ROZDZIAŁ 41
Dawid i Saul
Po tym, jak Dawid zabił Goliata, król Saul wybrał go na wodza swojej armii. Dawid zwyciężył w wielu bitwach i stał się bardzo popularny. Zawsze kiedy wracał z wojny, kobiety wychodziły mu na spotkanie, tańczyły i śpiewały: ‛Saul pobił tysiące, ale Dawid dziesiątki tysięcy!’. Z tego powodu Saul zaczął zazdrościć Dawidowi i chciał go zabić.
Dawid bardzo dobrze grał na lirze. Pewnego dnia, kiedy grał królowi, ten rzucił w niego włócznią. Dawid w ostatniej chwili się uchylił, a włócznia wbiła się w ścianę. Później Saul jeszcze wiele razy próbował zabić Dawida. W końcu musiał on uciec na pustynię.
Saul zebrał 3000 wojowników i zaczął szukać Dawida. Pewnego razu król przypadkiem wszedł do jaskini, w której akurat chował się Dawid i jego ludzie.
Szeptem powiedzieli oni do Dawida: ‛Teraz masz okazję zabić Saula’. Wtedy Dawid podkradł się do niego i po kryjomu odciął mu kawałek ubrania. Ale później żałował, że to zrobił, bo w ten sposób okazał brak szacunku dla króla namaszczonego przez Jehowę. Dawid zabronił swoim ludziom atakować Saula, a potem zawołał do niego, że chociaż mógł go zabić, to tego nie zrobił. Czy dzięki temu Saul zmienił swój stosunek do Dawida?Niestety, nie. Saul dalej go ścigał. Pewnej nocy Dawid i jego siostrzeniec Abiszaj zakradli się do obozu Saula. Wszyscy spali — nawet Abner, wojownik, który miał ochraniać Saula. Abiszaj powiedział: ‛To nasza szansa! Pozwól mi zabić Saula!’. Ale Dawid odpowiedział: ‛Jehowa zrobi z nim to, co uzna za dobre. Zabierzmy tylko jego włócznię i dzban na wodę i chodźmy’.
Dawid wszedł na pobliskie wzgórze, z którego było widać obóz Saula. Zawołał: ‛Abnerze, dlaczego nie pilnowałeś swojego króla? Gdzie jest jego włócznia i dzban?’. Saul rozpoznał głos Dawida i powiedział: ‛Mogłeś mnie zabić, ale tego nie zrobiłeś. Wiem, że zostaniesz następnym królem Izraela’. Później wrócił do domu. Ale nie wszyscy w rodzinie Saula nienawidzili Dawida.
„Jeśli to możliwe, jeśli to od was zależy, żyjcie w zgodzie ze wszystkimi ludźmi. Nie mścijcie się sami, kochani, ale pozostawcie to gniewowi Bożemu” (Rzymian 12:18, 19)