Określenie to dosłownie znaczy „cztery litery” (z gr. tetra- [„cztero-” lub „cztery”] i grámma [„litera”]). Jest to imię Boże wyrażone czterema hebrajskimi spółgłoskami יהוה (zapisanymi od prawej do lewej).

W Pismach Hebrajskich tetragram występuje prawie 7000 razy. W transliteracji na język polski przybiera formę JHWH. W starożytnej hebrajszczyźnie wszystkie słowa, również tetragram, zapisywano bez samogłosek. W czasach, kiedy na co dzień posługiwano się tym językiem, Żydzi, którzy czytali taki tekst, z łatwością dodawali odpowiednie samogłoski. Dzisiaj jednak nie wiemy, jakie to były samogłoski. Niektórzy sądzą, że imię Boże brzmiało „Jahwe”, ale inni opowiadają się za formą złożoną z trzech sylab — „Jehowa”. Taka forma już dawno temu utrwaliła się w różnych językach, także w języku polskim.

Część uczonych uważa, że imię Boże pochodzi od hebrajskiego czasownika, który oznacza „stawać się” i jest kauzatywną formą tego czasownika (wyrażającą powodowanie czynności). Chociaż nie można być dogmatycznym, to znaczenie tego imienia „On powoduje, że się staje” dobrze pasuje do Jehowy, który jest Stwórcą wszystkiego i Wykonawcą swojego zamierzenia. Jehowa nie tylko spowodował, że zaistniał fizyczny wszechświat oraz istoty rozumne, ale też w miarę rozwoju wydarzeń powoduje, że dzieje się Jego wola i urzeczywistnia się Jego zamierzenie (więcej informacji na temat znaczenia imienia Bożego: zob. Dodatek A4, „Imię Boże w Pismach Hebrajskich”).