Podczas długich lat zakazu Świadkowie w Indonezji rozważnie stosowali się do rady Jezusa: „Okażcie się ostrożni jak węże, a niewinni jak gołębie” (Mat. 10:16). Lecz gdy zakaz został zniesiony, wielu musiało się nauczyć świadczyć „ze śmiałością” (Dzieje 4:31).

Na przykład niektórzy bracia obawiali się głosić od domu do domu i koncentrowali się na odwiedzinach oraz studiach biblijnych. Inni unikali rozmów z muzułmanami. Niejeden przedstawiał się tylko jako chrześcijanin, a nie jako Świadek Jehowy, oraz posługiwał się przekładem Biblii wydanym przez któryś z Kościołów chrześcijaństwa, a nie indonezyjskim Przekładem Nowego Świata *. Jeszcze inni niechętnie rozpowszechniali literaturę biblijną.

Część z tych nawyków pozostała z czasów zakazu. Inne wyrosły na gruncie miejscowej kultury, w której ceni się kompromis i unika konfrontacji, a subtelność przedkłada nad otwartość. Jak bracia mogli dokonać zmian na lepsze?

Jehowa udzielił odpowiedzi w formie życzliwych rad dojrzałych chrześcijan (Efez. 4:11, 12). Jednym z nich był Stephen Lett, członek Ciała Kierowniczego, który w roku 2010 odwiedził Indonezję. Gorąco zachęcił braci, żeby bez skrępowania posługiwali się w służbie Przekładem Nowego Świata i w ten sposób wywyższali imię Jehowy. Misja Beerens, usługujący tam misjonarz, mówi: „Przemówienie brata Letta wywarło głęboki wpływ na wielu głosicieli. Dostrzegli oni, że powinni wyróżniać się jako Świadkowie Jehowy i z dumą bronić Słowa Bożego”.

 Ponieważ muzułmanie w Indonezji często kojarzą Świadków Jehowy z nominalnym chrześcijaństwem, indonezyjskie wydanie Służby Królestwa podało następującą wskazówkę: „Gdy w rozmowie już na samym początku przedstawiamy się jako Świadkowie Jehowy, zazwyczaj przynosi to najlepsze efekty. (...) Jesteśmy dumni z tego, że reprezentujemy Jehowę, i na przydzielonym terenie pragniemy głosić o Jego imieniu i zamierzeniu!”. Shinsuke Kawamoto, który usługuje w tamtejszym Biurze Oddziału, dzieli się spostrzeżeniem: „Takie bezpośrednie, a zarazem taktowne podejście daje dobre rezultaty. Wielu muzułmanów chce się czegoś dowiedzieć o Świadkach Jehowy — na przykład co nas wyróżnia. Ich zaciekawienie umożliwia nam danie gruntownego świadectwa”.

Głosicieli zachęcono też, by udostępniali więcej egzemplarzy Strażnicy i Przebudźcie się! „Aby inni mogli nas poznać, muszą czytać nasze czasopisma” — wyjaśnia Lothar Mihank, koordynator Komitetu Oddziału. „Czasopisma spulchniają glebę i sprawiają, że ludzie chętniej przyjmują prawdę. Gdy rozpowszechniamy je wszędzie, gdzie to możliwe, dajemy im sposobność poznania Jehowy”.

W roku 2013 indonezyjskie Biuro Oddziału wprowadziło dwie nowe metody głoszenia zaaprobowane przez Ciało Kierownicze: specjalne świadczenie publiczne na terenach wielkomiejskich oraz świadczenie publiczne organizowane przez zbory. Dzięki tym niezwykłym przedsięwzięciom jeszcze więcej Indonezyjczyków styka się z dobrą nowiną.

Pierwszy stolik w ramach świadczenia publicznego na terenach wielkomiejskich ustawiono w ogromnym centrum handlowym ze sprzętem elektronicznym w Dżakarcie Zachodniej. Następnie z wykorzystaniem stolików i wózków zaczęły głosić poszczególne zbory na swoich  terenach. Po roku w indonezyjskich miastach używano ponad 400 takich przenośnych stanowisk. Jakie przyniosło to rezultaty?

Yusak Uniplaita, starszy z Dżakarty, relacjonuje: „Zanim zaczęliśmy świadczenie publiczne, nasz zbór zamawiał na miesiąc 1200 czasopism. Pół roku później zamawialiśmy ich miesięcznie 6000. Teraz potrzebujemy już 8000. Rozpowszechniamy też wiele książek i broszur”. W Medanie w Sumatrze Północnej grupka pionierów zaczęła ustawiać wózki z literaturą w trzech miejscach. W trakcie pierwszego miesiąca udostępniono 115 książek i jakieś 1800 czasopism. Dwa miesiące później mniej więcej 60 pionierów w siedmiu miejscach rozpowszechniło ponad 1200 książek i 12 400 czasopism. Misjonarz Jesse Clark mówi: „Te nowe metody głoszenia zachwycają braci i ujawniają duchowy potencjał Indonezji. Świadczenie publiczne na dobre się tu zadomowiło!”.

Indonezja leży w samym centrum regionu, który pod względem językowym zalicza się do najbardziej zróżnicowanych na świecie *. Chociaż większość ludzi zna indonezyjski, stanowiący tu lingua franca, niejeden używa też języka plemiennego — języka swego serca.

W roku 2012 Biuro Oddziału postanowiło ocenić potrzeby na tym wielojęzycznym terenie. „Zaczęliśmy od tłumaczenia różnych materiałów na 12 lokalnych języków, którymi posługuje się jakieś 120 milionów ludzi” — opowiada Tom Van Leemputten. „Gdy osoby tłumaczące na jawajski zobaczyły pierwszy testowy traktat w tym języku, nie mogły powstrzymać łez radości. Nareszcie miały pokarm duchowy we własnym języku!”

 Jednak w większości zborów zebrania odbywały się po indonezyjsku, nawet tam, gdzie ludność przeważnie posługiwała się rdzenną mową. Lothar Mihank wspomina: „W roku 2013 z moją żoną Carmen uczestniczyliśmy w dwudniowym zgromadzeniu na wyspie Nias, należącej do prowincji Sumatra Północna. Przemówienia przedstawiano po indonezyjsku, chociaż większa część z 400 obecnych mówiła językiem nias. Dlatego po konsultacji z mówcami ogłoszono, że następnego dnia będzie można wysłuchać programu w języku nias. Nazajutrz audytorium wypełniło przeszło 600 osób”. Carmen dodaje: „Było widoczne, że obecni odbierali program z większą uwagą niż dzień wcześniej, gdy przemówienia wygłaszano po indonezyjsku. Z zachwytem słuchali orędzia biblijnego i w pełni je rozumieli”.

 Nawet niesłyszący Indonezyjczycy mogą teraz „usłyszeć” prawdę w swoim języku. Od roku 2010 dzięki pracy zespołu tłumaczącego na indonezyjski język migowy opublikowano siedem broszur i osiem traktatów. Ponadto Biuro Oddziału zorganizowało 24 klasy języka migowego i przeszkoliło ponad 750 osób, które mogą działać wśród niesłyszących. Obecnie 23 zbory i grupy języka migowego niosą duchową pomoc i pokrzepienie blisko trzymilionowej społeczności niesłyszących w Indonezji.

Dział Tłumaczeń obejmuje 37 zespołów tłumaczących. W sumie 117 tłumaczy usługuje w 19 miejscach rozrzuconych po całej Indonezji, a 50 osób wspiera ich w tej pracy.