PO RAZ pierwszy usłyszałam o Świadkach w trakcie studiów w Kutaisi. Sąsiadka powiedziała mi, że Świadkowie nie posługują się ikonami i nie wierzą, że Jezus jest Bogiem Wszechmocnym. Ich poglądy były sprzeczne z tym, w co wierzyłam w Kościele prawosławnym.

Kiedy latem 1992 roku wróciłam do rodzinnego Cageri, dowiedziałam się, że tu również działają Świadkowie. Moja mama słyszała o nich wiele dobrego. Ponieważ nadal miałam o nich złe zdanie, poradziła mi: „Idź i sama zobacz, czego uczą”.

Dwóch pionierów, Pawle i Paata, regularnie odwiedzało rodzinę z sąsiedztwa. Wielu sąsiadów wykorzystywało tę okazję, żeby ich posłuchać i zadawać im pytania. Postanowiłam  wybrać się na takie spotkanie. Za każdym razem, kiedy zadawałam pytanie, bracia otwierali Biblię i prosili mnie o przeczytanie wybranego fragmentu. To zrobiło na mnie ogromne wrażenie — mogłam sama zobaczyć, co mówi Biblia!

Wkrótce dołączyłam do grupy, z którą bracia studiowali Biblię. Następnego lata 10 z nas przyjęło chrzest. Później Świadkiem Jehowy została również moja mama.

Patrząc wstecz, jestem wdzięczna, że bracia odpowiadali na wszystkie moje pytania, prosząc mnie o odczytanie odpowiedzi bezpośrednio z Biblii. To pomogło mi przezwyciężyć wewnętrzne rozterki, które powstały, kiedy moje wierzenia zostały podważone. Pamiętam, jak ważne było dla mnie znalezienie odpowiedzi w Biblii, dlatego staram się w podobny sposób pomagać innym docenić prawdę.