Kodeks ten, datowany na początek V w. n.e., początkowo zawierał całą Biblię w języku greckim. Od XI do XVII w. n.e. (1627) znajdował się w zbiorach patriarchy Aleksandrii w Egipcie — stąd nazwa Kodeks aleksandryjski. Karty tego rękopisu są wykonane z welinu, wysokiej jakości materiału pisarskiego, i zapisane uncjałą (majuskułą) (zob. MANUSKRYPTY; UNCJAŁA [MAJUSKUŁA]). Ocenia się, że pierwotnie było ich 820, z czego do dzisiaj zachowały się 773. Obecnie kodeks ten składa się z czterech tomów i jest przechowywany w Bibliotece Brytyjskiej w Londynie. Pierwsze trzy tomy zawierają tekst Pism Hebrajskich w przekładzie Septuaginty, a czwarty — tekst Chrześcijańskich Pism Greckich.

Kodeks aleksandryjski był jednym z pierwszych wczesnych rękopisów biblijnych, które udostępniono uczonym. Ze względu na swój wiek i wysoką jakość jest uważany za jeden z najcenniejszych rękopisów — zarówno jeśli chodzi o grecki tekst Septuaginty, jak i tekst Chrześcijańskich Pism Greckich. Dzięki temu stanowi jeden z najważniejszych tekstów źródłowych współczesnych przekładów Biblii. Uczeni korzystają z tego wiarygodnego rękopisu, a także z Kodeksu synajskiego i Kodeksu watykańskiego, żeby wykryć i skorygować dodane fragmenty tekstu i błędy kopistów w późniejszych rękopisach biblijnych (zob. komentarz do Łk 10:1 i Dodatek A5).