Śmiało głoś Słowo Boże
Rozdział 22
Śmiało głoś Słowo Boże
1. (a) Jaką dobrą nowinę zaczęli ogłaszać uczniowie Jezusa od dnia Pięćdziesiątnicy roku 33 n.e. i jak zareagowali na to dostojnicy i starsi żydowscy? (b) Jakie pytania można sobie w związku z tym zadać?
ROZEGRAŁY się najważniejsze wydarzenia w liczących ponad 4000 lat dziejach ludzkości. Syn Boży, Jezus Chrystus, został namaszczony na przyszłego Króla całej ziemi. Z namowy wrogów religijnych został stracony, ale Jehowa wskrzesił swego Syna. Dzięki niemu stało się możliwe dostąpienie zbawienia i życia wiecznego. Kiedy jednak wierni uczniowie Jezusa publicznie głosili tę dobrą nowinę, wywoływało to gwałtowny sprzeciw. Najpierw wtrącono do więzienia dwóch apostołów, potem wszystkich. Wychłostano ich i zakazano im przemawiać na podstawie imienia Jezusa (Dzieje 4:1-3, 17; 5:17, 18, 40). Co mieli zrobić? A co ty byś zrobił? Czy w dalszym ciągu śmiało dawałbyś świadectwo?
2. (a) Jaka jeszcze wspanialsza nowina musi być głoszona w naszych czasach? (b) Kto jest obowiązany to robić?
2 W roku 1914 n.e. miało miejsce jeszcze wspanialsze wydarzenie o wszechświatowym znaczeniu. W niebie zostało ustanowione Królestwo Boże pod władzą Jezusa Chrystusa. Następnym wydarzeniem było zrzucenie na ziemię Szatana i jego demonów (Obj. 12:1-5, 7-12). Rozpoczęły się dni ostatnie obecnego złego systemu rzeczy. Zanim wymrze pokolenie, które było świadkiem wydarzeń w roku 1914, Bóg zniszczy cały podległy Szatanowi system rzeczy (Mat. 24:34). Przed tymi, którzy przeżyją, otworzą się widoki na życie wieczne. Zgodnie z pierwotnym zamierzeniem Bożym cała ziemia stanie się Rajem. Jeżeli już przyjąłeś do wiadomości tę dobrą nowinę, to masz obowiązek dzielić się nią z drugimi (Mat. 24:14). Jakiej reakcji można się spodziewać?
3. (a) Jak ludzie reagują na orędzie Królestwa? (b) Wobec tego przed jakim pytaniem stajemy?
3 Wprawdzie niektórzy mogą cię serdecznie powitać jako głosiciela Królestwa, ale większość będzie po prostu obojętna (Mat. 24:37-39). Inni mogą się z ciebie wyśmiewać albo gwałtownie się sprzeciwiać. Jezus ostrzegł, że będą nam przeciwni nawet niektórzy krewni (Łuk. 21:16-19). Może cię to spotkać również w miejscu pracy albo w szkole. W wielu krajach Świadkowie Jehowy zostali nawet niesłusznie zdelegalizowani. Gdyby ciebie coś takiego spotkało, czy nadal śmiało głosiłbyś Słowo Boże?
4. Czy samo zdecydowanie stanowi gwarancję, że się będzie wiernie służyć Bogu?
4 Niewątpliwie chciałbyś być odważnym sługą Bożym. Ale bywali już tacy, którym się wydawało, że nic nie zdoła ich zawrócić, a jednak opuścili szeregi głosicieli Królestwa. Inni zaś, nawet ci, którzy z natury są raczej nieśmiali, w dalszym ciągu pozostają gorliwymi sługami Bożymi. Jak możesz dowieść, że należysz do tych, którzy ‛stoją mocno w wierze’? (1 Kor. 16:13).
NIE POLEGAJ NA WŁASNYCH SIŁACH
5. (a) Jakie podstawowe wymaganie trzeba spełniać, żeby się okazać wiernym sługą Bożym? (b) Dlaczego zebrania są takie ważne?
5 Rzecz jasna wiele składa się na to, że ktoś jest wiernym sługą Bożym. Podstawowym czynnikiem jest jednak poleganie na Jehowie i Jego postanowieniach. Jak można to okazać? Między innymi przez uczęszczanie na zebrania zborowe. Biblia nalega, żeby ich nie opuszczać (Hebr. 10:23-25). Ci, którzy są wiernymi świadkami Jehowy wbrew powszechnej obojętności czy prześladowaniom, dokładają wszelkich starań, żeby regularnie się spotykać ze współwyznawcami. Na tych zebraniach pogłębiamy swoją wiedzę biblijną. Nie pociąga nas jednak samo zafascynowanie poznawaniem nowych rzeczy (por. Dzieje Apostolskie 17:21). Wzrasta nasze docenianie dobrze znanych prawd, a przy tym lepiej poznajemy różne możliwości stosowania ich w praktyce. Przykład, który nam dał Jezus, odciska się głęboko w naszym umyśle i sercu (Efez. 4:20-24). Łączymy się z naszymi braćmi chrześcijańskimi w zjednoczonym oddawaniu czci Bogu i nabieramy sił do dalszego spełniania woli Bożej. Duch Jehowy kieruje nami za pośrednictwem zboru i przez tego ducha Jezus jest wśród nas, gdy się zgromadzamy w jego imieniu (Obj. 3:6; Mat. 18:20).
6. Jak się odbywają zebrania w krajach, w których Świadkowie Jehowy są zdelegalizowani?
6 Czy regularnie chodzisz na wszystkie zebrania i wprowadzasz w czyn to, co się na nich omawia? Nieraz konieczne jest urządzanie zebrań małymi grupami w mieszkaniach prywatnych. Niekiedy zmienia się czas i miejsce, i nie zawsze jest to dogodne. Niektóre zebrania mogą się odbywać późną nocą. Jednakże pomimo niewygód albo niebezpieczeństw wierni bracia i siostry nie szczędzą starań, żeby być na każdym zebraniu.
7. (a) Jak jeszcze możemy dowieść, że polegamy na Jehowie? (b) Jak może nam to pomóc w dalszym śmiałym głoszeniu?
7 Poleganie na Jehowie okazujemy też regularnym zwracaniem się do Niego w modlitwie — nie szablonowo, tylko z serca, z przekonaniem, że potrzebujemy pomocy Bożej. Czy to robisz? Jezus ciągle się modlił podczas swej służby na ziemi (Łuk. 3:21; 6:12, 13; 9:18, 28; 11:1; 22:39-44). W nocy przed śmiercią na palu usilnie zachęcał swych uczniów: „Czuwajcie i módlcie się, abyście nie popadli w pokusę” (Marka 14:38). Gdy podczas głoszenia orędzia Królestwa spotykamy się z wielką obojętnością, możemy być wystawieni na pokusę zwolnienia tempa służby Bożej. Gdy ludzie nas wyśmiewają albo nawet zaciekle prześladują, może nas ogarniać chęć, żeby zamilknąć i mieć spokój. Jeżeli jednak szczerze modlimy się do Boga o Jego ducha, żeby nam pomógł śmiało głosić, to doznamy ochrony przed taką pokusą (Łuk. 11:13; Efez. 6:18-20).
OPIS ŚMIAŁEGO DAWANIA ŚWIADECTWA
8. (a) Dlaczego opis z Księgi Dziejów Apostolskich szczególnie nas interesuje? (b) Odpowiedz na podane pytania, podkreślając przy tym, jaki pożytek można odnieść z tych informacji.
8 Opis w Księdze Dziejów Apostolskich jest dla nas szczególnie interesujący. Dowiadujemy się z niego, jak apostołowie i inni pierwsi uczniowie, ludzie doznający takich samych uczuć jak my, pokonywali przeszkody i byli odważnymi, wiernymi świadkami Jehowy. Rozpatrzmy pewne fragmenty tego opisu za pomocą podanych pytań i wersetów. Zastanówmy się przy tym, jaki pożytek można z tego odnieść:
Czy apostołowie byli ludźmi wykształconymi? Czy byli z natury nieustraszeni bez względu na to, co by się działo? (Dzieje 4:13; Jana 18:17, 25-27; 20:19).
Dzięki czemu Piotr mógł śmiało przemawiać przed sądem żydowskim, który kilka tygodni przedtem skazał Syna Bożego? (Dzieje 4:8; Mat. 10:19, 20).
Co apostołowie robili w tych paru tygodniach przed doprowadzeniem ich przed Sanhedryn? (Dzieje 1:14; 2:1, 42).
Co odpowiedzieli Piotr i Jan, gdy dostojnicy żydowscy zabronili im głosić na podstawie imienia Jezusa? (Dzieje 4:19, 20).
U kogo znowu szukali pomocy, gdy ich wypuszczono? Czy błagali Boga, aby położył kres prześladowaniu? A o co go prosili? (Dzieje 4:24-31).
Jak Jehowa ich wsparł, gdy przeciwnicy usiłowali położyć tamę głoszeniu? (Dzieje 5:17-20, 33-40).
Jak apostołowie dowiedli, że zrozumieli, po co zostali uwolnieni? (Dzieje 5:21, 41, 42).
Co w dalszym ciągu czynili, mimo że wskutek zaciekłego prześladowania wielu uczniów się rozproszyło? (Dzieje 8:3, 4; 11:19-21).
9. (a) Jakie zachwycające wyniki dała służba kaznodziejska tych pierwszych uczniów? (b) Jak to się stało, że i my uczestniczymy w tej działalności?
9 Ich działalność w dziedzinie głoszenia dobrej nowiny nie była daremna. W dniu Pięćdziesiątnicy 33 roku n.e. ochrzczono około 3000 uczniów. „Stale byli dodawani wierzący w Pana, mnóstwo mężczyzn, jak i kobiet” (Dzieje 2:41; 4:4; 5:14). Z czasem, jak czytamy, nawet jeden z najbardziej zagorzałych prześladowców, Saul z Tarsu, został chrześcijaninem i sam śmiało dawał świadectwo prawdzie. Stał się znany jako apostoł Paweł (Gal. 1:22-24). Działalność rozpoczęta w I wieku nie ustała. W obecnych „dniach ostatnich” nabrała rozmachu i rozprzestrzeniła się na całą ziemię. Mamy zaszczyt w niej uczestniczyć i możemy się przy tym dużo nauczyć z przykładu lojalnych świadków, którzy służyli w przeszłości.
10. (a) W jakich okolicznościach Paweł dawał świadectwo? (b) W jaki sposób ty głosisz ludziom orędzie Królestwa?
10 Gdy Paweł dowiedział się prawdy o Jezusie Chrystusie, nie zwlekał. „Natychmiast zaczął głosić (...) o Jezusie, że on jest Synem Bożym” (Dzieje 9:20). Cenił sobie niezasłużoną życzliwość okazaną mu przez Boga i zrozumiał, że każdy potrzebuje dobrej nowiny, którą on usłyszał. Zgodnie z ówczesnym zwyczajem, jako Żyd, zachodził do synagog, publicznych miejsc zgromadzeń Żydów, żeby tam dawać świadectwo. Poza tym głosił od domu do domu i rozmawiał z ludźmi na rynku. Był też gotowy wyruszać z dobrą nowiną na nowe tereny (Dzieje 17:17; 20:20; Rzym. 15:23, 24).
11. (a) Jak Paweł dowiódł, że jest nie tylko odważny, ale też rozważny w dawaniu świadectwa? (b) Jak możemy przejawiać tę zaletę, gdy dajemy świadectwo krewnym, współpracownikom lub kolegom szkolnym?
11 Paweł był odważny, ale działał rozważnie, i my też powinniśmy tacy być. W rozmowie z Żydami powoływał się na obietnice, które Bóg dał ich ojcom. Głosząc Grekom, powoływał się na to, co było im dobrze znane. Niekiedy dawał świadectwo przez powoływanie się na własne przeżycia w związku z poznaniem prawdy. Jak oświadczył: „Wszystko czynię przez wzgląd na dobrą nowinę, abym razem z drugimi stał się jej uczestnikiem” (1 Kor. 9:20-23; Dzieje 22:3-21).
12. (a) Co — pomimo swojej odwagi — robił Paweł, aby uniknąć ciągłych utarczek z przeciwnikami? (b) W jakich okolicznościach byłoby mądrze iść za tym przykładem i jak można to robić? (c) Skąd czerpiemy siły, żeby dalej śmiało głosić?
12 Jeżeli z powodu sprzeciwu wobec dobrej nowiny wyglądało na to, że najlepiej będzie przez jakiś czas głosić gdzie indziej albo przenieść się na inny teren, Paweł to czynił, aby uniknąć ciągłych utarczek z wrogami prawdy (Dzieje 14:5-7; 18:5-7; Rzym. 12:18). Nigdy jednak nie wstydził się dobrej nowiny (Rzym. 1:16). Chociaż obraźliwe traktowanie, a nawet stosowanie przemocy ze strony przeciwników nie sprawiało mu przyjemności, to jednak z pomocą Bożą nabierał odwagi, aby dalej głosić. Nieraz bywał w trudnych sytuacjach, ale powiedział: „Pan stał przy mnie i wlał we mnie moc, aby przeze mnie dopełniło się głoszenie” (1 Tes. 2:2; 2 Tym. 4:17). Głowa zboru chrześcijańskiego, Pan Jezus, nadal dodaje nam sił potrzebnych do wykonywania dzieła, które zapowiedział na nasze dni (Marka 13:10).
13. Jak możemy okazywać chrześcijańską śmiałość i jakie mamy podstawy do tego?
13 Mamy wszelkie powody, aby w dalszym ciągu śmiało głosić Słowo Boże, jak Jezus Chrystus i inni wierni słudzy Boży w I stuleciu. To nie znaczy, że mamy być szorstcy lub zachowywać się wyzywająco. Nie ma potrzeby być niedelikatnym albo narzucać orędzie ludziom, którzy go sobie nie życzą. Ale też nie ustępujemy przed obojętnością ani nie dajemy się zastraszyć i zmusić do milczenia sprzeciwem. Tak jak Jezus wskazujemy na Królestwo Boże jako jedyny prawowity rząd dla całej ziemi. Mówimy z przekonaniem, ponieważ reprezentujemy Jehowę, Najwyższego Władcę wszechświata, i ponieważ orędzie, które głosimy, nie pochodzi od nas, tylko od Niego (Filip. 1:27, 28; 1 Tes. 2:13).
PYTANIA DO POWTÓRKI
● Dlaczego to takie ważne, żeby przedstawiać orędzie Królestwa jak największej liczbie ludzi? Z jakimi reakcjami powinniśmy się jednak liczyć?
● Jak możemy dowieść, że w służbie dla Jehowy nie polegamy na własnych siłach?
● Jaką cenną naukę możemy wyciągnąć z Księgi Dziejów Apostolskich?
[Pytania do studium]
