CHOCIAŻ wskutek buntu przeciw władzy Boga ludzie znaleźli się w opłakanym położeniu, On nie pozostawił ich bez nadziei. Biblia wyjaśnia: „Stworzenie zostało poddane daremności nie z własnej woli, lecz przez tego, który je poddał, na podstawie nadziei, że również samo stworzenie zostanie uwolnione z niewoli skażenia i dostąpi chwalebnej wolności dzieci Bożych” (Rzymian 8:20, 21). Bóg rzeczywiście dał potomkom pierwszej pary ludzkiej podstawy do nadziei. Zapewnił, że zostaną uwolnieni od dziedzictwa grzechu i śmierci i że znów będą mogli nawiązać z Nim bliską więź. Jak spełnił tę obietnicę?

² Kiedy Adam i Ewa zgrzeszyli, pozbawili swe dzieci widoków na szczęśliwe, wieczne życie na ziemi. W zamian za prawo do samodzielnego decydowania o tym, co właściwe, a co nie, zaprzedali swą przyszłą rodzinę w niewolę grzechu i śmierci. Ich potomków można przyrównać do niewolników zesłanych na odległą wyspę, na której panują okrutni władcy. Nad ludźmi istotnie króluje grzech i śmierć (Rzymian 5:14, 21). Sytuacja wydaje się beznadziejna. Przecież zostali zaprzedani w niewolę przez własnego przodka! Ale pewien dobroczyńca posyła swego syna, który składa odpowiedni okup, umożliwiający zwrócenie wszystkim wolności (Psalm 51:5; 146:4; Rzymian 8:2).

³ W powyższym przykładzie dobroczyńca symbolizuje Jehowę Boga. Synem, który złożył okup przywracający wolność, jest Jezus Chrystus. Ten jednorodzony Syn Boży istniał już na długo przedtem, zanim został człowiekiem (Jana 3:16). Był pierwszym dziełem stwórczym Jehowy, a wszystkie inne stworzenia we wszechświecie powstały za jego pośrednictwem  (Kolosan 1:15, 16). Jehowa w cudowny sposób przeniósł życie tego duchowego Syna do łona dziewicy, dzięki czemu mógł on się urodzić jako człowiek doskonały i zapłacić okup spełniający wymogi sprawiedliwości Bożej (Łukasza 1:26-31, 34, 35).

⁴ Kiedy Jezus miał około 30 lat, dał się ochrzcić w rzece Jordan. Podczas chrztu został namaszczony (pomazany) duchem świętym, czyli czynną siłą Bożą. Tak oto stał się Chrystusem, to znaczy Pomazańcem (Łukasza 3:21, 22). Przez trzy i pół roku pełnił służbę na ziemi. W tym czasie nauczał swych naśladowców o „królestwie Bożym” — niebiańskim rządzie, pod którego władzą  ludzkość odbuduje pokojowe stosunki z Jehową Bogiem (Łukasza 4:43; Mateusza 4:17). Jezus wiedział, jak ludzie mogą prowadzić szczęśliwe życie, i udzielił swym naśladowcom konkretnych wskazówek na ten temat. Otwórz Biblię na Ewangelii według Mateusza, rozdziałach od 5 do 7, i sam przeczytaj niektóre z jego nauk, zawarte w Kazaniu na Górze.

⁵ W przeciwieństwie do Adama Jezus był posłuszny Bogu w każdej dziedzinie swego życia. „On grzechu nie popełnił” (1 Piotra 2:22; Hebrajczyków 7:26). Miał prawo żyć wiecznie na ziemi, a jednak ‛dał swą duszę’, by spłacić Bogu to, co utracił Adam. Wyrzekł się doskonałego człowieczego życia i poniósł śmierć na palu męki (Jana 10:17; 19:17, 18, 28-30; Rzymian 5:19, 21; Filipian 2:8). W ten sposób zapłacił okup potrzebny do wyzwolenia ludzkości z niewoli grzechu i śmierci (Mateusza 20:28). Wyobraź sobie, że faktycznie jesteś niewolnikiem pracującym ponad siły w jakiejś fabryce. Czy nie byłbyś głęboko wdzięczny temu, kto umożliwiłby ci uwolnienie, oraz temu, kto zgodziłby się oddać za ciebie swoje życie? A właśnie dzięki okupowi otwarła się przed tobą droga powrotu do wszechświatowej rodziny Bożej i możliwość prowadzenia szczęśliwego życia — wolnego od grzechu i śmierci (2 Koryntian 5:14, 15).

⁶ Poznanie i docenianie tej niezasłużonej życzliwości Jehowy stanowi dodatkowy bodziec do trzymania się we własnym życiu mądrych rad zawartych w Biblii. Do niektórych nie jest łatwo się stosować — dotyczy to na przykład zasady nakazującej przebaczać tym, którzy nas zranili. Czy pamiętasz słowa z Listu do Kolosan 3:12-14, które omówiliśmy w lekcji 2? W wersetach tych zachęcono nas, byśmy wybaczali innym, nawet jeśli mamy powód do uskarżania się na nich. Wyjaśniono też, dlaczego powinniśmy w ten sposób postępować: „Jak Jehowa wspaniałomyślnie wam przebaczył, tak czyńcie i wy”. Jeśli to, co Jehowa i Jezus Chrystus zrobili dla ludzkości, przemawia ci do serca, zostaniesz pobudzony do przebaczania drugim, zwłaszcza gdy okazują skruchę i przepraszają za swe przewinienia.