Kwestia sporna, wobec której stoją wszystkie stworzenia
Rozdział 6
Kwestia sporna, wobec której stoją wszystkie stworzenia
1. (a) Jaką kwestię sporną Szatan podniósł w Edenie? (b) Jak ta kwestia sporna ujawniła się w jego wypowiedzi?
PO WYBUCHU buntu w Edenie wyłoniła się poważna kwestia sporna, która dotyczy wszystkich stworzeń. Podczas rozmowy z Ewą Szatan dał do zrozumienia, że zarówno ją, jak i jej męża Adama pozbawiono czegoś ważnego. Zapytał: „Czyżby rzeczywiście Bóg powiedział, że nie wolno wam jeść z każdego drzewa w ogrodzie?” Ewa odrzekła, iż tylko o jednym drzewie Bóg powiedział: „Nie wolno wam jeść z niego, a nawet nie wolno wam go dotykać, abyście nie pomarli”. Wtedy Szatan bezpośrednio oskarżył Jehowę o kłamstwo, mówiąc, że ani życie Ewy, ani Adama nie zależy od posłuszeństwa wobec Boga. Twierdził, że Bóg pozbawia swoje stworzenia czegoś dobrego — możliwości ustanawiania własnych mierników życiowych. „Stanowczo nie umrzecie”, zapewnił Szatan. „Bóg wie bowiem, że w tym samym dniu, w którym zjecie z niego, wasze oczy na pewno się otworzą i na pewno będziecie podobni Bogu, znając dobro i zło” (Rodz. 3:1-5). Szatan wmówił Ewie, że byłoby lepiej, gdyby sama podejmowała decyzje. W rezultacie zakwestionował Boskie prawo do panowania oraz sposób sprawowania władzy przez Boga. Podniesiona kwestia sporna w gruncie rzeczy dotyczyła powszechnego zwierzchnictwa.
2. Co mogło być ochroną dla pierwszej pary ludzkiej?
2 Miłość do Jehowy mogłaby być ochroną dla Ewy. Również szacunek dla zwierzchnictwa męża mógłby ją powstrzymać od występku. Niestety, myślała tylko o urojonej bezpośredniej korzyści. To, co było zakazane, stało się w jej oczach pożądane. Całkowicie zwiedziona rozumowaniem Szatana przekroczyła prawo Boże. Potem wciągnęła w to Adama. Chociaż on nie został zwiedziony kłamstwem Szatana, to jednak również okazał wielki brak doceniania dla miłości Bożej. Zlekceważył zwierzchnictwo Jehowy i postanowił podzielić los swej zbuntowanej żony (Rodz. 3:6; 1 Tym. 2:13, 14).
3. (a) Jaka jeszcze inna kwestia sporna wiąże się z atakiem Szatana na zwierzchnią władzę Jehowy? (b) Kogo ona dotyczy?
3 Atak Szatana na zwierzchnią władzę Jehowy nie skończył się na wydarzeniach w Edenie. Po odniesieniu tam pozornego sukcesu zakwestionował lojalność innych stworzeń wobec Jehowy. Stało się to wówczas dodatkową kwestią sporną mającą ścisły związek z pierwszą. Jego wyzwanie objęło swym zasięgiem zarówno potomstwo Adama, jak też wszystkich duchowych synów Bożych, nawet umiłowanego pierworodnego Syna Jehowy. Za czasów Hioba Szatan twierdził, że ludzie, którzy służą Jehowie, nie czynią tego z miłości do Boga i Jego sposobu sprawowania władzy, tylko z samolubnych pobudek. Utrzymywał, że w razie spotkania się z trudnościami wszyscy ulegną, żeby zaspokoić swoje samolubne pragnienia. Czy miał rację? (Hioba 1:6-12; 2:1-6; Obj. 12:10).
JAK ZAREAGOWALI NA KWESTIĘ SPORNĄ
4. Dlaczego wiele ludzi nie poparło zwierzchniej władzy Jehowy?
4 Jehowa nie wykluczył możliwości, że inni przyłączą się do buntu Szatana. Kiedy ogłaszał wyrok w Edenie, wspomniał o tych, którzy mieli stanowić ‛nasienie węża’ (Rodz. 3:15). Znaleźli się wśród nich faryzeusze, którzy się zmówili, żeby zabić Jezusa, oraz Judasz Iskariota, który go zdradził. Oni nie zdecydowali się na fałszywy krok ot tak sobie, zanim zdążyli sobie to uświadomić. Wiedzieli, jak należało postąpić, a mimo to rozmyślnie wystąpili przeciwko Jehowie i Jego sługom. Natomiast niezliczone rzesze innych, którzy się nie dostosowali do wymagań Jehowy, działały nieświadomie (Dzieje 17:29, 30).
5. (a) Jak, w przeciwieństwie do Ewy, zapatrywali się na słowo Jehowy ludzie, którzy pozostali lojalni wobec Niego? (b) Jak Noe dowiódł lojalności i jak możemy odnieść pożytek z przykładu, który on dał?
5 Całkiem odmienne stanowisko zajęli ludzie wiary, którzy dowiadywali się o swoim Stwórcy i dawali dowody lojalności wobec Niego jako swego zwierzchniego Władcy. Wierzyli w Boga. Wiedzieli, że ich życie zależy od wsłuchiwania się w to, co On mówi, i od okazywania Mu posłuszeństwa. Takim człowiekiem był Noe. Kiedy więc Bóg powiedział do niego: „Koniec wszelkiego ciała nastał przede Mną (...) Uczyń sobie arkę”, Noe poddał się kierownictwu Jehowy. Współcześni mu ludzie, mimo że ich ostrzegano, zajmowali się swymi codziennymi sprawami jak gdyby nigdy nic. Noe zaś budował ogromną arkę i pilnie głosił innym o sprawiedliwych drogach Jehowy. Jak czytamy w sprawozdaniu: „Noe przystąpił do dzieła według tego wszystkiego, co mu przykazał Bóg. Właśnie tak zrobił” (Rodz. 6:13-22; zob. Hebrajczyków 11:7 i 2 Piotra 2:5).
6. (a) Czym jeszcze odznaczali się ludzie zachowujący niezłomną prawość? (b) Jak Sara okazywała te zalety i jak możemy odnieść pożytek z przykładu, który ona dała?
6 Ludzie zachowujący niezłomną prawość mieli w szczególnym poszanowaniu zasadę zwierzchnictwa, a jednocześnie odznaczali się miłością do Jehowy. Nie postąpili jak Ewa, która wysunęła się przed męża, ani jak Adam, który zlekceważył prawo Jehowy. Takimi pięknymi zaletami odznaczała się Sara, żona Abrahama. Nie tylko w mowie, lecz także w sercu Abraham był jej „panem”. Co więcej, miłowała Jehowę i była kobietą wiary. Razem z Abrahamem ‛oczekiwała miasta [Królestwa Bożego] mającego realne fundamenty, którego budowniczym i twórcą jest Bóg’ (1 Piotra 3:5, 6; Hebr. 11:10-16).
7. (a) W jakich okolicznościach Mojżesz stanął w obronie zwierzchnictwa Jehowy? (b) Czego można się nauczyć z jego przykładu?
7 Mniej więcej 430 lat po opuszczeniu przez Abrahama jego kraju rodzinnego Mojżesz stanął w obronie zwierzchniej władzy Jehowy, spotykając się twarzą w twarz z egipskim faraonem. Mojżesz wcale nie był zadufany w sobie. Wprost przeciwnie, nie dowierzał swej zdolności przemawiania. Był jednak posłuszny Jehowie. Przy poparciu Jehowy i z pomocą swego brata Aarona wielokrotnie oznajmiał faraonowi słowo Jehowy. Faraon był uparty. Nawet niektórzy synowie Izraela ustosunkowali się do Mojżesza niezwykle krytycznie. Niemniej Mojżesz lojalnie wykonał wszystko, co mu polecił Jehowa, i za jego pośrednictwem Izraelici zostali wyzwoleni z Egiptu (Wyjścia 7:6; 12:50, 51).
8. (a) Co dowodzi, że lojalność wobec Jehowy wymaga czegoś więcej niż spełniania tego, co Bóg wyszczególnia w formie pisanej? (b) Jak zrozumienie takiej lojalności pomaga nam stosować się do 1 Jana 2:15?
8 Ludzie lojalni wobec Jehowy nie myśleli, że się od nich wymaga tylko dostosowania do litery prawa i posłusznego przestrzegania wyłącznie tego, co Bóg kazał zapisać. Gdy żona Potifara usiłowała skusić Józefa do cudzołożnych stosunków, nie było żadnego zapisanego przykazania Bożego, które by wyraźnie zakazywało cudzołóstwa. Jednakże na podstawie tego, co Józef wiedział o ustanowieniu przez Jehowę małżeństwa w Edenie, uświadomił sobie, że stosunki płciowe z żoną innego mężczyzny nie podobają się Bogu. Józef nie zamierzał sprawdzać, jak dalece Bóg pozwoliłby mu naśladować Egipcjan. Wielce sobie cenił drogi Jehowy, rozmyślał bowiem nad Jego postępowaniem z ludzkością, a potem sumiennie stosował się do tego, co rozpoznał jako wolę Bożą (Rodz. 39:7-12; zob. Psalm 77:11, 12 [77:12, 13, Bw]).
9. Jak twierdzenie, z którym Diabeł wystąpił za czasów Hioba, już nieraz okazało się kłamstwem?
9 Kto naprawdę zna Jehowę, ten nie odwraca się od Niego, choćby był wystawiony na poważną próbę. Szatan twierdził, że nawet Hiob, o którym Jehowa wypowiadał się tak pochlebnie, odsunąłby się od Boga, gdyby stracił mienie lub zdrowie. Hiob jednak dowiódł, że Diabeł jest kłamcą, chociaż nie wiedział, czym wytłumaczyć wszystkie nieszczęścia, które na niego spadły (Hioba 2:3, 9, 10). Próbując ciągle dowieść swej racji, Szatan skłonił później rozwścieczonego króla babilońskiego, żeby zagroził trzem młodym Hebrajczykom śmiercią w rozpalonym piecu, jeżeli nie złożą hołdu posągowi wzniesionemu przez króla. Stojąc wobec wyboru między rozkazem króla a prawem Jehowy zakazującym bałwochwalstwa, stanowczo oświadczyli, że służą Jehowie i że On jest ich najwyższym Władcą. Wierność wobec Boga była dla nich cenniejsza niż życie (Dan. 3:14-18).
10. Jak to jest możliwe, aby niedoskonali ludzie mogli wykazać, że naprawdę są lojalni wobec Jehowy?
10 Czy z tego wynika, że chcąc być lojalnym wobec Jehowy, trzeba być doskonałym — że kto popełnia błąd, ten całkowicie zawiódł? Nic podobnego! Biblia mówi wyraźnie, że w niektórych okolicznościach Mojżesz nie dopisał. Jehowie się to nie podobało, ale nie odrzucił Mojżesza. Również apostołowie mieli swoje słabości, choć pod niejednym względem byli przykładni. Lojalność wymaga konsekwentnego posłuszeństwa, które płynie z serca. Biorąc jednak pod uwagę naszą odziedziczoną niedoskonałość, Jehowa jest zadowolony, jeżeli pod żadnym względem nie lekceważymy rozmyślnie Jego woli. Jeżeli z powodu słabości wdamy się w coś złego, to konieczne jest wtedy okazanie szczerej skruchy i pilnowanie się, żeby to nie weszło w zwyczaj. W ten sposób dajemy dowód, że naprawdę miłujemy to, co Jehowa uważa za dobre, a nienawidzimy tego, co On poczytuje za złe. Na podstawie naszej wiary w gładzącą grzech wartość ofiary złożonej przez Jezusa możemy stać przed Bogiem czyści (Am. 5:15; Dzieje 3:19; Hebr. 9:14).
11. (a) Kto z ludzi zachował zbożne oddanie w sposób doskonały i czego to dowodzi? (b) Jak nam pomaga to, czego on dokonał?
11 Czyżby wobec tego doskonałe zbożne oddanie było dla ludzi po prostu niemożliwe? Przez jakieś 4000 lat odpowiedź na to pytanie była „świętą tajemnicą” (1 Tym. 3:16). Chociaż Adam został stworzony człowiekiem doskonałym, to jednak nie dał doskonałego przykładu zbożnego oddania. A kto mógł go dać? Na pewno nikt spośród jego grzesznego potomstwa. Jedynym człowiekiem, który to potrafił, był Jezus Chrystus. To, czego dokonał Jezus, dowodzi, że Adam, który żył w znacznie korzystniejszych warunkach, mógł zachować doskonałą prawość, gdyby tylko chciał. Bóg nie popełnił błędu przy stwarzaniu człowieka. Jezus Chrystus jest więc przykładem, za którym staramy się iść, nie tylko okazując posłuszeństwo wobec prawa Bożego, lecz także będąc osobiście oddani Jehowie, Najwyższemu Władcy.
JAKĄ ODPOWIEDŹ MY SAMI DAJEMY?
12. Dlaczego musimy być stale czujni pod względem swego stosunku do zwierzchniej władzy Jehowy?
12 Każdy z nas stoi wobec powszechnej kwestii spornej. Nie da się jej ominąć. Gdy publicznie oświadczamy, że jesteśmy po stronie Jehowy, stajemy się celem ataków Szatana. Ze wszystkich stron wywiera on na nas nacisk i będzie dalej tak postępować aż do końca swego złego systemu rzeczy. Nie wolno nam nigdy zaniedbywać zachowywania czujności (1 Piotra 5:8). Nasze postępowanie świadczy o tym, jakie stanowisko zajmujemy w naczelnej kwestii spornej.
13. (a) Co w związku z pochodzeniem kłamstwa i kradzieży powinno nas przekonać, żeby tego nie robić? (b) Odpowiedz kolejno na poszczególne pytania dotyczące różnych sytuacji, które mogłyby się stać pokusą do takiej niegodziwości.
13 Nie możemy sobie pozwolić na uznawanie nielojalnego postępowania za coś mało ważnego jedynie dlatego, że w świecie jest ono ogólnie praktykowane. Zachowywanie niezłomnej prawości wymaga trzymania się sprawiedliwych zasad Jehowy w każdej dziedzinie. Zwróć uwagę na poniższe przykłady:
1. Szatan posłużył się kłamstwem, żeby zwieść naszych prarodziców do grzechu. Stał się „ojcem kłamstwa” (Jana 8:44).
W jakich sytuacjach młodzi czasami nie mówią prawdy rodzicom? Dlaczego młodzi chrześcijanie powinni tego unikać? (Prz. 6:16-19).
Jakie praktyki handlowe mogą kogoś zbliżyć do „ojca kłamstwa” zamiast do Boga prawdy? (Mich. 6:11, 12).
Czy byłoby to niewłaściwe, gdybyśmy chcieli przedstawić siebie w lepszym świetle, niż na to zasługujemy, jeżeli to by nikomu nie zaszkodziło? (Ps. 119:163; por. Dzieje Apostolskie 5:1-11).
Gdy ktoś dopuści się poważnego wykroczenia, dlaczego nie powinien tego tuszować uciekaniem się do krętactwa? (Prz. 28:13).
2. Gdy najpierw Ewa, a potem Adam ulegli namowom Szatana, żeby samodzielnie decydować o tym, co dobre, a co złe, pierwszym ich uczynkiem było wzięcie czegoś, co do nich nie należało. Zostali złodziejami.
Czy kradzież jest usprawiedliwiona, gdy złodziej jest w potrzebie albo gdy okrada kogoś zamożnego? (Prz. 6:30, 31; 1 Piotra 4:15).
Czy można uznać kradzież za mniej naganną, jeżeli w danej okolicy nikt się temu nie dziwi, albo jeżeli chodzi o coś małowartościowego? (Rzym. 12:2; Efez. 4:28; Łuk. 16:10).
14, 15. (a) Jakiej próbie będzie poddana cała ludzkość po tysiącletnim panowaniu Chrystusa? (b) Jak nasze obecne postępowanie wpłynie wówczas na wynik tej próby dla nas samych?
14 Podczas tysiącletniego panowania Chrystusa Szatan i jego demony będą w przepaści, niezdolne do wywierania wpływu na ludzi. Cóż to będzie za ulga! Po upływie tysiąca lat zostaną jednak na krótki czas wypuszczeni. Szatan i jego naśladowcy będą wywierać nacisk na „świętych” — na ludzi, którzy osiągną doskonałość i będą obstawać przy niezłomnej prawości. Wyruszy jak na wojnę przeciwko „umiłowanemu miastu”, przeciw niebiańskiemu Nowemu Jeruzalem, aby wyrugować sprawiedliwość, którą ono zaprowadzi na ziemi (Obj. 20:7-10).
15 Najprawdopodobniej — tak jak w przeszłości — Szatan posłuży się oszustwem, apelując przy tym do samolubstwa i dumy, aby popchnąć ludzi do nielojalności wobec Jehowy. Jak na to zareagujemy, jeżeli będziemy wtedy żyć? Gdzie będzie nasze serce w powszechnej kwestii spornej? Ponieważ cała ludzkość osiągnie już wtedy doskonałość, każdy akt nielojalności będzie rozmyślny i pociągnie za sobą wieczną zagładę. Abyśmy więc mogli się wtedy okazać lojalni, musimy teraz bezwzględnie nabrać zwyczaju chętnego i pozytywnego reagowania na kierownictwo Jehowy sprawowane poprzez Jego Słowo lub też przez Jego organizację! Dowiedziemy tym, że jesteśmy Mu naprawdę oddani jako Najwyższemu Władcy.
PYTANIA DO POWTÓRKI
● Wobec jakiej wielkiej kwestii spornej stoją wszystkie stworzenia? Jak zostaliśmy w nią uwikłani?
● Co się szczególnie uwydatnia w postępowaniu, którym mężczyźni i kobiety wymienieni na stronie 49 wykazali niezłomną prawość wobec Jehowy?
● Dlaczego codzienne dbanie o oddawanie czci Jehowie naszym postępowaniem ma tak istotne znaczenie?
[Pytania do studium]
[Ilustracje na stronie 49]
ONI STAWALI W OBRONIE ZWIERZCHNIEJ WŁADZY JEHOWY
NOE
SARA
MOJŻESZ
JÓZEF
HIOB
Czego można się nauczyć z ich przykładu?
