził swą mocą do zagłady tej metropolii, a narody posłużyły Mu jedynie za narzędzie do jej spustoszenia. Tylko Jehowie zawdzięczamy wybawienie (Izajasza 12:2; Objawienie 4:11; 7:10, 12).

3. Dlaczego wielka nierządnica zasłużyła na taki wyrok?

³ Dlaczego wielka nierządnica w pełni zasłużyła na taki osąd? Według prawa, które Jehowa dał Noemu, a przez niego całej ludzkości, umyślny rozlew krwi podlega karze śmierci. Przepis ten powtórzono w Prawie Bożym nadanym Izraelitom (1 Mojżeszowa 9:6; 4 Mojżeszowa 35:20, 21). Poza tym Prawo Mojżeszowe przewidywało karę śmierci zarówno za cudzołóstwo cielesne, jak i za duchowe (3 Mojżeszowa 20:10; 5 Mojżeszowa 13:1-5). Babilon Wielki od tysięcy lat ściąga na siebie ogromną winę krwi i dopuszcza się skandalicznej rozpusty. Na przykład wskutek wymogu bezżenności, nakładanego na duchownych przez Kościół katolicki, wielu księży popadło w rażącą niemoralność, a niejeden nabawił się AIDS (1 Koryntian 6:9, 10; 1 Tymoteusza 4:1-3). Ale do największych grzechów, które „nagromadziły się aż do nieba”, zaliczyć trzeba oburzający nierząd duchowy — nauczanie kłamstw i wiązanie się ze skorumpowanymi politykami (Objawienie 18:5). Nierządnicę tę wreszcie dosięgła kara, toteż niebiański tłum powtórnie wznosi okrzyk „Halleluja!”

4. Co symbolizuje fakt, że dym z Babilonu Wielkiego unosi się „na wieki wieków”?

⁴ Babilon Wielki został podpalony jak zdobyte miasto, a dym z niego „wznosi się na  wieki wieków”. Kiedy zwycięskie wojska spalą jakieś miasto, snujący się nad nim dym świadczy o tym, że popioły jeszcze są gorące. Gdyby ktoś chciał przystąpić do odbudowy, póki ruiny tlą się i dymią, po prostu by się poparzył. Dym Babilonu Wielkiego będzie się unosić „na wieki wieków”, potwierdzając ostateczny charakter wyroku wykonanego na tej nikczemnej metropolii, toteż nikomu już nie uda się jej odrestaurować. Religia fałszywa przeminęła na zawsze. Halleluja! (Porównaj Izajasza 34:5, 9, 10).

5. (a) Co robi i co mówi 24 starszych wraz z czworgiem żywych stworzeń? (b) Dlaczego powtarzające się tu „Halleluja!” brzmi o wiele melodyjniej niż śpiewane w kościołach chrześcijaństwa?

⁵ W jednej z poprzednich wizji Jan ujrzał wokół tronu czworo żywych stworzeń, a także 24 starszych, którzy symbolizują dziedziców Królestwa zajmujących swe chwalebne stanowiska niebiańskie (Objawienie 4:8-11). Teraz widzi ich znowu, gdy po zniszczeniu Babilonu Wielkiego wznoszą trzeci gromki okrzyk „Halleluja!”: „A dwudziestu czterech  starszych i czworo żywych stworzeń upadło i oddało cześć Bogu zasiadającemu na tronie, i powiedziało: ‚Amen! Halleluja!’” * (Objawienie 19:4). To wspaniałe chóralne Halleluja uzupełnia zatem „nową pieśń” ku chwale Baranka (Objawienie 5:8, 9). Śpiewający ją wznoszą teraz dostojny, tryumfalny refren, w którym całą chwałę za ostateczne zwycięstwo nad wielką nierządnicą, Babilonem Wielkim, przypisują Panu Wszechwładnemu, Jehowie. Owe okrzyki „Halleluja” brzmią nieporównanie melodyjniej niż w pieśniach wykonywanych w kościołach chrześcijaństwa, które hańbią i znieważają Jehowę, czyli Jah. Takie obłudne śpiewy, zniesławiające imię Jehowy, zamilkły już na zawsze!

6. Czyj „głos” jest słyszany, do czego wzywa i kto daje mu posłuch?

⁶ W roku 1918 Jehowa przystąpił do nagradzania ‛bojących się Jego imienia, małych i wielkich’ — rozpoczął od wiernych aż do śmierci chrześcijan namaszczonych duchem, wskrzeszając ich i włączając do niebiańskiego grona 24 starszych (Objawienie 11:18). Ale nie tylko oni śpiewają „Halleluja”, Jan mówi bowiem: „Dobył się również głos od tronu i powiedział: ‚Wysławiajcie naszego Boga, wszyscy jego niewolnicy, którzy się go boicie, mali i wielcy’” (Objawienie 19:5). Jest to „głos” Rzecznika Jehowy, Jego Syna Jezusa Chrystusa, który stoi „pośrodku tronu” (Objawienie 5:6). Do tego śpiewu przyłączają się „wszyscy jego niewolnicy” — zarówno w niebie, jak i na ziemi, gdzie przewodzi im namaszczona klasa Jana. Z jakąż radością spełniają nakaz: „Wysławiajcie naszego Boga”!

7. Kto będzie wysławiać Jehowę po zniszczeniu Babilonu Wielkiego?

⁷ Istotnie, członkowie wielkiej rzeszy również zaliczają się do tych niewolników. Od roku 1935 wychodzą z Babilonu Wielkiego i doświadczają na sobie prawdziwości obietnicy, iż Bóg „błogosławi tym, którzy boją się Jahwe: zarówno małym, jak i wielkim” (Psalm 115:13, Bp). Po zniszczeniu uprawiającego nierząd Babilonu miliony tych ludzi będą wraz z klasą Jana i zastępami niebiańskimi ‛wysławiać naszego Boga’. Później niewątpliwie będą też śpiewać „Halleluja” osoby wskrzeszone na ziemi — czy zajmowały kiedyś wysokie stanowiska, czy nie — gdy się dowiedzą, że Babilon Wielki przepadł na zawsze (Objawienie 20:12, 15). Chwała Jehowie za Jego wiekopomne zwycięstwo nad prastarą nierządnicą!

8. Do czego powinny nas zachęcić już teraz, przed zniszczeniem Babilonu Wielkiego, słyszane przez Jana niebiańskie chóry wysławiające Jehowę?

⁸ Jakże nas to zachęca do gorliwego udziału w dziele zleconym przez Boga na nasze czasy! Oby wszyscy słudzy Jah już teraz, kiedy Babilon Wielki jeszcze nie został wysadzony z siodła i zniszczony, z całego serca i z całej duszy ogłaszali wyroki Boże oraz cudowną nadzieję Królestwa! (Izajasza 61:1-3; 1 Koryntian 15:58).

‛Halleluja — Jehowa jest Królem!’

9. Dlaczego ostatnie Halleluja brzmi tak donośnie i majestatycznie?

⁹ Są jednak i inne powody do radości, Jan oznajmia bowiem dalej: „I usłyszałem jakby głos ogromnej rzeszy i jakby odgłos wielu wód, i jakby odgłos potężnych gromów. Powiedzieli: ‚Halleluja, * ponieważ Jehowa, nasz Bóg, Wszechmocny, zaczął królować’” (Objawienie 19:6). To czwarte i ostatnie Halleluja nadaje owym oświadczeniom symetrię. Jest to donośny dźwięk niebiański, wspanialszy od każdego ludzkiego chóru, bardziej majestatyczny niż szum największego wodospadu i przejmujący większym lękiem niż huk najpotężniejszych grzmotów podczas ziemskiej burzy. Miriady niebiańskich głosów sławią fakt, że „Jehowa, nasz Bóg, Wszechmocny, zaczął królować”.

10. Dlaczego można powiedzieć, że po spustoszeniu Babilonu Wielkiego Jehowa zaczyna królować?

¹⁰ Jak to jednak rozumieć, że Jehowa zaczyna królować? Tysiące lat temu psalmista  oświadczył: „Tyś przecie, Boże, Królem moim od prawieków” (Psalm 74:12, Bp). Już wtedy Jehowa królował bardzo długo, dlaczego więc niebiański chór śpiewa, że „zaczął królować”? Ponieważ wraz ze zniszczeniem Babilonu Wielkiego zniknie samozwańczy rywal Jehowy, który nakłaniał drugich do nieposłuszeństwa wobec Zwierzchniego Pana Wszechświata. Religia fałszywa nie będzie już podżegać przeciw Niemu władców ziemskich. Kiedy starożytny Babilon przestał być mocarstwem światowym, Syjon usłyszał tryumfalne obwieszczenie: „Twój Bóg zaczął królować” (Izajasza 52:7, BT). W roku 1914, po narodzinach Królestwa, 24 starszych oznajmiło: „Dziękujemy tobie, Jehowo Boże, (...) ponieważ wziąłeś twą wielką moc i zacząłeś królować” (Objawienie 11:17). Teraz, po zburzeniu Babilonu Wielkiego, znowu rozbrzmiewa okrzyk: „Jehowa (...) zaczął królować”. Bogowie utworzeni przez ludzi przestali istnieć i już żaden z nich nie rzuci wyzwania zwierzchnictwu prawdziwego Boga, Jehowy.

Zbliżają się zaślubiny Baranka!

11, 12. (a) Jak Jeruzalem nazwało dawniej Babilon i jak się to sprawdza na Nowym Jeruzalem oraz Babilonie Wielkim? (b) Co śpiewają i co zapowiadają niebiańskie zastępy po zwycięstwie nad Babilonem Wielkim?

¹¹ „Moja nieprzyjaciółko!” Tak zwróciło się do bałwochwalczego Babilonu miasto  Jeruzalem, w którym znajdowała się świątynia Jehowy (Micheasza 7:8). Również „miasto święte, Nowe Jeruzalem”, składające się ze 144 000 członków klasy oblubienicy, ma wszelkie powody, żeby nazywać Babilon Wielki swą nieprzyjaciółką (Objawienie 21:2). Ale na tę wielką nierządnicę wreszcie spadły nieszczęścia, klęski i zagłada. Nie zdołały jej uratować ani praktyki spirytystyczne, ani astrolodzy (porównaj Izajasza 47:1, 11-13). Cóż za wspaniały tryumf prawdziwego wielbienia!

¹² Ponieważ odrażająca nierządnica Babilon Wielki zniknęła na zawsze, można teraz skupić uwagę na dziewiczo czystej oblubienicy Baranka. Toteż zastępy niebiańskie wznoszą entuzjastyczny śpiew ku czci Jehowy: „Radujmy się i tryskajmy radością, i oddawajmy mu chwałę, ponieważ nadeszły zaślubiny Baranka i jego małżonka się przygotowała. Tak, dano jej się przyoblec w jasną, czystą, delikatną tkaninę lnianą, bo delikatna tkanina lniana przedstawia sprawiedliwe czyny świętych” (Objawienie 19:7, 8).

13. Jak wyglądały wielowiekowe przygotowania do zaślubin Baranka?

¹³ Przez setki lat Jezus czynił wypływające z miłości przygotowania do tych niebiańskich zaślubin (Mateusza 28:20; 2 Koryntian 11:2). Oczyszczał 144 000 członków Izraela duchowego, gdyż „pragnął stawić przed sobą ów Kościół [„zbór”, NW] w całym jego pięknie, bez żadnej skazy lub rysy albo jakiegoś braku, ale w świętości i nieskazitelności” (Efezjan 5:25-27, Romaniuk). Chcąc zdobyć ‛nagrodę w górze, do której powołuje Bóg’, każdy namaszczony chrześcijanin musiał zrzucić starą osobowość z jej praktykami, a przywdziać nową osobowość i dokonywać sprawiedliwych czynów ‛z duszy jako dla Pana’ (Filipian 3:8, 13, 14; Kolosan 3:9, 10, 23).

14. Jakimi sposobami Szatan próbował skalać przyszłych członków małżonki Baranka?

¹⁴ Od dnia Pięćdziesiątnicy 33 roku n.e. Szatan usiłował za pomocą Babilonu Wielkiego skalać osoby mające tworzyć małżonkę Baranka. Do końca I wieku zdążył już zasiać w zborze nasiona religii babilońskiej (1 Koryntian 15:12; 2 Tymoteusza 2:18; Objawienie 2:6, 14, 20). Apostoł Paweł tak oto opisał ludzi podkopujących wiarę drugich: „Tacy bowiem są fałszywymi apostołami, pracownikami zdradliwymi, którzy tylko przybierają postać apostołów Chrystusowych. I nic dziwnego; wszak i szatan przybiera postać anioła światłości” (2 Koryntian 11:13, 14). W następnych stuleciach odstępcze chrześcijaństwo, podobnie jak reszta Babilonu Wielkiego, stroiło się w „purpurę i szkarłat (...) złoto i drogocenny kamień, i perły”, rosnąc w bogactwo i zaszczyty (Objawienie 17:4). Duchowni i papieże zadawali się z krwiożerczymi cesarzami, takimi jak Konstantyn czy też Karol Wielki. Babilon Wielki nigdy nie przyodział się w „sprawiedliwe czyny świętych”. Jako fałszywa oblubienica doprawdy był szatańskim arcynarzędziem zwodzenia. Wreszcie przepadł na zawsze!

Przygotowania małżonki Baranka

15. Jak przebiega pieczętowanie i czego się wymaga od namaszczonego chrześcijanina?

¹⁵ Obecnie, blisko 2000 lat później, całe grono 144 000 członków klasy oblubienicy jest już gotowe. Ale kiedy będzie można powiedzieć, że ‛małżonka Baranka się przygotowała’? Począwszy od Pięćdziesiątnicy roku 33 wierni pomazańcy byli ‛pieczętowani obiecanym duchem świętym’ z myślą o nadchodzącym „dniu odkupienia”. Apostoł Paweł tak to wyraził: „[Bóg] położył na nas swą pieczęć i dał w nasze serca ducha — zadatek tego, co ma przyjść” (Efezjan 1:13; 4:30; 2 Koryntian 1:22, NW). Każdy namaszczony chrześcijanin jest ‛powołany i wybrany’ i ma się okazać ‛wierny’ (Objawienie 17:14).

16. (a) Kiedy dobiegło końca pieczętowanie apostoła Pawła i skąd o tym wiemy? (b) Kiedy małżonka Baranka w pełni ‛się przygotuje’?

¹⁶ Po dziesiątkach lat znoszenia prób Paweł mógł powiedzieć: „Dobry bój bojowałem, biegu dokonałem, wiarę zachowałem; a teraz oczekuje mnie wieniec sprawiedliwości, który  mi w owym dniu da Pan, sędzia sprawiedliwy, a nie tylko mnie, lecz i wszystkim, którzy umiłowali przyjście jego” (2 Tymoteusza 4:7, 8). Pieczętowanie apostoła zapewne dobiegło końca, chociaż przebywał jeszcze w ciele i miał umrzeć śmiercią męczeńską. Tak samo musi nadejść czas, gdy wszyscy przebywający jeszcze na ziemi członkowie grona 144 000 będą już opieczętowani na znak tego, że należą do Jehowy (2 Tymoteusza 2:19). W tym też okresie dopełni swych przygotowań małżonka Baranka — większa część grona 144 000 otrzyma już swą nagrodę niebiańską, a przebywający jeszcze na ziemi będą ostatecznie uznani za wiernych i opieczętowani.

17. Kiedy się odbędą zaślubiny Baranka?

¹⁷ Właśnie wtedy, po ukończeniu pieczętowania 144 000, nadejdzie ustalony przez Jehowę czas na to, by aniołowie uwolnili cztery wichry wielkiego ucisku (Objawienie 7:1-3). Najpierw zostanie wykonany wyrok na nierządnicy Babilonie Wielkim. Później zwycięski Chrystus szybko przystąpi do zgładzenia w Armagedonie pozostałej części ziemskiej organizacji Szatana, a w końcu wtrąci jego samego wraz z demonami do otchłani (Objawienie 19:11 do 20:3). Jeśli jacyś pomazańcy będą jeszcze żyli na ziemi, to wkrótce po tym, jak Chrystus dopełni swego zwycięstwa, otrzymają nagrodę niebiańską i przyłączą się do reszty członków klasy oblubienicy. Następnie w wyznaczonym przez Boga czasie będą się mogły odbyć zaślubiny Baranka.

18. Jak Psalm 45 potwierdza kolejność wydarzeń związanych z zaślubinami Baranka?

¹⁸ Psalm 45 proroczo zapowiada kolejność wydarzeń. Najpierw wyniesiony na tron Król wyrusza na podbój swych nieprzyjaciół (wersety 2-8). Potem odbywa się uroczystość zaślubin, a niebiańskiej oblubienicy towarzyszą na ziemi jej dziewicze druhny — wielka rzesza (wersety 9-16). Następnie pojawiają się owoce małżeństwa, gdy wskrzeszeni ludzie są doprowadzani do doskonałości pod nadzorem ‛książąt ustanowionych na całej ziemi’ (wersety 17, 18). Jakże wspaniałe błogosławieństwa wiążą się z zaślubinami Baranka!

Szczęśliwi, których zaproszono

19. Jak brzmi czwarta z siedmiu zawartych w Objawieniu zapowiedzi szczęścia i kto go zaznaje?

¹⁹ Jan wymienia teraz czwartą z siedmiu zapowiedzi szczęścia podanych w Objawieniu: „I mówi mi [anioł, który wyjawia to  Janowi]: ‚Napisz: Szczęśliwi, którzy są zaproszeni na wieczerzę zaślubin Baranka’. Mówi mi również: ‚Są to prawdziwe wypowiedzi Boga’” (Objawienie 19:9). * Zaproszeni „na wieczerzę zaślubin Baranka” to członkowie klasy oblubienicy (porównaj Mateusza 22:1-14). Wszyscy pomazańcy tworzący oblubienicę są szczęśliwi, że otrzymali to zaproszenie. Większość zaproszonych jest już w niebie, gdzie odbędzie się wieczerza z okazji zaślubin. Przebywający jeszcze na ziemi również są szczęśliwi z zaproszenia. Mają zapewnione miejsce na tej wieczerzy weselnej (Jana 14:1-3; 1 Piotra 1:3-9). Kiedy zostaną wskrzeszeni do życia w niebie, cała oblubienica połączy się z Barankiem w tym najszczęśliwszym z małżeństw.

20. (a) Co oznacza oświadczenie, że „są to prawdziwe wypowiedzi Boga”? (b) Co czyni Jan po usłyszeniu słów anioła i jak ten ostatni na to reaguje?

²⁰ Anioł dodaje, że „są to prawdziwe wypowiedzi Boga”. Słowo „prawdziwe” jest tłumaczeniem greckiego wyrazu a·le·thi·nosʹ, który oznacza „autentyczny”, „szczery” lub „godzien zaufania”. Ponieważ wypowiedzi te w rzeczywistości pochodzą od Jehowy, więc są wiarogodne i niezawodne (porównaj 1 Jana 4:1-3; Objawienie 21:5; 22:6). Jako jeden z zaproszonych na uroczystość zaślubin, Jan musiał się bardzo ucieszyć, gdy to usłyszał i gdy pomyślał o błogosławieństwach czekających klasę oblubienicy. Był tak głęboko poruszony, że anioł musiał mu udzielić pewnej rady. Jan pisze: „Wtedy upadłem u jego stóp, aby mu oddać cześć. Ale on mi mówi: ‚Uważaj! Nie czyń tego! Jestem tylko współniewolnikiem twoim i braci twoich, którzy prowadzą działalność świadczenia o Jezusie. Oddaj cześć Bogu’” (Objawienie 19:10a).

21. (a) Jakie informacje o aniołach podaje Objawienie? (b) Jak chrześcijanie powinni się zapatrywać na aniołów?

²¹ Całe Objawienie jest znamiennym świadectwem wierności i gorliwości aniołów. Uczestniczą w przekazywaniu objawionej prawdy (Objawienie 1:1). Współpracują z ludźmi w głoszeniu dobrej nowiny i wylewaniu symbolicznych plag (Objawienie 14:6, 7; 16:1). Walczyli ramię w ramię z Jezusem, gdy wyrzucał z nieba Szatana i jego aniołów, a w Armagedonie znowu będą toczyć bój u jego boku (Objawienie 12:7; 19:11-14). Mają nawet dostęp do osoby samego Jehowy (Mateusza 18:10; Objawienie 15:6). Mimo to są tylko pokornymi niewolnikami Boga. W czystym wielbieniu nie ma miejsca na kult aniołów czy nawet na wielbienie pośrednie, to znaczy oddawanie czci Bogu za pośrednictwem jakiegoś anioła albo „świętego” (Kolosan 2:18). Chrześcijanie oddają cześć wyłącznie Jehowie, a prośby do Niego kierują w imieniu Jezusa (Jana 14:12, 13).

Rola Jezusa w proroctwach

22. Co anioł mówi do Jana i co znaczą te słowa?

²² Następnie anioł mówi: „Bo właśnie składanie świadectwa o Jezusie jest natchnieniem do prorokowania” (Objawienie 19:10b). Jak to rozumieć? Oznacza to, że wszystkie natchnione proroctwa wypowiedziano ze względu na Jezusa oraz na jego rolę w zamierzeniu Jehowy. Pierwsze proroctwo biblijne zawiera obietnicę przyjścia nasienia (1 Mojżeszowa 3:15, Bg). Tym Nasieniem stał się Jezus. Dalsze objawienia złożyły się na ogromny gmach proroczych prawd biblijnych, opartych na tej podstawowej obietnicy. Apostoł Piotr powiedział do wierzącego poganina Korneliusza: „O nim to [o Jezusie] świadczą wszyscy prorocy” (Dzieje 10:43). W jakieś 20 lat później apostoł Paweł oznajmił: „Bo obietnice Boże, ile ich było, w nim [w Jezusie] znalazły swoje ‚Tak’” (2 Koryntian 1:20). Po dalszych 43 latach sam Jan napisał: „Prawda stała się przez Jezusa Chrystusa” (Jana 1:17).

23. Dlaczego wysokie stanowisko i władza Jezusa nie odwracają naszej uwagi od wielbienia Jehowy?

²³ Czy miałoby to jakoś odwracać naszą uwagę od wielbienia Jehowy? W żadnym wypadku. Przypomnijmy sobie ostrzeżenie anioła: „Oddaj cześć Bogu”. Jezus nigdy nie próbuje rywalizować z Jehową (Filipian 2:6). Co prawda wszystkim aniołom polecono ‛oddawać  pokłon Jezusowi’, a całe stworzenie musi uznawać jego wysokie stanowisko, „aby na imię Jezusa zginało się wszelkie kolano”. Zważmy jednak, że dzieje się to „ku chwale Boga Ojca” i na Jego polecenie (Hebrajczyków 1:6; Filipian 2:9-11). To Jehowa dał Jezusowi tę wielką władzę, a przez jej uznawanie oddajemy chwałę Bogu. Niepodporządkowanie się panowaniu Jezusa równałoby się odrzuceniu samego Jehowy Boga (Psalm 2:11, 12).

24. Jakich dwóch zdumiewających wydarzeń oczekujemy i jakie słowa powinniśmy w związku z tym powtarzać?

²⁴ Powtarzajmy więc wspólnie słowa otwierające Psalmy od 146 do 150 (NW): „Wysławiajcie Jah!” Niechaj w oczekiwaniu na tryumf Jehowy nad ogólnoświatowym, babilońskim imperium religii fałszywej rozbrzmiewa gromkie Halleluja! Niech nie ustaje upojna radość, bo oto zbliżają się zaślubiny Baranka!

[Przypisy]

[Pytania do studium]

[Ramka na stronie 273]

„List do Sodomy i Gomory”

W artykule pod takim tytułem londyński dziennik Daily Telegraph z 12 listopada 1987 roku donosił o wniosku przedstawionym Synodowi Generalnemu Kościoła anglikańskiego. Dokument ten wzywał do usunięcia z Kościoła „chrześcijan” będących homoseksualistami. Publicysta Godfrey Barker napisał: „Arcybiskup Canterbury posępnie oznajmił wczoraj: ‚Gdyby święty Paweł miał napisać list do Kościoła anglikańskiego, warto się zastanowić, jaki byłby to list’”. W swym komentarzu G. Barker stwierdził: „Odpowiedź brzmi: ‚List do Sodomy i Gomory’”, po czym dodał: „Dr Runcie [arcybiskup] wyobraża sobie, że brzmiałby podobnie jak pierwszy rozdział Listu do Rzymian”.

Dziennikarz przytoczył słowa Pawła z Listu do Rzymian 1:26-32: „Wydał ich Bóg na pastwę bezecnych namiętności: (...) mężczyźni z mężczyznami uprawiając bezwstyd (...) mimo że dobrze znają wyrok Boży, iż ci, którzy się takich czynów dopuszczają, winni są śmierci, nie tylko je popełniają, ale nadto chwalą tych, którzy to czynią” (BT). Na koniec zaznaczył: „Święty Paweł martwił się tylko o facetów zasiadających na kościelnych ławach. Tymczasem dr Runcie ma kłopot z facetami na ambonach”.

Skąd te kłopoty arcybiskupa? Wielkie nagłówki w londyńskiej gazecie Daily Mail z 22 października 1987 roku głosiły: „‚Co trzeci wikariusz homoseksualistą’ (...) Kampania o usunięcie homoseksualistów ‚oznaczałaby koniec Kościoła anglikańskiego’”. Jak czytamy, „wielebny” sekretarz generalny Chrześcijańskiego Ruchu Lesbijek i Homoseksualistów oznajmił: „Przyjęcie tego wniosku doprowadziłoby Kościół do ruiny i arcybiskup Canterbury dobrze o tym wie. Naszym zdaniem jakieś 30 do 40 procent duchownych Kościoła anglikańskiego to homoseksualiści. I właśnie oni są najaktywniejsi w służbie Kościoła”. Nie ulega wątpliwości, iż spadek liczby uczestników nabożeństw wynika po części z odrazy do homoseksualizmu szerzącego się wśród duchownych.

Co postanowił synod? Ogromna większość — 388 uczestników (95 procent duchownych) — głosowała za złagodzeniem zgłoszonego wniosku. W tygodniku The Economist z 14 listopada 1987 roku napisano: „Kościół anglikański jest przeciwny praktykom homoseksualnym, ale nie za bardzo. Synod generalny, będący niejako parlamentem kościelnym, ustalił w tym tygodniu, mając na uwadze duchownych uprawiających homoseksualizm, że w przeciwieństwie do rozpusty i cudzołóstwa czyny homoseksualne nie są grzechem. Praktyki takie jedynie ‚nie sięgają wyżyn ideału’, zgodnie z którym ‚akt płciowy wymaga całkowitego oddania, stosownego tylko w obrębie trwałego związku małżeńskiego’”. The Economist zestawił stanowisko arcybiskupa Canterbury z niedwuznacznym oświadczeniem Pawła z Listu do Rzymian 1:26, 27, opatrując słowa apostoła nagłówkiem: „Św. Paweł wiedział, co mówi”.

Jezus Chrystus też wiedział, co mówi, i wyraził to bez ogródek. Oświadczył, iż „lżej będzie ziemi sodomskiej w dniu sądu” niż przywódcom religijnym, którzy wzgardzili jego orędziem (Mateusza 11:23, 24). Posłużył się tutaj hiperbolą, aby wykazać, że ci ludzie odrzucający Syna Bożego i jego nauki są bardziej godni potępienia niż Sodomici. Jak czytamy w Liście Judy 7, ci ostatni „stanowią przykład kary ognia wiecznego”, oznaczającej wieczną zagładę (Mateusza 25:41, 46, Wp). Jakże surowy wyrok spadnie więc na tak zwanych przywódców chrześcijańskich, którzy będąc ślepymi przewodnikami, odwodzą swe zaślepione owieczki od wysokich mierników moralnych Królestwa Bożego i sprowadzają wiernych na manowce rozpasanego, zdeprawowanego świata! (Mateusza 15:14). Głos z nieba nawołuje do opuszczenia religii fałszywej — Babilonu Wielkiego — przynaglając: „Wyjdźcie z niej, mój ludu, jeżeli nie chcecie mieć z nią udziału w jej grzechach i jeżeli nie chcecie otrzymać części jej plag” (Objawienie 18:2, 4).

[Ilustracje na stronie 275]

W niebie rozbrzmiewa czterokrotne „Halleluja!”, wysławiające Jah za Jego ostateczne zwycięstwo nad Babilonem Wielkim