Herodowie tworzyli dynastię panującą nad Żydami z woli Rzymu. Herod Wielki stał się znany z tego, że rozbudował świątynię w Jerozolimie i że w celu zgładzenia Jezusa rozkazał pozabijać małych chłopców (Mt 2:16; Łk 1:5). Herod Archelaus i Herod Antypas, synowie Heroda Wielkiego, otrzymali władzę nad częściami terytorium, którym wcześniej rządził ich ojciec (Mt 2:22). Antypas był tetrarchą, ale popularnie nazywano go królem. Sprawował władzę podczas trzyipółletniej służby Chrystusa i w okresie opisanym w pierwszych 12 rozdziałach Dziejów Apostolskich (Mk 6:14-17; Łk 3:1, 19, 20; 13:31, 32; 23:6-15; Dz 4:27; 13:1). Później Herod Agryppa I, wnuk Heroda Wielkiego, po krótkich rządach został uśmiercony przez anioła (Dz 12:1-6, 18-23). Po nim władzę objął jego syn, Herod Agryppa II, który panował aż do buntu Żydów przeciwko Rzymowi (Dz 23:35; 25:13, 22-27; 26:1, 2, 19-32).