1-3. Co spowodowało, że nastroje żydowskich wygnańców w Babilonie diametralnie się zmieniły? (Zobacz ilustrację tytułową).

NASTROJE żydowskich wygnańców w Babilonie diametralnie się zmieniły. Przez jakieś pięć lat Ezechiel robił, co mógł, żeby rozwiać ich fałszywe nadzieje, ale nic to nie dało. Żadne z odgrywanych scen, podawanych przykładów ani wygłoszonych orędzi nie przyniosły spodziewanych rezultatów — wygnańcy nie chcieli uwierzyć, że Jehowa pozwoli na zniszczenie Jerozolimy. Nawet kiedy się dowiedzieli, że miasto jest oblężone przez babilońską armię, nadal byli przekonani, że mieszkańcom nic się nie stanie.

² Ale teraz, kiedy od rozpoczęcia oblężenia mijają dwa lata, z Jerozolimy przybywa uciekinier, który mówi: „Miasto zostało zdobyte!”. Wygnańcy są zdruzgotani tą wiadomością. Nie mogą zrozumieć, jak doszło do tego, że wszystko przepadło — ich ukochane miasto, kraj, a także świątynia Jehowy! Nadzieja, którą żywili od dłuższego czasu, obraca się w rozpacz (Ezech. 21:7; 33:21).

 ³ Właśnie w tym czasie Ezechiel otrzymuje podnoszącą na duchu wizję. Co miała ona uświadomić wstrząśniętym wygnańcom? Jaki związek ma z dzisiejszym ludem Jehowy i jakie korzyści może z niej odnieść każdy z nas? Przeanalizujmy, co Jehowa przekazał prorokowi.

4. Na jakie szczegóły zwrócił uwagę Ezechiel?

⁴ Odczytaj Ezechiela 37:1-10. W wizji Ezechiel został przeniesiony do doliny pełnej kości. Jehowa kazał mu „obejść te kości dookoła”, jak gdyby chciał się upewnić, że prorok w pełni zrozumie znaczenie wizji. Kiedy Ezechiel wykonywał to polecenie, zwrócił uwagę na dwie sprawy: ilość kości oraz ich stan. Zauważył, że „leży ich tam bardzo dużo i że są bardzo suche”.

5. Jakie dwa polecenia Jehowa przekazał Ezechielowi i co się stało, kiedy prorok je wykonał?

⁵ Potem Jehowa przekazał Ezechielowi dwa polecenia, których wykonanie miało dać początek stopniowemu odrodzeniu. Najpierw powiedział: „Prorokuj nad tymi kośćmi, powiedz im: (...) ‚Ożyjecie’” (Ezech. 37:4-6). Kiedy prorok to zrobił, usłyszał „jakiś odgłos, grzechotanie, i kości zaczęły przybliżać się jedna do drugiej”, po czym zobaczył, „jak zaczynają pojawiać się na nich ścięgna i ciało i jak z wierzchu pokrywają się skórą” (Ezech. 37:7, 8). Następnie Jehowa polecił: „Prorokuj wiatrowi”. Ezechiel miał mu rozkazać: „Powiej na tych zabitych ludzi”. Kiedy to zrobił, „oni zaczęli oddychać i ożyli, i stanęli na nogach — bardzo, bardzo wielkie wojsko” (Ezech. 37:9, 10).

6. Jak Jehowa pomógł Ezechielowi zrozumieć znaczenie wizji?

⁶ Następnie Jehowa wyjawia znaczenie wizji: „Te kości to wszyscy Izraelici”. Rzeczywiście, kiedy wygnańcy usłyszeli o zagładzie Jerozolimy, poczuli się, jakby byli martwi. Rozpaczali: „Nasze kości wyschły, nasza nadzieja umarła. Zostaliśmy zupełnie sami” (Ezech. 37:11; Jer. 34:20). W odpowiedzi Jehowa wyjawił, że ta mroczna wizja wbrew pozorom zawiera nadzieję na piękną przyszłość.

7. Jakie zapewnienie Jehowy zapisano w Ezechiela 37:12-14 i jak musiało ono wpłynąć na wygnańców?

⁷ Odczytaj Ezechiela 37:12-14. Za pośrednictwem tej wizji Jehowa zapewnił wygnańców, że dzięki Niemu ‛ożyją’, wrócą do swojego kraju i się w nim osiedlą. Co więcej, zwracał się do nich słowami: „Mój ludu”. Dla przygnębionych wygnańców musiało to być bardzo pokrzepiające! Ale skąd mogli mieć pewność, że ta obietnica odrodzenia się spełni? Złożył ją sam Jehowa. Oświadczył: „Ja, Jehowa, to powiedziałem i tak zrobiłem”.

8. (a) Jak doszło do tego, że symbolicznie martwi stali się „wszyscy Izraelici”? (b) Jak Ezechiela 37:9 wskazuje na przyczynę symbolicznej śmierci Izraelitów? (Zobacz przypis).

 ⁸ Jak na starożytnym Izraelu spełnił się negatywny aspekt tego proroctwa? Symboliczna agonia narodu rozpoczęła się już w 740 roku p.n.e., kiedy do niewoli trafili mieszkańcy dziesięcioplemiennego królestwa. Jakieś 130 lat później deportowani zostali również Judejczycy i tym samym w niewoli znaleźli się „wszyscy Izraelici” (Ezech. 37:11). Byli martwi jak kości przedstawione w wizji Ezechiela *. Przypomnijmy też, że kości te były „bardzo suche”, co miało unaocznić, że symboliczna śmierć narodu trwała długo. Uwzględniając zarówno Izraela, jak i Judę, było to ponad 200 lat — od 740 do 537 roku p.n.e. (Jer. 50:33).

9. Jakie są podobieństwa między tym, czego doświadczył starożytny Izrael, a tym, czego doświadczył „Izrael Boży”?

⁹ Proroctwa o odrodzeniu Izraela — w tym te spisane przez Ezechiela — spełniają się też na większą skalę (Dzieje 3:21). Tak jak starożytny Izrael został „zabity” i był przez dłuższy czas martwy, również „Izrael Boży”, czyli zbór chrześcijańskich pomazańców, został symbolicznie uśmiercony i przez długi czas przebywał w duchowej niewoli (Gal. 6:16). Trwała ona tak długo, że ich stan można było porównać do stanu „bardzo suchych” kości (Ezech. 37:2). Zgodnie z wyjaśnieniem z poprzedniego rozdziału ta niewola zaczęła się w II wieku n.e. i trwała przez wiele stuleci, tak jak zapowiedział to Jezus w przypowieści o pszenicy i chwastach (Mat. 13:24-30).

10. (a) Jaki proces został zapowiedziany w Ezechiela 37:7, 8? (b) Jakie czynniki wpłynęły na przywrócenie nadziei bogobojnym wygnańcom?

¹⁰ Jeśli chodzi o starożytny Izrael, Jehowa zapowiedział, że zacznie on powracać do życia stopniowo (Ezech. 37:7, 8). Jak więc odradzała się nadzieja bogobojnych wygnańców na to, że powrócą do rodzinnego kraju? Mogły na to wpłynąć między innymi proroctwa przekazane przez proroków żyjących wcześniej. Na przykład Izajasz zapowiedział, że ostatek — „święte potomstwo” — powróci do swojej ziemi (Izaj. 6:13; Hioba 14:7-9). Również wiele proroctw Ezechiela związanych z odrodzeniem sprawiało, że nadzieja na powrót nie gasła. Co więcej, obecność w Babilonie takich wiernych sług Jehowy jak Daniel oraz zaskakujący upadek tego miasta w 539 roku p.n.e. musiały podsycać płomień nadziei na powrót.

11, 12. (a) Jakie stopniowe odrodzenie miało miejsce, jeśli chodzi o Izrael Boży? (Zobacz też ramkę „Czyste wielbienie — stopniowo przywracane”). (b) Jakie pytanie nasuwa wypowiedź z Ezechiela 37:10?

¹¹ A jakie stopniowe odrodzenie miało miejsce, jeśli chodzi o Izrael Boży, czyli zbór chrześcijańskich pomazańców? Po stuleciach niewoli duchowej dał się słyszeć „jakiś odgłos, grzechotanie”, kiedy bogobojne jednostki podjęły pewne działania na rzecz czystego wielbienia. Na przykład w XVI wieku William Tyndale przetłumaczył Biblię na język angielski. Fakt, że teraz ta Księga mogła być czytana przez zwykłych ludzi, rozwścieczył duchowieństwo Kościoła katolickiego. Tyndale został zamordowany. Mimo to inne odważne  osoby dalej tłumaczyły Biblię na kolejne języki i promienie wiedzy z Biblii zaczęły stopniowo przenikać przez panującą w tamtym czasie duchową ciemność.

¹² Później odsłanianiem prawd biblijnych gorliwie zajmował się Charles Russell i jego współpracownicy — na kościach zaczęły się pojawiać „ścięgna i ciało”. Strażnica Syjońska oraz inne publikacje pomagały szczerym ludziom odkrywać duchowe prawdy i przyłączać się do pomazańców. Na początku XX wieku grupa ta była jeszcze bardziej zmotywowana do działania dzięki takim pomocom, jak „Fotodrama stworzenia” czy książka Dokonana tajemnica. Wkrótce potem nadszedł wyznaczony przez Boga czas, żeby Jego słudzy „stanęli na nogach” (Ezech. 37:10). Kiedy i jak do tego doszło? Na odpowiedź naprowadzą nas wydarzenia, które rozegrały się w starożytnym Babilonie.

13. (a) Jak w roku 537 p.n.e. zaczęły się spełniać słowa z Ezechiela 37:10, 14? (b) Które wersety wskazują, że do kraju wrócili niektórzy przedstawiciele dziesięcioplemiennego królestwa?

¹³ W 537 roku p.n.e. Jehowa sprawił, że Żydzi przebywający w Babilonie „ożyli i stanęli na nogach”. Jak to zrobił? Wyzwolił ich z niewoli i pozwolił im znowu zamieszkać  w rodzinnym kraju. Grupa składająca się z 42 360 Izraelitów oraz ponad 7000 nie-Izraelitów opuściła Babilon, żeby odbudować Jerozolimę oraz znajdującą się tam świątynię i osiedlić się w ziemi izraelskiej (Ezd. 1:1-4; 2:64, 65; Ezech. 37:14). Jakieś 70 lat później około 1750 wygnańców wróciło do Jerozolimy razem z Ezdraszem (Ezd. 8:1-20). W sumie do ojczyzny powróciło ponad 44 000 Izraelitów — „wielkie wojsko” (Ezech. 37:10). Poza tym, jak wynika z Biblii, żeby pomóc w odbudowie świątyni, do kraju wrócili też przedstawiciele dziesięcioplemiennego królestwa, których przodkowie w VIII wieku p.n.e. trafili do niewoli asyryjskiej (1 Kron. 9:3; Ezd. 6:17; Jer. 33:7; Ezech. 36:10).

14. (a) Jak słowa z Ezechiela 37:24 pomagają nam ustalić, kiedy miało nastąpić główne spełnienie proroctwa o suchych kościach? (b) Co wydarzyło się w roku 1919? (Zobacz też ramkę „‚Suche kości’ i ‚dwaj świadkowie’ — podobieństwa i różnice”).

¹⁴ Jak ta część wizji spełniła się na większą skalę? Zgodnie z tym, co Jehowa wyjawił Ezechielowi w kolejnym proroctwie, główne spełnienie zapowiedzi odrodzenia miało nastąpić jakiś czas po objęciu władzy królewskiej przez Większego Dawida, Jezusa Chrystusa (Ezech. 37:24) *. I rzeczywiście, w roku 1919 Jehowa udzielił ducha świętego swoim sługom. W efekcie „ożyli” i zostali uwolnieni z niewoli Babilonu Wielkiego (Izaj. 66:8). Jehowa pozwolił im wtedy osiąść w ich  „ziemi”, czyli raju duchowym. A jak nowożytny lud Jehowy stał się „wielkim wojskiem”?

15, 16. (a) Jak nowożytny lud Jehowy stał się „wielkim wojskiem”? (b) Jak to proroctwo Ezechiela pomaga nam radzić sobie w trudnych sytuacjach życiowych? (Zobacz ramkę „Jehowa pomaga nam stanąć na nogi”).

¹⁵ Niedługo po tym, jak w 1919 roku Chrystus ustanowił wiernego niewolnika, słudzy Boży doświadczyli tego, co zapowiadał głoszący wśród repatriantów prorok Zachariasz: „Wiele ludów oraz potężnych narodów przyjdzie szukać (...) Jehowy”. Prorok przedstawił osoby szukające Jehowy jako „dziesięciu ludzi ze wszystkich narodów mówiących różnymi językami”. Mieli oni mocno uchwycić się „Żyda” — Izraela duchowego — i powiedzieć: „Chcemy iść z wami, bo słyszeliśmy, że z wami jest Bóg” (Zach. 8:20-23).

¹⁶ Dzisiaj „bardzo, bardzo wielkie wojsko” liczy miliony. Armię tę tworzą członkowie Izraela duchowego (namaszczony ostatek), a w szerszym znaczeniu również „dziesięciu ludzi” (drugie owce) (Ezech. 37:10). Jako rozrastająca się armia żołnierzy Chrystusa, chętnie podążamy za naszym Królem, dzięki któremu zaznamy kolejnych błogosławieństw (Ps. 37:29; Ezech. 37:24; Filip. 2:25; 1 Tes. 4:16, 17).

17. Co omówimy w następnym rozdziale?

¹⁷ Odrodzenie czystego wielbienia nakłada na lud Jehowy wielką odpowiedzialność. Z czym ona się wiąże? Żeby znaleźć odpowiedź na to pytanie, musimy cofnąć się w czasie i przyjrzeć pewnemu zadaniu, które Ezechiel otrzymał od Jehowy jeszcze przed zagładą Jerozolimy. Będzie to tematem kolejnego rozdziału tej książki.