Kodeks ten (oznaczony jako B 19^A) jest najstarszym kompletnym rękopisem Pism Hebrajskich (tzw. Starego Testamentu). Zawiera tekst masorecki skopiowany w Al-Fustat (Stary Kair) w Egipcie w 1008 lub 1009 r. n.e. (zob. TEKST MASORECKI). Jest przechowywany w Rosyjskiej Bibliotece Narodowej w Petersburgu (dawniej Leningrad).

Kodeks składa się z 491 kart grubego, białego pergaminu, mających wymiary 30 na 27 cm. Tekst został zapisany w trzech kolumnach — oprócz Księgi Hioba, Psalmów i Księgi Przysłów, gdzie ułożono go w dwóch kolumnach.

Kodeks leningradzki został przygotowany przez kopistę Samuela ben Jakuba. Wykorzystał on opracowania tekstu znanego żydowskiego uczonego Aarona ben Moszego ben Aszera, który analizował wszystkie dostępne wtedy manuskrypty Pism Hebrajskich, żeby ustalić tekst możliwie najbliższy oryginałowi. Kodeks leningradzki jest podstawą nowszych wydań tekstu hebrajskiego opatrzonego aparatem krytycznym — znanego jako Biblia Hebraica — na których opiera się większość współczesnych przekładów Biblii (zob. BIBLIA HEBRAICA).

Tekst hebrajski zawarty w Kodeksie leningradzkim jest uderzająco zgodny z wieloma Zwojami znad Morza Martwego, które są od niego ponad 1000 lat starsze (zob. ZWOJE ZNAD MORZA MARTWEGO). Chociaż da się dostrzec pewne różnice w słownictwie, to nie zmieniają one znaczenia tekstu (zob. Dodatek A3).