(Bibliografia jest ułożona w porządku chronologicznym i zawiera cenną literaturę ekspercką na ten temat.)

„Stopień lojalności wobec państwa był kryterium wszczęcia prześladowań. (...) ‚Międzynarodowe Stowarzyszenie Poważnych Badaczy Pisma Świętego’ [oraz] ‚Towarzystwo Strażnica’ były pierwszymi stowarzyszeniami religijnymi, które ucierpiały z rąk nazistów, i to one ucierpiały najmocniej. „Chyba nie ma analizy ani pamiętników na temat obozów koncentracyjnych, które by nie omawiały silnej wiary, pracowitości, uczynności i fanatycznego męczeństwa Poważnych Badaczy Pisma Świętego” (Kirchenkampf in Deutschland 1933-1945, Friedrich Zipfel, Berlin, 1965, s. 175).

„Uderzające jest to, że żadna inna sekta religijna nie ucierpiała tak bardzo w czasach narodowego socjalizmu, jak Poważni Badacze Pisma Świętego” (Die Ernsten Bibelforscher im Dritten Reich, Michael H. Kater, opublikowane w Vierteljahrshefte für Zeitgeschichte, kwiecień 1969, Stuttgart, 1969, s. 183).

„Rozpowszechnienie ‚Rezolucji’ [12 grudnia 1936 roku] i ‚Listu otwartego’ [20 czerwca 1937 roku] było nie tylko bardzo spektakularnym, ale także nowym sposobem publicznego głoszenia (...). [Te] kampanie prowadzone na terenie całej ‚Rzeszy’ były tak dobrze skoordynowane, że odbyły się w całych Niemczech tego samego dnia i o tej samej porze. (...) Przez całą erę nazistowską w Niemczech nie było innej organizacji ruchu oporu, która podejmowałaby porównywalne inicjatywy” (Widerstand “von unten.” Widerstand und Dissens aus den Reihen der Arbeiterbewegung und der Zeugen Jehovas in Lübeck und Schleswig-Holstein 1933-1945, Elke Imberger, Neumünster, 1991, s. 345).

„Państwo totalitarne wymagało od ludzi pełnego oddania reżimowi. Rząd Hitlera postawił się na miejscu Boga i zażądał, aby cała ‚wspólnota narodowa’ pozostawała w harmonii z Führerem. W rezultacie opór stał się obowiązkowym nakazem wynikającym z wartości i przekonań wyznania religijnego Świadków Jehowy” (Between Resistance & Martyrdom: Jehovah’s Witnesses in the Third Reich, prof. dr. Detlef Garbe, Madison/Wisconsin, 2008, s. 528).

„Już w Republice Weimarskiej Świadkowie Jehowy zetknęli się z wrogością ze strony sił rasowo-nacjonalistycznych oraz Kościoła i zaznali pierwszych ograniczeń prawnych ze strony państwa. (...) Chociaż w roku 1933 IBV [Międzynarodowe Stowarzyszenie Badaczy Pisma Świętego] próbowało dostosować się do nowej sytuacji i ogłosiło, że ma charakter czysto apolityczny i antykomunistyczny, wkrótce doszło do ostrych konfliktów z agencjami rządowymi. Już wiosną 1933 roku rozpoczęła się fala ciężkich prześladowań, konfiskat i zakazów publikowania, głoszenia i organizowania się” (Widerstand und Emigration. Das NS-Regime und seine Gegner, Hartmut Mehringer, Monachium, 1997, wydanie w miękkiej oprawie, 1998, s. 103).

„Z postępowania Świadków Jehowy w ‚Trzeciej Rzeszy’ możemy się nauczyć po pierwsze tego, że nielicznej grupie ludzi w Niemczech udało się dzięki wierze i żelaznej solidarności nawet za wysoką cenę uniknąć ingerencji totalitarnego reżimu hitlerowskiego. (...) Po drugie, my, pokolenia nastające po erze ‚Trzeciej Rzeszy’, powinniśmy czuć się zobowiązani do dania na przyszłość gwarancji, że już nigdy nie dojdzie do tego, by ludzie pragnący pozostać wierni swojemu sumieniu musieli iść na śmierć” (Społeczność religijna Świadków Jehowy w Badenii-Wirtembergii w latach 1933-1945, dr Hubert Roser, opublikowane w: Dr Hans Hesse (red.), „Najodważniejsi byli zawsze Świadkowie Jehowy, A PROPOS, Wrocław 2006, Bremen 2001, s. 207).