Termin ten odnosi się do tekstu Pism Hebrajskich (powszechnie nazywanych Starym Testamentem) zawartego w wielu hebrajskich rękopisach sporządzonych przez żydowskich uczonych i kopistów. Ponieważ strzegli oni tradycji wiernego przepisywania tekstu hebrajskiego, stali się znani jako masoreci (hebr. słowo masorá znaczy „tradycja”). Ich rękopisy powstawały od VI w. n.e. Tekst masorecki służy za podstawę tłumaczenia wielu współczesnych przekładów Pism Hebrajskich.

Masoreci starali się przepisywać tekst hebrajski bardzo dokładnie. Na przykład skrupulatnie liczyli słowa, a nawet litery, żeby się upewnić, że nie wkradły się żadne błędy. Ponieważ pierwotnie tekst hebrajski był zapisywany tylko znakami spółgłoskowymi, masoreci — chcąc zachować tradycyjną wymowę — opracowali system znaków samogłoskowych i akcentowych. Poza tym na marginesach i na końcu rękopisów robili uwagi dotyczące pewnych różnic znalezionych w tekście. Te uwagi pomagają uczonym ustalić, jak w ciągu wieków przekazywano tekst hebrajski.

Spośród przeszło 6000 istniejących rękopisów Pism Hebrajskich większość zawiera właśnie tekst masorecki. Do najstarszych i najbardziej wiarygodnych tekstów masoreckich należą: Kairski kodeks proroków (początkowo datowany na 895 n.e., choć ostatnio badacze sugerują XI w. n.e.), Kodeks z Aleppo (ok. 930 n.e.) i Kodeks leningradzki (1008—1009 n.e.) (zob. KODEKS LENINGRADZKI; KODEKS Z ALEPPO).

Współcześni uczeni porównują tekst masorecki ze Zwojami znad Morza Martwego zawierającymi fragmenty Biblii. Zwoje te są jakieś 1000 lat starsze od tekstu masoreckiego. Mimo pewnych różnic uczeni stwierdzili, że w ciągu wieków Pisma Hebrajskie były przekazywane z niezwykłą dokładnością (zob. Dodatek A3).