1-3. W jaki sposób Babilończycy drwili ze sług Jehowy i dlaczego?

WYOBRAŹ sobie, że jesteś wiernym Żydem mieszkającym w Babilonie. Twój naród przebywa na wygnaniu już jakieś 50 lat. Tak jak w każdy szabat, planujesz spotkać się z innymi wygnańcami, żeby wielbić Jehowę. Idąc tętniącymi życiem ulicami miasta, mijasz okazałe świątynie i niezliczone sanktuaria. Ludzie tłumnie chodzą do tych miejsc kultu, składają tam ofiary i śpiewają pieśni ku czci takich bóstw jak Marduk.

² Z dala od tłumów spotykasz się z małą grupą współwyznawców *. Znajdujecie spokojne miejsce, być może nad jednym z kanałów rzecznych, żeby wspólnie się modlić, śpiewać psalmy i rozmyślać nad Słowem Bożym. Kiedy się modlicie, słyszysz skrzypienie drewnianych łodzi cumujących wzdłuż brzegu kanału. Delektujesz się chwilą spokoju. Masz nadzieję, że miejscowi ludzie was nie znajdą i nie przerwą wam spotkania, jak to się często zdarza. Dlaczego dochodzi do takich sytuacji?

 ³ Babilon wygrał wiele wojen, a jego mieszkańcy przypisują potęgę tego miasta fałszywym bogom. Babilończycy uważają, że skoro Jerozolima została całkowicie zniszczona, to ich bóg Marduk jest silniejszy niż Jehowa. Dlatego wyśmiewają się z twojego Boga i Jego sług. Czasami szyderczo się domagają: „Zaśpiewajcie nam jakąś pieśń Syjonu” (Ps. 137:3). Wiele psalmów opiewa tryumf Syjonu (Jerozolimy) nad wrogami Jehowy. Być może Babilończycy szczególnie lubią drwić właśnie z tych psalmów. Z kolei inne mówią o pogańskich narodach, między innymi o Babilończykach. Jeden z nich brzmi: „Obróciły Jerozolimę w rumowisko (...), wszyscy dookoła szydzą z nas i drwią” (Ps. 79:1, 3, 4).

4, 5. (a) Jaką nadzieję dawało wygnańcom proroctwo Ezechiela? (Zobacz ilustrację tytułową). (b) Co omówimy w tym rozdziale?

⁴ Co więcej, z twojej wiary w Jehowę i Jego proroków wyśmiewają się też odstępczy Żydzi. Mimo takich kpin oddawanie czci prawdziwemu Bogu wzmacnia ciebie i twoją rodzinę. Lubicie razem się modlić i śpiewać. Czytanie Słowa Bożego działa na was kojąco (Ps. 94:19; Rzym. 15:4). Wyobraź sobie, że tego dnia jeden z twoich współwyznawców przynosi coś szczególnego — zwój z proroctwem Ezechiela. Z radością słuchasz obietnicy Jehowy, że sprowadzi swój lud z powrotem do ojczyzny. Serce ci rośnie, kiedy to proroctwo jest czytane na głos, a ty wyobrażasz sobie, jak pewnego dnia razem z rodziną wracacie do swojego kraju i pomagacie w przywracaniu czystego wielbienia!

⁵ W Księdze Ezechiela raz po raz pojawiają się obietnice dotyczące odrodzenia. Przeanalizujmy ten pokrzepiający temat. Jak te obietnice spełniły się na żydowskich wygnańcach? Jakie znaczenie mają w naszych czasach? W wypadku niektórych z nich omówimy też, jak ostatecznie spełnią się w przyszłości.

6. Jak Bóg wielokrotnie ostrzegał swój buntowniczy lud?

⁶ Za pośrednictwem Ezechiela Jehowa wyraźnie powiedział, jaką karę wymierzy nieposłusznym Izraelitom: „Pójdą na wygnanie, do niewoli” (Ezech. 12:11). Jak omówiliśmy w 6 rozdziale tej książki, Ezechiel nawet przedstawił ten wyrok w proroczych scenach. Ale nie on pierwszy przekazał takie ostrzeżenie. Już w czasach Mojżesza, prawie 1000 lat wcześniej, Jehowa ostrzegł swój lud, że jeśli będzie się przeciwko Niemu buntował, to zostanie uprowadzony na wygnanie (Powt. Pr. 28:36, 37). Podobnych przestróg udzielali prorocy Izajasz i Jeremiasz (Izaj. 39:5-7; Jer. 20:3-6).

7. W jaki sposób Jehowa ukarał swój lud?

⁷ Niestety, większość Izraelitów puszczała te ostrzeżenia mimo uszu. Jehowa ubolewał z powodu ich nieposłuszeństwa,  bałwochwalstwa, niewierności i upadku moralnego, do czego przyczynili się źli pasterze, czyli przywódcy. Dlatego dopuścił, żeby Izraelici cierpieli głód — była to tragedia i hańba, bo przecież ich kraj był kiedyś „ziemią mlekiem i miodem płynącą” (Ezech. 20:6, 7). A potem, tak jak przepowiedział, pozwolił, żeby krnąbrny naród został uprowadzony na wygnanie. W 607 roku p.n.e. babiloński król Nabuchodonozor zadał ostateczny cios: zniszczył Jerozolimę i świątynię. Tysiące Żydów, którzy nie stracili życia, uprowadził do Babilonu. Tam byli wyszydzani i prześladowani, jak to opisano na początku tego rozdziału.

8, 9. Jak Bóg ostrzegał chrześcijan przed odstępstwem?

⁸ Czy coś podobnego do niewoli babilońskiej spotkało zbór chrześcijański? Tak. I podobnie jak starożytni Żydzi, naśladowcy Chrystusa byli wcześniej ostrzegani. W czasie swojej służby Jezus powiedział: „Miejcie się na baczności przed fałszywymi prorokami. Tacy przychodzą do was w owczej skórze, ale wewnątrz są drapieżnymi wilkami” (Mat. 7:15). Po latach apostoł Paweł pod natchnieniem przekazał podobne ostrzeżenie: „Wiem, że kiedy odejdę, wejdą pomiędzy was bezwzględne wilki i nie będą się czule obchodzić z trzodą. A wśród was samych pojawią się ludzie szerzący wypaczone nauki, żeby pociągnąć za sobą uczniów” (Dzieje 20:29, 30).

⁹ Chrześcijan uczono, jak rozpoznawać i unikać takich niebezpiecznych ludzi. Starsi mieli usuwać odstępców ze zboru (1 Tym. 1:19; 2 Tym. 2:16-19; 2 Piotra 2:1-3; 2 Jana 10). Jednak tak jak dawniej mieszkańcy Izraela i Judy, wielu chrześcijan zaczęło lekceważyć te życzliwe ostrzeżenia. Pod koniec I wieku zbór chrześcijański zaczął ulegać odstępczym wpływom. Jan, ostatni żyjący wtedy apostoł, jeszcze powstrzymywał szerzenie fałszywych nauk, zepsucie i powszechne odstępstwo (2 Tes. 2:6-8; 1 Jana 2:18). Ale co się stało, kiedy umarł?

10, 11. Jak od II wieku zaczęła się spełniać przypowieść o pszenicy i chwastach?

¹⁰ Po śmierci Jana zaczęła się spełniać przypowieść Jezusa o pszenicy i chwastach (odczytaj Mateusza 13:24-30). Tak jak przewidział Jezus, Szatan zasiał w zborze „chwasty”, czyli fałszywych chrześcijan, i wtedy odstępstwo się rozpleniło. Musiało to bardzo boleć Jehowę, kiedy zbór założony przez Jego Syna został skażony bałwochwalstwem, pogańskimi świętami i zwyczajami oraz fałszywymi naukami przejętymi od filozofów i religii będących pod wpływem Szatana! W jaki sposób zareagował? Tak jak to zrobił w wypadku niewiernych Izraelitów, pozwolił, żeby Jego słudzy trafili do niewoli. Mniej więcej w II wieku wierni chrześcijanie porównani  do pszenicy zaczęli ginąć w tłumie fałszywych chrześcijan. Można powiedzieć, że prawdziwy zbór chrześcijański znalazł się w niewoli Babilonu Wielkiego, ogólnoświatowego imperium religii fałszywej, a rzekomi chrześcijanie zostali przez nie wchłonięci. Ich liczba wzrastała i w rezultacie pojawiło się tak zwane chrześcijaństwo.

¹¹ Podczas mrocznych stuleci dominacji chrześcijaństwa na ziemi nadal byli prawdziwi chrześcijanie — „pszenica” z przypowieści Jezusa. Tak jak żydowscy wygnańcy opisani w Księdze Ezechiela 6:9, pamiętali oni o prawdziwym Bogu. Niektórzy odważnie sprzeciwiali się fałszywym naukom. Byli wyśmiewani i prześladowani. Czy Jehowa chciał na zawsze zostawić swoich sług w niewoli religii fałszywej? Nie! Tak jak to było w wypadku starożytnych Izraelitów, Jehowa wyraził swój gniew w odpowiedniej mierze i przez odpowiednio długi czas (Jer. 46:28). Co więcej, dał swoim sługom nadzieję. Powróćmy do sytuacji, w której znaleźli się żydowscy wygnańcy w Babilonie, i zobaczmy, jak Jehowa dał im nadzieję na wyzwolenie.

12, 13. Dlaczego złość Jehowy na żydowskich wygnańców miała przeminąć?

¹² Jehowa otwarcie powiedział Izraelitom, że ich ukarze, ale zapewnił też, że Jego słuszny gniew nie będzie trwał bez końca. Zwróćmy na przykład uwagę na te słowa: „Mój gniew przeminie, moja złość na nich ustanie i się uspokoję. Gdy skończę wylewać na nich swój gniew, przekonają się, że ja, Jehowa, powiedziałem to, domagając się wyłącznego oddania” (Ezech. 5:13). Dlaczego złość Jehowy miała kiedyś przeminąć?

¹³ Oprócz nielojalnych Żydów do niewoli zostali zabrani wierni słudzy Boży. Ponadto za pośrednictwem Ezechiela Bóg zapowiedział, że niektórzy Żydzi podczas pobytu w niewoli okażą skruchę. Mieli sobie uświadomić, jak haniebnie grzeszyli przeciwko swojemu Bogu, i zabiegać o Jego przebaczenie i uznanie (Ezech. 6:8-10; 12:16). Do wiernych osób należeli Ezechiel oraz Daniel i jego trzej towarzysze. Prorok Daniel żył tak długo, że widział początek i koniec wygnania. Jego szczera modlitwa, w której wyraża skruchę za grzechy narodu izraelskiego, jest zapisana w 9 rozdziale Księgi Daniela. Z pewnością wyraża ona odczucia wielu tysięcy  wygnańców, którzy pragnęli, żeby Jehowa im wybaczył i zaczął znowu błogosławić. Z jakim zachwytem musieli przyjąć przekazane przez Ezechiela Boże obietnice dotyczące wyzwolenia i odrodzenia!

14. Dlaczego Jehowa postanowił wyzwolić swój lud z niewoli?

¹⁴ Jednak był jeszcze ważniejszy powód, dla którego Jehowa postanowił wyzwolić swój lud i przywrócić czyste wielbienie. Ta długa niewola miała się skończyć nie dlatego, że Żydzi zasługiwali na uwolnienie, ale dlatego, że nadszedł czas, by Jehowa uświęcił swoje imię na oczach wszystkich narodów (Ezech. 36:22). Babilończycy mieli się raz na zawsze przekonać, że wszystkie ich demoniczne bóstwa, takie jak Marduk, były niczym w porównaniu z Władcą Wszechświata, Jehową! Omówimy teraz pięć obietnic Jehowy, które Ezechiel miał przekazać wiernym wygnańcom. Najpierw przeanalizujemy, co każda z tych obietnic znaczyła dla nich. Potem przekonamy się, jak spełniły się one na większą skalę.

15. Jak po powrocie do ojczyzny miały się zmienić praktyki religijne Żydów?

¹⁵ OBIETNICA 1. Koniec z bałwochwalstwem i innymi obrzydliwymi praktykami religii fałszywej (odczytaj Ezechiela 11:18; 12:24). Jak to omówiono w 5 rozdziale tej książki, w Jerozolimie i świątyni Izraelici praktykowali zwyczaje religii fałszywej, takie jak bałwochwalstwo. To ich skalało i oddaliło od Jehowy. Za pośrednictwem Ezechiela Jehowa zapowiedział, że wygnańcy mogą wyczekiwać czasu, gdy będą mogli ponownie wielbić Go w sposób czysty i nieskalany. Wszystkie inne błogosławieństwa związane z powrotem do ojczyzny zależały od tej najważniejszej sprawy — od przywrócenia czystego wielbienia.

16. Jaką obietnicę dotyczącą ojczyzny złożył wygnańcom Jehowa?

¹⁶ OBIETNICA 2. Powrót do rodzinnego kraju. Jehowa powiedział o wygnańcach: „Dam im ziemię izraelską” (Ezech.  11:17). Była to niezwykła obietnica, bo Babilończycy, którzy drwili ze sług Bożych, z pewnością nie dawali im żadnych podstaw do nadziei na powrót do ukochanej ojczyzny (Izaj. 14:4, 17). Co więcej, jeśli po powrocie Izraelici będą wierni Bogu, ziemia da obfite plony, zapewniając im żywność i pożyteczną pracę. Hańba i niedola wynikające z głodu pójdą w zapomnienie (odczytaj Ezechiela 36:30).

17. Co Jehowa obiecał w związku ze składaniem ofiar?

¹⁷ OBIETNICA 3. Ponowne składanie ofiar na ołtarzu Jehowy. Jak wspomniano w 2 rozdziale tej książki, według Prawa Mojżeszowego składanie ofiar było nieodłącznym elementem czystego wielbienia. Jeśli wygnańcy po powrocie będą posłuszni i zachowają czystość duchową, ich ofiary będą cieszyły się uznaniem Jehowy. Dzięki nim dostąpią przebaczenia grzechów i będą blisko swojego Boga. Jehowa obiecał: „Będzie mi służyć cały dom Izraela, wszyscy w kraju. Tam odniosę się do was przychylnie i będę domagał się waszych darów ofiarnych, najlepszych ofiar, wszystkich waszych świętych rzeczy” (Ezech. 20:40). Czyste wielbienie zostanie naprawdę przywrócone, co zapewni ludowi Bożemu błogosławieństwa.

18. W jaki sposób Jehowa miał zadbać o swoje owce?

¹⁸ OBIETNICA 4. Odrzucenie złych pasterzy. Do grzechów ludu Bożego w dużej mierze przyczynili się zdeprawowani przywódcy. Jehowa obiecał zmienić tę sytuację. O złych pasterzach powiedział: „Sprawię, że przestaną je paść (...). Wyratuję swoje owce z ich ust”. A wiernych sług zapewnił: ‛Będę dbał o swoje owce’ (Ezech. 34:10, 12). Jak miał to zrobić? Miał wybrać na pasterzy wiernych i lojalnych mężczyzn.

19. Jaką jedność obiecał Jehowa?

¹⁹ OBIETNICA 5. Jedność wśród sług Jehowy. Możemy sobie wyobrazić, jak bardzo cierpieli wierni Żydzi, kiedy widzieli brak jedności wśród ludu Bożego w okresie poprzedzającym  niewolę. Pod wpływem fałszywych proroków i zdeprawowanych pasterzy ludzie nie słuchali proroków reprezentujących Jehowę, a nawet podzielili się na wrogie obozy. Dlatego jednym z najbardziej poruszających aspektów odrodzenia była następująca obietnica: „Dam im jedno [„zjednoczone”, przypis] serce i włożę w nich nowego ducha” (Ezech. 11:19). Dopóki powracający Żydzi byli w jedności z Bogiem oraz ze sobą nawzajem, nie mógł ich pokonać żaden przeciwnik. Jako naród mieli ponownie przysparzać Jehowie chwały, a nie ściągać na Niego hańbę.

20, 21. Jak obietnice Jehowy spełniły się po powrocie Żydów do ojczyzny?

²⁰ Czy tych pięć obietnic spełniło się na Żydach, którzy wrócili z wygnania? Przypomnijmy sobie słowa wiernego Jozuego: „Nie zawiodło ani jedno słowo ze wszystkich dobrych obietnic, które wam złożył wasz Bóg, Jehowa. Wszystkie się spełniły. Ani jedno z nich nie zawiodło” (Joz. 23:14). Tak było w czasach Jozuego i tak też było po powrocie Żydów do ojczyzny.

 ²¹ Żydzi odrzucili bałwochwalstwo i inne obrzydliwe praktyki religii fałszywej, które oddaliły ich od Jehowy. Chociaż wydawało się to niemożliwe, osiedlili się w ojczystym kraju, zaczęli uprawiać tam ziemię i prowadzili satysfakcjonujące życie. Jedną z pierwszych rzeczy, jakie zrobili po powrocie, było odbudowanie w Jerozolimie ołtarza Jehowy i złożenie na nim wymaganych ofiar (Ezd. 3:2-6). Jehowa dał im dobrych duchowych pasterzy: wiernego kapłana i przepisywacza Ezdrasza, namiestników Nehemiasza i Zerubbabela, arcykapłana Jozuego oraz odważnych proroków Aggeusza, Zachariasza i Malachiasza. Kiedy naród chętnie przyjmował wskazówki od Jehowy, cieszył się jednością, jakiej dawno nie doświadczał (Izaj. 61:1-4; odczytaj Jeremiasza 3:15).

22. Skąd wiemy, że pierwsze spełnienie obietnic dotyczących odrodzenia było jedynie przedsmakiem czegoś lepszego?

²² Nie ulega wątpliwości, że pierwsze spełnienie obietnic Jehowy dotyczących odrodzenia było bardzo pokrzepiające. A przecież był to zaledwie przedsmak czegoś znacznie lepszego. Skąd taki wniosek? Jehowa miał spełnić te obietnice pod  pewnym warunkiem — że naród pozostanie posłuszny. Tymczasem Żydzi znowu zaczęli się buntować przeciwko Jehowie. Ale jak na to wskazał Jozue, słowo Jehowy zawsze się spełnia. Dlatego omawiane obietnice miały mieć o wiele większe i trwalsze spełnienie. Zobaczmy, jak do tego doszło.

23, 24. Kiedy i jak rozpoczął się ‛czas przywracania wszystkiego’?

²³ Ponieważ studiujemy Biblię, wiemy, że w roku 1914 rozpoczął się schyłkowy okres — dni ostatnie — obecnego niegodziwego systemu rzeczy. Ale nie jest to schyłkowy okres dla sług Jehowy. Wręcz przeciwnie, z Biblii wynika, że rok 1914 to początek fascynującego okresu — ‛czasu przywracania wszystkiego’ (Dzieje 3:21). Skąd o tym wiemy? Przecież w roku 1914 Jezus Chrystus został mesjańskim Królem w niebie. Co wtedy zostało przywrócone? Jak pamiętamy, Jehowa obiecał królowi Dawidowi, że jego dynastia będzie panować wiecznie (1 Kron. 17:11-14). Kiedy w 607 roku p.n.e. Babilończycy zburzyli Jerozolimę, przerwali panowanie królów z tej dynastii.

²⁴ „Syn Człowieczy”, Jezus, pochodził z linii rodowej Dawida, dlatego był prawowitym dziedzicem jego tronu (Mat. 1:1; 16:13-16; Łuk. 1:32, 33). Kiedy w 1914 roku Jehowa dał Jezusowi tron w niebie, rozpoczął się ‛czas przywracania wszystkiego’. Jehowa mógł wtedy zlecić temu doskonałemu Królowi kontynuowanie dzieła odrodzenia.

25, 26. (a) Kiedy słudzy Jehowy zostali wyzwoleni z niewoli Babilonu Wielkiego i skąd o tym wiemy? (Zobacz też ramkę „Dlaczego rok 1919?”). (b) Co zaczęło się spełniać w roku 1919?

²⁵ Wkrótce po objęciu tronu Chrystus razem ze swoim Ojcem wziął udział w inspekcji stanu prawdziwego wielbienia (Malach. 3:1-5). Jak sam to zapowiedział w przypowieści o pszenicy i chwastach, przez długi czas nie można było odróżnić  prawdziwych namaszczonych duchem chrześcijan od tych, którzy się za nich podawali *. Kiedy jednak w roku 1914 nastała pora żniw, ta różnica była już wyraźnie widoczna. Kilkadziesiąt lat przed tym rokiem wierni Badacze Pisma Świętego demaskowali rażące błędy chrześcijaństwa i zaczęli się oddzielać od tej skażonej organizacji. Nastał czas na przywrócenie czystego wielbienia. Na początku 1919 roku, kilka lat po rozpoczęciu „czasu żniw”, Jehowa całkowicie wyzwolił swoich sług z niewoli Babilonu Wielkiego (Mat. 13:30). Wreszcie byli wolni!

²⁶ Proroctwa o odrodzeniu zapisane przez Ezechiela zaczęły się spełniać na znacznie większą skalę niż w przeszłości. Omówmy teraz, jak w naszych czasach urzeczywistnia się pięć wspomnianych obietnic.

27. Jak Bóg oczyścił swój lud z bałwochwalstwa?

²⁷ OBIETNICA 1. Koniec z bałwochwalstwem i innymi odrażającymi praktykami religijnymi. Na przełomie XIX i XX wieku wierni chrześcijanie spotykali się w małych grupach i zaczęli odrzucać fałszywe nauki. Zrozumieli, że wielbienie trójjedynego Boga, wiara w nieśmiertelność duszy oraz ogniste piekło nie mają podstaw biblijnych, ale wywodzą się z religii fałszywej. Uświadomili sobie, że używanie wizerunków jest zwyczajnym bałwochwalstwem. Z czasem zdali sobie sprawę, że formą bałwochwalstwa jest również kult krzyża (Ezech. 14:6).

28. W jakim sensie słudzy Jehowy wrócili do swojego kraju?

²⁸ OBIETNICA 2. Powrót ludu Bożego do duchowego kraju. Po opuszczeniu Babilonu Wielkiego wierni chrześcijanie znaleźli się we właściwym miejscu — w duchowym kraju, czyli środowisku, w którym zaznają błogosławieństw od Jehowy i już nigdy więcej nie będą cierpieć duchowego głodu (odczytaj  Ezechiela 34:13, 14). Jak jeszcze zobaczymy w 19 rozdziale tej książki, Jehowa zapewnia im w tym kraju nadzwyczajną obfitość pokarmu duchowego (Ezech. 11:17).

29. Jak służba kaznodziejska nabrała rozpędu w roku 1919?

²⁹ OBIETNICA 3. Ponowne składanie ofiar na ołtarzu Jehowy. W I wieku n.e. chrześcijanie dowiedzieli się, że nie mają składać Bogu ofiar ze zwierząt, ale znacznie cenniejsze dary — słowa, które wypowiadają, kiedy wysławiają Jehowę i mówią o Nim innym (Hebr. 13:15). Podczas stuleci duchowej niewoli nie istniała żadna zorganizowana struktura umożliwiająca składanie takich ofiar. Jednak pod koniec niewoli słudzy Boży już je składali. Pilnie głosili i z radością sławili Boga na swoich spotkaniach. Od roku 1919 „niewolnik wierny i roztropny” zaczął kłaść większy nacisk na służbę kaznodziejską  i lepiej ją organizować (Mat. 24:45-47). Symboliczny ołtarz Jehowy zapełnił się ofiarami składanymi przez rosnącą liczbę osób wysławiających Jego święte imię!

30. Co zrobił Jezus, żeby jego owce miały dobrą opiekę?

³⁰ OBIETNICA 4. Odrzucenie złych pasterzy. Chrystus uwolnił sług Bożych od wpływu pozbawionych skrupułów, wyrachowanych pasterzy chrześcijaństwa. Nadzorcy w zborze, którzy postępowali w ten sposób, byli pozbawiani tej funkcji (Ezech. 20:38). Jako Wspaniały Pasterz, Jezus zatroszczył się o to, żeby jego owce miały dobrą opiekę. W 1919 roku ustanowił niewolnika wiernego i roztropnego. Ta niewielka grupa lojalnych pomazańców zaczęła przewodzić w dostarczaniu pokarmu duchowego sługom Jehowy, sumiennie zaspokajając w ten sposób ich potrzeby. Z czasem wyszkolono starszych, by pomagali troszczyć się o „trzodę Bożą” (1 Piotra 5:1, 2). Natchniony opis z Księgi Ezechiela 34:15, 16 jest często używany, żeby przypomnieć tym chrześcijańskim pasterzom, jaki przykład dają im Bóg Jehowa i Jezus Chrystus.

31. W jaki sposób Jehowa spełnił proroctwo z Ezechiela 11:19?

³¹ OBIETNICA 5. Jedność wśród sług Jehowy. Przez wieki chrześcijaństwo podzieliło się na dziesiątki tysięcy beznadziejnie skłóconych odłamów i sekt. Natomiast dla swojego odrodzonego ludu Jehowa dokonał czegoś naprawdę cudownego. Przekazana przez Ezechiela obietnica: „Dam im jedno serce” spełnia się w niezwykły sposób (Ezech. 11:19). Na całym świecie Chrystus ma miliony naśladowców pochodzących z wielu grup etnicznych oraz mających najróżniejszy status ekonomiczny i społeczny. Mimo to wszyscy uczą się tych samych prawd i wykonują tę samą pracę w nadzwyczajnej harmonii. W ostatnią noc przed swoją śmiercią Jezus żarliwie modlił się, żeby jego naśladowcy byli zjednoczeni (odczytaj Jana 17:11, 20-23). Dzisiaj Jehowa spełnia tę prośbę na niespotykaną dotąd skalę.

32. Jakie uczucia wzbudza w tobie spełnianie się proroctw o odrodzeniu? (Zobacz też ramkę „Proroctwa dotyczące niewoli i odrodzenia”).

³² Czy nie cieszysz się, że żyjesz w tak ekscytujących czasach? Widzimy spełnianie się proroctw Ezechiela w każdym aspekcie naszego wielbienia Jehowy. Możemy być przekonani, że Jehowa spogląda teraz na swój lud z uznaniem, tak jak zapowiedział: „Odniosę się do was przychylnie” (Ezech. 20:41). Czy zdajesz sobie sprawę, jak wielki zaszczyt cię spotkał? Jesteś częścią zjednoczonego, dobrze odżywionego pod względem duchowym ludu, który na całym świecie składa Jehowie ofiarę wysławiania — ludu, który po wielu wiekach duchowej niewoli wreszcie został wyzwolony. Ale niektóre  spisane przez Ezechiela proroctwa o odrodzeniu spełnią się w jeszcze wspanialszy sposób.

33-35. (a) Co proroctwo z Ezechiela 36:35 oznaczało dla żydowskich wygnańców? (b) Co to proroctwo oznacza dla dzisiejszych sług Jehowy? (Zobacz też ramkę „Czas przywracania wszystkiego”).

³³ Jak już wspomnieliśmy, ‛czas przywracania wszystkiego’ rozpoczął się, kiedy w 1914 roku król z linii rodowej Dawida — Jezus — zasiadł na tronie (Ezech. 37:24). Następnie Jehowa powierzył mu zadanie przywrócenia czystego wielbienia po wielu wiekach duchowej niewoli. Ale czy dzieło odrodzenia na tym się zakończyło? W żadnym wypadku! Będzie ono w spektakularny sposób kontynuowane w przyszłości, a proroctwa Ezechiela ujawniają fascynujące szczegóły dotyczące tych czasów.

³⁴ Zwróćmy na przykład uwagę na natchnione słowa: „Ludzie powiedzą wtedy: ‚Ta spustoszona ziemia stała się jak ogród Eden’” (Ezech. 36:35). Co ta obietnica znaczyła dla Ezechiela i innych żydowskich wygnańców? Z pewnością nie oczekiwali oni literalnego spełnienia — że ojczyzna, do której wrócą, będzie do złudzenia przypominać ogród w Edenie, raj, który stworzył sam Jehowa (Rodz. 2:8). Bez wątpienia słowa Jehowy były dla nich zapewnieniem, że ich kraj będzie piękny i urodzajny.

³⁵ A co ta obietnica oznacza dla nas? Nie spodziewamy się, że w niegodziwym świecie rządzonym przez Szatana Diabła spełni się ona w sposób literalny. Rozumiemy, że dzisiaj spełnia się w sensie duchowym. Żyjemy w duchowym kraju, czyli środowisku, w którym możemy wykonywać dla Jehowy pożyteczną pracę i przyznawać służbie dla Niego pierwsze miejsce w życiu. Z upływem czasu coraz bardziej widać, że ten duchowy raj jest coraz piękniejszy. A jak będzie wyglądać przyszłość?

36, 37. Jakie obietnice spełnią się w raju?

³⁶ Po Armagedonie Jezus będzie kontynuował dzieło odrodzenia i obejmie nim też naszą planetę. Pod jego nadzorem podczas Tysiącletniego Panowania ludzie przeobrażą całą ziemię w rajski ogród — zgodnie z pierwotnym zamierzeniem Jehowy (Łuk. 23:43). Wszyscy ludzie będą żyć w zgodzie ze sobą nawzajem oraz dbać o środowisko naturalne. Nikt nie będzie musiał się już niczego bać. Wyobraźmy sobie czas, kiedy spełnią się słowa: „Zawrę z nimi przymierze pokoju i usunę z kraju groźne dzikie zwierzęta, tak iż będą bezpiecznie mieszkać na pustkowiu i spać w lasach” (Ezech. 34:25).

 ³⁷ Wyobraź to sobie: Bez obaw będziesz mógł odwiedzić każdy zakątek ziemi. Żadne zwierzę nie wyrządzi ci krzywdy. Nie będzie ci groziło żadne niebezpieczeństwo. Będziesz mógł sam zapuścić się w głąb lasu, zachwycać jego pięknem, a nawet tam zasnąć, mając całkowitą pewność, że obudzisz się nie tylko wypoczęty, ale też cały i zdrowy!

38. Jakie uczucia wzbudza w tobie perspektywa spełnienia się obietnicy z Ezechiela 28:26?

³⁸ Zobaczymy też spełnienie się kolejnej obietnicy: „Będą w niej [swojej ziemi] bezpieczni. Będą budować domy i sadzić winnice. Będą mieszkać bezpiecznie, bo ja wykonam wyrok na wszystkich wokół nich, którzy traktowali ich z pogardą. I przekonają się, że ja jestem Jehowa, ich Bóg” (Ezech. 28:26). Gdy zginą wszyscy wrogowie Jehowy, na całej ziemi zapanuje pokój i bezpieczeństwo. Będziemy troszczyć się o naszą planetę i bez problemu zaspokoimy potrzeby swoje i swoich bliskich — wybudujemy wygodne domy i zasadzimy winnice.

39. Co cię upewnia, że proroctwa Ezechiela opisujące raj naprawdę się spełnią?

³⁹ Czy to wszystko brzmi jedynie jak marzenie? Pamiętaj o tym, co już zobaczyłeś w ‛czasie przywracania wszystkiego’. W tym najmroczniejszym okresie historii, pomimo najbardziej zaciekłych ataków Szatana, Jezus konsekwentnie przeprowadza dzieło odrodzenia czystego wielbienia. To niezbity dowód, że wszystkie zapisane przez Ezechiela obietnice Boga niezawodnie się spełnią!