1. Opisz atmosferę panującą podczas święta Pięćdziesiątnicy.

 NA ULICACH Jerozolimy wyczuwa się atmosferę radosnego podekscytowania a. W świątyni z ołtarza unosi się dym, a Lewici — prawdopodobnie podzieleni na dwa dialogujące ze sobą chóry — śpiewają psalmy Hallelu (psalmy od 113 do 118). W mieście roi się od gości. Przybyli z tak odległych miejsc jak Elam, Mezopotamia, Kapadocja, Pont, Egipt czy Rzym b. Co to za okazja? Pięćdziesiątnica, podczas której składano Jehowie ofiary z „pierwszych dojrzałych plonów” (Liczb 28:26). To doroczne święto przypada na koniec żniw jęczmienia i początek żniw pszenicy. Jest dniem radości.

2. Co niezwykłego wydarzyło się w dniu Pięćdziesiątnicy 33 roku?

² Podczas święta Pięćdziesiątnicy wiosną 33 roku n.e. dochodzi do wydarzenia, które będzie zadziwiać ludzi przez wiele kolejnych stuleci. Jest „3 godzina”, czyli mniej więcej 9 rano, gdy z nieba nagle rozlega się „odgłos przypominający szum gwałtownego, porywistego wiatru” (Dzieje 2:2, 15). Wypełnia dom, w którym przebywa około 120 uczniów Jezusa. I wtedy dzieje się coś niesłychanego. Pojawiają się jakby języki ognia i na każdym z obecnych spoczywa jeden z nich c. Następnie uczniowie zostają „napełnieni duchem świętym” i zaczynają mówić obcymi językami! Kiedy wychodzą z domu na ulice Jerozolimy, ludzie przybyli na święto wpadają w zdumienie. Każdy słyszy swój „własny język”! (Dzieje 2:1-6).

3. (a) Dlaczego dzień Pięćdziesiątnicy 33 roku można uznać za kamień milowy w dziejach religii prawdziwej? (b) Jaki związek miało przemówienie Piotra z użyciem „kluczy Królestwa”?

³ To ekscytujące wydarzenie stanowiło kamień milowy w dziejach religii prawdziwej — powstał wtedy Izrael duchowy, zbór chrześcijan namaszczonych duchem świętym (Gal. 6:16). Ale to nie wszystko. Kiedy tego dnia przemówił do tłumów apostoł Piotr, użył pierwszego z trzech „kluczy  Królestwa”, które miały otworzyć drogę do szczególnych przywilejów różnym grupom ludzi (Mat. 16:18, 19). Dzięki użyciu pierwszego klucza szansę na przyjęcie dobrej nowiny oraz namaszczenie duchem świętym otrzymali Żydzi i żydowscy prozelici d. Mogli wejść w skład Izraela duchowego i jako jego członkowie żywić nadzieję, że staną się królami i kapłanami w mesjańskim Królestwie (Obj. 5:9, 10). Z czasem perspektywy te miały zostać udostępnione również Samarytanom, a następnie ludziom z innych narodów. Czego dzisiejsi chrześcijanie mogą się nauczyć z przełomowych wydarzeń tamtego dnia Pięćdziesiątnicy?

4. Jaką działalność prowadzoną przez zbór utworzony w 33 roku kontynuuje nowożytny zbór chrześcijański?

⁴ Grupa około 120 uczniów, którzy „przebywali razem w tym samym miejscu” — w górnym pomieszczeniu — i zostali namaszczeni duchem świętym, stała się zalążkiem zboru chrześcijańskiego (Dzieje 2:1). Pod koniec tamtego dnia liczba ochrzczonych członków zboru liczyła już kilka tysięcy. A był to dopiero początek rozwoju, który trwa po dziś dzień! Przed końcem obecnego systemu rzeczy społeczność bogobojnych mężczyzn i kobiet tworząca nowożytny zbór chrześcijański głosi „dobrą nowinę o Królestwie (...) na całym świecie na świadectwo wszystkim narodom” (Mat. 24:14).

5. Jakie korzyści miały odnosić osoby należące do zboru chrześcijańskiego w I wieku i obecnie?

⁵ Zbór miał też być źródłem duchowych sił dla należących do niego chrześcijan — dla pomazańców, a potem także dla „drugich owiec”  (Jana 10:16). Apostoł Paweł, przekonany o wartości wsparcia, jakie zapewniają sobie nawzajem członkowie zboru, napisał do współwyznawców w Rzymie: „Gorąco pragnę was zobaczyć, żeby podzielić się z wami jakimś duchowym darem i was umocnić albo raczej żebyśmy mogli zachęcić się nawzajem swoją wiarą — ja waszą, a wy moją” (Rzym. 1:11, 12).

6, 7. W jaki sposób dzisiejszy zbór chrześcijański spełnia polecenie Jezusa, by głosić wszystkim narodom?

⁶ W naszych czasach zbór chrześcijański ma takie same cele jak w I wieku. Jezus powierzył swoim naśladowcom trudne, ale pasjonujące dzieło. Powiedział: „Pozyskujcie uczniów wśród ludzi ze wszystkich narodów. Chrzcijcie ich w imię Ojca, Syna i ducha świętego. Uczcie ich przestrzegać wszystkiego, co wam nakazałem” (Mat. 28:19, 20).

⁷ Obecnie działalność tę prowadzi chrześcijański zbór Świadków Jehowy. Oczywiście docieranie do ludzi mówiących różnymi językami stanowi nie lada wyzwanie. Żeby mu sprostać, Świadkowie Jehowy wydają oparte na Biblii materiały w przeszło 1000 języków. Jeżeli należysz do zboru chrześcijańskiego i uczestniczysz w dziele głoszenia i pozyskiwania uczniów, to naprawdę masz powód do radości. Zaliczasz się do stosunkowo wąskiego grona ludzi, którym przypadł w udziale zaszczyt dawania dokładnego świadectwa o imieniu Jehowy!

8. Z jakiego wsparcia możemy korzystać w zborze chrześcijańskim?

⁸ Żebyś mógł zachować radość w tych krytycznych czasach, Jehowa Bóg zapewnia ci wsparcie za pośrednictwem ogólnoświatowej społeczności braterskiej. Paweł napisał do chrześcijan pochodzenia hebrajskiego: „Troszczmy się o siebie nawzajem, żeby się zachęcać do miłości i dobrych uczynków, nie opuszczając naszych wspólnych zebrań, jak to niektórzy mają w zwyczaju, ale dodając sobie otuchy. Róbmy to tym bardziej, że widzimy,  jak ten dzień się przybliża” (Hebr. 10:24, 25). To właśnie w zborze, który jest darem od Jehowy, możemy zachęcać innych i sami być przez nich zachęcani. Trzymaj się więc blisko swoich duchowych braci i sióstr. Nigdy nie opuszczaj chrześcijańskich zebrań!

9, 10. Jakie starania podejmują niektórzy, by docierać do osób mówiących innym językiem?

⁹ Wyobraźmy sobie, jakie poruszenie musiało powstać wśród Żydów i prozelitów przybyłych na święto Pięćdziesiątnicy. Większość z nich prawdopodobnie władała którymś z ogólnie znanych języków, być może greckim lub hebrajskim. Ale teraz ‛każdy słyszał, jak uczniowie mówili w jego własnym języku’ (Dzieje 2:6). Ludzie ci z pewnością byli bardzo przejęci, słuchając dobrej nowiny w mowie ojczystej. Obecnie chrześcijanie nie mają cudownego daru mówienia obcymi językami. Jednak wielu stawiło się do dyspozycji, by głosić o Królestwie przedstawicielom najróżniejszych grup narodowościowych. Niektórzy uczą się nowego języka i usługują w zborze obcojęzycznym we własnym kraju, inni wyjeżdżają na teren zagraniczny. Osoby takie niejednokrotnie się przekonują, że słuchacze bardzo sobie cenią ich wysiłki.

¹⁰ Rozważmy przykład Christine, która razem z siedmiorgiem innych Świadków zapisała się na kurs języka gudżarackiego. Kiedy w pracy zawodowej spotkała młodą kobietę mówiącą po gudżaracku, pozdrowiła ją w tym języku. Zapytana przez mile zaskoczoną współpracowniczkę, dlaczego uczy się tak trudnego języka, miała możliwość dać jej świadectwo. W rezultacie kobieta ta stwierdziła: „Musicie mieć coś naprawdę ważnego do powiedzenia”.

11. Co możemy zrobić, żeby dzielić się dobrą nowiną o Królestwie z osobami, które mówią innym językiem?

 ¹¹ Oczywiście nie każdy z nas może się nauczyć języka obcego. Mimo to możemy się starać dawać świadectwo o Królestwie osobom, które mówią innym językiem. W tym celu możesz skorzystać z aplikacji JW Language^® i nauczyć się prostego przywitania w języku ludzi, których najczęściej spotykasz w swojej okolicy. Spróbuj też nauczyć się kilku zdań, którymi mógłbyś zaciekawić takie osoby. Być może uda ci się je skierować do serwisu internetowego jw.org i pokazać filmy oraz publikacje dostępne w ich języku. Jeśli będziemy w naszej służbie używać tych narzędzi, możemy doświadczyć podobnej radości jak nasi współwyznawcy w I wieku, gdy widzieli zachwyt ludzi z innych narodów słyszących dobrą nowinę ‛w ich własnym języku’.

12. (a) Jak na wydarzenia z dnia Pięćdziesiątnicy 33 roku wskazywało proroctwo Joela? (b) Dlaczego można się było spodziewać, że proroctwo Joela spełni się w I wieku?

¹² Do wielonarodowego tłumu przybyłego do Jerozolimy przemówił apostoł Piotr (Dzieje 2:14). Wyjaśnił słuchaczom, że cudowna umiejętność mówienia różnymi językami, której byli świadkami, została dana przez Boga jako spełnienie proroctwa zapisanego przez Joela: „Wyleję swojego ducha na najróżniejszych ludzi” (Joela 2:28). Jezus, będąc jeszcze na ziemi, powiedział uczniom: „Poproszę Ojca i da wam innego wspomożyciela”; zgodnie ze słowami Jezusa miał nim być właśnie duch Boży (Jana 14:16, 17).

13, 14. Jak Piotr starał się dotrzeć słuchaczom do serca i jak możemy naśladować jego podejście?

¹³ Na koniec Piotr dobitnie oświadczył: „Cały lud Izraela może być tego pewny: Jezusa, którego wy straciliście na palu, Bóg uczynił zarówno Panem, jak i Chrystusem” (Dzieje 2:36). Rzecz jasna większość  słuchaczy nie była obecna przy egzekucji Jezusa. Ale jako naród ponosili zbiorową odpowiedzialność za ten czyn. Zauważmy jednak, że Piotr zwracał się do rodaków z szacunkiem i przemawiał im do serca. Pragnął ich pobudzić do skruchy, a nie potępić. Czy obrazili się za jego słowa? Wcale nie. Wstrząśnięci, zapytali: „Co mamy robić?”. Najwyraźniej pozytywny charakter wystąpienia Piotra sprawił, że wielu osobom dotarło ono do serca i zachęciło je do okazania skruchy (Dzieje 2:37).

¹⁴ Możemy naśladować Piotra pod względem trafiania ludziom do serca. Podczas głoszenia nie warto robić kwestii z każdego niebiblijnego poglądu wyrażonego przez rozmówcę. Lepiej jest koncentrować się na tym, co nas łączy. Jeśli uda nam się znaleźć wspólną płaszczyznę, spróbujmy potem w taktowny sposób pokazać argumenty ze Słowa Bożego. Kiedy staramy się przedstawiać prawdę biblijną w pozytywnym tonie, szczere osoby są bardziej skłonne zareagować przychylnie.

15. (a) Z jakim wezwaniem zwrócił się Piotr do słuchaczy i jaka była ich reakcja? (b) Dlaczego osoby, które usłyszały dobrą nowinę podczas Pięćdziesiątnicy, mogły zostać ochrzczone w tym samym dniu?

¹⁵ Tamtego emocjonującego dnia Piotr wezwał poruszonych Żydów i prozelitów: „Okażcie skruchę i niech każdy z was da się ochrzcić” (Dzieje 2:38). W rezultacie zostało ochrzczonych około 3000 ludzi e — prawdopodobnie w zbiornikach wodnych w Jerozolimie lub gdzieś w pobliżu. Czy nie działali oni pod wpływem impulsu? Czy osoby studiujące Biblię i dzieci chrześcijańskich rodziców mogą uznać to sprawozdanie za zachętę, by zgłaszać się do chrztu, zanim będą do tego gotowe? Bynajmniej. Pamiętajmy, że Żydzi i prozelici  ochrzczeni w dniu Pięćdziesiątnicy już wcześniej pilnie studiowali Słowo Boże i należeli do narodu oddanego Jehowie. Ponadto dali wyraz swojej gorliwości — niektórzy odbyli bardzo długą drogę, by obchodzić to doroczne święto. Kiedy przyjęli kluczowe prawdy dotyczące roli Jezusa Chrystusa w urzeczywistnianiu zamierzenia Bożego, byli gotowi dalej służyć Bogu, ale odtąd jako ochrzczeni naśladowcy Chrystusa.

16. Jak pierwsi chrześcijanie okazali ducha ofiarności?

¹⁶ Nie ulega wątpliwości, że na tej grupie spoczęło błogosławieństwo Jehowy. Sprawozdanie donosi: „Wszyscy, którzy uwierzyli, przebywali razem i wszystko mieli wspólne. Zaczęli sprzedawać swoje posiadłości i mienie, a uzyskane pieniądze rozdzielali między wszystkich stosownie do potrzeb” (Dzieje 2:44, 45) f. Z pewnością każdy prawdziwy chrześcijanin pragnie przejawiać podobnego ducha miłości i ofiarności.

17. Jakie kroki należy poczynić, żeby się nadawać do chrztu?

¹⁷ Biblia wskazuje, że z chrześcijańskim oddaniem się Bogu i chrztem wiąże się kilka niezbędnych kroków. Dana osoba musi zdobyć wiedzę ze Słowa Bożego (Jana 17:3). Musi również uwierzyć oraz okazać skruchę, czyli szczery żal z powodu wcześniejszego stylu życia (Dzieje 3:19). Następnie musi się nawrócić i zacząć postępować zgodnie z wolą Bożą (Rzym. 12:2; Efez. 4:23, 24). Wtedy oddaje się Bogu w modlitwie i może zostać ochrzczona (Mat. 16:24; 1 Piotra 3:21).

18. Jaki przywilej mają ochrzczeni uczniowie Chrystusa?

¹⁸ Czy jesteś oddanym Bogu, ochrzczonym naśladowcą Jezusa Chrystusa? Jeśli tak, to bądź wdzięczny za udostępniony ci przywilej. Podobnie jak pierwsi chrześcijanie napełnieni duchem świętym, ty też możesz posłużyć Jehowie za narzędzie do dawania dokładnego świadectwa i spełniania Jego woli!