Słup, do którego przymocowywano skazańca. Niektóre narody używały pala jako narzędzia egzekucji i/lub do wieszania zwłok, co było formą ostrzeżenia dla innych lub publicznego upokorzenia. Asyryjczycy, odznaczający się niesłychanym okrucieństwem, nabijali jeńców na zaostrzone pale (przez brzuch do klatki piersiowej). Jednak prawo izraelskie wymagało, żeby osoby winne tak ciężkich przestępstw, jak bluźnierstwo lub bałwochwalstwo, najpierw uśmiercano, np. przez kamienowanie, a dopiero później ich zwłoki zawieszano na palu lub drzewie, by stanowiły ostrzegawczy przykład (Pwt 21:22, 23; 2Sm 21:6, 9). Rzymianie czasami po prostu przywiązywali skazanego do pala, wskutek czego mógł żyć przez kilka dni, zanim skonał wyczerpany bólem, głodem, pragnieniem i skwarem słonecznym. W innych wypadkach, jak np. podczas egzekucji Jezusa, przybijali do pala ręce i stopy ofiary (Łk 24:20; Jn 19:14-16; 20:25; Dz 2:23, 36). (Zob. PAL MĘKI).