W ROKU 1919 spełniły się dwa powiązane ze sobą proroctwa: o „suchych kościach” i o „dwóch świadkach”. Wizja „suchych kości” zapowiada bardzo długi okres (jak się okazało, trwający wiele stuleci), który kończy się powrotem do życia dużej grupy sług Bożych (Ezech. 37:2-4; Obj. 11:1-3, 7-13). Proroctwo o „dwóch świadkach” opisuje krótki okres (od końca 1914 roku do początku 1919), który kończy się powrotem do życia małej grupy sług Bożych. Oba proroctwa przedstawiają symboliczne zmartwychwstanie. Oba spełniły się w roku 1919, kiedy Jehowa sprawił, że Jego namaszczeni duchem słudzy „stanęli na nogach”, wyszli z niewoli Babilonu Wielkiego i zostali zebrani w odrodzonym zborze (Ezech. 37:10).

Zauważmy jednak, że między omawianymi proroctwami jest pewna istotna różnica. To o „suchych kościach” zapowiada ożywienie wszystkich członków ostatka pomazańców. Natomiast to o „dwóch świadkach” zapowiada ożywienie niektórych członków ostatka pomazańców — tych, którzy przewodzili organizacji i którzy zostali wyznaczeni na „niewolnika wiernego i roztropnego” (Mat. 24:45; Obj. 11:6) *.

1. PO 100 N.E.

   Od II wieku n.e., kiedy pomazańcy zostali symbolicznie zabici, „dolina” była „pełna kości”

2. NA POCZĄTKU 1919

   1919: „Suche kości” ożyły, kiedy Jehowa wyprowadził wszystkich pomazańców z Babilonu Wielkiego i zebrał ich w odrodzonym zborze

1. POD KONIEC 1914

   głoszenie „w worach”

   1914: „Dwaj świadkowie” głosili „w worach” przez trzy i pół roku. Pod koniec tego okresu zostali symbolicznie zabici

2. symboliczna śmierć

3. NA POCZĄTKU 1919

   1919: „Dwaj świadkowie” ożyli, kiedy niewielka grupa pomazańców przewodzących organizacji zaczęła usługiwać jako niewolnik wierny i roztropny