(ok. 56-ok. 120 n.e.), rzymski orator i urzędnik państwowy, przez wielu uważany za najwybitniejszego historyka starożytnego Rzymu.

Najbardziej znanymi dziełami Tacyta są Dzieje (ok. 104-109 n.e.) oraz Roczniki (ok. 115-117 n.e.) — obie prace opisują historię cesarstwa rzymskiego od 14 do 96 r. n.e. Tacyt jako moralista potępiał rzymskich władców za korupcję i nadużywanie władzy. Na przykład chociaż nie darzył chrześcijan zbyt dużym szacunkiem, udokumentował okrucieństwo, z jakim traktował ich Neron — między innymi to, że obarczył ich winą za wielki pożar Rzymu w 64 r.

W swoich dziełach Tacyt często wspomina postacie wymienione w Biblii. Pisze na przykład o Kwiryniuszu, rzymskim namiestniku Syrii, Feliksie, prokuratorze Judei, oraz Poncjuszu Piłacie, który za panowania Tyberiusza Cezara skazał Chrystusa na śmierć. Wszystkie te wzmianki potwierdzają prawdziwość relacji biblijnych (Mt 27:2; Łk 2:1, 2; 3:1; Dz 23:24, 26).