Pieśń 222

Miej wzrok stale zwrócony na nagrodę!

(2 Koryntian 4:18)

1. Gdy ślepy widzieć będzie znów,

a głuchy słyszeć będzie mógł,

zakwitną w stepie krzewy róż,

pustynnych miejsc nie będzie już.

Gdy chromy skakać będzie mógł,

nikt bliskich nie rozłączy znów,

już szczęścia nie zasłoni mrok

— więc utkwij w nagrodę swój wzrok.

2. Gdy niemy mówić będzie mógł,

a starzy będą młodzi znów,

gdy ziemia wyda bujny plon,

nie będzie bić na trwogę dzwon.

Gdy zabrzmi w krąg dziecięcy śpiew

i wyda plon pokoju siew,

umarłych zwróci grobu mrok

— więc utkwij w nagrodę swój wzrok.

3. Gdy wilk się będzie z owcą paść,

z cielęciem niedźwiedź w słońcu grzać,

gdy chłopiec będzie mógł je wieść,

bo posłuch u nich będzie mieć.

Gdy łez już nikt nie będzie lał

i bólu też nie będzie znał,

już taki będzie każdy rok

— więc utkwij w nagrodę swój wzrok.