Termin ten zwykle odnosi się do Żydów z I w. n.e., którzy podawali się za chrześcijan, ale dalej stali na straży Prawa Mojżeszowego i żydowskich zwyczajów i tradycji. Szczególny nacisk kładli na obrzezanie.

Nauki judaistów ograniczały wolność chrześcijan i wywoływały w ówczesnym zborze podziały. Apostoł Paweł przeciwstawiał się tym naukom, zwłaszcza w swoim liście do Galatów, gdzie pewnych judaistów nazwał „fałszywymi braćmi” (Gal 1:7; 2:4, 5; 4:9, 10; 6:12, 13; zob. też Dz 15:1, 2). „Prześwietni apostołowie”, o których wspomniał w 2 Koryntian 11:5, 13, również mogli głosić takie poglądy. Wygląda na to, że wpływ judaistów utrzymywał się przez lata, bo w swoich późniejszych listach Paweł dalej rozprawiał się z ich naukami (Kol 2:11, 16, 17; Tyt 1:10, 11).

Chociaż w Chrześcijańskich Pismach Greckich termin „judaiści” nie występuje, to pojawia się w dziełach Józefa Flawiusza, żydowskiego historyka z I w. (Wojna żydowska, II, XVIII, 2 [463]). W Liście do Galatów Paweł używa pokrewnego greckiego czasownika — Ioudaízo. W Galatów 2:11-14 opisuje, jak w Antiochii Syryjskiej skorygował Piotra za to, że nie chciał jadać z chrześcijanami pochodzenia nieżydowskiego. W wersecie 14 używa czasownika Ioudaízo razem z czasownikiem oznaczającym „zmuszać” w sformułowaniu „zmuszasz (...), żeby żyli zgodnie z żydowskimi zwyczajami”.