Polskie słowo „lewiracki” pochodzi od łacińskiego słowa, które znaczy „brat męża; szwagier”. Zawieranie małżeństw lewirackich to zwyczaj włączony później do Prawa Mojżeszowego, który nakazywał mężczyźnie, żeby poślubił bezdzietną wdowę po swoim bracie. Chodziło o zapewnienie ciągłości linii rodowej zmarłego (Rdz 38:8; Pwt 25:5).