Mieszanina wonnych żywic i balsamów, które wolno się palą, wydzielając przyjemny zapach. W przybytku i w świątyni wykorzystywano specjalne czteroskładnikowe kadzidło. Spalano je rano i wieczorem w Miejscu Świętym na ołtarzu kadzielnym, a w Dniu Przebłagania — w Miejscu Najświętszym. Kadzidło wyobrażało godne przyjęcia modlitwy wiernych sług Bożych. Od chrześcijan nie wymagano spalania kadzidła. W miejscach, gdzie przy słowie „kadzidło” znajduje się przypis: „Chodzi o olibanum, gumożywicę z kadzidłowca”, zobacz OLIBANUM (Wj 30:34, 35; Kpł 16:13; Obj 5:8).