1-4. (a) Co się wydarzyło, gdy Piłat wyprowadził Jezusa z pałacu namiestnikowskiego? (b) Jak Jezus reagował na upokorzenia i udręki i jakie ważne pytania wymagają odpowiedzi?

 „OTO człowiek!” Słowa te padają z ust rzymskiego namiestnika Poncjusza Piłata, który wyprowadza ze swego pałacu Jezusa Chrystusa i stawia go przed rozjuszonym motłochem (Jana 19:5). Jest wczesny ranek po obchodach Paschy 33 roku n.e. Zaledwie parę dni wcześniej Jezus tryumfalnie wjeżdżał do Jerozolimy jako Król wyznaczony przez Boga, a liczne rzesze radośnie go witały. Teraz spotyka się z zupełnie innym traktowaniem.

² Na pierwszy rzut oka wydaje się, że został przyodziany w strój królewski. Ale purpurowa szata na jego krwawiących, poranionych biczowaniem plecach oraz korona spleciona z cierni, która kaleczy mu głowę, służą tylko ośmieszeniu jego królewskiej pozycji. Tłumy, podburzone przez naczelnych kapłanów, odtrącają stojącego przed nimi zmaltretowanego człowieka. Kapłani wrzeszczą: „Na pal z nim! Na pal z nim!” Ziejąc żądzą mordu, Żydzi domagają się jego śmierci (Jana 19:1-7).

³ Jezus znosi upokorzenia i cierpienia z godnością i odwagą, bez słowa skargi. * Jest w pełni przygotowany na to, że umrze. Jeszcze tego samego dnia dobrowolnie ponosi okrutną śmierć na palu męki (Jana 19:17, 18, 30).

 ⁴ Składając na ofiarę własne życie, Jezus dał swym naśladowcom dowód prawdziwej przyjaźni. Sam rzekł kiedyś: „Nikt nie ma miłości większej niż ta, gdy ktoś daje swą duszę za swoich przyjaciół” (Jana 15:13). W związku z tym powstają ważne pytania: Czy Jezus naprawdę musiał doznać tych wszystkich udręk i w końcu umrzeć? Dlaczego chętnie się na to zgodził? I jak my, jego naśladowcy i przyjaciele, możemy brać z niego wzór?

5. Czego Jezus był w pełni świadomy?

⁵ Jezus dobrze wiedział, co go spotka — doskonale znał liczne proroctwa z Pism Hebrajskich, które szczegółowo zapowiadały cierpienia i śmierć Mesjasza (Izajasza 53:3-7, 12; Daniela 9:26). Nieraz przygotowywał uczniów na czekające go próby (Marka 8:31; 9:31). Gdy szedł z apostołami do Jerozolimy na swą ostatnią Paschę, powiedział im wyraźnie: „Syn Człowieczy zostanie wydany naczelnym kapłanom oraz uczonym w piśmie i skażą go na śmierć, i wydadzą go ludziom z narodów, i wyśmieją go, i go oplują, i ubiczują go, i zabiją” (Marka 10:33, 34). Nie były to czcze słowa. Jak już wiemy, rzeczywiście został wyśmiany, opluty, ubiczowany i zabity.

6. Dlaczego Jezus musiał cierpieć i umrzeć?

⁶ Ale dlaczego Jezus musiał cierpieć i umrzeć? Z kilku niezwykle ważnych powodów. Po pierwsze, żeby dowieść lojalności wobec Jehowy i pokazać, iż stoi po stronie Jego zwierzchnictwa. Jak pamiętamy, Szatan kłamliwie twierdził, że ludzie służą Bogu wyłącznie z samolubnych pobudek (Hioba 2:1-5). Jezus, dochowując wierności ‛aż do śmierci na palu męki’, udzielił rozstrzygającej odpowiedzi na te bezpodstawne zarzuty (Filipian 2:8; Przysłów 27:11). Po drugie, swą męczeńską śmiercią miał dokonać przebłagania  za grzechy innych (Izajasza 53:5, 10; Daniela 9:24). ‛Dał swoją duszę jako okup w zamian za wielu’, umożliwiając nam nawiązanie dobrych stosunków z Bogiem (Mateusza 20:28). I po trzecie, przez znoszenie najróżniejszych trudności i cierpień został „wypróbowany pod każdym względem tak jak my”. Dzięki temu jest Arcykapłanem, który potrafi ‛wczuć się w nasze słabości’ (Hebrajczyków 2:17, 18; 4:15).

7. Na jakie poświęcenie zdobył się Jezus, przychodząc na ziemię?

⁷ Chcąc lepiej zrozumieć, na jakie poświęcenie zdobył się Jezus, zadajmy sobie pytanie: Kto z nas zostawiłby rodzinę i dom i przeprowadził się do obcego kraju, gdyby wiedział, że większość miejscowej ludności go odtrąci, będzie go upokarzać i dręczyć, a w końcu go zamorduje? Właśnie na coś takiego zdecydował się Jezus. Przed przyjściem na ziemię cieszył się w niebie uprzywilejowaną pozycją u boku Ojca. A jednak chętnie opuścił swój niebiański dom, by żyć tu na ziemi jako człowiek. Uczynił to, choć nie miał wątpliwości, że przez większość ludzi zostanie odrzucony, że będzie musiał znosić ich pogardę, dotkliwie cierpieć, a na koniec umrzeć w męczarniach (Filipian 2:5-7). Co go skłoniło do poniesienia aż takiej ofiary?

8, 9. Co skłoniło Jezusa do złożenia życia na ofiarę?

⁸ Przede wszystkim Jezus kierował się głęboką miłością do swojego Ojca. To ona pomagała mu trwać. To ona sprawiała, że najbardziej zależało mu na uświęceniu imienia Jehowy (Mateusza 6:9; Jana 17:1-6, 26). Niczego nie pragnął tak mocno jak tego, by wzniosłe imię Boże zostało oczyszczone z zarzutów. Wiedział, jak ogromną rolę odegra w tym jego lojalność. Rozumiał więc, że cierpi  w słusznej sprawie, i poczytywał to sobie za największy zaszczyt (1 Kronik 29:13).

⁹ Ale do złożenia życia na ofiarę pobudziło Jezusa coś jeszcze. Była to miłość do rodzaju ludzkiego — miłość, którą żywił już od początku dziejów człowieka. Na długo przed swym przyjściem na ziemię został w Biblii przedstawiony jako uosobiona mądrość, która mówi: „Rzeczy, które miłowałam, były u synów ludzkich” (Przysłów 8:30, 31). Uczucia tego wyraźnie dowiódł, gdy przebywał na ziemi. Jak się dowiedzieliśmy z trzech poprzednich rozdziałów tej książki, okazywał miłość na wiele sposobów — zarówno swoim naśladowcom, jak i innym ludziom. A 14 Nisan 33 roku dobrowolnie oddał za nas „swą duszę” (Jana 10:11). Doprawdy nie mógł złożyć wspanialszego dowodu miłości. Czy powinniśmy go pod tym względem naśladować? Oczywiście. Otrzymaliśmy nawet takie przykazanie.

10, 11. Jakie nowe przykazanie Jezus dał swoim naśladowcom, co ono oznacza i dlaczego koniecznie musimy go przestrzegać?

¹⁰ W noc przed swą śmiercią Jezus powiedział do najbliższych współtowarzyszy: „Daję wam nowe przykazanie, żebyście się wzajemnie miłowali; tak jak ja was umiłowałem, żebyście wy też miłowali się wzajemnie. Po tym wszyscy poznają, że jesteście moimi uczniami, jeśli będzie wśród was miłość” (Jana 13:34, 35). Dlaczego przykazanie, żeby ‛wzajemnie się miłować’, Jezus nazwał „nowym”? To prawda, że Prawo Mojżeszowe już dawno mówiło: „Masz miłować swego bliźniego jak samego siebie” (Kapłańska 19:18). Ale przykazanie wprowadzone przez Jezusa zobowiązuje do większej miłości — miłości, która pobudza nawet do oddania za kogoś życia. On sam rzekł wyraźnie:  „To jest moje przykazanie, żebyście się wzajemnie miłowali, tak jak ja was umiłowałem. Nikt nie ma miłości większej niż ta, gdy ktoś daje swą duszę za swoich przyjaciół” (Jana 15:12, 13). Nowe przykazanie można by więc ująć następująco: „Miłujcie innych nie tak jak samych siebie, lecz bardziej niż samych siebie”. Właśnie takiej miłości Jezus dowiódł zarówno swoim życiem, jak i śmiercią.

¹¹ Dlaczego przestrzeganie nowego przykazania jest tak ważne? Przypomnijmy sobie słowa Jezusa: „Po tym [po ofiarnej miłości] wszyscy poznają, że jesteście moimi uczniami”. Oznacza to, że ofiarna miłość stanowi znak rozpoznawczy prawdziwych chrześcijan. Można by ją przyrównać do identyfikatora — na przykład do plakietki, jaką nosi każdy uczestnik dorocznych zgromadzeń okręgowych Świadków Jehowy. Widnieje na niej imię i nazwisko właściciela oraz nazwa jego zboru. Plakietka taka potwierdza zatem czyjąś tożsamość. Podobnie jest z miłością okazywaną sobie nawzajem przez prawdziwych chrześcijan. Uczucie to musi być tak widoczne, by mogło stanowić nasz znak rozpoznawczy — „identyfikator”, dzięki któremu osoby postronne wiedzą, że faktycznie jesteśmy naśladowcami Chrystusa. W związku z tym każdy z nas powinien zadać sobie pytanie: „Czy ja noszę taki ‚identyfikator’?”

12, 13. (a) Na jakie poświęcenie musimy być gotowi? (b) Czym jest ofiarność?

¹² Będąc naśladowcami Jezusa, powinniśmy miłować jedni drugich tak, jak on nas umiłował. Wspomnieliśmy już, że wymaga to z naszej strony daleko idących poświęceń. W Biblii czytamy: „Po tym poznaliśmy miłość, że on wydał za nas swą duszę; i my mamy obowiązek wydać swe  dusze za naszych braci” (1 Jana 3:16). Podobnie jak Jezus, w razie konieczności jesteśmy gotowi umrzeć za siebie nawzajem. W okresie prześladowań wolelibyśmy raczej sami zginąć, niż zdradzić i narazić na śmierć swego duchowego brata. W kraju rozdartym konfliktami na tle rasowym czy etnicznym ryzykowalibyśmy własne życie, by chronić naszych współwyznawców, nie bacząc na ich rasę czy przynależność etniczną. W czasie wojny wolelibyśmy pójść do więzienia lub nawet na stracenie, żeby tylko nie podnieść broni przeciw braciom — ani też przeciw nikomu innemu (Jana 17:14, 16; 1 Jana 3:10-12).

¹³ Jednak ofiarna miłość do współwyznawców to nie sama gotowość do oddania za nich życia. W rzeczywistości większość z nas nie będzie musiała zdobyć się na tak ogromne poświęcenie. Ale jeśli kochamy się nawzajem na tyle mocno, że bylibyśmy gotowi za siebie umrzeć, to czyż nie powinniśmy być również skłonni do mniejszych wyrzeczeń, gdy komuś z naszego grona trzeba pomóc już teraz? Ofiarność to rezygnowanie z osobistych korzyści czy wygód na rzecz drugich, stawianie ich dobra ponad własne — nawet jeśli wiąże się to z pewnymi niedogodnościami (1 Koryntian 10:24). Jak więc moglibyśmy dawać dowody ofiarnej miłości w życiu codziennym?

14. (a) Na jakie poświęcenia muszą się zdobywać starsi? (b) Co sądzisz o ciężko pracujących starszych z twojego zboru?

¹⁴ Na wiele wyrzeczeń zdobywają się starsi zboru, którzy ‛pasą trzodę Bożą’ (1 Piotra 5:2, 3). Oprócz tego, że troszczą się o własne rodziny, to jeszcze wieczorami lub w weekendy muszą znaleźć czas na zajęcia zborowe, takie jak przygotowywanie się do punktów w programie zebrań, dokonywanie wizyt pasterskich czy rozpatrywanie  spraw sądowniczych. Sporo nadzorców ponosi dodatkowe ofiary, wysilając się przy organizacji zgromadzeń obwodowych, specjalnych i okręgowych, a także działając w Komitetach Łączności ze Szpitalami, Grupach Odwiedzania Chorych czy Regionalnych Komitetach Budowlanych. Starsi, nigdy nie zapominajcie, że gdy ochoczo usługujecie innym — nie szczędząc czasu, sił i środków na ‛pasienie trzody Bożej’ — dajecie wyraz ofiarnej miłości (2 Koryntian 12:15). Wasze bezinteresowne wysiłki są doceniane nie tylko przez Jehowę, ale też przez członków zboru (Filipian 2:29; Hebrajczyków 6:10).

15. (a) Jakie ofiary ponoszą żony starszych? (b) Co myślisz o poświęceniach, na jakie zdobywają się żony starszych z twojego zboru?

¹⁵ A co powiedzieć o żonach braci starszych? Czyż nie zdobywają się na poświęcenia, żeby ich mężowie mogli należycie dbać o zbór? Przecież czas, który przeznaczają oni na zajęcia teokratyczne, mogliby spędzać z rodziną. Pomyślmy także o żonach nadzorców podróżujących, które ofiarnie towarzyszą mężom od zboru do zboru czy też od obwodu do obwodu. Rezygnują z posiadania swojego domu i na ogół muszą co tydzień nocować gdzie indziej. Żonom, które chętnie przedkładają sprawy zborowe nad własne, należy się pochwała za liczne dowody ofiarnej miłości (Filipian 2:3, 4).

16. Na jakie wyrzeczenia zdobywają się chrześcijańscy rodzice?

¹⁶ A jak możemy okazywać ofiarną miłość w rodzinie? Wy, rodzice, kosztem mnóstwa wyrzeczeń troszczycie się o swoje dzieci i je wychowujecie, „karcąc je i ukierunkowując ich umysły zgodnie z myślami Jehowy” (Efezjan 6:4). Być może przez wiele godzin dziennie ciężko pracujecie, żeby zapewnić im wyżywienie, odzież oraz dach nad głową. Wolicie sami zrezygnować z różnych rzeczy, żeby tylko one miały wszystko, co niezbędne. Usilnie staracie się również  studiować z nimi Biblię, zabierać je na zebrania zborowe i wyruszać z nimi do służby kaznodziejskiej (Powtórzonego Prawa 6:6, 7). Dzięki takiej ofiarnej miłości pomagacie im wejść na drogę prowadzącą do życia wiecznego i zaskarbiacie sobie uznanie Założyciela instytucji rodziny (Przysłów 22:6; Efezjan 3:14, 15).

17. Jak mężowie mogą naśladować niesamolubną postawę Jezusa?

¹⁷ Mężowie, a jak wy możecie naśladować ofiarną miłość Jezusa? W Biblii skierowano do was następujące słowa: „Wciąż miłujcie swe żony, jak też Chrystus umiłował zbór i wydał zań samego siebie” (Efezjan 5:25). Wiemy już, że Jezus darzył swych naśladowców tak głęboką miłością, iż oddał za nich życie. Ponadto „nie miał upodobania w samym sobie” (Rzymian 15:3). Chrześcijański mąż bierze wzór z tej niesamolubnej postawy Jezusa. Chętnie przedkłada dobro żony nad własne. Nie narzuca jej swojego zdania i jeśli w grę nie wchodzi pogwałcenie zasad biblijnych, jest gotowy ustąpić. Okazywaniem ofiarnej miłości zdobywa sobie uznanie Jehowy oraz miłość i szacunek żony i dzieci.

18. Co nas pobudza do przestrzegania nowego przykazania?

¹⁸ Przestrzeganie nowego przykazania, żeby się wzajemnie miłować, nie jest łatwe, ale mamy ku temu niezwykle silną motywację. Apostoł Paweł napisał: „Przymusza nas (...) miłość Chrystusa, ponieważ osądziliśmy, że jeden człowiek umarł za wszystkich, (...) a umarł za wszystkich, aby ci, co żyją, nie żyli już dla samych siebie, lecz dla tego, który za nich umarł i został wskrzeszony” (2 Koryntian 5:14, 15). Skoro Jezus za nas umarł, czy nie powinniśmy czuć się w obowiązku żyć dla niego? Możemy to czynić, naśladując jego ofiarną miłość.

19, 20. Co ofiarował nam Jehowa i jak możemy pokazać, że przyjmujemy ten dar?

 ¹⁹ Jezus słusznie powiedział: „Nikt nie ma miłości większej niż ta, gdy ktoś daje swą duszę za swoich przyjaciół” (Jana 15:13). To, że sam był gotowy oddać za nas „swą duszę”, stanowiło najwspanialszy dowód jego miłości. Jest jednak Ktoś, kto okazał nam jeszcze większą miłość. Jezus wyjaśnił: „Bóg tak bardzo umiłował świat, że dał swego jednorodzonego Syna, aby nikt, kto w niego wierzy, nie został zgładzony, lecz miał życie wieczne” (Jana 3:16). Jehowa tak nas miłuje, że umożliwił nam uwolnienie z pęt grzechu i śmierci, składając za nas okup w postaci własnego Syna (Efezjan 1:7). Ale chociaż ofiarował nam tak bezcenny dar, wcale nas nie zmusza, byśmy go przyjęli.

²⁰ Wybór należy do nas. Jak możemy pokazać, na co się decydujemy? Jezus powiedział, że musimy ‛w niego wierzyć’. Niemniej wiara to nie tylko słowa. To także uczynki, cały tryb życia (Jakuba 2:26). Wiary w Jezusa Chrystusa dowodzimy przez naśladowanie go dzień po dniu. Dzięki temu możemy liczyć na obfite błogosławieństwa — już dziś i w przyszłości. Sprawę tę omówimy w ostatnim rozdziale.