W r. 1906 w Niemczech hebraista Rudolf Kittel (1853-1929) wydał drukiem pierwszą edycję tekstu hebrajskiego Pism Hebrajskich znaną jako Biblia Hebraica (BHK). Łacińskiej nazwy Biblia Hebraica (Biblia hebrajska) zaczęto używać również w tytułach kolejnych wydań Pism Hebrajskich opatrzonych aparatem krytycznym (zob. TEKST MASORECKI).

Tekst hebrajski pierwszego i drugiego wydania dzieła Kittela (wydanie drugie opublikowane w latach 1909-1913) był oparty na Biblii rabinackiej Jakuba ben Chaima, opublikowanej w Wenecji w latach 1524-1525 przez Daniela Bomberga. Ale podstawą trzeciego wydania (BHK3, ukończonego w r. 1937 przez współpracowników Kittela) był znacznie starszy tekst hebrajski. Chodzi o tekst zawarty w Kodeksie leningradzkim (B 19^A) — najstarszym kompletnym rękopisie Pism Hebrajskich, datowanym na lata 1008—1009 n.e. (zob. KODEKS LENINGRADZKI). Do późniejszych wydań serii Biblia Hebraica (1951-1955) włączono warianty tekstu ze Zwojów znad Morza Martwego. Te późniejsze wydania posłużyły za podstawę tłumaczenia Pism Hebrajskich w Przekładzie Nowego Świata (1953-1960).

Nowsze wydania tej serii to Biblia Hebraica Stuttgartensia (BHS, opublikowana w latach 1967-1977) i Biblia Hebraica Quinta (BHQ, publikowana od r. 2004). Oba wydania uwzględniają wyniki badań Zwojów znad Morza Martwego i innych starożytnych manuskryptów. Za tekst główny dalej służy Kodeks leningradzki, a przypisy zawierają warianty tekstu dopuszczalne na podstawie innych źródeł, w tym Pięcioksięgu Samarytańskiego, greckiej Septuaginty, targumów aramejskich, łacińskiej Wulgaty i syryjskiej Peszitty. Z tych nowszych wydań serii Biblia Hebraica korzystano w trakcie rewizji Przekładu Nowego Świata (wydania zrewidowane w r. 1984 i 2013) (zob. Dodatek A3).