„Gdy zstąpi na was duch święty, otrzymacie moc i będziecie moimi świadkami w Jerozolimie, w całej Judei, Samarii i aż do najdalszego miejsca na ziemi” (Dzieje 1:8, Przekład Nowego Świata).

 „Otrzymacie moc Ducha Świętego, który na was zstąpi, i będziecie moimi świadkami w Jerozolimie, w całej Judei, w Samarii i na całym świecie” (Dzieje 1:8, Biblia poznańska).

 Jezus obiecuje swoim naśladowcom, że dzięki pomocy świętego ducha Bożego będą w stanie pełnić swoją służbę nawet w najdalszych miejscach na ziemi.

 „Gdy zstąpi na was duch święty, otrzymacie moc”. Jezus powtarza obietnicę, którą wcześniej złożył swoim uczniom, że gdy wróci do nieba, otrzymają wsparcie za pośrednictwem ducha Bożego a (Jana 14:16, 26). I rzeczywiście tak się stało — 10 dni po wstąpieniu Jezusa do nieba w 33 roku n.e. otrzymali tego ducha (Dzieje 2:1-4). Dzięki niemu mogli nie tylko mówić różnymi językami i dokonywać cudów, ale też odważnie głosić o swojej wierze w Jezusa (Dzieje 3:1-8; 4:33; 6:8-10; 14:3, 8-10).

 „Będziecie moimi świadkami”. Słowo oddane jako „świadek” oznacza osobę, która „o czymś świadczy” lub „coś poświadcza” na podstawie tego, co sama widziała lub przeżyła. Jako naoczni świadkowie, apostołowie mogli potwierdzić prawdziwość wydarzeń związanych ze służbą Jezusa, a także z jego śmiercią i zmartwychwstaniem (Dzieje 2:32; 3:15; 5:32; 10:39). Ich niepodważalne świadectwo przekonało wielu, że Jezus jest Chrystusem, czyli obiecanym Mesjaszem (Dzieje 2:32-36, 41). Ci, którzy uwierzyli apostołom, zostali świadkami Jezusa i sami zaczęli głosić o znaczeniu jego życia, śmierci i zmartwychwstania (Dzieje 17:2, 3; 18:5).

 „Aż do najdalszego miejsca na ziemi”. To sformułowanie można też oddać jako „aż po krańce ziemi” lub „w innych krajach”. Słowa Jezusa wskazują, na jaką skalę jego naśladowcy mieli dawać o nim świadectwo. Mieli rozgłaszać to, w co wierzą, daleko poza Judeą i Samarią. Tak naprawdę swoją działalnością objęli większy obszar i dotarli do większej liczby ludzi, niż kiedykolwiek zrobił to Jezus (Mateusza 28:19; Jana 14:12). Niecałe 30 lat po tym, jak Jezus wypowiedział te słowa, apostoł Paweł napisał, że dobra nowina o Jezusie „była głoszona na całym świecie”, nawet w tak odległych miejscach jak Rzym, Partia (leżąca na południowy wschód od Morza Kaspijskiego) i Afryka Północna (Kolosan 1:23; Dzieje 2:5, 9-11).

 Dzieje Apostolskie rozpoczynają się od wydarzeń, którymi kończy się Ewangelia według Łukasza (Łukasza 24:44-49; Dzieje 1:4, 5). Uczeń Łukasz, który spisał Dzieje, zaczyna je od tego, jak zmartwychwstały Jezus ukazał się swoim naśladowcom (Dzieje 1:1-3). Następnie opisuje powstanie zboru chrześcijańskiego i jego rozwój między 33 a mniej więcej 61 rokiem n.e. (Dzieje 11:26).

 Z kontekstu Dziejów 1:8 wynika, że uczniowie Jezusa zastanawiali się, czy obejmie on władzę jako Król w Królestwie Bożym za ich życia (Dzieje 1:6). Jezus odpowiedział im, że nie powinni nadmiernie przejmować się tym, kiedy Królestwo zacznie panować (Dzieje 1:7). Zamiast tego powinni skupić się na dawaniu świadectwa o Jezusie „aż do najdalszego miejsca na ziemi” (Dzieje 1:8). Obecnie chrześcijanie robią tak samo — gorliwie głoszą dobrą nowinę o Królestwie Bożym (Mateusza 24:14).

 Obejrzyj poniższy film, żeby poznać zarys treści Dziejów Apostolskich.