Po tym, jak mieszkańcy Nazaretu usiłowali zabić Jezusa, udaje się on do Kafarnaum. Miasto to leży nad Jeziorem Galilejskim, zwanym również „jeziorem Genezaret” (Łukasza 5:1). Tak spełnia się proroctwo z Księgi Izajasza, które zapowiadało, że mieszkańcy tych okolic ujrzą wielkie światło (Izajasza 9:1, 2).

W tej części Galilei Jezus dalej głosi, że „przybliżyło się Królestwo Niebios” (Mateusza 4:17). Odnajduje czterech uczniów, którzy przedtem z nim podróżowali, ale po powrocie z Judei ponownie zajęli się łowieniem ryb (Jana 1:35-42). Teraz jednak nadeszła pora, by towarzyszyli mu przez cały czas, dzięki czemu będzie mógł ich wyszkolić do kontynuowania służby po jego odejściu.

Idąc brzegiem jeziora, Jezus widzi Szymona Piotra i jego brata, Andrzeja, jak z kilkoma innymi mężczyznami płuczą sieci. Zbliża się, wchodzi do łodzi Piotra i prosi go, żeby odbił od lądu. Kiedy trochę odpływają, Jezus siada w łodzi i zwracając się do tłumów zgromadzonych na brzegu, zaczyna nauczać prawd o Królestwie.

Potem mówi do Piotra: „Wypłyń na głębię i zapuśćcie sieci”. Piotr odpowiada: „Mistrzu, trudziliśmy się całą noc i nic nie złowiliśmy, ale na twoje słowo zapuszczę sieci” (Łukasza 5:4, 5).

Robią to i zagarniają tak dużo ryb, że sieci zaczynają się rwać! Szybko dają znak wspólnikom z pobliskiej łodzi, żeby im pomogli. Wkrótce obie łodzie są tak pełne, że grozi im zatonięcie. Widząc to, Piotr pada przed Jezusem i prosi: „Odejdź ode mnie, Panie, bo jestem człowiekiem grzesznym”. Jezus go uspokaja: „Przestań się bać. Od tej pory będziesz łowił ludzi” (Łukasza 5:8, 10).

Jezus zwraca się do Piotra i Andrzeja: „Chodźcie za mną, a uczynię was rybakami ludzi” (Mateusza 4:19). Podobne zaproszenie kieruje do dwóch innych rybaków — Jakuba i Jana, synów Zebedeusza. Oni też bez wahania je przyjmują. Ci czterej mężczyźni porzucają łowienie ryb i zostają pierwszymi stałymi współpracownikami Jezusa.