Kodeks ten, datowany na IV w. n.e., początkowo zawierał całą Biblię w języku greckim. Jego karty są wykonane z welinu, wysokiej jakości materiału pisarskiego, i zapisane uncjałą (majuskułą) (zob. MANUSKRYPTY; UNCJAŁA [MAJUSKUŁA]). W księgach poetyckich tekst został rozmieszczony w dwóch kolumnach na stronie, a w pozostałych księgach — w trzech kolumnach.

Kodeks watykański nie jest kompletny. Spośród istniejących pierwotnie ok. 820 kart przetrwało 759. Zachowany tekst zaczyna się od Rodzaju 46:28, brakuje też części Psalmów, Hebrajczyków 9:14 do 13:25 oraz całych listów: 1 i 2 Tymoteusza, Tytusa, Filemona, a także Księgi Objawienia. Uważa się, że kodeks ten powstał w Egipcie, ale nie zachowały się konkretne informacje na temat jego pochodzenia. Jest on przechowywany w Bibliotece Watykańskiej, o ile wiadomo od XV w. Jednak uczonym został udostępniony dopiero w XIX w.

Ze względu na swój wiek i wysoką jakość Kodeks watykański jest uważany za jeden z najcenniejszych rękopisów — zarówno jeśli chodzi o grecki tekst Septuaginty, jak i tekst Chrześcijańskich Pism Greckich. Dzięki temu stanowi jeden z najważniejszych tekstów źródłowych współczesnych przekładów Biblii. Uczeni korzystają z tego wiarygodnego rękopisu, a także z Kodeksu synajskiego i Kodeksu aleksandryjskiego, żeby wykryć i skorygować dodane fragmenty tekstu i błędy kopistów w późniejszych rękopisach biblijnych (zob. Multimedia, „Kodeks watykański — zakończenie Ewangelii według Marka”, i komentarz do Jn 7:53).