Ten hebrajski rękopis był przez wieki przechowywany przez społeczność żydowską w Aleppo w Syrii, a teraz znajduje się w Muzeum Izraelskim w Jerozolimie. Powstał w Tyberiadzie, położonej nad Jeziorem Galilejskim, i jest datowany na ok. 930 r. n.e. (zob. Dodatek A3).

Uważa się go za najlepszy rękopis Pism Hebrajskich sporządzony przez uczonych masoreckich (zob. TEKST MASORECKI). Skopiował go Szlomo ben Buja, a zweryfikował znany żydowski uczony Aaron ben Mosze ben Aszer, który zbadał wszystkie dostępne mu rękopisy Pism Hebrajskich, żeby zestawić tekst najbliższy oryginałowi. Dodał znaki samogłoskowe i akcenty, a także uwagi dotyczące tekstu. Majmonides, szanowany żydowski uczony z XII w., podobno uznał ten rękopis za najbardziej wiarygodny tekst Biblii Hebrajskiej. I za taki uznawało go potem wielu Żydów.

Pierwotnie Kodeks z Aleppo zawierał całe Pisma Hebrajskie. Spisano je po hebrajsku na blisko 490 kartach pergaminowych, na ogół w trzech kolumnach (zob. PERGAMIN). Ponad jedna trzecia kart zaginęła. Na przykład na początku brakuje większej części Pięcioksięgu, a z końcowych ksiąg — Pieśni nad Pieśniami (ostatniej części), Księgi Kaznodziei, Lamentacji, Księgi Estery, Księgi Daniela, Księgi Ezdrasza i Księgi Nehemiasza. Natomiast Kodeks leningradzki, rękopis masorecki datowany na 1008—1009 r. n.e., zawiera całe Pisma Hebrajskie (zob. KODEKS LENINGRADZKI).