1. Jakie podobieństwa zachodzą między pierwszymi chrześcijanami a Świadkami Jehowy?

 GORLIWIE dawali świadectwo. Chętnie przyjmowali wsparcie ducha świętego i poddawali się jego kierownictwu. Nie pozwalali, żeby prześladowania zamknęły im usta. A Bóg obficie im błogosławił. Tak było w wypadku pierwszych chrześcijan — i to samo można powiedzieć o dzisiejszych Świadkach Jehowy.

2, 3. Czym wyróżniają się Dzieje Apostolskie?

² Zapewne poczułeś się zachęcony, analizując wzmacniające wiarę wydarzenia opisane w Dziejach Apostolskich. Księga ta jest wyjątkowa, ponieważ stanowi jedyne natchnione sprawozdanie z początków istnienia zboru chrześcijańskiego.

³ Dzieje Apostolskie wspominają o 95 osobach, 32 krajach i krainach, 54 miastach oraz 9 wyspach. Są pasjonującą relacją o najróżniejszych ludziach — o zwyczajnych mężczyznach i kobietach, ale też o wyniosłych religiantach, próżnych politykach i zaciekłych prześladowcach. Przede wszystkim jednak skupiają się na naszych duchowych braciach i siostrach z I wieku, którzy mimo codziennych trudności życiowych nie przestawali z zapałem głosić dobrej nowiny.

4. Dlaczego wierni świadkowie z I wieku są nam bliscy?

⁴ Od czasów, w których działali gorliwi apostołowie Piotr i Paweł, kochany lekarz Łukasz, szlachetny Barnabas, odważny Szczepan, uczynna Tabita, gościnna Lidia i inni wierni chrześcijanie, dzieli nas prawie 2000 lat. Mimo to wszystkie te osoby są nam bardzo bliskie. Dlaczego? Ponieważ otrzymaliśmy to samo zadanie ‛pozyskiwania uczniów’ (Mat. 28:19, 20). Wykonywanie go uważamy za wielki zaszczyt!

5. Gdzie pierwsi naśladowcy Jezusa zaczęli głosić dobrą nowinę?

⁵ Przyjrzyjmy się bliżej temu zadaniu. Jezus powiedział swoim naśladowcom: „Gdy zstąpi na was duch święty, otrzymacie moc i będziecie moimi świadkami w Jerozolimie, w całej Judei, Samarii i aż do najdalszego miejsca na ziemi” (Dzieje 1:8). Zgodnie z tymi słowami duch święty najpierw umocnił uczniów, żeby głosili „w Jerozolimie” (Dzieje 1:1 do 8:3). Potem  dzięki jego kierownictwu dali świadectwo ‛w całej Judei i Samarii’ (Dzieje 8:4 do 13:3). Następnie zaczęli zanosić dobrą nowinę „aż do najdalszego miejsca na ziemi” (Dzieje 13:4 do 28:31).

6, 7. Z jakich narzędzi niedostępnych w I wieku możemy korzystać w służbie obecnie?

⁶ Prowadząc działalność kaznodziejską, nasi współwyznawcy z I wieku nie mieli do dyspozycji całego Pisma Świętego. Ewangelia według Mateusza powstała nie wcześniej niż w roku 41. Do roku 61, kiedy zostały ukończone Dzieje Apostolskie, część ze swoich listów napisał Paweł. W każdym razie ówcześni kaznodzieje nie mieli osobistych egzemplarzy Biblii ani literatury biblijnej, którą mogliby udostępniać osobom zainteresowanym. Chrześcijanie narodowości żydowskiej, zanim zostali naśladowcami Jezusa, słuchali Pism Hebrajskich w synagogach (2 Kor. 3:14-16). Ale oni również musieli wciąż pogłębiać znajomość Pism, bo rozmawiając z ludźmi, prawdopodobnie cytowali je z pamięci.

⁷ Obecnie większość z nas ma własny egzemplarz Biblii oraz korzysta z mnóstwa objaśniających ją publikacji. Tak wyposażeni, głosimy dobrą nowinę i pozyskujemy uczniów w przeszło 240 krajach, wśród ludzi posługujących się różnymi językami.

8, 9. (a) Do czego uzdolnił uczniów Jezusa duch święty? (b) Czego dokonuje wierny niewolnik dzięki pomocy ducha Bożego?

⁸ Kiedy Jezus zlecał swoim uczniom dzieło świadczenia, zapewnił ich: „Gdy zstąpi na was duch święty, otrzymacie moc”. Pod kierownictwem ducha świętego, czyli czynnej siły Bożej, naśladowcy Jezusa mieli z czasem rozgłosić dobrą nowinę po całej ziemi. Za sprawą tego ducha Piotr i Paweł uzdrawiali chorych, wypędzali demony, a nawet wskrzeszali zmarłych! Jednak wsparcie ducha świętego zasadniczo służyło znacznie ważniejszemu celowi. Umożliwiało apostołom i innym uczniom przekazywanie dokładnej wiedzy, prowadzącej do życia wiecznego (Jana 17:3).

⁹ W dniu Pięćdziesiątnicy 33 roku uczniowie Jezusa „zaczęli mówić różnymi językami — tak jak duch pozwalał im mówić” i składali świadectwo o „wspaniałych dziełach Bożych” (Dzieje 2:1-4, 11). Obecnie nie mamy takiej nadprzyrodzonej umiejętności. Jednak dzięki pomocy ducha Bożego wierny niewolnik wydaje w wielu językach literaturę biblijną. Na przykład co miesiąc z maszyn drukarskich schodzą miliony egzemplarzy Strażnicy i Przebudźcie się!, a w naszym serwisie internetowym jw.org ukazują się oparte na Biblii publikacje i materiały filmowe w ponad 1000 języków. Korzystając z nich, możemy głosić o „wspaniałych dziełach Bożych” ludziom ‛ze wszystkich narodów, plemion i języków’ (Obj. 7:9).

10. Jakie starania w zakresie tłumaczenia Biblii podejmuje się zwłaszcza od roku 1989?

¹⁰ Od roku 1989 wierny niewolnik kładzie szczególnie duży nacisk na wydawanie Pisma Świętego w Przekładzie Nowego Świata w jak największej  liczbie języków. Do tej pory przekład ten ukazał się w ponad 200 językach, w dziesiątkach milionów egzemplarzy — a prace nie ustają. Tak pomyślne rezultaty są możliwe tylko dzięki wsparciu Boga i Jego ducha.

11. Na jaką skalę są tłumaczone publikacje Świadków Jehowy?

¹¹ W pracach tłumaczeniowych bierze udział tysiące chrześcijańskich ochotników w przeszło 150 krajach. I nic dziwnego — przecież żadna inna organizacja na ziemi nie prowadzi pod kierownictwem ducha świętego ogólnoświatowej działalności polegającej na składaniu „dokładnego świadectwa” o Jehowie Bogu, Jego mesjańskim Królu i już ustanowionym w niebie Królestwie (Dzieje 28:23).

12. Dzięki czemu Paweł i inni chrześcijanie wywiązywali się z zadania głoszenia?

¹² Gdy Paweł dał świadectwo Żydom i ludziom z innych narodów w Antiochii Pizydyjskiej, ci, „którzy mieli właściwe nastawienie serca, potrzebne do uzyskania życia wiecznego, uwierzyli” (Dzieje 13:48). W końcowych słowach Dziejów Apostolskich Łukasz odnotowuje, że Paweł ‛głosił o Królestwie Bożym z całą śmiałością, bez żadnych przeszkód’ (Dzieje 28:31). Gdzie to było? W samym Rzymie — stolicy ówczesnego mocarstwa światowego! Pierwsi chrześcijanie zawsze — bez względu na zastosowaną metodę — wykonywali dzieło świadczenia dzięki wsparciu i kierownictwu ducha świętego.

13. Dlaczego powinniśmy się modlić, gdy spadają na nas prześladowania?

¹³ Kiedy pierwsi uczniowie Jezusa byli prześladowani, błagali Jehowę o odwagę. A On napełniał ich duchem świętym, żeby mogli odważnie głosić Jego słowo (Dzieje 4:18-31). My też modlimy się o mądrość i siły niezbędne do kontynuowania działalności kaznodziejskiej w obliczu sprzeciwu (Jak. 1:2-8). Ponieważ Bóg nam błogosławi i wspiera nas swoim duchem, nie ustajemy w służbie. Nic nie jest w stanie powstrzymać dzieła głoszenia o Królestwie — ani zacięty sprzeciw, ani brutalne prześladowania. Gdy więc padamy ofiarą wrogich ataków, módlmy się o ducha świętego oraz o mądrość i odwagę potrzebną do dzielenia się dobrą nowiną (Łuk. 11:13).

14, 15. (a) Jaki był rezultat „prześladowań po śmierci Szczepana”? (b) Jak doszło do tego, że wielu mieszkańców Syberii poznało prawdę?

¹⁴ Zanim Szczepan został zamordowany przez wrogów, odważnie dał świadectwo (Dzieje 6:5; 7:54-60). Po jego śmierci rozpoczęło się „wielkie prześladowanie”, w wyniku którego wszyscy uczniowie oprócz apostołów rozproszyli się po Judei i Samarii. Ale to nie powstrzymało działalności ewangelizacyjnej. Filip zaczął „głosić ludziom o Chrystusie” w Samarii, co spotkało się z żywym odzewem (Dzieje 8:1-8, 14, 15, 25). Dzieje Apostolskie donoszą ponadto: „A uczniowie, którzy się rozproszyli wskutek prześladowań po śmierci Szczepana, dotarli aż do Fenicji, na Cypr i do Antiochii, ale głosili słowo tylko Żydom. Jednak gdy do Antiochii przybyli niektórzy uczniowie z Cypru i Cyreny, zaczęli głosić dobrą nowinę o Panu Jezusie ludziom  mówiącym po grecku” (Dzieje 11:19, 20). A zatem prześladowanie przyczyniło się do rozgłoszenia orędzia o Królestwie.

¹⁵ W naszych czasach do podobnej sytuacji doszło w byłym Związku Radzieckim. Zwłaszcza w latach pięćdziesiątych XX wieku tysiące tamtejszych Świadków Jehowy zesłano na Syberię. Ponieważ wywożono ich do różnych miejsc, na tym ogromnym obszarze zaczęła się rozprzestrzeniać dobra nowina. Gdyby ci głosiciele mieli sami wyruszyć na te tereny, odległe nawet o 10 000 kilometrów, wielu nie byłoby na to stać. Tymczasem rząd na własny koszt rozesłał ich po kraju! Jak stwierdził pewien brat, w ten sposób „same władze umożliwiły tysiącom szczerych mieszkańców Syberii poznanie prawdy”.

16, 17. Jakie przykłady błogosławieństwa Jehowy zawierają Dzieje Apostolskie?

¹⁶ Nie ma najmniejszej wątpliwości, że Jehowa błogosławił pierwszym chrześcijanom. Paweł oraz inni kaznodzieje siali i podlewali, a „Bóg dawał wzrost” (1 Kor. 3:5, 6). Dzieje Apostolskie wielokrotnie wspominają o wzroście będącym wynikiem Jego błogosławieństwa. Czytamy na przykład: „W rezultacie słowo Boże dalej się szerzyło i liczba uczniów w Jerozolimie wciąż rosła” (Dzieje 6:7). Gdy dziełem głoszenia objęto kolejne tereny, „dla zboru w całej Judei, Galilei i Samarii nastał okres spokoju i budowania się. Uczniowie żyli w bojaźni przed Jehową i zaznawali pociechy ducha świętego, dzięki czemu ich liczba stale rosła” (Dzieje 9:31).

¹⁷ W Antiochii Syryjskiej odważni głosiciele przekazywali prawdę zarówno Żydom, jak i ludziom mówiącym po grecku. I jak donosi sprawozdanie, „była z nimi ręka Jehowy i mnóstwo ludzi uwierzyło i nawróciło się do Pana” (Dzieje 11:21). Na temat dalszych postępów dzieła powiedziano: „Słowo Jehowy dalej się szerzyło i wciąż następował rozwój” (Dzieje 12:24). Podobnie gdy działalność kaznodziejska Pawła i innych ewangelizatorów nabrała rozmachu wśród nie-Żydów, „słowo Jehowy coraz bardziej się szerzyło i rosło w siłę” (Dzieje 19:20).

18, 19. (a) Co nas upewnia, że jest z nami „ręka Jehowy”? (b) Podaj jakiś przykład ukazujący, że Jehowa wspiera swoich sług.

¹⁸ Nie ulega wątpliwości, że „ręka Jehowy” jest również z nami. Właśnie dlatego tak wiele ludzi przyjmuje dobrą nowinę, oddaje się Bogu i symbolizuje to chrztem. Poza tym jedynie dzięki pomocy i błogosławieństwu od Boga potrafimy przetrwać ostry sprzeciw — a nawet zaciekłe prześladowania — i z powodzeniem pełnić służbę, tak jak to robił Paweł i inni pierwsi chrześcijanie (Dzieje 14:19-21). Jehowa Bóg zawsze jest przy nas. Jego „odwieczne ramiona” niezawodnie udzielają nam wsparcia w każdej próbie (Powt. Pr. 33:27). Pamiętajmy, że Jehowa ze względu na swoje wielkie imię nigdy nie opuści swojego ludu (1 Sam. 12:22; Ps. 94:14).

¹⁹ Oto przykład: Ponieważ w czasie II wojny światowej brat Harald Abt nie zaprzestał dawania świadectwa, hitlerowcy zesłali go do obozu  koncentracyjnego w Sachsenhausen. W maju 1942 roku gestapowcy wtargnęli do mieszkania jego żony i ją aresztowali, rozłączając tym samym z małą córeczką. Siostra Abt była więźniarką kilku obozów. Później wspominała: „Lata przeżyte w hitlerowskich obozach koncentracyjnych stały się dla mnie ważną lekcją. Nauczyłam się cenić, w jak znacznym stopniu duch Jehowy potrafi wesprzeć człowieka, gdy przychodzą największe próby! Przed aresztowaniem czytałam list pewnej siostry, która pisała, iż nawet w ciężkiej próbie duch Jehowy potrafi zapewnić niewzruszony spokój. Sądziłam wtedy, że chyba trochę przesadza. Ale odkąd sama to przeszłam, mogę potwierdzić z własnego doświadczenia, że napisała prawdę. Faktycznie tak się dzieje. Trudno to sobie wyobrazić, jeśli ktoś tego nie przeżywał. A u mnie jednak tak było”.

20. Co robił Paweł podczas aresztu domowego i jaką to może być zachętą dla niektórych naszych braci i sióstr?

²⁰ Ostatni werset Dziejów Apostolskich donosi, że Paweł gorliwie ‛głosił o Królestwie Bożym’ (Dzieje 28:31). Przebywał wtedy w areszcie domowym w Rzymie i nie mógł świadczyć od domu do domu. Dlatego rozmawiał z wszystkimi, którzy przychodzili do niego. Również dzisiaj niektórzy nasi bracia i siostry z powodu choroby lub podeszłego wieku nie mogą opuszczać mieszkania, są przykuci do łóżka bądź przebywają w domu opieki. Jednak ich miłość do Boga i pragnienie dawania świadectwa nie osłabły. Kiedy modlimy się za nich, prośmy naszego niebiańskiego Ojca, żeby pomógł im zetknąć się z osobami poszukującymi prawdy o Nim i o Jego wspaniałym zamierzeniu.

21. Dlaczego powinniśmy dawać świadectwo ze świadomością powagi chwili?

²¹ Większość z nas może brać udział w głoszeniu od domu do domu oraz w innych formach służby. Uczestnicząc w dziele składania świadectwa „aż do najdalszego miejsca na ziemi”, starajmy się więc być jak najlepszymi kaznodziejami. Musimy wykonywać to zadanie ze świadomością powagi chwili, ponieważ znak obecności Chrystusa jest dziś wyraźnie widoczny (Mat. 24:3-14). Nie mamy czasu do stracenia. Właśnie teraz bądźmy „bardzo zajęci dziełem Pańskim” (1 Kor. 15:58).

22. Na co powinniśmy być zdecydowani, oczekując dnia Jehowy?

²² Oczekując nadejścia „wielkiego, budzącego lęk dnia Jehowy”, bądźmy zdecydowani odważnie i wytrwale dawać świadectwo (Joela 2:31). Znajdziemy jeszcze niemało osób przypominających Berejczyków, którzy „przyjęli słowo Boże z nadzwyczaj otwartym umysłem” (Dzieje 17:10, 11). Dlatego nie przestawajmy pełnić służby, dopóki niejako nie usłyszymy: „Świetnie, niewolniku dobry i wierny!” (Mat. 25:23). Jeżeli teraz gorliwie angażujemy się w dzieło pozyskiwania uczniów i pozostaniemy wierni Jehowie, to przez całą wieczność będziemy się cieszyć, że mieliśmy zaszczyt składać dokładne świadectwo o Królestwie Bożym!