W Biblii nie omówiono szczegółowo tego tematu, ale Księga ta nie potępia robienia sobie makijażu czy noszenia biżuterii albo innych ozdób. Zachęca jednak, żeby nie skupiać się na wyglądzie zewnętrznym, ale dbać o „niezniszczalną szatę cichego i łagodnego ducha” ​(1 Piotra 3:3, 4).

•   Wierne kobiety opisane w Biblii dbały o wygląd. Rebeka — która wyszła za Izaaka, syna Abrahama — nosiła złoty kolczyk do nosa, złote bransoletki i inną kosztowną biżuterię otrzymaną od przyszłego teścia (Rodzaju 24:22, 30, 53). Z kolei Estera zgodziła się na zabiegi służące „pielęgnowaniu urody”, co miało ją przygotować do ewentualnej roli królowej imperium perskiego (Estery 2:7, 9, 12, Biblia poznańska). W skład tych zabiegów mogło wchodzić użycie „kosmetyków” ​(Edycja Świętego Pawła) lub „środków upiększających” ​(Biblia Tysiąclecia).

•   W użytych w Biblii przykładach nawiązano do biżuterii w pozytywnym kontekście. Na przykład dla kogoś, kto potrzebuje dobrej rady, osoba, która jej udzieliła, jest jak „złoty kolczyk” ​(Przysłów 25:12). A Bóg przyrównał swój sposób traktowania narodu izraelskiego do tego, jak mąż przyozdabia żonę bransoletkami, naszyjnikiem i kolczykami. Ozdoby te sprawiły, że naród izraelski ‛bardzo wypiękniał’ (Ezechiela 16:11-13).

 Błędny pogląd: Fakt, że niegodziwa królowa Jezebel „umalowała sobie oczy czarnym tuszem”, dowodzi, że stosowanie makijażu jest złe (2 Królów 9:30).

 Fakt: Jezebel, która uprawiała czary i była winna morderstwa, została ukarana za swoje złe postępowanie, a nie za wygląd (2 Królów 9:7, 22, 36, 37).