W Chrześcijańskich Pismach Greckich słowem tym określono przypominający uwięzienie stan poniżenia, do którego Bóg za dni Noego „wtrącił” nieposłusznych aniołów. Użycie w 2 Liście Piotra 2:4 greckiego czasownika tartaròo („wtrącić do Tartaru”) nie oznacza, że „aniołowie, którzy zgrzeszyli”, zostali wrzuceni do Tartaru z pogańskiej mitologii (czyli podziemnego, mrocznego miejsca, gdzie więziono mniej ważnych bogów). Wskazuje raczej na to, że Bóg pozbawił ich dotychczasowej pozycji w niebie i związanych z nią zaszczytów, przez co znaleźli się w gęstej umysłowej ciemności i nie są w stanie dostrzegać Jego wspaniałych zamierzeń. Mroczny będzie również ich koniec, ponieważ Biblia zapowiada im oraz ich władcy, Szatanowi Diabłu, wieczną zagładę. Tak więc Tartar oznacza stan największego poniżenia, w którym znajdują się zbuntowani aniołowie. Nie jest tym samym, co „otchłań” wspomniana w Objawieniu 20:1-3.