Przebaczenie to darowanie komuś winy. Greckie słowo przetłumaczone w Biblii na „przebaczenie” dosłownie znaczy „pozwolić odejść”, podobnie jak ma to miejsce w sytuacji, gdy ktoś nie żąda spłaty zaciągniętego długu. Jezus użył tego porównania, kiedy uczył swych naśladowców modlić się: „Przebacz nam nasze grzechy, bo my sami też przebaczamy każdemu, kto jest winny wobec nas” ​(Łukasza 11:4). A w swej przypowieści o bezlitosnym niewolniku przyrównał przebaczenie do umorzenia długu (Mateusza 18:23-35).

 Przebaczamy innym, gdy wyzbywamy się urazy i nie domagamy się zadośćuczynienia za doznaną krzywdę lub poniesioną stratę. Biblia uczy, że podstawą prawdziwego przebaczenia jest niesamolubna miłość, ponieważ „nie prowadzi [ona] rachunku krzywdy” ​(1 Koryntian 13:4, 5).

Czego przebaczenie nie oznacza

•   Akceptowania zła. Biblia potępia tych, którzy twierdzą, że złe czyny są nieszkodliwe lub traktują je jako coś, co można tolerować (Izajasza 5:20).

•   Udawania, że nic nie zaszło. Chociaż Bóg przebaczył królowi Dawidowi poważne grzechy, nie ochronił go przed ich konsekwencjami. Polecił nawet opisać przewinienia tego władcy w Biblii, dlatego można o nich czytać do dziś (2 Samuela 12:9-13).

•   Pozwalania, by inni cię wykorzystywali. Załóżmy, że pożyczyłeś komuś pieniądze. Osoba ta jednak je zmarnowała i nie może spłacić pożyczki zgodnie z obietnicą. Jest jej bardzo przykro i cię przeprasza. Możesz postanowić, że jej wybaczysz i nie będziesz żywić urazy ani ciągle wracać do sprawy, a może nawet unieważnisz cały dług. Ale jednocześnie możesz postanowić, że już nie pożyczysz pieniędzy tej osobie (Psalm 37:21; Przysłów 14:15; 22:3; Galatów 6:7).

•   Przebaczania, gdy nie ma do tego podstaw. Bóg nie wybacza tym, którzy rozmyślnie dopuszczają się podłych grzechów i nie chcą uznać swojej winy, zmienić postępowania ani przeprosić osób, które skrzywdzili (Przysłów 28:13; Dzieje 26:20; Hebrajczyków 10:26). Przez taki brak skruchy ktoś staje się wrogiem Boga, a On nie wymaga, byśmy przebaczyli ludziom, którym sam nie przebaczył (Psalm 139:21, 22).

   A co, jeśli padłeś ofiarą okrutnego traktowania przez kogoś, kto nie tylko nie chce przeprosić, ale nawet nie przyznaje się do winy? Biblia radzi: „Zaniechaj gniewu i zostaw złość” ​(Psalm 37:8). Chociaż nie usprawiedliwiasz tego, co się stało, możesz nie pozwolić, by trawił cię gniew. Ufaj, że Bóg pociągnie tę osobę do odpowiedzialności (Hebrajczyków 10:30, 31). Pokrzepienia dodaje też świadomość, że za Jego sprawą nastanie czas, kiedy nie będziemy odczuwać przytłaczającego bólu, z którym być może obecnie się zmagamy (Izajasza 65:17; Objawienie 21:4).

•   „Wybaczania” każdej drobnej przykrości. Czasami zamiast przebaczyć domniemanemu winowajcy, będziemy musieli po prostu uznać, że nie ma uzasadnionego powodu, byśmy czuli się urażeni. W Biblii czytamy: „Nie śpiesz się w duchu do obrażania się, bo obraza spoczywa w zanadrzu głupców” ​(Kaznodziei 7:9).

Jak przebaczać

1.   Pamiętaj, na czym polega przebaczenie. Nie akceptujesz zła ani nie zachowujesz się, jakby nic się nie stało — po prostu odpuszczasz winę.

2.   Dostrzegaj korzyści wynikające z przebaczania. Wyzbycie się gniewu i urazy sprawi, że łatwiej ci będzie zachowywać spokój i radość oraz cieszyć się lepszym zdrowiem (Przysłów 14:30; Mateusza 5:9). A co ważniejsze, przebaczanie innym jest niezbędne, aby Bóg przebaczył twoje grzechy (Mateusza 6:14, 15).

3.   Okazuj empatię. Wszyscy jesteśmy niedoskonali (Jakuba 3:2). Skoro odczuwamy wdzięczność, gdy ktoś nam wybacza, powinniśmy być skłonni przebaczać błędy innych (Mateusza 7:12).

4.   Bądź rozsądny. Gdy mamy jakiś mało istotny powód do uskarżania się na kogoś, warto zastosować biblijną radę: „Dalej znoście jedni drugich” ​(Kolosan 3:13).

5.   Działaj szybko. Zamiast pozwalać, by twój gniew narastał, staraj się przebaczyć tak szybko, jak to tylko możliwe (Efezjan 4:26, 27).